Enhavo

• Spe Salvi
• Multe da dankoj
• El la homilioj de mons. Balconi
• Biblia Kulturo
• Navige en la tut-tera teksaĵo
• Leteroj al la redaktejo
• Ni funebras kaj kondolencas
• Sciigoj el Afriko
• Giovani concorrete
• 61° congresso dell'IKUE
• Niaj datrevenoj
• Quote e norme associative anno 2008
• Amuze

SPE SALVI

La seconda enciclica del papa “Spe Salvi”, datata 30 novembre 2007, è dedicata alla speranza. Come per la precedente “Deus Caritas est”, ne diamo un riassunto precisando che l'originale italiano è costituito da quasi 18000 parole mentre il nostro sunto ne ha meno di 1300, quindi ha solo lo scopo di dare un'idea del contenuto e vuole essere uno stimolo alla lettura del testo originale.    L'enciclica comprende 50 paragrafi suddivisi in una introduzione e 8 titoli.	La dua encikliko de la papo “Spe Salvi”, datigita la 30an de Novembro 2007, estas dediĉita al la espero. Kiel por la antaŭa “Deus Caritas est”, ni donas ĝian resumon specifante, ke la originalo, en la itala, enhavas preskaŭ 18000 vortojn, dum nia resumo enhavas malpli ol 1300, do ĝi celas nur doni ideon pri la enhavo kaj volas esti instigo al la legado de la originalo.    La encikliko entenas 50 paragrafojn arigitajn en unu enkonduko kaj 8 titoloj.
Introduzione    Come ogni enciclica prende il nome dalle parole iniziali “Spe salvi facti sumus” (nella speranza siamo stati salvati) riprese dalla lettera di S.Paolo ai Romani. Nell'introduzione viene affermato un concetto basilare di tutta l'enciclica: la redenzione ha senso perché ci è stata donata la speranza in una la meta così grande da giustificare la fatica del cammino.	Enkonduko    Kiel ĉiu encikliko, ĝi elprenas sian nomon de la komencaj vortoj “Spe salvi facti sumus” (en la espero ni estas savitaj) elprenitaj el la letero de Sankta Paŭlo al Romianoj. En la enkonduko estas asertata la basa koncepto de la encikliko: la elaĉeto havas senson pro la fakto, ke estas al ni donata la espero pri celo tiel granda, ke tio pravigas la penon de la irado.
1 La fede è speranza    Diversi passi del nuovo testamento mostrano lo stretto legame tra fede e speranza. Un elemento distintivo dei primi cristiani è il fatto che essi hanno un futuro: grazie alla speranza vivono diversamente da coloro che credono in divinità mitologiche dai cui non emana alcuna speranza. Il papa porta ad esempio la speranza vissuta dell'africana santa Giuseppina Bakhita, che, venduta come schiava all'età di nove anni, fu a lungo maltrattata e percossa a sangue dai suoi padroni finché non fu ceduta al console italiano che la condusse con sé in Veneto dove ebbe modo di conoscere Cristo, anche lui percosso a sangue, che la aspettava alla destra del Padre.	1 La fido estas espero    Pluraj lokoj de la nova testamento montras la striktan kunligon inter la fido kaj la espero. Distinga karaktero de la unuaj kristanoj estas la fakto, ke ili havas estonton: dank'al la espero ili vivas alimaniere ol tiuj, kiuj kredas je mitologiaj diaĵoj, el kiuj ne eliras ia espero. La papo prezentas kiel ekzemplon la esperon travivatan de la afrika Sankta Jozefino Bakhita, kiu, vendita kiel sklavinon, naŭjaran, estis longe mistraktata kaj batita ĝissange de ŝiaj mastroj, ĝis kiam ŝi estis cedita al itala konsulo, kiu kunportis ŝin en Venetion, kie ŝi povis konatiĝi kun Kristo, ankaŭ li batita ĝissange, kiu atendis ŝin dekstre de la Patro.
