Enhavo

• Pastro Duilio Magnani
• Cronaca del rito funebre
  Kroniko de la funebra rito
• Il suo testamento spirituale
  Lia spirita testamento
• Mesaĝo de la prezidanto de IKUE
  Messaggio del presidente dell'IKUE
• Messaggio del segretario generale dell'IKUE
• Comitato Centrale U.E.C.I.
• El la homilioj de mons. Balconi
• Biblia kulturo
• Navige en la tut-tera teksaĵo
• Leteroj al la redaktejo
• Multe da dankoj
• Informoj el la lokaj grupoj
• Giovani concorrete
• Quote e norme associative anno 2010
• Amuze

PASTRO DUILIO MAGNANI

Don Duilio ci ha lasciati		Pastro Duilio forlasis nin
Il 20 aprile 2010, a Rimini, all'età di 81 anni, è morto per un male incurabile, don Duilio Magnani. Egli nacque l'11 giugno 1928 a Misano Adriatico in una povera famiglia contadina. Durante la guerra frequentò le scuole medie a Trento e poi il ginnasio a Rimini. Ha studiato teologia presso il pontificio seminario di Bologna ed è stato ordinato sacerdote il 28 giugno 1953. Nel 1964 divenne parroco della parrocchia di San Giuliano a Mare (Rimini) dove ha esercitato fino al 2003 quando ha dovuto presentare le dimissioni avendo raggiunto il 75 anni di età.			La 20an de Aprilo 2010, en Rimini, pro nekuracebla malsano, mortis, 81 jaraĝa pastro Duilio Magnani. Li naskiĝis la 11an de Junio 1928 en Misano Adriatico en malriĉa familio de kamparanoj. Dum la milito li vizitis la mezgradan lernejon en Trento kaj poste gimnazion en Rimini. Li studis teologion ĉe la papa Seminario de Bolonjo kaj pastriĝis la 28an de Junio 1953. En 1964 li fariĝis paroĥestro de la paroĥo de San Giuliano a Mare (Rimini) kaj tie paroĥestris ĝis 2003, kiam li devis prezenti siajn demisiojn atinginte la 75an jaraĝon.
In Rimini ha incontrato pare Albino Ciccanti, allora presidente dell'UECI, che lo ha introdotto all'esperanto. Divenne esperantista nel 1969 con il superamento dell'esame di primo livello. Ma ciò che lo ha maggiormente convinto nella sua passione per l'esperanto fu un evento del 1973 quando incontrò casualmente in Polonia il cardinale Stefano Wyszynki che gli disse: “Nel Concilio Ecumenico Vaticano Primo, si parlava in latino, nel Secondo si sono parlate tutte le lingue; nel Terzo, se ci sarà, si parlerà in esperanto”. Da allora egli divenne attivo esperantista: nel 1976 assunse la carica di segretario generale dell'UECI e nel 1979 divenne presidente dell'IKUE, incarico che mantenne fino al 1995 quando fu costretto a dimettersi. Gli anni della sua presidenza furono gli “anni d'oro” dell'IKUE: egli riuscì, primo, a far tradurre il Messale romano in E-o e ottenerne la approvazione dalla Santa Sede (1990 – senza il suo instancabile interessamento, noi oggi non avremmo il Messale), secondo, nel riconoscimento ufficiale dell'IKUE come associazione privata di laici da parte del “pontificio Consiglio per i Laici” (1992) e negli auguri in E-o da parte del Papa prima delle benedizioni “Urbi et Orbi” di Natale e Pasqua (1994); nel medesimo anno poté acquistare una sede stabile dell'IKUE in Roma.		En Rimini li renkontiĝis kun patro Albino Ciccanti, iama prezidanto de UECI, kiu enkondukis lin al Esperanto. Li esperantiĝis en 1969 trapasante de la unuagrada ekzameno. Sed tio, kio lin plej konvinkis en lia pasio por Esperanto, estis okazintaĵo de 1973, kiam li renkontis hazarde en Pollando kardinalon Stefano Wyszynki, kiu diris al li: “En la Unua Vatikana Koncilio, oni parolis nur en la latina, en la Dua oni parolis en ĉiuj lingvoj. En la Tria, se ĝi okazos, oni parolos en Esperanto”. De tiam li iĝis agema esperantisto: en 1976 li iĝis ĝenerala sekretario de UECI kaj en 1979 prezidanto de IKUE, ofico kiun li tenis ĝis 1995, kiam li estis devigata demisii. La jaroj de lia prezidanteco estis la “oraj jaroj” de IKUE: li sukcesis unue, en la verkado de la roma Meslibro en E-o kaj en ties aprobon fare de la Sankta Seĝo (1990 - sen liaj senlacaj zorgoj, ni hodiaŭ ne havus Meslibron), due, en la oficiala agnosko de IKUE kiel privata internacia asocio de fideluloj fare de la “Papa Konsilio por la Laikoj” (1992), trie, en la bondeziroj en E-o fare de la Papo antaŭ la paskaj kaj kristnaskaj benoj “Urbi et Orbi”(1994) kaj en la sama jaro li povis aĉeti stabilan sidejon de IKUE en Romo.
Durante la sua presidenza si è sviluppata l'azione caritativa per mezzo dell'esperanto in particolare durante la crisi polacca degli anni 1982-84, con la spedizione di generi alimentari e di vestiario agli esperantisti polacchi. Questa azione è continuata anche dopo la fine della sua presidenza, in favore della nazioni povere specialmente in Africa e per questo nel 2005 ha fondato in Rimini il CER-ES (Centro Esperantista Riminese- Ecumenico e Solidale) la cui azione è ben nota ai nostri lettori perché puntualmente riportata nelle pagine di Katolika Sento. Malgrado il tumore, scoperto due anni fa, che l'ha colpito allo stomaco e al fegato, ha continuato a dedicarsi alla sua attività; lo scorso anno si è recato in Congo per l'ultima volta. Nelle ultime settimane, il suo male, estesosi anche all'esofago, non gli permetteva di mangiare, perciò fu ricoverato nell'ospedale di Rimini, dove è morto dopo una lunga agonia durante la quale fu sempre cosciente. Le sue ultime parole furono: “Signore vienimi a prendere perché non ce la faccio più”.		Dum lia prezidanteco pligrandiĝis la bonfara agado pere de E-o precipe dum la pola krizo de la jaroj 1982-84 per la alsendo de nutrovaroj kaj vestaĵoj al polaj esperantistoj. Tiu agado li daŭrigis ankaŭ post sia prezidanteco, favore de la malriĉaj landoj, precipe en Afriko. Pro tio en 2004 li fondis en Rimini CER-ES (Centro Esperantista Rimina – Ekumena kaj Solidara) kies agado estas bone konata de niaj legantoj, ĉar akurate raportita en apartaj paĝoj de Katolika Sento. Malgraŭ la kancero, malkovrita antaŭ du jaroj, kiu trafis lian stomakon kaj hepaton, li daŭrigis sindoneme sian agadon; li vizitis Kongolandon la lastan fojon la pasintan jaron . En la lastaj semajnoj la disvastigo de lia malsano ankaŭ al ezofago ne plu ebligis al li la nutradon, pro tio li estis enhospitaligita en malsanulejo de Rimini, kie li mortis post longa agonio, dum kiu li estis klarmensa ĝisfine. Liaj lastaj vortoj estis: “Sinjoro, venu alpreni min ĉar mi ne plu eltenas”.
Qualche mese prima di morire ha costituito una fondazione che continuerà e sosterrà le iniziative di solidarietà del CER-ES.		Kelkajn monatojn antaŭ sia forpaso li starigis fondaĵon, kiu daŭrigos kaj subtenos la solidarecajn intervenojn de CER-ES.
In Rimini ha lasciato anche una testimonianza visibile della sua passione per l'esperanto: la cosiddetta “Cattedrale degli esperantisti”, cioè la chiesa dei Santi Giovanni e Paolo, le cui pareti sono ricoperte di mosaici con scritte in italiano ed esperanto. Qualche mese prima della sua dipartita è riuscito ad aggiungere a fianco della porta principale verso l'uscita altri due mosaici con il testo del Padrenostro, uno in esperanto e l'altro in dialetto riminese per evidenziare che l'esperanto non intende sostituire le lingue locali. Ma la cosa più importante per lui era la “Cattedrale della beneficenza” (cfr. KS n1/2010) perché, come scrisse san Giovanni Crisostomo: “Orniamo pure il tempio, ma non dimentichiamo i poveri”.		En Rimini li lasis ankaŭ videblan ateston de sia emo al Esperanto, temas pri la tielnomata “Katedralo de la Esperantistoj” t.e. la preĝejo de Sanktaj Johano kaj Paŭlo kies vandoj estas kovritaj de mozaikoj kun skribaĵoj en la Itala kaj en Esperanto. Kelkaj monatoj antaŭ sia forpaso li sukcesis aldoni, ĉe la elirejo flanke de la ĉefpordo, du kromajn mozaikojn kun la teksto de Patronia unu en Esperanto la alia en la rimina dialekto por rimarkigi, ke Esperanto ne intencas forigi la lokajn lingvojn. Sed plej grave por li estis la “Bonfara Katedralo” (vd. KS 1/2010) ĉar, kiel skribis sankta Johano Krizostomo: “Ornamu la templon, sed ne forgesu la povrulojn”.
Come nella vita di tutti, anche nella sua ci furono giorni di gioia e di dolore. Di alcuni forse non sapremo mai, ma alcune sue intime sofferenze che hanno condizionato i suoi ultimi anni di vita erano ben note a tutti coloro che lo conobbero. La prima fu quella di dover rinunciare alla presidenza dell'IKUE su invito del nuovo vescovo, la seconda, che lo ha molto amareggiato, fu quella di dover lasciare la guida della sua parrocchia per raggiunti limiti di età e di vederla incorporata nella parrocchia vicina (in un colloquio privato ebbe a dirmi: “per me la parrocchia è come una sposa, la si lascia solo con la morte”) e per ultimo, la sua delusione di non essere riuscito, dopo tanti sforzi, a diffondere l'uso dell'esperanto tra i suoi, nemmeno tra i membri stessi del CER-ES. Una piccola consolazione l'ha avuta un anno fa quando il nuovo vescovo lo ha nominato rettore a vita della sua “Cattedrale degli esperantisti”.		Kiel en ĉies vivo, ankaŭ en lia vivo estis tagoj ĝojaj kaj malĝojaj. Pri iuj, ni eble neniam scios, sed kelkaj liaj intimaj suferoj, kiuj kondiĉis la lastajn jarojn de lia vivo, estas bone konataj de ĉiuj, kiuj lin konis. La unua ekestis, kiam li estis devigata rezigni al la prezidanteco de IKUE laŭ la volo de la nova episkopo de Rimini, la dua, kiu multe tristigis lin, estis forlasi la estradon de sia paroĥo por atingitaj aĝo-limoj, kaj vidi ĝin aneksita al la apuda paroĥo (en privata interparolado, li diris al mi: “por mi la paroĥo estas kiel edzino, oni forlasas ŝin nur en la morto”), kaj laste, lia seniluziigo pro tio, ke li ne sukcesis, post multaj streĉoj, disvastigi la uzadon de Esperanto inter sia proksimuloj, eĉ ne en la anoj de CER-ES mem. Malgranda konsolo finfine alvenis al li antaŭ unu jaro, kiam la nova episkopo nomumis lin dumviva rektoro de lia “Katedralo de la Esperantistoj”.
Molto ci sarebbe ancora da dire sulla sua vita attiva ed inquieta, a proposito vengono alla mente, per contrasto, le parole dell'Apocalisse (3, 15-16): “Tu sei né freddo né caldo. Magari tu fossi freddo o caldo! Ma poiché sei tiepido, non sei cioè né freddo né caldo, sto per vomitarti dalla mia bocca” Ebbene, don Duilio era un caldo (anche troppo) e quindi siamo certi che Dio l'avrà accolto con calore tra i suoi santi.		Ankoraŭ multon oni povas diri pri lia vivo agema kaj malkvieta, ĉi rilate ekaperas kontraste en la menso la vortoj de Apokalipso (3, 15-16): “Vi estas nek malvarma, nek varmega; mi volus, ke vi estu aŭ malvarma aŭ varmega. Tial, ĉar vi estas varmeta, kaj nek malvarma nek varmega, mi elsputos vin el mia buŝo.” Nu, pastro Duilio estis varmega (eĉ tro), tial, tutcerte, la Sinjoro varmege enprenis lin inter liajn sanktulojn. Giovanni Daminelli

