Enhavo


KATOLIKA SENTO (Anno 88° - n.3 Maggio-Giugno 2009)



Maggio: mese dedicato a Maria
Majo: monato dediĉita al Maria
Quest'anno la Chiesa ricorda san Giovanni Maria Vianney (8 maggio 1786 - 4 agosto 1859), il santo Curato d'Ars, nel 150° anniversario della morte. Questo semplice prete di campagna, di cultura limitata, ma con un cuore grande, ha saputo rinnovare la religiosità popolare devastata dalla rivoluzione francese. In questo mese di maggio riportiamo una sua omelia dedicata alla Madonna, in cui, con parole semplici, invitava i fedeli ad affidarsi a Lei, perché tutte le grazie di Dio passano attraverso le sue mani. Ĉi jare la Eklezio memorigas sanktan Johano Maria Vianney (8an de Majo 1786 - 4an de Aŭgusto 1859), la sanktan Pastron de Ars, okaze de la 150a datreveno de lia morto. Ĉi tiu simpla kamparana pastro, je malvasta kulturo, sed kun granda koro, kapablis renovigi la popolan religiemon ruinigita de la franca revolucio. En ĉi tiu monato Majo, ni transskribas lian homilion dediĉitan al Madono, en kiu, per simplaj vortoj, li invitis la fidelulojn sin konfidi al Ŝi, ĉar ĉiuj diaj gracoj pasas per ŝiaj manoj.
   La santa Vergine viene paragonata spesso ad una madre: tuttavia ella supera di gran lunga la migliore delle madri. La migliore delle madri, infatti, di tanto in tanto punisce il figlio che le dà un dispiacere, credendo di fare la cosa giusta. La santa Vergine, invece, non agisce in questo modo: è così buona che ci tratta sempre con amore.    La sankta Virgulino estas ofte komparata kun patrino; tamen ŝi ege superas la plej bonan el la patrinoj. La plej bona el la patrinoj, fakte, de tempo al tempo punas la filon, kiu malplaĉas al ŝi, kredante fari la justaĵon. La sankta Virgulino, male, ne agas tiel: ŝi estas tiel bona, ke ŝi traktas nin ĉiam ame.
   Il suo Cuore di Madre è solo amore e misericordia, il suo unico desiderio è quello di vederci felici. E’ sufficiente rivolgersi a lei per essere esauditi.    Ŝia Koro de Patrino estas nur amo kaj mizerikordo, ŝia unika deziro estas vidi nin feliĉaj. Sufiĉas sin turni al ŝi por esti elaŭditaj.
   Il Figlio ha la sua giustizia, la Madre non ha che il suo amore. Dio ci ha amati fino a morire per noi; tuttavia, nel Cuore di Nostro Signore, regna la giustizia, un attributo di Dio. Nel Cuore della Vergine santissima esiste solo la misericordia… Immaginate il Figlio, pronto a punire un peccatore: Maria si getta in suo aiuto, ferma la spada, chiede grazia per il povero peccatore: “Madre mia -dice Nostro Signore- non posso rifiutarti nulla. Se l’inferno potesse pentirsi, tu gli otterresti la grazia”.    La Filo havas sian justecon, la Patrino havas nur sian amon. Dio amis nin ĝis morti por ni; tamen en la koro de Nia Sinjoro, regas la justecon, atributon de Dio. En la koro de la sanktega Virgulino estas nur mizerikordo... Imagu la Filon, preta puni pekulon: Maria sin ĵetas en lia helpo, haltigas la glavon, petas indulgon por la kompatinda pekanto: “Patrino mia -diras Nia Sinjoro- mi nenion povas rifuzi al vi. Eĉ se la infero povus penti, vi obtenus indulgon por ĝi”.
   La santissima Vergine fa da mediatrice tra suo Figlio e noi. Malgrado che noi siamo peccatori, è piena di tenerezza e di compassione per noi. Il figlio che è costato più lacrime alla madre è quello che le sta più a cuore. Forse che una madre non si prende cura sempre del più debole e del più indifeso? Un medico, in un ospedale, non ha forse maggiore attenzione per i malati più gravi?    La tre sankta Virgulino peras inter sia Filo kaj ni. Malgraŭ ke ni estas pekuloj, ŝi estas plena je mildeco kaj kompato al ni. La filo, kiu plejmulte da larmoj kostis al sia patrino, estas tiu, kiu plej statas en ŝia koro. Ĉu patrino ne zorgas ĉiam pri la filo plej malforta kaj sendefenda? Ĉu kuracisto, en hospitalo, ne havas pli da zorgemo por la malsanuloj plej gravaj?
   L'Ave Maria è una preghiera che non stanca mai. Quando parliamo delle cose terrene, del commercio, della politica… ci stanchiamo presto, ma quando parliamo della santa Vergine, è sempre una cosa nuova... . Tutti i santi hanno avuto una grande devozione per la santa Vergine; nessuna grazia viene dal cielo senza prima passare per le sue mani. Non si entra in una casa senza prima parlare al portinaio: ebbene! La santa Vergine è la portinaia del cielo. Penso che alla fine dei tempi la Madonna potrà finalmente godere di un po’ di tranquillità, ma finché c'è il mondo, è tirata da tutte le parti… La Santa Vergine è come una madre che ha molti figli; è continuamente occupata ad andare da uno all’altro.    “Ave Maria” estas preĝo, kiu neniam lacigas. Kiam ni parolas pri teraj aĵoj, pri komerco, pri politiko... ni rapide laciĝas, sed kiam ni parolas pri la sankta Virgulino, estas ĉiam novaĵo... . Ĉiuj sanktuloj havis grandan devotecon al la sankta Virgulino; nenia difavoro venas de la ĉielo sen pasi tra ŝiaj manoj. Oni ne eniras domon sen paroli antaŭe al la pordisto: nu! La sankta Virgulino estas la pordistino de la ĉielo. Mi pensas, ke je la fino de la tempoj, la Madono povos finfine ĝui iom da trankvilo, sed ĝis kiam la mondo daŭras, ŝi estas tirata de ĉiuj flankoj... La sankta Virgulino estas kiel patrino, kiu havas multajn filojn; ŝi estas daŭre zorgoplena irante de unu al la alia.
   Quando si vuole offrire qualche cosa ad una persona importante, si fa presentare questo dono dalla persona che egli preferisce, di modo che l’omaggio gli sia più gradito. Allo stesso modo le nostre preghiere, presentate dalla santa Vergine, hanno tutt’altro valore, perché la Santa Vergine è la sola creatura che non abbia mai offeso Dio.    Kiam oni volas oferdoni ion al gravulo, oni prezentigas tiun donacon de persono, kiun li preferas, tiamaniere ke la donaco estu al li pli ŝatata. Sammaniere niaj preĝoj, prezentataj de la sankta Virgulino, havas tute alian valoron, ĉar la sankta Virgulino estas la sola kreitaĵo, kiu neniam ofendis Dion.
   Soltanto la Madonna ha compiuto il primo co­mandamento: “Un solo Dio adorerai e amerai perfettamente”. Ella l'ha compiuto nella sua totalità... Tutto quello che il Figlio chiede al Padre gli è concesso. Tutto ciò che la Madre chiede al Figlio le è similmente concesso.    Nur la Madono plenumis la unuan ordonon: “Nur unu Dion vi adoros kaj amos plene”. Ŝi plenumis tion komplete... Ĉio, kion la Filo petas de la Patro, estas al li disdonata. Ĉio, kion la Patrino petas de la Filo, estas al ŝi same disdonata.
   Quando le nostre mani hanno toccato delle piante aromatiche, esse profumano tutto ciò che toccano; dunque facciamo passare le nostre preghiere per le mani della Madonna ed ella le renderà profumate.    Post kiam niaj manoj tuŝis aromherbojn, ili parfumas ĉion, kion ili tuŝas; do ni pasigu niajn preĝojn per la manoj de la Madono, kaj ŝi igos ilin bonodoraj.