2 Il concetto di speranza basata sulla fede nel Nuovo Testamento e nella Chiesa primitiva    Il cristianesimo non ha portato un messaggio sociale-rivoluzionario, in quanto Gesù stesso, morendo sulla croce, ha portato qualcosa di diverso: l'incontro con la speranza che era più forte delle sofferenze e della schiavitù e che, per questo, trasforma dal di dentro la vita e il mondo, come ci suggerisce la Lettera a Filemone. La Prima Lettera ai Corinzi ci mostra che, anche se gran parte dei primi cristiani apparteneva ai ceti bassi, tuttavia c'erano conversioni anche nei ceti aristocratici e colti che, immersi nel razionalismo filosofico, vivevano senza speranza.	2 La koncepto de espero bazita sur la fido en la Nova testamento kaj en la praa Eklezio.    Kristanismo ne portis soci-revolucian mesaĝon, ĉar Jesuo mem, mortinte sur la kruco, portis ion malsaman: la renkontiĝon kun espero, kiu estas pli forta ol la suferoj kaj la sklaveco, kaj kiu, pro tio, transformas el la interno, la vivon kaj la mondon, kiel sugestite de la Letero al Filemon. La Unua Letero al Korintanoj montras ke, ankaŭ se la plejmulto de la unuaj kristanoj devenis el malaltaj klasoj, tamen okazis konvertiĝoj ankaŭ ĉe la aristokrataj kaj kleraj klasoj, kiuj, mergiĝintaj en filozofia racionalismo, vivadis sen espero.
3 La vita eterna – che cos'è?    Forse oggi molti rifiutano la fede perché non si vuole la vita eterna, ma quella presente. Che cosa significa “vita eterna”? Per dirla con sant'Agostino, su ciò abbiamo una “dotta ignoranza”, non la conosciamo, ma sappiamo che deve esistere qualcosa alla quale tendiamo. Per intuirla, possiamo cercare di uscire dalla temporalità che ci condiziona e pensare l'eternità come un momento di appagamento, immersi nell'infinito amore, in cui il tempo non esiste più, mentre siamo sopraffatti dalla gioia, come promesso da Gesù nel Vangelo di Giovanni: «Vi vedrò di nuovo e il vostro cuore si rallegrerà e nessuno vi potrà togliere la vostra gioia».	3 La eterna vivo – kio ĝi estas?    Verŝajne hodiaŭ multaj rifuzas la fidon, ĉar oni ne volas la eternan vivon, sed la nunan. Kion signifas “eterna vivo”? Dirante laŭ Sankta Aŭgusteno, pri tio ni havas “kleran nescion”, ni ne konas ĝin, sed ni scias, ke devas ekzisti io, al kiu ni emas. Por ĝin intuicii, ni povas klopodi eliri el la tempeco, kiu nin kondiĉas, kaj imagi la eternecon kiel stato de kontentigo, kie ni estas mergitaj en la senfinan amon, kie la tempo plu ne ekzistas, dum ni estas superŝutitaj de ĝojo, kiel estis promesite de Jesuo en la evangelio de Johano: “Mi revidos vin denove, kaj via koro ĝojos, kaj neniu forprenos de vi vian ĝojon”.
4 La speranza cristiana è individualistica?    Ci si chiede se la gioia di Cristo sia del solo individuo che ne gode in solitudine come di un possesso privato. Stando alla Santa Scrittura e alla teologia dei Padri, la salvezza è una realtà comunitaria e si realizza per ogni singolo all'interno di un “popolo”. Si ricorda Bernardo da Chiaravalle che portò una moltitudine di giovani nei monasteri non perché fuggissero dal mondo, ma perché assumessero una responsabilità nei confronti della Chiesa e del mondo.	4 Ĉu la kristana espero estas individuista?    Oni sin demandas, ĉu la ĝojo de Kristo estas por la unuopa individuo, kiu profitas de ĝi kiel privata posedo. Laŭ la Sankta Skribo kaj la teologio de la Patroj, la savo estas komuna realaĵo kaj efektiviĝas ene de iu “popolo”. Oni memorigas Bernardo el Chiaravalle, kiu kondukis multon da junuloj en la monaĥejojn, ne por ke ili forfuĝu de la mondo, sed por ke ili surprenu la respondecon rilate al Eklezio kaj al la mondo.