Questo numero di Katolika Sento esce con tre mesi di ritardo. Ce ne scusiamo con i lettori. Purtroppo la messe è molta, ma gli operai sono pochi. Il carico di lavoro è stato superiore alla norma: don Duilio prima di lasciarci ci ha mandato molto materiale sul suo lavoro in Africa, che solo in piccola parte è stato pubblicato negli ultimi due numeri, il resto è stato inserito nel nostro sito. Oltre a ciò, il redattore ha dovuto occuparsi di ben quattro corsi di esperanto in Milano, del congresso UECI e in parte di quello IKUE, delle S. Messe mensili, delle incombenze amministrative e, come se non bastasse, per ben due volte si è guastato il computer con perdite di tempo per il recupero dati e re-installazione del sistema operativo. Speriamo durante l'estate di recuperare il tempo perduto.

Cronaca del rito funebre

Kroniko de la funebra rito

Nel pomeriggio del 22 aprile, in Rimini, nella chiesa dei santi Giovanni e Paolo, si sono celebrati i funerali di don Duilio Magnani. La messa funebre è stata celebrata dal vescovo di Rimin, mons. Francesco Lambiasi con una quarantina di sacerdoti e la partecipazione di numerosi parrocchiani e di un gruppo di esperantisti, trai quali il presidente dell'UECI, Giovanni Daminelli e l'ex-presidente dr. Serio Boschin. La chiesa era così piena che molti non poterono entrare. Durante la sua omelia, il vescovo ha ricordato l'ultimo incontro che ha avuto con lui in ospedale, quando insieme hanno recitato il Padrenostro e lui ha ripetuto due volte “sia fatta la tua volontà” mostrando la sua riappacificazione. Egli è morto con Cristo, ha continuato il vescovo, perché nel momento della nostra morte Cristo ci è vicino e ci fa partecipare alla sua morte e alla sua resurrezione; ora certamente don Duilio prega perché anche noi possiamo morire con Cristo e risuscitare con lui. Alla fine dell'omelia il vescovo ha dato lettura del testamento spirituale di don Duilio, che si può leggere più sotto. Durante la Preghiera dei fedeli, il presidente della sezione UECI di Rimini, Andrea Belletti, ha letto una preghiera in esperanto e italiano e, prima della comunione, una parrocchiana commossa ha mandato l'ultimo saluto a don Duilio a nome dei parrocchiani. Subito dopo il presidente dell'UECI ha letto un messaggio inviato dal presidente dell'IKUE, Miloslav Šváček (riportato più sotto). Alla fine della Messa, il vescovo ha benedetto la bara e si è intrattenuto un momento con i parenti. La salma è stata poi trasportata al cimitero di Riccione.