PASKA POEMO

Milano, Pasko 2009

Come al solito il nostro assistente ecclesiale, mons. Giovanni Balconi, ci ha spedito un pensiero augurale per la Santa Pasqua. Kiel kutime, nia eklezia asistanto, Monsinjoro Giovanni Balconi, sendis al ni bondeziran penson okaze de la Sankta Pasko.
       
“Presto la nuova stagione
 fiorirà dovunque le campagne.
 Così anche i nobili cuori
 eletti per il gioco dell’Amore:
 la fede nella loro anima fiorisce
 e porta il suo frutto di nobiltà.
 Chi potrebbe indovinare come
 si guarda Colui che si ama
 quando il cuore è carico d’amore?
 Tutto patire con Lui
 per contemplare fedelmente
 nella nobiltà del suo volto
 ciò che ordina alla nostra anima” 		“Baldaŭ la nova sezono
 ĉie ajn la kamparojn florigos.
 Tiel ankaŭ la plej noblajn korojn,
 plukitajn por la ludo de la Amo:
 la fido floras en ilia animo
 alportante sian frukton de nobleco.
 Kiu povus diveni kiele
 rigardi Tiun, kiun oni amas,
 kiam la koro ŝarĝitas de amo?
 Ĉion elporti kun Li
 por kontempli kun fido
 en la nobleco de lia vizaĝo
 liajn ordonojn al nia animo”
(Hadewiјch di Anversa)
 		(Esperantigo de la redaktejo)
       
Con deliziosa raffinatezza Hadewiјch di Anversa, donna colta e intelligente, ci porta ad assaporare il prelibato profumo della mistica medioevale. La Pasqua di Gesù inaugura una primavera olezzante di Amore e di fede.
Con i migliori Auguri, 		Kun rava rafiniteco Hadewiјch de Anversa, virino klera kaj inteligenta, kondukas nin gustumi la delican parfumon de la mezepoka mistiko. La Pasko de Jesuo inaŭguras printempon bonodorantan de Amo kaj Kredo.
Kun la plej bonaj Bondeziroj,
    Mons. Dr. Giovanni Balconi



EL LE HOMILIOJ DE MONS. BALCONI


El la homilio de la soleno de “La Korpo kaj Sango de Kristo” (17-06-2006) pri la la evangelio laŭ Marko: “Ĉi tio estas mia korpo. Ĉi tio estas mia sango”

   En la dezerto la dia popolo soifis kaj la Sinjoro elfontis akvon el roko. Tiu roko, laŭ Talmud, sekvadis la popolon dum la tuta trairo, ĝin ĝi akompanis, de etapo al etapo, tiamaniere ke tiuj, kiuj bezonis, sensoifiĝis. [...]
   Pri la moralo ankaŭ la ne kredantoj povas esti ne riproĉeblaj. Tio, kio diferencigas nin de ili, estas la graco; kaj la graco ne estas ideo aŭ impreso, sed realaĵo: ĝi aŭ ĉeestas, aŭ ne ĉeestas. La graco agas tiamaniere, ke niaj agadoj estas samtempe homaj kaj eternaj, teraj kaj supernaturaj.
   En kristanismo ĉeestas la graco, ĉar ĉeestas ĝia fonto, kaj la fonto de la graco kaj de la supernatureco ĉeestas en la Eŭkaristio, en tiu pano kiu estas la Korpo de Kristo.
   Eble ni estas pelagianismaj. Laŭ Pelagio ni nin savas per niaj fortoj; sufiĉas, ke ni faru kelkajn bonajn agojn. Kontraŭe ne sufiĉas fari ion bonan: ni devas esti bonaj, ni devas esti en graco, ni devas esti plenpurigitaj; kaj konsekvence vivi en la ĉeesto de Jesuo, al la ĉeesto de Jesuo, de la ĉeesto de Jesuo.
   Ekspliku al junuleto ion pri glaciejo. Vi uzos multe da imagoj, da metaforoj kaj da komparoj, tamen eble la knabeto ne kapablos havi precizan ideon, ĉar li neniam ĝin vidis. Grimpisto, kiu plurfoje surgrimpis monton Everest kaj vidis rekte la tre grandajn glaciejojn, kaj ĝuis ĝiajn lazurojn, spirojn, muzikon, dancon, movojn, kiom da aferoj povas rakonti!
   Sankta Makario, la Granda, diris: "La okulo, pura, vidas ĉiam la sunon. Sammaniere la penso, plenpurigita, ĉiam vidas la gloron de Kristo, lumo kaj restadas kun la Sinjoro tagon kaj nokton.
   Jesuo lavis la piedojn de Petro kaj de Johano. Kial ni pripensas al Jesuo kurbiĝinta antaŭ Petro kaj ne al Jesuo kliniĝinta ĉe Johano?
   Pripensu la lastajn frazojn de la Apokalipso. "Kaj la Spirito kaj la fianĉino diras: Venu. Kaj la aŭdanto diru: Venu. Kaj la soifanto venu; kiu volas, tiu prenu donace la akvon de vivo."
   Partoprenu ankaŭ ni en la dialogo intima; marŝadu ni ĝis la novaj ĉieloj kaj la nova tero; tien Johano sin direktis, flugante kiel aglo fortega, serĉante la veron kaj la amon de la Sinjoro.
   Ne stumpigu elanon al la fantazio. La Eŭkaristio estas nutraĵo de tiu, kiu havas grandajn revojn kaj grandajn aspirojn.
   Estus bele apliki al ni tion, kion oni rakontas pri Abba Sisoj: "Lia vizaĝo brilegis kiel suno. Li meditis daŭre pri la parolo de la profetoj: lia vizaĝo fariĝis pli brila; seninterrompe li pripensis al Jesuo, al tiu Jesuo, kiun li ricevis en la Eŭkaristio. Lia vizaĝo fariĝis senlime brila.
   Ĉu eblas ĉi tia sperto? Ĉu ĝi plaĉus al ni?
Mons. Giovanni Balconi



VIVO DE SANKTA PAŬLO APOSTOLO
(Prelego de Giovanni Daminelli okaze de la 23a UECI-Kongreso en Chianciano)

Biografiaj fontoj

La fontoj pri la biografio de Paŭlo estas precipe du:
   - unue, la leteroj, en kiu Paŭlo skribas pri si mem, precipe la sep leteroj, kiuj estas sendube iliaj: al la Romanoj, la 1a kaj 2a al la Korintanoj, al la Galatoj, al la Filipianoj, la 1a al la Tesalonikanoj kaj tiu al Filemono.
   - due: la “Agoj de la Apostoloj”, en kiu Luko, de la ĉapitro 9a ĝis la fino raportas pri la agoj de Paŭlo, ekde lia vokiĝo sur la vojo de Damasko ĝis ilia konkludo en Romo.