5 La trasformazione della fede-speranza cristiana nel tempo moderno    La scoperta dell'America e le nuove scoperte tecnologiche hanno portato a credere in una nuova “redenzione” per cui la speranza cristiana viene ritenuta irrilevante. Nasce l'idea di progresso centrato sui due concetti di ragione e libertà intesi in contrasto con i vincoli della fede. Questa nuova speranza si concretizza in due tappe. La prima è rappresentata dalla Rivoluzione Francese come tentativo di instaurare il dominio della ragione e della libertà. Ma lo sviluppo tecnico e la conseguente industrializzazione portarono al cosiddetto “proletariato industriale” costretto a vivere in condizioni terribili. Da qui la seconda tappa: la rivoluzione proletaria teorizzata da Karl Marx. Il progresso verso un mondo migliore non viene più solo dalla scienza, ma dalla politica. L'errore di Marx fu il materialismo: l'uomo non è solo il prodotto delle condizioni economiche. È necessaria un'autocritica della società e del cristianesimo moderno che devono ripartire dalle proprie radici. Al progresso tecnico deve corrispondere un progresso etico. La vittoria della ragione sull'irrazionalità non va staccata da Dio, perché l'uomo senza Dio resta privo di speranza.	5 La transformiĝo de la kristana fido-espero dum la moderna tempo.    La malkovro de Ameriko kaj la novaj teknologiaj eltrovoj kredigis je nova “elaĉeto”, pro kiu la kristana espero estas taksata neglektinda. Naskiĝas ideo de progreso bazita sur la du konceptoj, pri racio kaj libereco, kontrastantaj kun la ligiloj de la fido. Ĉi tiu nova espero efektiviĝas en du etapoj. La unua sin prezentas en la Franca revolucio, kiel klopodo starigi regadon de la racio kaj libereco. Sed la teknika progresigo kaj la sekva industriigo alvenigis la tieldiritan “industrian proletaron”, devigata vivi en teruraj kondiĉoj. De tio la dua etapo: la proleta revolucio teoriigata de Karlo Markso. La eraro de Markso estis la materiismo: homo ne estas nur rezulto de ekonomiaj kondiĉoj. Necesas memkritiko de la societo kaj de la moderna kristanismo, kiuj devas restarti de siaj propraj radikoj. Al la teknika progresado devas respondi etika progreso. La venko de la racio super la malracieco ne estu disigita de Dio, ĉar homo sen Dio restas sen espero.
6 La vera fisionomia della speranza cristiana    Mentre il progresso materiale, una volta acquisito, viene trasmesso alle generazioni future, quello morale va continuamente riconquistato, perché basato sulla libertà per cui ogni generazione è libera di attingere al tesoro morale dell'umanità, ma anche di rifiutarlo. La libertà necessita di una convinzione che va sempre riconquistata. Proprio perché l'uomo rimane libero non può esistere un regno definitivamente consolidato. L'uomo non può essere redento mediante la scienza, ma mediante un amore incondizionato; in questo senso chi non conosce Dio, pur avendo molte speranze rimane senza la grande speranza che sorregge tutta la vita.	6 La vera fizionomio de la kristana espero    Dume la materia progreso, kiam akirita, estas transdonata al la venontaj generacioj, tiu morala devas esti daŭre rekonkerata, ĉar bazita sur la libereco, pro kiu ĉiu generacio estas libera ĉerpi el la morala trezoro de la homaro, sed ankaŭ tion rifuzi. La libereco necesigas konvinkiĝon ĉiam rekonkerendan. Ĝuste, ĉar homo restas libera, ne povas ekzisti regno definitive firmiĝinta. Oni ne povas elaĉeti la homon per la scienco, sed pere de amo senkondiĉa; pro tio, kiu ne konas Dion, eĉ havante multajn esperojn, tiu restas sen la granda espero, kiu subtenas la vivon.
7 « Luoghi » di apprendimento e di esercizio della speranza	7 «Lokoj» de lernado kaj de praktikado de la espero
7.1 La preghiera come luogo di speranza. Anche quando nessuno mi ascolta, Dio mi ascolta. Ne è una testimonianza il libretto Preghiere di speranza del Cardinale Nguyen Van Thuan che ha passato tredici anni di prigionia, di cui nove in isolamento. Nella preghiera l'uomo deve imparare che cosa chiedere a Dio: non le cose superficiali – la piccola speranza che lo conduce lontano da Dio. Deve purificare i suoi desideri e le sue speranze guidato dalle grandi preghiere della Chiesa e della Liturgia.	7.1 La preĝo kiel loko de espero. Ankaŭ kiam neniu min aŭskultas, Dio aŭskultas min. Pri tio estas atesto en la libreto Preĝoj de espero de kardinalo Nguyen Van Thuan, kiu pasigis dek tri jarojn en kaptiteco, el kiuj naŭ izolita. Preĝante, la homo devas lerni kion peti de Dio: ne supraĵajn aferojn - la etan esperon, kiu kondukas for de Dio. Li devas purigi siajn dezirojn kaj siajn esperojn direktata de la grandaj preĝoj de la Eklezio kaj de la Liturgio.