La 22an de Aprilo posttagmeze, en Rimini, ĉe la preĝejo da sanktaj Johano kaj Paŭlo, okazis la funebra rito por pastro Magnani. La funebran Meson celebris la episkopo de Rimini, monsinjoro Francesco Lambiasi kun kvardeko da pastroj, je la ĉeesto de multenombraj paroĥanoj kaj de grupo de esperantistoj; inter ili, la prezidanto de UECI, Giovanni Daminelli kaj la eksprezidanto d-ro Serio Boschin. La preĝejo estis tiel plena, ke multaj ne povis eniri. Dum sia homilio la episkopo rememoris sian lastan renkontiĝon kun li en hospitalo, kiam ili kune preĝis Patronian, kaj li dufoje ripetis “fariĝu via volo” montrante sian repaciĝon. Li mortis kun Kristo, daŭrigis la episkopo, ĉar en la momento de nia morto Kristo estas apud ni kaj partoprenigas nin en sia morto kaj en sia resurekto; nun certe pastro Duilio preĝas por ke ankaŭ ni povus morti kun Kristo kaj resurekti kun li. Je la fino de sia homilio la episkopo legis la spiritan testamenton de pastro Duilio, kiu estas legebla sube. Dum la Universala Preĝo la prezidanto de la UECI-sekcio de Rimini, Andrea Belletti, legis preĝon en Esperanto kaj en la Itala, kaj, antaŭ la komunio, paroĥanino kortuŝita sendis la lastan saluton al pastro Duilio nome de la paroĥanoj. Tuj poste la prezidanto de UECI legis mesaĝon senditan de la prezidanto de IKUE, Miloslav Šváček (legebla pli sube). Fine de la Meso, la episkopo benis la ĉerkon kaj restis iomete kun la parencoj. Poste oni forveturigis la mortinton al tombejo de Riccione.

Il suo testamento spirituale	Lia spirita testamento
Professando tutte le verità del Credo della Chiesa Cattolica, apostolica, romana desidero vivere questi ultimi giorni nella Divina Volontà e morire ripetendo in Gesù: "Nelle tue mani, o Padre, rimetto il mio spirito".	Konfesante ĉiujn verojn de la Kredo de la Katolika Eklezio, apostola kaj roma, mi deziras vivi ĉi tiujn lastajn tagojn en la Dia Volo kaj morti ripetante kun Kristo: “En viaj manoj, ho Patro, mi remetas mian spiriton.”
Intendo unirmi all'offerta al Padre dei Confratelli celebranti: "Con Cristo, per Cristo ed in Cristo a te Dio Padre Onnipotente, nell'unità con la Spirito Santo, ogni onore e gloria." onde riparare quell'onore e quella gloria che nella mia vita ho rubato alla Trinità Santissima.	Mi intencas aliĝi en la ofero al Patro de miaj celebrantaj Kunfratoj: “Per Kristo, kun Kristo kaj en Kristo, al Vi, Dio Patro Ĉiopova, en unueco kun la Sankta Spirito, estu ĉiu honoro kaj gloro” por kompensi tiun honoron kaj gloron, kiujn en mia vivo mi forŝtelis al la Sanktega Triunuo.
Sono consapevole di essere stato un servo inutile ed un misero strumento nelle mani di Dio. La sua Misericordia brillerà oltremodo sulla mia miseria. Chiedo perdono e misericordia a tutti e in particolare ai fratelli che la Chiesa mi ha affidati, che ho sempre amati e mai dimenticati: le comunità di San Savino, di Sant'Ermete, dei SS. Giovanni e Paolo, l'Azione Cattolica Femminile Diocesana, il Movimento Apostolico Ciechi, i Sordomuti, il Movimento Esperantista Cattolico Internazionale.	Mi konscias estinti senutila servisto kaj ilo mizera en la manoj de Dio. Lia mizerikordo brilegos supermezure sur mia mizero. Mi petas pardonon kaj mizerikordon de ĉiuj kaj precipe de la fratoj kiujn la Eklezio al mi konfidis, kiujn mi ĉiam amis kaj neniam forgesis: la komunumoj de Sankta Savino, de Sankta Ermeto, de la Santaj Johano kaj Paŭlo, la Dioceza virina Katolika Agmovado, la Apostola Movado de Blinduloj, la Surdmutuloj, la Internacia Katolika Unuiĝo Esperantista.
Se mi è permesso lasciare a tutti e a ciascuno un ricordo vorrei indicare il Rosario e la Santa Messa. Sono mezzi necessari e la garanzia assoluta della comunione con Dio e fra di voi, vivi e defunti.	Se oni permesas al mi lasi al ĉiu kaj al ĉiuj memoraĵon, mi volus indiki la Rozarion kaj la Sanktan Meson. Ili estas necesaj iloj kaj absoluta garantiaĵo de la komuneco kun Dio kaj inter vi, vivantoj kaj mortintoj.
Riconoscente a tutti e affidandomi alle preghiere di tutti, su tutti invoco oggi e sempre la Divina Benedizione e la protezione della Vergine Maria, di San Giuseppe e si San Padre Pio. Rimini, 19.03.2004, Solennità di San Giuseppe. don D. Magnani	Dankema al ĉiuj kaj min konfidante al la preĝoj de ĉiuj, sur ĉiuj mi alvokas nun kaj ĉiam la Dian Benon kaj la protektadon de la Virgulino Maria, de Sankta Jozefo kaj de Sankta Patro Pio. (Traduzione della redazione)