Tarso

   La apostolo Paŭlo naskiĝis en Tarso (nun Tarsus en la orienta Turkio) ĉefurbo de la romia provinco Kilikio, antikva kaj grava havena urbo sur la rivero Cidno. Kiam Paŭlo naskiĝis, la urbo estis en la pinto de sia grandiozeco, dank'al la graveco de sia haveno, la fekundeco de sia kamparo, la tekstila industrio kaj la reto de stratoj, kiuj kunligis ĝin kun la plej gravaj urboj. Tiam Tarso havis preskaŭ tricent mil loĝantojn kaj estis centro de greka kulturo, sidejo de lernejoj pri filozofio kaj retoriko.
   Oni ne konas la naskiĝdaton de Paŭlo, sed preskaŭ certe li naskiĝis inter la jaroj 5 kaj 10, konvencie oni elektis la jaron 8 kiel lian naskiĝjaron. Li naskiĝis en hebrea familio de la diasporo. Laŭ la kutimo ĉe la hebreoj de la diasporo, oni donis al li du nomojn: biblian nomon, Saŭlo, kaj romanan nomon, Paŭlo. Lia patro akiris la roman civitanecon, pro tio ankaŭ Paŭlo estis roma civitano. Sed pri si mem li skribis en la letero al Romanoj: «Mi estas Izraelido, el la idoj de Abraham, el la tribo de Benjamen» kaj en la letero al Filipianoj li aldonas «…cirkumcidita la okan tagon, el la raso Izraela, el la tribo de Benjamen, Hebreo el Hebreoj; rilate la leĝon, Fariseo».
   En la urboj grek-romanaj la familioj estis arigitaj en klanoj, kiuj siavice estis grupigitaj en frataroj kaj ĉi tiuj en triboj de la sama religio, al kiuj la civitanoj aliĝis je la aĝo de 18 jaroj. Do Saŭlo aliĝis al juda tribo de Tarso.
   La hebreoj de la diasporo parolis en la loka lingvo, tial Saŭlo parolis en la greka, nome en dialekto de la klasika greka lingvo, nomata koinè (rimarku, ke tiam ankaŭ en Romo oni parolis en tiu lingvo, kaj en tiu lingvo estis verkitaj la libroj de la nova Testamento), sed certe li, kiel judo, ne estis edukita en helenaj lernejoj, sed en hebrea lernejo, en kiu la unika teksto uzata estis la Biblio, nome ĝia greka traduko, la tiel nomata traduko de la “sepdek”, ĉar oni diris, ke sepdek spertuloj tradukis ĝin en la grekan por la hebreoj de la diasporo, kiuj plu ne komprenis la hebrean. Sed, vivante en helena urbo, li akiris ankaŭ la helenajn kulturon kaj pensmanieron. De tio la komplekseco de lia figuro: li estas plene izraelido, roma civitano kaj kreskita en helena medio. Oni tuj rimarkas la diferencon inter la paroladoj de Jesuo el palestina kamparo kaj de Paŭlo el helena urbo. Jesuo parabolas pri la kamparanoj, la fiŝistoj, la paŝtistoj, la hejmaj laboroj, la nupto-festoj, la floroj de la kampo, la birdoj de la ĉielo, la vito kaj la vinberoj, la tritiko k.t.p., dum Paŭlo parabolas pri la homa vivo (naski, naskiĝi, morti) aŭ pri la sporta agado (la stadiono, la bokso, la vetkuro, la premio, la krono) aŭ pri la komerco (la debeto kaj la kredito, la gajno, la aĉeto, la elaĉeto) aŭ pri la militaj aferoj (la kiraso, la milito, la paco, la armiloj) aŭ pri la urba vivo (la teatro, la tribunalo, la templo).

Jerusalemo

   Sed Saŭlo, ne ĉiam restis en Tarso; por perfektigi lian edukon li translokiĝis en rabena lernejo de Jerusalemo, disĉiplo de la rabeno Gamaliel. En la agoj de la Apostoloj oni raportas liajn vortojn: «Mi estas Judo, naskita en Tarso en Kilikio, sed edukita en ĉi tiu urbo ĉe la piedoj de Gamaliel, kaj instruita laŭ la preciza maniero de nia prapatra leĝo».
   (Interkrampe: Gamaliel estis nepo de la fama Rabbi Hillel, kies verkoj inspiris Zamenhofon pri lia Homaranismo.)
   Tie li iĝis fariseo, do rigora observanto de la Leĝo. En tia rolo ni renkontas lin unuafoje en la Agoj de la Apostoloj dum la martiro de la diakono Stefano: «...kaj la atestantoj demetis siajn vestojn apud la piedoj de junulo, nomata Saŭlo»; tuj poste la verkisto de la Agoj aldonas «Kaj Saŭlo konsentis al lia mortigo» kaj poste «Saŭlo atakis la Eklezion, enirante en ĉiun domon, kaj li trenis virojn kaj virinojn, kaj transdonis ilin en malliberejon» do Saŭlo iĝis aktiva persekutanto de la kristanoj.

Damasko (jaron 32/35)

   Sed okazis la epizodo de Damasko, kiun ni ĉiuj konas. Saŭlo estis iranta al Damasko por kapti la tieajn Kristanojn kaj alkonduki ilin katenitajn al Jerusalemo. Jen la rakonto el la Agoj de la Apostoloj:
   «Dum li vojaĝis, li alproksimiĝis al Damasko; kaj subite ekbrilegis ĉirkaŭ li lumo el la ĉielo; kaj li falis sur la teron, kaj aŭdis voĉon dirantan al li: “Saŭlo, Saŭlo, kial vi min persekutas?” Kaj li diris: “Kiu vi estas, ho Sinjoro?” Kaj tiu diris: “Mi estas Jesuo, kiun vi persekutas; sed leviĝu, kaj eniru en la urbon, kaj estos dirite al vi, kion vi devas fari”. Liaj kunvojaĝantoj staris mutaj, aŭdante la voĉon, sed vidante neniun. Kaj Saŭlo leviĝis de la tero; kaj kiam liaj okuloj malfermiĝis, li vidis nenion; kaj ili kondukis lin je la mano, kaj venigis lin en Damaskon. Kaj li estis sen vidpovo tri tagojn; kaj ne manĝis, nek trinkis.»
   En Damasko estis disĉiplo, nomata Ananias, kiu, inspirita de la Sinjoro, iris viziti Saŭlon, redonis al li la vidpovon kaj baptis lin. Lia vivo tute ŝanĝiĝis. Li restis dum kelka tempo en Damasko, kun la disĉiploj de Jesuo li vizitis la sinagogojn, kie li proklamis, ke vere Jesuo estas Filo de Dio. Pro tio, kelkaj Judoj volis lin mortigi kaj metis gardistojn ĉe la pordegoj de la urbo por lin kapti. Sed la disĉiploj dumnokte, metis lin en korbego, kaj mallevis ĝin de la urba muro. De tie li iris al Jerusalemo por aliĝi al la tieaj disĉiploj. Kompreneble ĉi tiuj timis lin, sed Barnabas rakontis al ili, kio okazis en Damasko, kaj prezentis lin al la Apostoloj. Saŭlo komencis iri en Jerusalemo sentime, predikante en la nomo de la Sinjoro. Sed ankaŭ tie kelkaj Judoj entreprenis mortigi lin, pro tio la fratoj forsendis lin al Tarso. En Tarso li reprenis sian metion de konstruanto de tendoj kaj proklamadis sian fidon en la sinagogo.
   La fakto, ke la Judoj plurfoje entreprenis mortigi Saŭlon, pensigas, ke Saŭlo ne nur estis fariseo se ankaŭ zeloto, t.e. ano de partio de ekstremistoj batalantaj kontraŭ la romanoj, sed ankaŭ senindulgaj kontraŭ siaj perfiduloj.
   En la letero al Galatoj, Paŭlo rakontas:
   «Tiam, post tri jaroj (de lia konvertiĝo), mi supreniris al Jerusalemo, por viziti Kefason (t.e. Petro), kaj mi restis kun li dek kvin tagojn. Sed neniun alian el la apostoloj mi vidis, krom Jakobo, la frato de la Sinjoro.»
   Supozeble Petro transdonis al li la instruojn de Jesuo kaj la kristologian interpreton de la profetoj, ĉar li neniam renkontis Jesuon (rimarku, ke tiam la Evangelioj ne estis ankoraŭ skribitaj).
   Poste li reiris al Tarso kaj restis tie ankoraŭ dek kvar jarojn, dum kiuj li maturiĝis, primeditis la vortojn kaj la vivon de la Sinjoro kaj relegis la profetojn laŭ la nova vidpunkto.