7.2 Agire e soffrire come luoghi di apprendimento della speranza. L'impegno quotidiano deve essere illuminato dalla grande speranza che non si estingue di fronte agli insuccessi né si muta in fanatismo. Anche la sofferenza fa parte dell'esistenza umana. Dobbiamo fare di tutto per superarla, ma non sta nelle nostre possibilità eliminarla completamente. Non è la fuga davanti al dolore, che guarisce l'uomo, ma la capacità di trovarne un senso mediante l'unione con Cristo sofferente. Una società che non riesce ad accettare i sofferenti e condividere la sofferenza è una società crudele e disumana. Questa capacità di soffrire, tuttavia, dipende dalla speranza che portiamo dentro di noi.	7.2 Agado kaj sufero kiel loko de lernado de la espero. La ĉiutaga sindevigo devas esti lumigata de la granda espero, kiu ne estingiĝas antaŭ la malsukcesoj, nek ŝanĝiĝas en fanatikecon. Ankaŭ la sufero estas parto de la homa ekzisto. Ni devas fari ĉion eblan por ĝin superi, sed ne estas en niaj ebloj tute elimini ĝin. Ne estas la forfuĝo antaŭ la doloro, kiu sanigas la homon, sed la kapablo trovi senson pri ĝi, pere de la kuniĝo kun Kristo suferanta. Tiu societo, kiu ne estas kapabla akcepti la suferantojn kaj partopreni ilian suferon, estas kruela kaj nehoma. Tamen, ĉi tiu kapablo suferi devenas de la espero, kiu estas ene de ni.
7.3 Il Giudizio come luogo di apprendimento e di esercizio della speranza. Oggigiorno la prospettiva di un giudizio finale appare sbiadita. L'ateismo moderno eleva la sua protesta contro un mondo in cui le ingiustizie, la sofferenza degli innocenti, il cinismo del potere non possono essere opera di un Dio buono. E, poiché non c'è un Dio che crea giustizia, l'uomo è chiamato a stabilire la giustizia. Da tale premessa sono conseguite le più gravi crudeltà e violazioni della giustizia. Ma Dio stesso, rivelandosi nel Cristo crocefisso, che ha condiviso la condizione dell'uomo innocente sofferente e abbandonato, è diventato speranza-certezza di una giustizia che non sappiamo capire, ma solo intuire nella fede. L'immagine del Giudizio finale non è un'immagine terrificante, ma un'immagine di speranza. Dalla parabola del ricco epulone e del povero Lazzaro si intuisce una situazione intermedia tra morte e resurrezione dei corpi, in cui le anime subiscono già una forma di punizione o di beatitudine. In questo stato sono possibili della purificazioni che rendono l'anima matura per la comunione con Dio. Su questa concezione si è sviluppata la teoria del purgatorio. Ci è possibile dare ristoro alle anime dei defunti mediante l'eucarestia, la preghiera, l'elemosina. La possibilità di dare e ricevere oltre il confine della morte è una convinzione fondamentale della cristianità attraverso tutti i secoli.	7.3 la Juĝo kiel loko de lernado kaj de praktikado de la espero. Nuntempe la perspektivo de la fina juĝo aperas pala. La moderna ateismo starigas sian proteston kontraŭ mondo en kiu maljustecoj, suferojn de la senkulpuloj, la cinikeco de la povo ne povas esti verko de iu Dio bona. Kaj, ĉar ne estas Dio, kiu kreas justicon, homo estas alvokata starigi justicon. El tia premiso sekvis la plej gravaj kruelaĵoj kaj perfortoj kontraŭ la justico. Sed Dio mem, manifestiĝinta en Kristo krucumita, kiu partoprenis la kondiĉon de homo senkulpe suferanta kaj forlasita, iĝis espero-certeco de ia justico, kian ni ne kapablas kompreni, sed nur intuicii per la fido. La bildigo de la fina juĝo ne estas teruranta bildo, sed bildo de espero. El la parabolo de la riĉulo kaj de la malriĉa Lazaro oni deduktas, ke ekzistas situacio, inter la morto kaj la resurekto de la korpo, kie la animoj jam spertas ian formon de puno aŭ beateco. En ĉi tiu stato eblas purigoj, kiuj igas la animon matura por la komuneco kun Dio. Sur ĉi tiu koncepto evoluis la teorio pri la purgatorio. Eblas doni helpon al la animoj de la mortintoj pere de eŭkaristio, preĝo, almozo. La ebleco doni kaj ricevi trans la limo de la morto estas fundamenta konvinko de la kristanaro dum ĉiuj jarcentoj.