Mesaĝo de la prezidanto de IKUE		Messaggio del Presidente dell'IKUE
Tre estimataj,  kun profunda malĝojo en la koro mi ricevis la sciigon, ke la Sinjoro, Reganto super la vivo kaj la morto, forvokis sian fidelan serviston, pastron Duilion Magnani, el la surtera valo de la larmoj en la eternan Patrujon. En la profunda humileco, spite de grandega ĉagreno pro la forpaso de nia karega kunfrato, kolego kaj sacerdoto, ni kliniĝu antaŭ la volo de Dio, kiu ĉi-marde plenumiĝis.			Stimatissimi  con profonda tristezza in cuore ho ricevuto la notizia che il Signore, che ha potere sulla vita e sulla morte, ha chiamato il suo fedele servitore don Duilio Magnani dalla terrena valle di lacrime alla Patria eterna. Con profonda umiltà, malgrado il grandissimo sconcerto per la dipartita del nostro carissimo confratello, collega e sacerdote, ci chiniamo davanti alla volontà di Dio, che si è compiuta questo martedì.
Pastron Duilion Magnani ni konas kiel tre fervoran servanton de Kristo, nelacigeblan heroldon de Ĝoja Mesaĝo – la Evangelio – ne nur al siaj samlandanoj, sed ankaŭ ekster sia patrujo helpe de internacia lingvo Esperanto. Multajn jarojn li plenumadis prezidantan funkcion de Internacia Katolika Unuiĝo Esperantista. Kiel prezidanto de tiu ĉi internacia katolika organizaĵo li per sia fervora agado sukcesis atingi gravajn celojn, kies fruktojn la katolika tutmonda esperantistaro ĝis nun utiligas.		Conosciamo don Duilio Magnani come fervidissimo servitore di Cristo, instancabile annunziatore del Gioioso Messaggio – il Vangelo – non solo ai suoi connazionali, ma anche al di fuori della sua patria con l'aiuto della lingua internazionale esperanto. Per molti anni egli esercitò la funzione di presidente dell'Unione Esperantista Cattolica Internazionale. Come presidente di questa organizzazione cattolica, grazie alla sua fervida azione è riuscito a raggiungere importanti obiettivi dei cui frutti si giovano tuttora gli esperantisti cattolici di tutto il mondo.
Kiel ni perpreĝe akompanis la karegan pastron Duilion dum lia kalvaria vojo postsekvanta Jesuon Kriston, tiel ni plu memoros lin en la preĝoj, elpetante al li de la Dia Mizerikordo eternan ĉielan feliĉon.		Come abbiamo accompagnato con la preghiera il carissimo don Duilio nella sua via crucis al seguito di Cristo, così lo ricorderemo maggiormente nelle preghiere, invocando per lui dalla Misericordia Divina la celeste felicità eterna.
Nome de Internacia Katolika Unuiĝo Esperantista kaj nome de ĉiuj katolikaj esperantistoj, kiuj amis pastron Duilion, mi esprimas sinceran kaj profundan kondolencon.		A nome dell'Unione Esperantista Cattolica Internazionale e di tutti gli esperantisti cattolici che amarono don Duilio esprimo sincere e profonde condoglianze.
Nia karega pastro Duilio, mi dankegas vin por ĉiuj bonoj, kiujn vi tiel abunde dum via surtera vivo realigadis, kaj mi aliĝas al ĉiuj, kiuj vin perpreĝe akompanas: Ripozon eternan donu al vi, pastro Duilio, la Sinjoro, kaj la senfina lumo lumu al vi, vi ripozu en la paco. Amen. Miloslav Šváček prezidanto de IKUE 22.04.2010		Nostro caro don Duilio, ti ringrazio moltissimo per tutte le cose buone che così abbondantemente hai realizzato nella tua vita terrena e mi associo a quanti ti accompagnano nella preghiera: Il Signore ti doni il riposo eterno, don Duilio e la luce eterna risplenda a te, riposa in pace, Amen (traduzione della redazione)

Carissimi Fratelli e Sorelle,
 non so se queste poche parole riusciranno nel desiderato intento di testimoniare il dolore, l’affetto, la partecipazione fraterna; a far pervenire ai Famigliari e alla Vostra Comunità l’abbraccio affettuoso di tutti quegli esperantisti che avrebbero desiderato essere qui di persona, ma che sono stati impediti, chi dalla distanza, chi da impegni lavorativi, e taluni anche da troppa, forte emozione.
 Tanti, anzi, tutti loro che conobbero don Duilio avrebbero desiderato essere presenti qui a dare l'estremo saluto e partecipare alla preghiera di suffragio per l'anima dell'amato Don Duilio.
 Il nostro dolore è mitigato dalla fede che tuttavia non ci impedisce di sentire l'amarezza di questo distacco. Ma ci dà sollievo il ricordo di questa cara figura di sacerdote. In particolare nelle ultime penose settimane di vita di don Duilio ci ha sostenuto l’onda di amore e vicinanza spirituale che, direi, ha “travolto” la vita delle associazioni esperantiste.
 I cattolici esperantisti hanno vissuto le ultime settimane spiritualmente presenti al suo capezzale, nel raccoglimento di una formidabile catena di preghiere che da un capo all’altro del mondo si è avviata spontaneamente alle prime notizie del peggioramento della sua salute.
 Si è pregato ovunque: in America Latina, nella lontana Nuova Zelanda, in tutta Europa, ma soprattutto in quell’Africa che era nel cuore di don Duilio e dove tanti lo amavano e lo amano considerandosi suoi figli spirituali. Gli indirizzi di posta elettronica, le cassette di lettere delle associazioni esperantiste si sono riempiti di messaggi: tutti desideravano far sapere a don Duilio di essere con lui, di assicurargli la propria incessante preghiera.
 Ma le espressioni di solidarietà umana sono arrivate anche da non cristiani e da non credenti. Dalle loro parole, espresse secondo la fede o filosofia di ciascuno – abbiamo tratto la conferma di come nella sua vita e azione don Duilio si distinguesse per una forte testimonianza evangelica.
 Egli erano un convinto sostenitore dell’Esperanto quale strumento di evangelizzazione, di giustizia e di fraternità. Solo pochi mesi fa – pur conscio della malattia – don Duilio era pieno di vita, tutto impegnato a fare programmi, sempre desideroso che le sue opere venissero continuate secondo il grande fervore cristiano ed esperantista che lo contraddistingueva. In uno dei suoi ultimi messaggi in risposta ai contatti avuti con l’arcivescovo dell’Avana per la celebrazione della Messa in Esperanto durante il congresso mondiale degli esperantisti a Cuba, scriveva: “carissimo, sono malato, ma quando ricevo queste notizie esperantiste mi rianimo”. E continuava a sollecitarci a lavorare per l’intercomunicazione fra i popoli, perché – ci scriveva - anche questo fa parte della “promozione umana” e, se vogliamo parlare cristianamente, della “carità”. Rendere cioè giustizia ai diritti inalienabili della persona. E ci ricordava che il rispetto della lingua madre esprime l’“identità” e la “dignità” più di ogni altro diritto dell’uomo.
 Proprio in quei giorni cominciò improvvisa la sua lenta salita verso il calvario del suo sacrificio.
 Cari fratelli e sorelle, a nome dell’Unione internazionale cattolica esperantista di cui don Duilio fu per molti anni presidente, a nome delle sezioni nazionali e in particolare di quella italiana, e a nome dei redattori del programma Esperanto di Radio Vaticana che stanno preparando per stasera una trasmissione speciale in ricordo di don Duilio, rivolgo l’espressione della più profonda cristiana partecipazione e cordoglio, in primo luogo ai famigliari, alla Comunità di San Giuliano Mare. Alla Chiesa in Rimini esprimo l’ammirazione di tutti gli esperantisti per aver avuto una così bella figura di sacerdote.
 E infine sento di dover dire un grazie a don Duilio, per averci guidato – e qualche volta anche giustamente spronato durante i nostri momenti di rilassamento - sulla strada alla comunione fraterna, alla carità, alla speranza, in una proiezione sempre più missionaria, per lavorare sempre di più per il regno del Signore. Questo suo amore non verrà meno neppure con la sua morte. Dankon pastro Duilio.