Antioĥio

   Nun komenciĝas lia misia aventuro.
   La Eklezio de Jerusalemo, sendis al Antioĥio, ĉefurbo de Sirio, Barnabas por estri la tiean Eklezion, fonditan de helenaj misiistoj forpelitaj de Jerusalemo. De tie Barnabas iris al Tarso por peti helpon de Saŭlo, kiu pro tio translokiĝis en Antioĥion, kie li komencis evangelizi sukcesoplene. En Antioĥio la Sinjoro Jesuo estis predikata ankaŭ al la Grekoj. Tio estis grava, ĉar ĝis nun la vorto de Kristo estis predikata nur en la sinagogoj al la hebreoj. De nun la komunumo de la disĉiploj disiĝas de la hebreismo por estigi novan religion. En Antioĥio la disĉiploj unue nomiĝis Kristanoj. La Eklezio de Antioĥio iĝis centro de disvastigo de la Evangelio, kaj de nun ĝi vivos sendepende de la Templo, de Jerusalemo kaj de la juda vivo.

ks09_r31 (43K)

La unua misiista vojaĝo

   Inspiritaj de la Sankta Spirito, Saŭlo kun Barnabas forlasis Antioĥion por komenci sian unuan misiistan vojaĝon. De ĉi tiu momento, en la Agoj de la Apostoloj, Luko ne plu nomas lin Saŭlo, sed Paŭlo. De Antioĥio unue ili ŝipiris al Kipro, kie ili trairis la insulon predikante la Evangelion. De tie ili enŝipiĝis por atingi la sudan Anatolion, kie ili predikis en la sinagogoj de Perga en Panfilio, de Antioĥio en Pisidio, de Ikonio, Listra kaj Derbe en Likaonio, kaj ĉie ili fondis kristanajn komunumojn, ne sen kontrastoj, ĉar ĉie ili trovis judojn, kiuj, ĵaluzaj pri iliaj sukcesoj, klopodis persekuti ilin. Fine ili revenis en Antioĥio en Sirio.

La Koncilio de Jerusalemo (jaron 49)

   Tie ekestis problemo. Kelkaj Kristanoj venintaj el Judujo, instruis la fratojn, ke por esti savitaj, ĉiuj devas esti cirkumciditaj laŭ la leĝo de Moseo. Paŭlo kaj Barnabas ne konsentis pri tio, kaj naskiĝis kvereloj inter ili. Tial ili decidis iri al Jerusalemo por konsulti la apostolojn kaj la presbiterojn. Paŭlo, Barnabas kaj aliaj fratoj, inter kiuj la greka frato Tito, iris al Jerusalemo, kie okazis la tielnomata Koncilio de Jerusalemo, en kiu Paŭlo kaj Barnabas raportis pri kiom da signoj kaj mirakloj Dio faris ĉe la nacianoj. Petro kaj Jakopo, konstatinte, ke Dio donis la Sankan Spiriton al ĉiuj, proklamis, ke la savo alvenas nur per la graco de la Sinjoro Jesuo, do ke ne necesas la cirkumcido. Pri tio la apostoloj kaj la presbiteroj skribis leteron por trankviligi la antioĥianoj. La delegacio de Paŭlo kaj Barnabas reiris al Antioĥio kun tiu letero akompanataj de du atestantoj senditaj de Jerusalemo, Judas kaj Silas kun la tasko raporti ankaŭ voĉe la apostolajn decidojn, kiuj estis ĝoje akceptitaj de la antioĥianoj.

La dua misiista vojaĝo (jarojn 51-52)

   Paŭlo decidis ekvojaĝi denove por renkonti la komunumojn de li fonditajn dum la unua vojaĝo kaj anonci ankaŭ al ili la decidojn de la apostoloj. Temas pri lia dua misiista vojaĝo; ĉi foje akompanis lin Silas. Ili atingis Derbeon kaj Listron, kie ili renkontis disĉiplon nomata Timoteo. Paŭlo volis, ke li akompanu ilin en la vojaĝo. Ili trairis la Frigian kaj Galatujan regionojn, sed la Sankta Spirito volis, ke ili iru en Eŭropo: dumnokte vizio aperis al Paŭlo: viro Makedona petegis lin iri al Makedonio. Tial ili pluiris nord-okcidente ĝis Troas, kie ili enŝipiĝis al Samotrake en Makedonio. De tie ili atingis Neapolison kaj Filipion. Ĉi tie ili renkontis Lidian, purpuro-komercistinon, kiu sin baptigis kun sia tuta familio kaj gastigis ilin en sia hejmo. La domo de Lidia iĝis centro de kristana komunumo rapide disvastiĝanta. Sed baldaŭ Paŭlo kaj Silas estis akuzitaj pri prozelitismo, pro tio ili estis kaptitaj, batitaj kaj enprizonigitaj. Noktomeze, dum ili preĝis en karcero, okazis tertremo, kiu liberigis la kaptitojn. La malliberejestro, vidinte tion volis sin mortigi, sed Paŭlo haltigis lin dirante: «Nenian malbonon faru al vi, ĉar ni ĉiuj estas ĉi tie». Pro tio la li konvertiĝis, kondukis ilin en sia hejmo, lavis iliajn vundojn, donis al ili por manĝi kaj estis baptita li kun la tuta familio. La postan tagon la juĝistoj sendis la ordonon liberigi ilin, petante, ke ili forlasu la urbon.
   De tie ili alvenis en Tesalonikon, kie estis sinagogo, en kiu, laŭ sia kutimo, Paŭlo eniris dum tri sabatoj por paroli pri Jesuo kaj multaj konvertiĝis. Sed ankaŭ ĉi tie estis Judoj, kiuj instigis la popolon kontraŭ ili. La fratoj por ilin savi forsendis dumnokte Paŭlon kaj Silason al Berea. Ankaŭ tie estis sinagogo, en kiu Paŭlo povis paroli pri Kristo kaj multaj iĝis kredantoj. Sed Paŭlo devis baldaŭ forfuĝi ankaŭ de ĉi tie, kaj lasinte en Tesaloniko Silason kaj Timoteon, li atingis Atenon. Ateno estis urbo plena je idoloj, tiam li, ne nur vizitis la tiean sinagogon, sed li renkontis ankaŭ Epikurajn kaj Stoikajn filozofojn en Areopagon. Ili aŭskultis lin scivoleme, ĝis kiam li ekparolis pri la resurekto de la mortintoj. Tiupunkte ili mokis lin kaj foriris. Sed kelkaj iĝis kredantoj.
   De Ateno li iris al Korinto, urbo kosmopolita. Tie li renkontis du judajn geedzojn, Akvila kaj Priskila, kiuj gastigis lin en sia hejmo por labori kune, ĉar ankaŭ ili estis tendofaristoj kiel Paŭlo. Intertempe atingis lin ankaŭ Timoteo kaj Silas. Li restis tie unu jaron kaj duonon atestante ĉe la Judoj en la sinagogo kaj disvastigante la kristanan komunumon ankaŭ inter la Grekoj. En ĉi tiu periodo li verkis la du leterojn al Tesalonikanoj, kiuj estas la du unuaj skribaĵoj de la Nova Testamento.
   Ankaŭ ĉi tie estiĝis kontrastoj kun la estroj de la sinagogo, do li forlasis Korinton akompanata de Akvila kaj Priskila; li lasis ilin en Efeso por estri la tiean komunumon, kaj de kie li ekŝipiĝis al Cezareo por reveni sola en Antioĥion, eble pasinte antaŭe al Jerusalemo.