8 Maria, stella della speranza    La storia della salvezza dal punto di vista di Maria, parte dal suo primo “sì”, per il quale la speranza di millenni poté diventare realtà, per passare al canto del Magnificat, alla nascita a Betlemme, al vecchio Simeone che preannuncia la spada che le trafiggerà il cuore, fino ai piedi della Croce, dove, accogliendo la parola “Donna, ecco tuo figlio”, diverrà anche nostra madre. Poi la gioia della resurrezione, l'ascensione, la Pentecoste. Ella rimase in mezzo ai discepoli come loro Madre, sorretta dalla speranza riposta in lei dal quel “Non temere, Maria” proferito dall'angelo nel momento dell'annunciazione. Ella ci insegni a credere, a sperare, ad amare.	8 Maria, stelo de la espero    La historio de la savo laŭ la vidpunkto de Maria startas de la unua “jes”, per kiu plurjarmila espero povis realiĝi, por pasi al Magnifikat-kanto, al la nasko en Betlehemo, al maljuna Simeono, kiu antaŭanoncas la glavon kiu trapikos ŝian koron, ĝis kiam, ĉe la piedoj de la kruco, akceptante tiun vorton “Virino jen via filo” ŝi iĝis ankaŭ nia patrino. Poste la ĝojo de la Resurekto, la Ĉieleniro, la Pentekosto. Ŝi restis meze de la apostoloj kiel ilia patrino, subtenata de la espero en ŝi enlokata iam de tiu “Ne timu, Maria” eldirita de la anĝelo de la anonco. Ŝi instruu nin kredi, esperi, ami.

La redazione di Katolika Sento augura a tutti Buona Pasqua

MULTE DA DANKOJ Alfabetigo S.B. TV 25,00 €   Bonfarado E.B.C. BO 25,00 €   Kontribuo al UECI kongreso ML.F. MI 10,00 €   Kontribuo al UECI T.F. MI 10,00 € V.M. MI 9,00 € GF.P. MI 18,00 € G.P. VI 9,00 € F.K. BZ 10,00 € MT.M CH 30,00 € L.F. MI 9,00 € G.R. VE 10,00 €   Kontribuo al IKUE (por Radio Vatikana) S.B. TV 25,00 €   Por Katolika Sento S.B. TV 15,00 €   Por Espero katolika S.B. TV 15,00 €

El la homilio de la Palmodimanĉo (08-04-2006) pri la la evangelio laŭ Johano: "Maria per parfumo ŝmiris la piedojn de Jesuo" (en la ambrozia rito oni memoras la vespermanĝo de Betania)

Rabbi Akiba, saĝulo de la antikveco, diris: "Kiam la Sinjoro kreis la mondon, invitis la homojn supreniri en la ĉielon, por kontempli la dian gloron kaj por promenadi sur la fajrajn riverojn fluantajn antaŭ la dia beleco. La homo suriris la fajran ĉaron; la anĝeloj suprenlevis ĝin per liaj flugiloj; tiamaniere li alvenis al la ĉielo. Ni povas pentri laŭ ĉi tia imago, Marian de la Evangelio laŭ Johano. Ŝi transpasis la limojn de la tero, nenion ŝparis de si mem por kontentigi la Sinjoron, ŝi permesis ke la fajro eliranta el la koro de Jesuo ŝin bruligu. Ŝia agado nin kortuŝas; dum unu jaro ŝi kolektis siajn ŝparojn; aĉetis la parfumon, la plej raran kaj multekostan. La narda ŝmiraĵo devenas el Hindio; ŝi atendis la favoran okazon: la intimecon kaj la familiarecon de la vespermanĝo, kiam ĉiu kunmanĝanto povas esprimi la intenson de la sentoj al la Majstro. Maria personigas la kontemplan vivon, la manieron vivi la fidon kaj kredi en Jesuo, en kiun ŝi estas altirata kaj kun kiu ŝi agordiĝas pri la amo. En la kontempla vivo oni konas la Sinjoron ne per la ideoj sed per la amo. [...]