COMITATO CENTRALE U.E.C.I. Presidente: Giovanni DAMINELLI, via Lombardia 37, 20099 Sesto S.Giovanni (MI) – tel. 02.2621149 – katolika.sento@ueci.it Vice presidente: fra Pierluigi SVALDI (consulente per la liturgia), via Corso del Popolo, 43 38017 Mezzolombardo (TN) – tel. 0461.1740022 Segretario/cassiere: Marco POLITI, Via Montemartini 4, 20139 Milano – tel. 02.5395237 Responsabile giovanile: Paola AMBROSETTO, via Emo 9/C, 30173 Mestre (VE) – tel. 041.5341532 Responsabile dei congressi: Giovanni CONTI, via F.Filzi 51, 20032 Cormano (MI) – tel. 02.66301958 – fax 02.66302110 Responsabile culturale: Norma COVELLI CESCOTTI, via E.Fermi 29, 38100 Trento – tel. 0461.925210 Consulente informatico: Tiziana FOSSATI, via F.Filzi 30/A, 20035 Lissone (MI) - tel. 039 464942 Consulente editoriale: Carlo SARANDREA, Via di Porta Fabbrica 15, 00165 Roma – tel. 06.39638129 Assistente Ecclesiastico: mons. Giovanni BALCONI, p.zza Duomo, 16, 20122 Milano, tel. 02.878014 (ab.) - 02.8556274 (Curia); Grafica e impaginazione di Katolika Sento: Mario GUlLLA, via Benadir 62,13100 Vercelli, tel. 0161.259397 Nota bene: Tutte le comunicazioni alla redazione di Katolika Sento, vanno spedite al presidente UECI. - Per i versamenti in denaro utilizzare il c.c.p. n. 47127675 intestato a UNIONE ESPERANTISTA CATTOLICA ITALIANA (U.E.C.I.) ricordando di mettere sempre la causale del versamento. Codice IBAN: IT66 R076 0101 6000 0004 7127 675 Codice BIC/SWIFT: BPPIITRRXXX

El la homilio de la soleno de la Ĉieleniro de la Sinjoro ( 19/05/2007) pri la la evangelio laŭ Luko: "Dum Li benis ilin, Li estis suprenportata en la ĉielon"

 Unu beno, la beno de Jesuo, ŝvebas sur la mondo kaj neniam estos forviŝita. Li estis suprenportita lasante ĉi lastan imagon: “Levinte siajn manojn, li benis ilin. Kaj dum li benis ilin, li foriĝis de ili kaj estis suprenportita en la ĉielon”. Jesuo ne estas de la mondo; Jesuo ne estas plu en la mondo; sed li nin trankviligas: lia amo, lia bonvolemo neniam finiĝos. [...]
 La templo estis loko de renkontiĝo de ĉiuj popoloj; ĉiuj povis eniri. Estis la korto por la viroj; Estis la korto por la virinoj; Estis la korto por la fremduloj. [...] Tamen estas alia templo: Jesuo. En li renkontiĝas ĉiuj gentoj; li estas la prototipo de ĉiuj kreitaĵoj; li estas la Savanto kaj en la ĉieleniro li sidiĝas dekstre de la Patro, el tie li venos por juĝi la vivantojn kaj la mortintojn. Kaj li, tie, antaŭ la patro, propetas por ni. […] Hodiaŭ ĉeestas la Justulo, Jesuo estas la nura Justulo kaj tial lia mediacio tenerigas la koron de la Patro.
 Mi ne komprenas, kial ni penas nin meti en la manojn de Jesuo kaj en li konfidi. Ni levas la krucon en la plej altaj punktoj de la urboj, sur la preĝejaj turoj, sur la kulminoj de la montoj, por atesti nian fidon en la universaleco de la amo kaj, poste, ni nin kaŝas en nia egoo kaj ne plu ni zorgas konstrui la spiritan nedetrueblan unuecon kun li. [...]
 Mia amo devas esti manifestado de lia amo. Ĉi tio ankaŭ en la familio. La familio naskiĝas el sakramento, ĉar vi patro, vi patrino, vi filo evidentigu la amon de Jesuo, kiu donas la gracon, kaj la Sanktan Spiriton: amu tiel kiel mi amis vin. “Kiel mi” estas la regulo, la principo, la mezuro de nia agado.
 Dominique Lapierre titolis sian lastan libron: "Ĉiuj povas modifi la mondon". Li eniris en barakurbo, en kiu, en spaco granda kiel du futbalo-kampoj enamasiĝis sepdek kvin-mil personoj. Li skribis: "Ĉi tiu estas tera infero. Eĉ tie mi trovis pli da ĝojo, da ridetoj, da festo ol en multaj urboj de nia riĉa okcidento. Mi renkontis gentojn nenion havantajn kaj tamen ŝajnantajn havi ĉion, ĉar ili konservis la klopodon rideti, sciis ami, kunpartigi kun la plej malriĉuloj kaj danki Dion eĉ por la plej malgranda donaco."
 Kial ni rigardas la ĉielon kaj ne forlasas la vojon de Jesuo? Kion signifas la ĝojo de nia fido kaj la ardo de nia amo?
 Kion la malriĉuloj atendas de ni, kredantoj?
Mons. Giovanni Balconi