La tria misiista vojaĝo (jarojn 53-57)

   En Antioĥio li restis nur la tempo por pretigi kaj plani sian trian vojaĝon.
   Dum la tria vojaĝo li intencis precipe reiri al Efeso, kie li lasis la geedzojn Akvila kaj Priskila. Ĉe ili li povis praktiki sian metion de tendofaristo, ĉar li ĉiam sin vivtenis per sia laboro. Efeso estis haveno malfermita al Grekio kaj al la mondo, do de tie li povus repreni kontaktojn kun la kristanaj komunumoj de la regiono. Ĉi foje li ne iris tie per ŝipo, sed piede por viziti dumvojaĝe la ekleziojn, kiujn li fondis en Anatolio. Li restis en Efeso preskaŭ kvin jarojn, kun oftaj vojaĝoj en Makedonion kaj en la apudajn landojn.
   Dum ĉi tio periodo li verkas la plejmulton de siaj leteroj: la du leterojn al la Korintanoj, la leterojn al la Galatoj kaj al la Romanoj, kaj eble, sed ne estas certe, tiujn al la Filipianoj, al la Kolosanoj kaj al Filemono
   Ankaŭ en Efeso ne ĉio iris glate ankaŭ pro tio, ke en Efeso estis la plej fama templo de Artemis, kiu alportis al la urbo gravajn enspezojn, kiuj nun estis minacataj de la agado de Paŭlo. Tio okazigis plendojn kaj tumultojn kontraŭ li.
   Pro tio li estis devigita forlasi Efeson. Li do decidis iri viziti la Kristanoj de Makedonio kaj poste iri al Jerusalemo. Dum la vojaĝo li haltis plurfoje por saluti la Kristanojn de diversaj lokoj por fine elŝipiĝi en Tiro de kie, pasante per Cezareo, li atingis Jerusalemon.

En Jerusalemo (jarojn 58-60)

   En Jerusalemo li raportis al Jakobo, ĉefo de tiu eklezio, kaj al la presbiteroj pri sia misio ĉe la paganoj kaj ili ĝojis pro tio. Tamen, ne ĉiuj estis tiel entuziasmaj; kelkaj influaj kristanoj diris al li: «Vi vidas, frato, kiom da miloj da kredantoj estas el inter la Judoj, kaj ili ĉiuj estas fervoruloj por la leĝo; kaj oni raportis al ili pri vi, ke vi instruas ĉiujn Judojn, kiuj estas inter la nacianoj, forlasi Moseon, dirante, ke ili ne cirkumcidu la infanojn, nek sekvu la kutimojn. Kio do estas? nepre ili aŭdos, ke vi venis». Pro tio ili devigis lin montri al ĉiuj, ke li estas bona Judo: li devas iri al la Templo por sin purigi kune kun kvar aliaj viroj kaj pagi la elspezojn por ĉiuj. La sepan tagon, la lastan de la purigado, aziaj Judoj, vidinte lin en la Templo, incitis la popolon kontraŭ li. Li estis kaptita kaj portita ekster la templon, kaj oni batis lin. Bonŝance romanaj soldatoj savis lin kaj lin kondukis en la fortikaĵon Antonja. Tie li eltenis lian unuan proceson antaŭ la Sinedrio, tamen li evitis la skurĝadon estante roma civitano. Estiĝis komploto de pli ol kvardek zelotoj por mortigi Paŭlon, sed la ĉefkapitano, sciinte pri tio, sendis lin dumnokte al fortikaĵo de Antipatris eskortita de ducent soldatoj, sepdek rajdistoj kaj ducent lancistoj kaj la postan matenon li estis sendita al Cezareo eskortita de la kavaliroj. En Cezareo li eltenis la duan proceson antaŭ la prokuratoro Felikso, kiu timante la judojn, ne liberigis Paŭlon. Post du jaroj Felikso estis anstataŭata de nova prokuratoro, Festo, kiu, konstatinte ke temis pri religiaj aferoj, pri kiuj li nenion komprenis, volis sendi Paŭlon al la juĝo de la Sinedrio. Sed tio signifus por li la morton, do li, estante roma civitano apelaciis al Cesaro. Post kelkaj tagoj la reĝo Agripo la dua venis al Cezareo kun sia fratino Berenike kaj vizitis la prokuratoron Festo, kiu, sciante, ke ili estas spertuloj pri la judaj leĝoj, proponis al ili ekzameni la situacion de Paŭlo. Do Paŭlo eltenis kvaran proceson antaŭ Agripo, kiu rekonis lian senkulpecon, tamen, ĉar li apelaciis al Cesaro, oni ne povis liberigi lin, sed li devis esti sendata al Romo por esti juĝata de la imperiestro.
   La lastaj du ĉapitroj de la Agoj de la Apostoloj, la 27a kaj 28a, estas dediĉitaj al la rakonto de la aventura vojaĝo al Romo. Paŭlo kun aliaj malliberuloj gardataj de centestro eniris en ŝipon veturonta al marbordo de Azio. En la haveno de Mira en Likio, la centestro trovis ŝipon veturontan al Italio kaj ili enŝipiĝis. Baldaŭ la vojaĝo fariĝis danĝera. Estis aŭtuna, nuba vetero. La ŝipestro povis orientiĝi nek per la suno nek per la steloj, do ili praktike drivis dum dek kvar tagoj en la mediteranea maro. Kiam ili estis proksime de la insulo Malto, okazis granda ŝtormo. Estis danĝero de ŝippereo. Paŭlo trankviligis ĉiujn certigante, ke neniu el la 276 homoj sur la ŝipo pereos. Fine la ŝipo grundis kaj frakasiĝis. La soldatoj volis mortigi la malliberulojn, por ke ili ne forfuĝu, sed la centestro, kiu volis savi Paŭlon, ne permesis tion. Ili ĉiuj iamaniere atingis la teron kaj estis bone akceptitaj de la tiea loĝantaro, des pli ke, Paŭlo, klopodante ekflamigi fajron, estis mordita de vipuro, sed li ĵetis ĝin en la fajro sen senti doloron, pro tio la barbaroj taksis lin dio. Interalie Paŭlo sanigis multajn malsanulojn metante sur ilin la manojn, pro tio ili estis multe honoritaj de la insulanoj. Post tri monatoj ili ekveturis en ŝipo, kiu travintris ĉe la insulo. Ili atingis Sirakuzon, kie ili restis tri tagojn kaj poste alvenis al Puteolo, kie ili elŝipigis por daŭrigi la vojaĝon al Romo teren.

La kvara vojaĝo: al Romo (jarojn 60-61)

   Paŭlo estis tre konata de la Kristanoj de Romo: antaŭ tri jaroj ili ricevis de li lian grandan leteron, tial li estis ĝoje akceptita. En Romo li devis atendi du jarojn en loĝejo gardata de soldato, sed li estis sufiĉe libera por ricevi vizitojn kaj skribi leterojn. Dum tiu periodo li verkis la leteron al Efesanoj, kaj eble ankaŭ tiujn al Kolosanoj, al Filipanoj kaj al Filemono (la tielnomatajn leterojn de la kaptiteco).
   Finfine la proceso plu ne estis farita pro manko de akuzantoj.
   Pri la postaj okazintaĵoj, pro la manko de dokumentoj certaj, estas almenaŭ du hipotezoj.
   Laŭ la tradicio li estis liberigita en la jaro 63. Tuj poste la imperiestro Nerono faris persekuton kontraŭ la Kristanoj. Pro tio li estis kaptita kaj senkapigita en la jaro 64.
   Laŭ alia hipotezo, li post la liberigo, iris al Hispanujo kaj estis mortigita per senkapigo reveninte en Romo en la jaro 67. Ĉi tiu hipotezo fondiĝas precipe sur la fakto, ke, en la Letero al Romanoj, Paŭlo manifestis la intencon iri en Hispanujon, kaj survoje viziti ilin.
   Iamaniere, laŭ la historiaj dokumentoj li estis senkapigita en Romo kaj lia sepultejo estis en strato Ostiense. Nun lia korpo estas en la Baziliko de Sankta Paŭlo ekster la muregoj en Romo.