   "La domo pleniĝis de la odoro de la ŝmiraĵo". La graco plenigas la animon je la parfumo de Dio. Iu, serĉanta ion kaŝitan, devas eniri ĝis la kaŝloko, kie ĝi estas kaj kiam li ĝin trovas, ankaŭ li mem estas kaŝita kun ĝi. Jen la espero al kiu ni estas invitataj dum la sankta semajno: vivi laŭ la spirito kontemplante la Pasionon de Jesuo, intense agadi por la amo de la Sinjoro, fluigi en la tutaj fibroj de la animo la bonan odoron de la graco. Nia animo havas du okulojn: la intelekton kaj la amon. La vakso prenas la stampaĵon de la sigelo; la animo prenas la stampaĵon de la amo.
   Elisabetta Anna Seton, la unua sanktulino de la Ameriko, naskita en Nova Jorko en mil sepcent sepdek kavara, lernis la kruco-signon kiam ŝi estis dudek naŭ jaraĝa. Ŝiaj amikoj, ŝin pelis ne fariĝi katolika. Ŝi respondis: "Mi estas patrino; pro ĉi tio mi iros firmece al la katolika kredo. Mi konas, ke ĉi tio estas la fonto, kie komencis la vera fido. Post la vespermanĝo, ĉiujn tagojn, ŝi invitis siajn gefratojn preĝi kune kun ŝi. "Mi ploras, mi iom ridas, ĉar mi fidas je Dio. Nun ĉi tio estas liaj aferoj". Post la konvertiĝo, ŝi volis instrui la amon de Dio. Ŝi ĝin instruis al geknaboj de la katolika lernejo, kiun ŝi konstruis; ŝi ĝin instruis al la kongregacio de monaĥinoj, kiun ŝi fondis, ĝin instruis al gefiloj. Al unu el siaj kvin gefiloj ŝi skribis: "Mi estus tre feliĉa se vi povus al mi skribi nur ĉi tion, ne por min konsoli, sed sincere antaŭ la Sinjoro, kiu atente rigardas la korojn: - Patrino mia, mi konservas mian fidon meze de danĝeroj kaj skandaloj. - Sed, se vi ĝin perdus, vin mi kore amus, ĉar mi komprenas la suferon en kiu vi estus". Kiel vi vidas, ĉi tio estas la kontraŭo de tio, kion pensis Judaso. Kiu amas la Sinjoron, kiu konservas la bonan odoron de la graco, kiu vivas kiel Maria, serĉante sincere Jesuon, tiu amas ankaŭ la proksimulon kaj servas la proksimulon. "Ŝi ĝin konservis por la tago de mia entombigo", diris Jesuo. La amon de la Pasiono mi vivas perceptante en mi la suferon de la krucumado kaj la suferojn de ĉiuj, kiuj ĉiutage alfrontas malfacilaĵojn. La kondiĉo por ĉi tio estas la supermezuro: ami supermezure, ekstranormale intence kaj komplete. Ĉu ni volas konduti tiamaniere? Ĉu eble io nin malebligas?

KIA LA HEBREECO DE JESUO?	QUALE L'EBRAICITÀ DI GESÙ?