Falsmalkovraĵoj de bibliistoj (kaj de certaj gazetoj)	False scoperte di biblisti (e di certi giornali)
Meze de la oktobro 2009-a aperis sur La Stampa (de) EL Torino kaj poste en aliaj ĵurnaloj, la novaĵo ke Ellen Van Wolde, UNIVERSITATA INSTRUISTINO pri ekzegezo de la Malnova Testamento ĉe la fakultato pri teologia de Tilburg en (Olando?) NEDERLANDO, malkovris ke la unua versego de la Biblio (“En la komenco Dio kreis la ĉielon kaj la teron”) estus traduko malkorekta el la hebrea. Van Wolde ekvidis, ke la hebrea verbo “barà” ne signifus “krei” sed “dividi en la spaco”. Pro tio la frazo estus traduke korektenda jene “En la komenco Dio dividis la ĉielon kaj la teron”. Dio, tial, ne estus kreinto el nenio, sed li estus interveninta sur antaŭekzistanta materio dividante la ĉielon el la tero, tiun lastan el la maro, la marajn monstrojn el la birdaro, la lumon el la mallumo.	A metà ottobre del 2009 è apparso su “La Stampa” di Torino e poi su altri giornali la notizia che Ellen Van Wolde, docente universitaria di esegesi del Vecchio Testamento presso la facoltà teologica di Tilburg in Olanda, ha scoperto che il primo versetto della Bibbia (All’inizio Dio creò il cielo e la terra) sarebbe una scorretta traduzione dall’ebraico. La Van Wolde si è accorta che il verbo ebraico “barà” non significherebbe “creare”, ma “dividere nello spazio”. Perciò la frase sarebbe da correggere nella traduzione cosi:”All’inizio Dio divise il cielo e la terra”. Perciò Dio non sarebbe il creatore dal nulla, ma sarebbe intervenuto sulla materia preesistente dividendo il cielo dalla terra, quest’ultima dal mare, i mostri marini dai volatili, la luce dal buio.
Miaj ekslernantoj tiun interpretan novaĵon legis en la ĵurnalo kaj ridetis sed samtempe almetis demandojn al kiuj jen mallongaj respondoj.	I miei ex allievi hanno letto questa novità interpretativa sul giornale ed hanno sorriso, ma, nello stesso tempo hanno posto domande alle quali ecco delle brevi risposte.
Estas granda memkompreneblaĵo, diskonita jam ekde dekoj se ne ekde jarcentoj, ke la etimo de la hebrea “barà” entenas la originan ideon de separado, divido... Sed tio ne signifas ke ne eblas interpreti kaj traduki per “krei el nenio”. Hebreo, kiu regas la lingvon, kvankam sentante la antikvan signifon de “dividi”, sentas samtempe la implicitan signifon de “krei”. Similas al reganto de la itala: uzante la verbon “fregare”, li povas senti “trompi”, ankaŭ se mem daŭrigas senti la etimon “sfregare/sfregamento”. Nome, okazus same kiel se la nederlanda teologino dirintus: “vidu ke «fregare» signifas «sfregare» sed ne «trompi», elmetante tiel elgorĝaĵon sensencan. Eblas tamen ke Van Wolde diris ĝuste tion kion mi estas skribinta ĉi tie, kaj ke iu alian provis efektocelan skupon, (escepta novaĵo) distordante la rezonadon de la teologino.	E’ una grossa ovvietà, conosciuta da decenni se non da millenni, che l’etimologia dell’ebraico “barà”contiene l’idea originaria di separazione, divisione… Ma ciò non significa che non si possa interpretarlo e tradurlo con “creare dal nulla”. Un ebreo che sa la lingua, anche sentendovi l’antico significato di “dividere”, ci sente contemporaneamente il significato implicito di “creare”. E’ uguale ad uno che sa la lingua italiana: usando il verbo “fregare”, può capire “imbrogliare”, anche se lui stesso continua a sentirne l’etimologia “sfregare/sfregamento”. Cioè capiterebbe come se la teologa olandese avesse detto:”Guardate che “fregare”significa “sfregare”, ma non “imbrogliare”, facendo uscire dalla sua bocca un’espressione insensata. E’ possibile, tuttavia, che la Van Wolde abbia detto proprio quello che sto scrivendo io qui e che qualcun altro abbia provato uno scoop ad effetto distorcendo il ragionamento della teologa.
Ne ekzistas en Genezo kaj preskaŭ en la tuta Malnova Testamento (la temo aperos, kaj preterkure, nur malfrue en 2 Makabeoj 7,28, la sama libro kaj en la sama ĉapitro en kiu aperas unuafojon la perspektivo de la transmonda vivo post la morto) la ideo pri kreado el nenio: la teologino malkonvrintus la varman akvon. La ideo pri kreado el nenio estas vidpunkto filozofia kaj teologia, sed grincus en la ampleksa biblia kadro. La biblia kreado estis vidita kiel “agado” sur io antaŭekzistanta kaj senforma (en la dua versego ĝuste oni diras ke “la tero estis senforma kaj dezerta kaj mallumo estis super la abismo”, kaj estus absolute anakronisme eltiri filozofiajn konkludojn tipe: en la Biblio tial la materio estas eterna, kaj Dio limiĝis ĝin sistemigi, doni al ĝi formon, ktp.	Non esiste nel libro della Genesi e quasi in tutto il Vecchio Testamento l’idea della creazione dal nulla (il tema apparirà, e di sfuggita, solo tardi nel secondo libro dei Maccabei 7, 28, lo stesso libro e nello stesso capitolo nel quale appare per la prima volta la prospettiva della vita ultraterrena dopo la morte): la teologa avrebbe scoperto l’acqua calda. L’idea di creazione dal nulla è un punto di vista filosofico e teologico, ma striderebbe nel vasto quadro biblico. La creazione biblica è stata vista come “azione” su qualcosa di informe e deserto (nel secondo versetto si dice proprio che: “la terra era informe e deserta e il buio era sull’abisso”, e sarebbe assolutamente anacronistico trarne conclusioni filosofiche del tipo: nella Bibbia perciò la materia è eterna e Dio si è limitato a sistemarla, a darle forma, ecc.
Do, la Biblio diras “dividi, reordigi, igi la estaĵojn obej(aj) kaj nedamaĝi(antaj) la homon”. Sed la dependeco el Dio de la estaĵoj estas senlima kaj koncernas tutan ilian estecon. Krome Li tion faras kun la vorto, kun la potenco de la vorto, dirante “estu”. Temas, certe, pri metaforo kaj eĉ ne originala ĉar tiu koncepto estas certe reprenita el la antaŭantaj egiptaj paralelaj tekstoj, kiuj, ekzemple, diras ke la dio Ptha venkas kaj dominas la kaoson per la vorto kaj, fine mem rigardas la rezulton kaj sin deklaras kontenta pri ties beleco kaj boneco.	Quindi, la Bibbia dice “dividere, rimettere in ordine, rendere gli esseri viventi obbedienti ed inoffensivi per l’uomo”. Ma la dipendenza da Dio degli esseri viventi è illimitata e concerne tutta la loro essenza. Inoltre Egli fa questo con la parola, con la potenza della parola, dicendo “sia”. Certamente si tratta di una metafora e persino non originale, poiché questo concetto certamente è ripreso dai testi egizi anteriori paralleli, i quali, ad esempio, dicono che il dio Ptha vince e domina il caos con la parola ed alla fine lui stesso guarda il risultato e si dichiara contento per la sua bellezza e bontà.
La (parolo) VORTO “barà” iom post iom pleniĝas je nova implicita signifo: la (totala) KOMPLETA dependeco el Dio. Kaj bone kaj bele faris Zamenohof tradukante ne per “En la komenco li separis (aŭ dividis) la ĉielon kaj la teron” sed per “En la komenco Dio kreis la ĉielon kaj la teron”. Kaj li uzas “Dio” kiam li renkontas la tekstan Elohim kaj “Eternulo” kiam trovas la tetragramon "JHWH" (Javeo).	La parola “barà”un po’ per volta si riempie di un nuovo significato implicito: la totale dipendenza da Dio. E Zamenhof ha fatto una cosa buona e bella traducendo non con “All’inizio egli divise il cielo e la terra”,ma con “All’inizio Dio creò il cielo e la terra”. Ed egli usa “Dio”quando incontra il testuale Elohim e “L’Eterno”quando trova il tetragramma JHWH (Jahvè).
La psalmoj kantas la potencon de Dio kiu faras kion mem volas rilate la stelojn kaj ĉielon kaj ĉion kaj foje lasas okulumi la kreadon el nenio.	I salmi cantano la potenza di Dio che fa ciò che vuole riguardo alle stelle ed al cielo ed ad ogni cosa, ed a volte lascia intravvedere la creazione dal nulla.
Sed venos la Makabeoj kaj la Nova Testamento kie la kreado el nenio fariĝas krom religia ankaŭ filozofia. Armando Zecchin	Ma verranno i Maccabei ed il Nuovo Testamento dove la creazione diventa oltre che religiosa anche filosofica. (traduzione di Armando Zecchin)