BIBLIA KULTURO

La klopodoj kaj streĉoj de la evangeliistoj por difini Jesuon. I tentativi e gli sforzi degli evangelisti per definire Gesù.
   Dum liceaj jaroj, oni faligis en mian atenton la resurekton de multaj sanktuloj okaze de la resurekto de Jesuo (Mt 27,50ss) kaj mi min demandis: kiu ajn ilin povis rekoni? Ekzemple, Moseo, Davido aŭ Salomono kiamaniere estus rekoneblaj? Kia strangaĵo! Kia evangeliista elpensaĵo! Ĉu evangelio meritas estimon de verdireco? Mi min skeptike demandis. Hodiaŭ tia demando akiras tuj jesan respondon, ĉar mi vidas en la evangeliistoj streĉon esprimi ion unikan, ion neimageblan: la mortigo de la Mesio (kaj resurekto)! Por tion komuniki ili uzas la fantazion... teologizantan fantazion!
    Negli anni del liceo, mi si fece cadere l’attenzione sulla resurrezione di molti santi (Mt 27, 50ss) e mi chiedevo: chi mai li potrà riconoscere? ad esempio, Mosè, Davide o Salomone, come sarebbero riconoscibili? Il Vangelo merita una reputazione di veridicità? Mi chiedevo scetticamente. Oggi una tale domanda ottiene subito una risposta positiva, poiché vedo negli evangelisti uno sforzo di esprimere qualcosa di unico, qualcosa di inimmaginabile: l’uccisione del Messia (e la resurrezione)! Per comunicare questo, loro usano la fantasia... una fantasia teologizzante!
   Primara celo de evangeliaj rakontoj ne koincidas kun tiu de raportado pri la vivo de Jesuo, agante laŭ la kritika menso de historiisto.
    Lo scopo primario dei racconti evangelici non coincide con quello di un rapporto sulla vita di Gesù, fatto con la mente critica di uno storico.
   Vokiĝo de la biografiisto estas klopodi rekonstrui unu vivon celante informi; kio animigis la evangeliistojn, ne estis, unuacele, informi, sed konvinki kaj konverti. Tiu bezono eksciti kaj enradikigi en aliaj konvertiĝon, aŭ inici adepton al la kredo, kompreneble ne havas iun ajn trompigan celon, sed ĝi enradikiĝas en sincera neceso de la saviga atesto. Tiun savigan ateston la evangeliistoj esprimas per la fantazia rakontaĵo, ekzemple, pri la tenebro sur la tuta tero, pri tertremo kaj diseriĝo de rokoj (Lk 23,44-45; Mt 27,51), kiuj se okazintus, nenion signifus por la homa mondo ekster la perimetro de la krucumada medio.
    Vocazione del biografo è provare a ricostruire una vita con lo scopo di informare; ciò che animava gli evangelisti non era, come primo scopo, informare, ma convincere e convertire. Questo bisogno di sollecitare e radicare negli altri la conversione o di instradare un adepto alla fede, certamente non ha un qualche scopo ingannatore, ma si radica in una sincera testimonianza salvifica. Gli evangelisti esprimono questa testimonianza salvifica con un racconto fantastico, ad esempio circa le tenebre su tutta la terra, con un terremoto ed uno sgretolamento di rocce (Lk 23, 44-45; Mt 27, 51), che se fossero accadute, non avrebbero significato nulla per il mondo degli uomini al di fuori dell’ambiente della crocifissione.
   Antaŭ iu alia afero, la evangelioj estas teologiaj tekstoj, teologie strukturitaj kaj konceptitaj en la optiko de sava anonco. Flankelasi tiun elirpunkton signifas bari al ni grandparton de niaj eblecoj de komprenado. Tio sendube ne signifas, ke al la koncernaj skriboj mankas rimarkindeco historia kaj biografia: ne nur la evangeliaj paĝoj entenas historiajn aspektojn kaj biografiajn elementojn pri Jesuo, sed estas ankaŭ eble establi analogiojn kun tiutempa literatura genro. Sed pri tio ne estas nia nuna esploro.
    Prima di ogni altra cosa, i vangeli sono testi teologici, strutturati teologicamente e concepiti nell’ottica di un annuncio salvifico. Lasciare da parte questo punto di partenza significa precluderci una gran parte delle nostre possibilità di comprensione. Questo indubbiamente non significa che alle relative scritture manchi una rilevanza storica e biografica: non solo le pagine evangeliche contengono aspetti storici ed elementi biografici su Gesù, ma è anche possibile stabilire analogie con un genere letterario di quel tempo. Ma il nostro attuale esame non riguarda questo.
   Ni, male, parolu ankoraŭ pri io nehistoria: la vualo (Lk 23,459; Mk 15,38; Mt 27,51). Kiom bela kaj efika tiu imagita evento: dividiĝis la vualo de la templo, kaj ĉesas la malnova interligo kaj kreiĝas la nova. Artista frapo! Sed, eĉ se tiu vualo en la templo ne estus ekzistinta, la signifo brilas. Transhistorio objektive signifanta!
    Noi, al contrario, parliamo ancora di qualcosa di non storico: il velo (Lk 23,45.9; Mk 15, 38; Mt 27, 51). Quanto è bello ed efficace questo evento immaginario: si squarcia il velo del Tempio, e finisce l’antica alleanza e si crea la nuova. Tocco da artista! Ma anche se quel velo nel Tempio non fosse esistito, il significato è brillante. Ultrastoria obiettivamente significativa!
   Ni vidu tiajn klopodojn kaj streĉojn kaj penojn ankaŭ en la rakontado pri la infaneco de Jesuo. Por igi pli komprenebla la superan dimension de Jesuo, utilas lin naski en Betlehemo: tio permesas ligi Jesuon al la glora Davida dinastio kaj pensigi, ke la Miĥa profetaĵo rilatas al Jesuo. Teologia vidpunkto, kiu ne povas limiĝi al historio por komuniki la unikecon de Jesuo: la homaj aspektoj de Jesuo aludas, ne montras, lian dian originon!
    E vediamo quali prove e sforzi e pene anche nel racconto dell’infanzia di Gesù. Per rendere più comprensibile la dimensione suprema di Gesù, è utile farlo nascere a Betlemme, ciò permette di collegare Gesù alla gloriosa dinastia di Davide ed a far pensare che la profezia di Michea sia relativa a Gesù. Un punto di vista teologico che non può limitarsi alla storia per comunicare l’unicità di Gesù: gli aspetti umani di Gesù alludono alla sua origine divina, non la dimostrano!
   Al mi ŝajnas vidi tiujn verkistojn antaŭ tasko pli granda ol ili! La fido je Jesuo por ili jam estas natura, sed kiel paroli pri li al aliaj?
    Mi sembra di vedere quegli scrittori davanti ad un compito più grande di loro! La Fede in Gesù per loro ormai è naturale, ma come parlare di Lui agli altri?
   Se ni admiras kaj... kompatas la penojn de niaj evangeliistoj, ni per tiu kompato atribuas konfidindecon al iliaj elpensaĵoj.
    Se ammiriamo e...compatiamo le pene dei nostri evangelisti, con questa compassione attribuiamo fiducia alle loro invenzioni.
Armando Zecchin
 		Tradusse Silvia Garnero



NI FUNEBRAS KAJ NDOLENCAS

   Domenica 8 marzo, presso la Casa del Clero di Vercelli è improvvisamente scomparso all'età di 76 anni mons. Giuseppe Ottino, canonico onorario del duomo nonché socio UECI, come suo fratello Francesco. Ordinato sacedote nel 1955 ha iniziato la sua opera pastorale a Biandrate per passare successivamente a Crevacuore, Stroppiana, Gattinara e tornare come parroco a Biandrate dove rimase dal 1974 al 1997 quando, per motivi di salute, si dovette ritirare nella Casa del Clero. Era laureato non solo in teologia, ma anche in lettere, ciò gli ha permesso di insegnare questa materia nelle scuole medie del paese integrando l'azione pastorale con quella culturale verso i giovanissimi e le loro famiglie.
   Noi lo ricordiamo in questi ultimi anni come assiduo frequentatore dei nostri congressi sempre accompagnato dal fratello Francesco a cui porgiamo le nostre più sentite condoglianze. L'Eterno Padre lo accolga tra i suoi eletti.