(daŭrigo el la pasinta numero)    Ankoraŭ, oni legu la parabolon rakontita de Luko (10,25ss). Leĝdoktoro alproksimiĝas al Jesuo kaj naskiĝas konversacio, dum kiu jen la leĝdoktora demando. “Kiu estas mia proskimulo?”. La respondo de Jesuo fariĝas parabolo kun fina demando de la demandito al demandinto: “Kiu estis la proksimulo de tiu, kiu kuŝis tere vundita?”. La leĝdoktora komenca demando: “Kiu estas mia proksimulo?” lasas subintenci, ke povas esti iu, kiu ne estas proksimulo, nome, ke oni rajtas distingi, eĉ ke malfacilas bone distingi. Sed Jesuo tranĉas la respondon kaj enirigas la demandanton mezen de ebla kaj tragika evento: vojaĝanto restas vundita kaj senforta laŭ strata rando. Kiu lin helpos? Pasas sacerdoto: la vundito ekesperas… sed la homo de Dio preferas savi sian leĝan purecon kaj daŭrigas marŝi alirande; jen levido, ankaŭ tiu homo de Dio, la vundito denove ekesperas, sed ankaŭ tiu preferas savi sian leĝan purecon. Alvenas samariano - ho vitriola Luko! - la vundito scias, ke tiu povas esti malamiko kaj malesperas, sed tiu paŝanto haltas, helpas, savas. Kaj jen la responda demando de Jesuo: “Kiu estis la proksimulo de la vundito?”. Eblas unusola respondo: la samariano! La leĝdoktoro vere evitas prononci “samariano”, kaj rifuĝas en “Tiu, kiu havis kompaton”. Al demando “kiu estas mia proksimulo?”, respondas dialektika demando “kiu estis la proksimulo?”. Kaj jen la temo de la dialektiko farita mesaĝo, doktrino, vivprogramo, esenco de kristanismo esprimebla: “Ne serĉu, kiu estas via proksimulo, sed fariĝu vi proksimulo!”. Tiu renverso ne similas al iu ajn tiutempa hebrea proklamita principo.	(continuazione dal numero precedente)    Ancora, si legga la parabola raccontata da Luca (10,25ss). Un dottore della legge si avvicina a Gesù e ne nasce una conversazione, durante la quale ecco la domanda del dottore della legge. “Chi è il mio prossimo?”. La risposta di Gesù si fa parabola con una domanda finale dell'interrogato all'interrogante: “Chi è il prossimo di colui che giace per terra ferito?”. La domanda iniziale del dottore della legge: “Chi è il mio prossimo?” lascia sottintendere che ci sia qualcuno, che non è prossimo, cioè che si ha il diritto di fare distinzioni anche se è difficile distinguere. Ma Gesù dà un taglio alla risposta e introduce il domandante nel mezzo di un possibile evento tragico: un viaggiatore rimane ferito e inerme lungo il bordo della strada. Chi lo aiuterà? Passa un sacerdote: il ferito incomincia a sperare... ma l'uomo di Dio preferisce salvaguardare la propria purezza legale e prosegue sull'altro bordo della strada; ecco un levita, anche quello un uomo di Dio, il ferito spera di nuovo, ma anche quello preferisce salvaguardare la propria purezza legale. Viene un samaritano - oh, Luca al vetriolo - il ferito sa che quello potrebbe essergli nemico e dispera, ma quel passante si ferma, aiuta, salva. Ed ecco l'interrogazione rilanciata da Gesù: “Chi è il prossimo del ferito?”. È possibile una sola risposta: il samaritano! In verità il dottore della legge evita di pronunciare “samaritano” e si rifugia in “Colui che ebbe compassione”. Dall'interrogativo “chi è il mio prossimo” ne esce una risposta dialettica “chi è il prossimo?”. Ed ecco il tema della dialettica fatto messaggio, dottrina, programma di vita, essenza del cristianesimo esprimibile così: “Non cercare il tuo prossimo, ma fatti prossimo!”. Questo rovesciamento non è simile ad alcun principio ebraico conclamato a quel tempo.
“Mi kaj la Patro samas…”, kaj komente de tio Jesuo alvokas la Patron per la karesa vorto “Abbà” (paĉjo). Ĉu troviĝas en la hebrea literaturo, biblia aŭ ne, tia tutkora individua esprimo al Dio?	“Io e il Padre siamo la stessa cosa...” e a commento di ciò Gesù chiama il padre con l'espressione confidenziale “Abbà” (paparino). Forse che nella letteratura ebrea, biblica o non, si trova una tale amorevole modo di relazionarsi personalmente con Dio?
Li lavas la piedojn al siaj disĉiploj: la mastro al disĉiploj! Ĉu tiu estis moro inter hebreoj tiutempaj?	Egli lava i piedi ai suoi discepoli: il maestro ai discepoli! C'era forse questa usanza tra gli ebrei di allora?