 Nella sezione riservata ai gruppi locali del nostro sito, è stata inserita, nella pagina del gruppo di Rimini, tutta la documentazione che don Duilio Magnani ha mandato alle redazioni di Katolika Sento ed Espero Katolika perché venisse pubblicata. Il materiale è stato inserito così come è stato inviato, parte in italiano, parte in esperanto e in gran parte bilingue nella traduzione di don Duilio stesso.
 La pagina iniziale presenta una mappa con l'Africa e l'Italia. Cliccando sui nomi dei vari paesi si accede alla documentazione relativa:
Rimini: Vengono presentati nell'ordine:
1) Il Padrenostro bilingue (dialetto Riminese – Esperanto), l'ultimo mosaico nella Cattedrale degli esperantisti inaugurato nel febbraio 2010
2) “La hoko por fiŝkapti” - “L'amo per pescare”, cioè il programma intrapreso dal CER-ES per aiutare le popolazioni africane a raggiungere l'autosufficienza economica, assegnando loro dei piccoli prestiti in denaro che una volta restituiti avrebbero dovuto finanziare altre iniziative: non ti do il pesce, ma l'amo per pescare. Si descrivono alcune iniziative intraprese e fallite e altre in corso
3) “La Bonfara Katedralo” contrapposta alla “Cattedrale degli esperantisti
4) Il progetto “Etaj stipendioj” - “Piccole borse di studio” per aiutare studenti meritevoli dei paesi in via di sviluppo.
5) Un articolo del “Corriere della Romagna” in cui si da riferisce dell'inaugurazione del Centro Scolastico Anna Paolizzi costruito in Kinshasa in collaborazione con il CER-ES.
Benin: una serie di rapporti sulle molte opere concluse, in corso e in progetto a Tosounmé e Koudo.
Burundi: rapporto sull'attività del BUKE (Burunda Unuiĝo Katolika Esperantista) che è la sezione più attiva fra tutti i paesi considerati.
Kamerun: la terra di mons. Gabriel Anda, del Comitato Centrale IKUE. Attività di don Luis Mbella a favore dei giovani.
Madagascar: sostegno all'attività del MUKE (Malgaŝa Unuiĝo Katolika Esperantista) e pubblicazione della grammatica di esperanto in lingua malgascia.
D.R.Congo: con la descrizione delle attività in
1) Kinshasa: realizzazione e inaugurazione del CSAP (Centro Scolastico Anna Paolizzi)
2) Goma: realizzazione della “Domo de la Frateco”,assistenzaa agli orfani e adozioni a distanza.
3) Kalima: “Fiŝkultivado”: attività di allevamento di pesci e di polli.
4) Rutshuru: aiuti al locale orfanotrofio.
Ruanda: primi soccorsi dopo il terremoto del 2008. Attività in favore degli orfani di padre Gaspard Ntakirutimana.
Tanzania: primi contatti con il TaKUE (Tanzania Katolika Unuiĝo Esperantista).
Togo: aiuti al UTEK (Unuiĝo Togolanda Esperantista Katolika) per realizzare un “Internet Café” (purtroppo fallito).




Pubblichiamo con un po' di ritardo la seguente lettera che per mancanza di spazio non si è potuta pubblicare prima. Ce ne scusiamo con l'autore.
Negrar, 25,11 2009
Egregio direttore,
 oggi ricorre il 25° di Casa Perez, di cui fa parte il reparto sacerdoti, detto comunemente “Casa del Clero”.
L'avvocato Conte Perez era molto ricco, ma quando volle diventare membro dell'opera do Calabria (Poveri Servi della Divina Provvidenza), il Padre don Calabria volle che egli vendesse i suoi beni ai poveri e poi entrasse. Il conte diede una parte alla sorella, altri beni a qualche ente caritativo e gran parte alla poverissima Opera del fondatore Don Calabria; e cominciò a fare gli umili servizi per la nuova Casa e per i bambini là accolti ed educati. I primi bambini furono raccolti a S. Giovanni in Valle (vicolo Case Rotte), poi nel 1912 si comincia a costruire nella parte alta di S.Giovanni in Valle, dove sorse l?Istituto Don Calabria S.Zeno in Monte, che diventò ed è anche oggi la Casa Madre. Là abitò don Calabria fino alla morte (1954).
 Io fui curato (vicario parrocchiale) dell'anziano parroco Don G.Bonometti nel 1947, '48, '49, '50.
A S.Zeno in Monte c'erano già, oltre che la casa del Padre, la chiesa (dove ore c'è la tomba di Don Calabria, in fianco), scuola, tipografia, falegnameria,sartoria e altre opere, frutto anche della illuminata fiducia nella Divina Provvidenza.
 Tante grazie a Lei che ha fatto pubblicare su K.S.(*) il mio articolo “Un discepolo che ora è il mio vescovo”. Una grande fotografia di quell'articolo è apparsa al muro attiguo alla nostra cappella. Molti ospiti l'anno letta e anche molti seminaristi. Anzi l'anno scorso il Vescovo ha celebrato qui: io ho dato un saluto a nome di tutti e Mons. Zenti ha aggiunto: “Don Felice è stato il mio professore”. Anche il 5 ottobre 2008 a Costermano disse: “Per voi Don Felice è stato il vostro parroco, ma per me è stato professore di latino, italiano e greco”. Le mando una copia non perché sia pubblicata, ma perché conosca un po' della mia modesta attività (che è stata immensamente inferiore alla Sua e a quella di molti ex discepoli e membri dell'UECI) (**).
 Casa del Clero è gestita dall'Opera Don Calabria, ma i Superiori della Diocesi decidono quali preti possono entrare; il Vescovo ha delegato Mons. Fiorio per il clero più anziano; questi viene spesso qui, anche nei due ospedali vicini, se ci sono preti diocesani.
Scusi le mia “chiacchierata e buon lavoro!

P.S. Due ex discepoli sono nunzi apostolici: uno è ora in Portogallo, l'altro è in Siria (dopo essere stato in Costa d'Avorio, Burkina Faso e Niger), il calabriniano Mons Dal Corso è d molto tempo in Angola (dove ci sono comunità dei P.S.D.P.)

(*) N.d.R.: cfr. Katolika Sento n. 2/2008
(**) N.d.R.: evidentemente Don Felice esagera in umiltà. Egli compirà i 90 anni il prossimo 24 dicembre ed è stato redattore di Espero Katolika negli anni difficili dal 1970 al1977. Qui si riferisce a un suo articolo scritto nell'ottobre 2009 in occasione di un cambio di cappellani in cui parla di vicende storiche ed in parte autobiografiche relative all'opera Don Calabria e a località in cui ha svolto la propria missione sacerdotale.


Konsternite per la (bedaŭrinde atendita) sciigo pri forpaso de pastro Duilio, senlace fervora, persiste, aŭdace kaj plurflanke iniciatema, aktiva kaj batalema samideano, mi esprimas al la anoj de UECI, IKUE kaj UEA mian profundan kondolencon. Mi ne scias, ĉu ĉiuj E-junuloj konscias, ke pluraj katolikaj iniciatoj, kiel ekzemple la E-lingva Mes-libro kaj la E-lingvaj Paskaj kaj Kristnaskaj papaj bondeziroj – kiuj ne ete kontribuas al la internacia prestiĝo de nia lingvo – multe aŭ preskaŭ tute ŝuldas al pastro Magnani. Mi esprimas la deziron ke el novaj generacioj iu alia lian stafeton transprenu kaj antaŭen pluportu.



Al la redaktejo de UECI
 Anonco: La Vita del Popolo, dusemajna dioceza gazeto de la urbo Treviso ekde la 10 de januaro aperigas ĉiusemajne dum la tuta nuna jaro la sekvantan reklamon: Esperanto estasla plej facila lingvo el la lingvoj en la mondo. Ciklaj kursoj kaj senpagaj lecionoj pri itala-esperanto, français-esperanto, english-esperanto. Por informoj tel. 0422-235381 aŭ 0422 -403376 Zorge de Gruppo esperantista cattolico diocesi di Treviso.
 Sugesto: Al iu jam kredanta aŭ ne kredanta esperantisto aŭ esperantistino!
 Tuj post la unua mondmilito la fama verkisto Giovanni Papini aperigis en la jaro 1921 la ĉefverkon “Historio de Kristo” represita poste en 1984 kaj lastatempe denove represita en novembre 2007 pere de la eldonejo Vallecchi el Firenze. Tiu verko estas vere klasikaĵo de la katolika literaturo, havas 448 paĝojn kaj kostas 20,00 eŭrojn. “Entuziasmiga teksto” laŭ Papo Ratzinger.
 Giovanni Papini, naskiĝis kaj mortis en Florenco (1881-1956), konvertiĝis al katolikismo en 1921 kaj permesis, tute senpage, al prof.ro Ettore FASCE traduki la verkon “Historio de Kristo” kiu aperis en la jaro 1931 pere de la eldonejo Paolet el San Vito al Tagliamento PN.
 Pri tiu verko parolas Carlo Minnaja sur la paĝoj 98-99 de “L’Esperanto in Italia alla ricerca della democrazia linguistica” publikigita en la jaro 2007 de la eldonejo “Il Poligrafo”.
 Mi konsilas elkore kaj agrable tralegi tiujn du librojn por formado kristana kaj kultura necesa al ĉiu UECI-membro.