NAVIGE EN LA TUT-TERA TEKSAĴO


   Le pagine web del portale www.graficapastorale.it si prefiggono di comunicare la Parola di Dio attraverso le immagini, la multimedialità e l’interattività. Il portale diretto da Don Mauro Manzoni, coadiuvato da alcuni collaboratori, si articola in diverse sezioni.
   Per prendere visione dei contenuti è necessaria l’iscrizione, ecco come:
Si clicca su “account”, si segue la procedura indicata che richiede essenzialmente di dare un nickname (cioè un nome di riconoscimento), l'indirizzo di posta elettronica e una password (cioè una parola chiave di accesso). Il sistema controlla che qualcun altro non abbia scelto il medesimo nickname. Se tutto va bene chiede di cliccare su “completa registrazione” e poi si attende la conferma dell’avvenuta iscrizione che sarà inviata nella casella di posta elettronica indicata dall’utente. Ogni volta che si vorrà accedere al portale occorrerà digitare il proprio nikname e la password e poi cliccare su “entra”(in alto a sinistra).
Molte sono le sezioni del portale. Analizziamone alcune. Nel menu a sinistra molto interessanti sono:
“canale don Mauro” su cui è pubblicata una vasta scelta di video per adulti e per bambini. Molto simpatici sono i brevi filmati d’animazione, sempre a carattere religioso.
“I nostri video” che presenta un’altra raccolta di video (preghiere, pensieri, vangelo, salmi, video per bambini ecc..)
Nel menu a destra vediamo:
“Se vuoi pregare” .Cliccando su questa scritta si aprirà una pagina con i link di vari video di preghiere (riflessioni, rosario, novene, ecc)
“Settore catechismo” dove possono essere scaricati dépliant e fogli per i sacramenti, manifesti per abbellire le aule di catechismo, ma soprattutto disegni e lavori adatti ai più piccoli. Una particolare attenzione è rivolta ai disegni da colorare che hanno per argomento il Vecchio Testamento, la vita di Gesù, le parabole, la vita dei santi e i momenti più salienti dell’anno liturgico.
“Preghiamo insieme”. Cliccando su “lista utenti” si apre una pagina con due scritte: ”Cattedrale per pregare” e “Preghiere comunitarie”. In entrambi i casi sarà visionata una pagina sulla quale sono pubblicati i messaggi di preghiere inviati dagli utenti. In basso si trova lo spazio dove scrivere il messaggio che si vuole inviare.
I servizi interattivi, tipo il forum, e l’apertura a tutte le iniziative che gli operatori pastorali vogliono proporre e far conoscere contribuiscono a creare una comunità online unita da un progetto condiviso.
Tiziana Fossati

Nota della redazione:
    è sbalorditivo il numero dei visitatori di questo sito. Il contatore di visite è il medesimo usato dal sito dell'UECI. Non sappiamo quando ha cominciato a contare, però verso la fine aprile ha contato più di 5 milioni di visite e nel solo mese di aprile, non ancora finito, ne ha contate più di 130 mila, cioè circa 5000 visite al giorno. Non osiamo nemmeno paragonarlo a quello dell'UECI che ne conta poco più di un migliaio all'anno.



LETEROJ AL REDAKTEJO

In occasione della Santa Pasqua il nostro samideano Giorgio Rosada ci ha mandato una sua poesia:

PASQUA PASKO
La morte è vinta!
La risurrezione
ci ricolma di pace e gioia piena.
Gesù è risorto!
Facciamo gran festa!
Ha sofferto per noi, per noi era morto,
per salvarci da eterna dannazione. 		Venkita estas la morto!
La resurekto nin
plenigas je paco plenĝoja.
Jesuo resurektis!
Faru ni grandan feston!
Li suferis por ni, por ni estis mortinta,
por nin savi de la eterna damno.
Inaudita una cosa come questa:
crocifisso e sepolto, il terzo giorno
appare vivo a Maria Maddalena
e ai discepoli tutti!
È da esultare!
È da vivere amandolo di cuore
senza alcuna banale distrazione. 		Neniam aŭdiĝis tia afero:
Krucumita kaj en tombo, la trian tagon li aperis vivanta al Maria Magdalena
kaj al ĉiuj disĉiploj!
Tio estas ĝojenda!
Tio estas travivenda, Lin amante plenkore
sen ajn distro banala.
Egli vuole aiutarci: ci è vicino.
Se stiamo uniti a Lui, possiamo tutto.
Sta qui la nostra gioia,
il nostro amore.
Ancora Buona Pasqua a tutti. 		Li volas nin helpi: Li estas apud ni.
Se kune ni restas kun Li, ni povas ĉion. En tio estas nia ĝojo, nia amo.
Bonan Paskon al ĉiuj.
Giorgio Rosada (esperantigo de la redaktejo)



MULTE DA DANKOJ
(per motivi di riservatezza
diamo solo la sigla del nome e la provincia)

Bonfarado:
E.B.C. Bologna 25,00 €
Goma-Rutshuru:
C.O. Alessandria 10 €
M.L.F. Milano 50 €
G.F. Venezia 25 €
D.G.G. Como 50 €
Kontribuo al UECI kongreso:
E.M. Vicenza 10 €
F.O. Vicenza 20 €
G.O. Vicenza 20 €
Kontribuo al UECI:
C.B. Rimini 10 €
T.F. Milano 19 €
F.P. Vicenza 5 €
B.R. La Spezia 8 €
M.T.M. Chieti 5 €
M.L.F. Milano 30 €
G.F. Venezia 20 €



INFORMOJ EL LA LOKAJ GRUPOJ

Milano

   Come ogni anno Pasqua, il solito gruppetto di Milano, capitanato da Gianni Conti, si è recato in Piazza San Pietro per innalzare gli ormai storici nove pannelli con la scritta ESPERANTO. Lo scopo della nostra presenza è quello dimostrare il nostro affetto al Santo Padre che ha l'intelligenza di porgere gli auguri pasquali anche in esperanto, nonché per dimostrargli ancora una volta che ci siamo. In verità, grazie alla ripresa in mondovisione, ancora una volta abbiamo potuto dimostrare che ci siamo anche a tutto il mondo. Questa è la nostra sedicesima volta in piazza San Pietro ed è stata anche quella più internazionale: tra i giovani che sorreggevano i pannelli c'erano due finlandesi, due cechi e un russo; in totale si sono avvicendati una ventina di esperantisti. Questi giovani erano venuti in Italia per partecipare al festival giovanile internazionale di Giulianova, che è stato improvvisamente sospeso perché il loro kongresejo è stato requisito per gli sfollati del terremoto di L'Aquila. Chi non si è potuto avvertire in tempo perché già partito per l'Italia è stato ospitato da qualche esperantista. Quelli ospitati a Roma sono così potuti venire in Piazza San Pietro. Uno di essi, Marek Blahuŝ della Repubblica Ceca, giovane studente di informatica, ci ha raccontato che fin da piccolo ci guardava alla televisione del suo paese ed ora era entusiasta di essere lui stesso presente da protagonista in Piazza San Pietro.
Giovanni Daminelli