MULTE DA DANKOJ (per motivi di riservatezza diamo solo la sigla del nome e la provincia non si riportano offerte inferiori a 5 euro) Bonfarado: E.B. BO 25,00 € M.C. G.R. 58,00 € Kontribuo al UECI kongreso: N.M. UD 10,00 € L.F. BG 10,00 € G.F. VE 20,00 € Kontribuo al UECI: C.S MI 8,00 € M.L.F MI 10,00 € T.F. MB 7,00 € F.P. VI 5,00 € M.B. MI 8,00 € G.P VI 8,00 € G.F.P. MI 16,00 € A.B. RA 10,00 € A.R.S. RM 10,50 € C.B. RN 8,00 € G.G. CO 5,00 €

TREVISO

A titolo informativo e quale esempio di propaganda.
A cura del GEC Gruppo Esperantista Cattolico diocesi di Treviso per tutto il 2010 su "la Vita del Popolo" bisettimanale d'informazione e di approfondimento della Diocesi di Treviso appare il seguente annuncio:
 ESPERANTO la lingua più facile tra le lingue del mondo. Corsi ciclici e lezioni gratuite in italiano-esperanto,
français-esperanto, english-esperanto. Per info tel.0422-235381 o 0422-403376
Il primo numero di telefono è quello di Serio Boschin, il secondo di Paolo Rottin segretario del Gruppo esperantista "Sile" di Treviso.

GIOVANI CONCORRETE L'UECI dispone ancora di n° 3 premi da 258,23 € ciascuno da assegnare a giovani di età compresa tra i 18 e 30 anni, iscritti all'UECI che conseguano il diploma di esperanto di terzo grado. I premi saranno erogati quale contributo per la partecipazione a un congresso dell'UECI o dell'IKUE. Gli interessati si rivolgano al presidente UECI.

QUOTE E NORME ASSOCIATIVE ANNO 2010 Nota Bene: Su indicazione dell'assemblea generale dei soci (Chianciano 2009) si è deciso di aumentare la quota annuale per i soci ordinari da 20 a 21 euro. Di conseguenza sono cambiate anche le altre. Associato ordinario con Katolika Sento (SO) 21,00 € Associato giovane (SG) 10,50 € Associato familiare (SF) 10,50 € Associato ordinario con Espero Katolika (SOE) 42,00 € Solo abbonamento a Katolika Sento (AK) 10,00 € Solo abbonamento a Espero Katolika (AKE) 21,00 € Associato sostenitore (SS) 42,00 € Associato sostenitore con Espero Katolika (SSE) 84,00 € Il periodico Katolika Sento viene inviato a tutti gli associati, tranne che per i familiari. E' associato giovane chi non ha superato i 25 anni. E' associato familiare chi convive con altro associato. Per l'abbonamento all'estero aggiungere 6 euro per spese di spedizione. Specificare nella causale del versamento la categoria dell'associato, l'anno di nascita dei giovani, l'esatto indirizzo per il recapito del periodico K.S., la destinazione di eventuali offerte. I gruppi locali con almeno 10 soci trattengono 2,10 euro per l' associato ordinario e 1,05 per l'associato giovane o familiare, mentre la quota dei soci individuali va interamente all'UECI. I versamenti vanno fatti sul C.C. Postale n. 47127675 Unione Esperantista Cattolica Italiana U.E.C.I Nota: Sull'etichetta/indirizzo di Katolika Sento è indicata la sigla associativa e l'anno di scadenza dell'abbonamento.

Balbutanta fraŭlino
- Gratulojn, mi rimarkis, ke vi havas belan fratinon.
- Ho, jes. Ŝi estas ankaŭ bona kaj brava knabino.
- Ĉu ŝi havas fianĉon?
- Ne. Bedaŭrinde ŝi havas malgrandan mankon. Ŝi balbutas.
- Ĉu ĉiam?
- Ne, nur kiam ŝi parolas.
Azeneco
- Amiko mia, vi estas granda azeno!
- Mi ankoraŭ devas kompreni, ĉu mi estas via amiko, ĉar mi estas azeno, aŭ mi estas azeno, ĉar mi estas via amiko.
En Paradizo
Taksi-ŝoforo mortis kaj eniras en Paradizo. Sankta Petro akceptas lin ĉe la enirejo, kontrolas lian dosieron kaj ordonas vesti lin per belaj vestoj kaj loĝigi lin en luksa vilao apud la Empireo. Tuj poste envenas katolika pastro. Ankaŭ por li Sankta Petro kontrolas lian dosieron kaj fine decidas vestigi lin per simplaj vestoj kaj loĝigi lin en malgranda barako ĉe la limo de la Paradizo. La pastro plendis:
- Kiel povas esti, ke al la taksi-ŝoforo vi donis ĉiujn bonaĵojn dum al mi tiajn mizeraĵojn
- Ĉe ni oni juĝas laŭ la rezultoj. Kiam vi predikis, ĉiuj aŭskultantoj endormiĝis. Sed kiam la ŝoforo kondukis sian taksion, ĉiuj homoj preĝis al Dio! Lernanteto
Sesjaraĝa lernanteto diras al patrino:
- Ni, hodiaŭ, lernis novajn vortojn el nia instruisto, kaj ankaŭ iun laboreton.
- ??
- Ni kaŝis kudrilojn en la sego de la instruisto.
Ĉevalino
Edzo, dum sia dormo, ripetas plurfoje inan nomon: "Betino... Betino...".
La postan matenon, la edzino demandas lin:
- Kiu estas tiu Betino, kiun vi dumnokte nomas?...
Treege embarasita, la edzo balbute respondas:
- Ho, vere..., jen, vi scias, do, ke mi estas ŝatanta ĉevalkonkursojn, pro tio mi ege monludis, kaj vetis sur mia kara ĉevalino Betino...
Ŝajnas, ke lia edzino estas konvinkita; kaj li tuj eliras por laboro.
Reveninte hejmen, tagmeze, li demandas la edzinon:
- Ĉu novaĵoj?
- Jes, ĉimatene telefonis via tre kara ĉevalino.

Tolstoj
Lev Nikolajevic Tolstoj havis ĝis la fino de sia vivo bonan sanon.
Kiam li estis 80 jaraĝa oni demandis lin:
- Kiel vi vin sentas ?
Li respondis kiel li sin sentus malbone:
- Hodiaŭ mi sentas min, kiel mi estus 80 jaraĝa.
Knaba peto
Unu knabo devas esti operaciita. Li diras al sia patrino:
- Kiam vi estis en hospitalo, la kuracisto donacis al vi nian malgrandan Anjon. Mi petas vin, diru al kuracisto, ke mi ne bezonas knabineton, sed mi ŝatus havi hundeton.
Nuntempa svato
Juna viro proponas al knabino:
- Kara, mi proponas al vi: estu mia unua edzino!