1909-2009: a 100 anni dal plauso di Pio X all’Esperanto

1909-2009: centjaroj de la ŝatesprimo de papo Pio la 10a al Esperanto


   Mons. Luigi Giambene (1866-1944), professore di ebraico e fondatore nel 1905 del Gruppo Esperantista Romano, lesse nel 1906 al papa Pio X un’ode in esperanto a Lui dedicata.    Monsinjoro Luigi Giambene (1866-1944), profesoro pri la hebrea lingvo kaj fondinto en 1905 de la Roma Esperanta Grupo, legis en 1906 al papo Pio la 10a odon en Esperanto al Li dediĉita.
   Egli più volte parlò con il papa della lingua internazionale, tanto che quando il papa lo vedeva, si rivolgeva a lui scherzosamente con il nomignolo di “Monsignor Esperanto”.    Li multfoje parolis kun la papo pri la lingvo internacia, tiom multe ke, kiam la papo vidis lin, sin adresis al li ŝerce per la alnomo “Monsinjoro Esperanto”.
   Il Giambene “aveva le porte aperte nell’ambiente vaticano” e gli era facile ottenere udienza per i gruppi esperantisti.    Giambene “havis la pordojn malfermitaj en la vatikana ĉirkaŭularo” kaj estis facile al li obteni aǔdiencon por la grupoj esperantistaj.
   Il Pontefice ricevette il gruppo romano il 2 giugno 1906 e nel corso dell’udienza espresse la sua simpatia per il nuovo idioma.    La Ĉefpontifiko ricevis la roman grupon la 2an de junio 1906 kaj dum la aǔdienco esprimis sian simpation por la nova idiomo.
   Il 28 agosto 1906, nel giorno dell’inaugurazione a Ginevra del secondo Congresso universale degli esperantisti, arrivò una lettera firmata da mons. Bressan, segretario del papa, che comunicava la Benedizione Apostolica di Sua Santità. La notizia fu subito diffusa tra i presenti.    La 28an de aǔgusto 1906, en la tago de la inaǔguro en Ĝenevo de la dua Universala Kongreso de la Esperantistoj, alvenis letero subskribita de monsinjoro Bressan, sekretario de la papo, kiu komunikis la Apostolan Benon de Lia Papa Moŝto. La sciigo estis tuj diskonigata al la ĉeestantoj.
   I giornali della Svizzera francese pubblicarono la traduzione della lettera ed il pastore protestante Friedrich Schneeberger, presidente del Congresso, diede notizia della benedizione dicendo: “i nostri amici cattolici hanno ricevuto dal papa un’alta approvazione che comunico al Congresso”.    La gazetoj de la franca Svislando publikigis la tradukon de la letero kaj la protestanta pastoro Friedrich Schneeberger, prezidanto de la Kongreso, donis la sciigon pri la beno dirante: “niaj katolikaj geamikoj ricevis de la papo altan kaj gravan aprobon, kiun mi komunikas al la Kongresanoj”.
   È importante sottolineare il significato di queste parole, uscite dalla bocca e dal cuore di un protestante nel lontano 1906: con l’Esperanto si sono fatte le prime prove di dialogo ecumenico.    Estas grave substreki la signifon de ĉi tiuj vortoj, elirintaj el la buŝo kaj el la koro de protestanta pastoro en la malproksima 1906: pere de Esperanto oni faris la unuajn eksperimentojn de ekumena dialogo.
   Il Santo Padre restò vicino al movimento esperantista: dal 1906 alla sua morte nel 1914 inviò ogni anno la sua benedizione agli esperantisti cattolici.    La Sankta Patro restis ĉiam apuda al la Esperantista movado: de la jaro 1906 ĝis sia morto en 1914, li ĉiun jaron sendis sian benon al la katolikaj Esperantistoj.
   Il 4 aprile 1909 il belga Isidoro Clé, religioso dei Fratelli della Carità impegnato sul fronte dei disabili, scrisse che il papa Pio X ebbe parole di approvazione e di compiacimento per la decisione del congresso di Napoli di introdurre l’Esperanto nelle case per i ciechi da lui caldeggiata.    La 4an de aprilo 1909 la belga pastro Isidoro Clé, religiulo de la Fratoj de la Karitato, engaĝita ĉe la fronto de la handikapuloj, skribis, ke papo Pio la 10a havis vortojn de aprobo kaj de gratulo pri la decido de la Kongreso de Napoli enigi Esperanton en la rezidejoj por la blinduloj de li rekomendita.
   Fu in questa Udienza che Pio X pronunciò la profetica frase: “L’Esperanto ha davanti a sé un grande avvenire”. Proprio un secolo fa.    Dum ĉi tiu aŭdienco, papo Pio la 10a eldiris la profetan frazon: “La Esperanto havas antaǔ si grandan estontecon”. Ĝuste antaǔ unu jarcento.
   In una successiva occasione papa Sarto affermò: “Vedo nell’Esperanto un valido mezzo per il mantenimento dell’unità fra i cattolici di tutto il mondo”.    En posta okazo, papo Sarto asertis: “Mi vidas en Esperanto validan ilon por la bontenado de la unueco inter la katolikoj de la tuta mondo”.
   Mons. Giambene testimoniò che “papa Pio X ebbe la cortesia di essere d’accordo sull’utilità dell’Esperanto per conservare l’unità tra i cattolici del mondo”.    Monsinjoro Giambene atestis ke “papo Pio la 10a havis la afablecon esprimi interkonsenton pri la utileco de Esperanto por gardi la unuecon inter la Katolikoj de la mondo”.
   A questa utilità si ispirano anche oggi gli esperantisti cattolici.    Al ĉi tiu utileco inspiriĝas, ankaǔ hodiaǔ, ĉiuj katolikaj Esperantistoj.
(Q. Bortolato) Quirino Bortolato



AMUZE


el:   www.gioba.it   (sendis Tiziana Fossati)

***
Vidpunktoj
Post la nupta ceremonio, la nova edzo sin turnas al paroĥestro:
- Reverendo, kiom mi devas por la ceremonio?
- Verdire ne estas fiksita tarifo, kutime oni donas proporcie al la beleco de la edzino.
La nova edzo, rigardas sian edzinon kaj donas al la paroĥestro dek eŭrojn.
La paroĥestro ekrigardas siavice lian edzinon kaj redonas al li kvin eŭrojn.
***
En stacidomo
- Kiom da mono vi volas por porti la valizojn?
- Du eŭrojn por la unua kaj unu eŭron por la aliaj
- Do, vi portu la aliajn, mi mem portos la unuan.
***
Puzlo
Du junuloj festas ĝoje en trinkejo. La trinkejestro demandas ilin:
- Kion vi festas?
- Ni sukcesis kunmeti puzlon en nur du semajnoj.
- Ŝajnas al mi, ke tio ne estas eksterordinara!
- Dependas: sur la skatolo estas skribite “de du ĝis kvar jaroj”.
***
Okazintaĵo
Fraŭlino en aŭtomobilo surtretas pied-iranton. Ŝi tuj stopas la aŭton, eliras kaj diras:
- Vi estas bonŝanca. La akcidento okazis ĝuste antaŭ kuracista ambulatorio.
- Jes, jes, sed la kuracisto estas mi.
(sendis Johano)



COMITATO CENTRALE U.E.C.I.

Presidente: Giovanni DAMINELLI, via Lombardia 37, 20099 Sesto S.Giovanni (MI) – tel. 02.2621149.
Vice presidente: Paola AMBROSETTO, via Emo 9/C, 30173 Mestre (VE) – tel. 041.5341532
Segretario: Marco POLITI, Via Montemartini 4, 20139 Milano – tel. 02.5395237
Consiglieri:
don Duilio MAGNANI (segretario per l'informazione), viale C.Zavagli 73, 47900 Rimini, tel.-fax 0541.26447
Giovanni CONTI (cassiere e organizzazione congressi), via F.Filzi 51, 20032 Cormano (MI) – tel. 02.66301958 – fax 02.66302110
Carlo SARANDREA, Via di Porta Fabbrica 15, 00165 Roma – tel. 06.39638129
Norma COVELLI CESCOTTI, via E.Fermi 29, 38130 Trento – tel. 0461.925210
Marsilio GUAZZINI, Via Coletti 108/A, 47900 Rimini – 0541.22993
Assistente Ecclesiastico: mons. Giovanni BALCONI, p.zza Duomo, 16, 20122 Milano, tel. 02.878014 (ab.) - 02.8556274 (Curia);
Grafica e impaginazione di Katolika Sento: Mario GUlLLA, via Benadir 62, 13100 Vercelli, tel. 0161.259397
Nota bene:
Tutte le comunicazioni alla redazione di Katolika Sento, vanno spedite al presidente UECI.
- Per i versamenti in denaro utilizzare il c.c.p. n. 47127675 intestato a UNIONE ESPERANTISTA CATTOLICA ITALIANA (U.E.C.I.) ricordando di mettere sempre la causale del versamento.
Codice IBAN: IT66 R076 0101 6000 0004 7127 675
Codice BIC/SWIFT: BPPIITRRXXX