Li diras al mortanta kunkrucumito: “Hodiaŭ vi estos kun mi en paradizo”. Ankaŭ tiuj vortoj, sonas neaŭdite en la religia esprimaro, ili cetere estus taksitaj blasfemaj.	Egli dice al moribondo, crocefisso con lui: “Oggi sarai con me in paradiso”. Anche queste parole suonano inaudibili nelle espressioni religiose, tra l'altro sarebbero giudicate blasfeme.
En la tiutempa hebrea moralo estis entenata la precepto de la amo al la proksimularo. Ofte tiu amo al proksimularo estas esprimita per la moto hilela: “Kio ne estas agrabla al vi, tion ne faru al alia”. Laŭ tradicio, Hilelo resumis la tutan moralon en tiu moto, aldonante ke “cetero estas komentario”, sed certe li ne povis ignori , kiel rabeno, la unuan ordonon “Amu vian Dion per tuta via koro, tuta via menso…”. Ankaŭ Jesuo resumis, foje, sian moralon rilate la amon al proksimularo per simila ora regulo formulita pozitive anstataŭ negative. Li diras: “Ĉion ajn do, kion vi dezirus, ke la homoj faru al vi, vi ankaŭ faru al ili” (Mt 7,12). Sed laŭ Jesuo mem tio ne sufiĉas: la mezuro de la amo estas io nova resumebla tiel: “Amu, kiel mi amas vin, nome amu la homojn, kiel Dio ilin amas”. Kaj Jesuo amis ĝis doni la vivon. Ĉu tio ne estas novaĵo, nure kaj tute lia?	Nella morale ebraica di allora era contenuto il concetto di amore verso il prossimo. Spesso questo amore per il prossimo era espresso con il motto hilleliano: “Non fare agli altri ciò che non vuoi che gli altri facciano a te”. Secondo la tradizione, Hillel riassumeva in quel motto tutta la morale aggiungendo che “il resto è commento”, ma certamente lui, da rabbino, non poteva ignorare il primo dei comandamenti: “Ama il tuo Dio con tutto il tuo cuore, tutta la tua mente...”. Anche Gesù riassunse, talvolta la morale relativa all'amore per il prossimo con una simili regola aurea formulata al positivo anziché al negativo. Egli dice: “Quindi, qualsiasi cosa che tu desideri che gli uomini facciano a te, anche tu falla a loro” (MT 7,12). Ma secondo Gesù stesso, ciò non è sufficiente: la misura dell'amore è qualcosa di nuovo che si può così riassumere: “Ama come io ti amo, cioè ama gli uomini come Dio li ama”. E Gesù amò fino a dare la vita. Forse che questo non è una novità solamente e totalmente sua?
Eble en tiu kategorio de amo al la proksimulo eblas enkadrigi ankaŭ aspekton, kiu ŝajnas oficiale kontraŭdiri, ne Jesuon, sed la konduton de la estonta eklezio, kiu proponis tiun “oremus pro perfidis Judaeis” (ni preĝu por la malfidelaj hebreoj), kiu restis en la katolika liturgio pli ol unu jarmilon. Kiel ni diris supre, Jesuo praktikis la hebrean religion. La kristana sekvantaro tiom imitis Jesuon, ke ĝi ricevis kaj disvastigis la esprimojn, literaturaĵojn kaj liturgiaĵojn de la hebrea ritaro… Sed ni vidu kiel okazis: la unuaj kristanaj komunumoj ricevis el Talmudaj libroj la riton de la “sanktaj” abomenoj kontraŭ spiritaj kaj materiaj malamikoj. Kaj, dum hebreoj enŝovis abomenajn “sanktajn” preĝojn kontraŭ kristanoj, kristanoj inventis tiun ne tute kristanan abomenaĵon “Perfidis Judaeis”, kiu eĉ se forigita de la papo Johano la 23a, ekscitas malbelan memoron. Jesuo neniam ĉesas nin malkovri foraj el siaj instruoj.	Forse in quella categoria di amore al prossimo, si può inquadrare anche un aspetto che sembra palesemente contraddire, non Gesù, ma il comportamento della futura chiesa, che proponeva quel “oremus pro perfidis Judaeis” (preghiamo per gli infedeli ebrei) che rimase nella liturgia cattolica per più di un millennio. Come dicemmo in precedenza, Gesù praticava la religione ebraica. I cristiani, suoi seguaci, imitarono a tal punto Gesù che ricevettero e divulgarono le espressioni, le letture e le liturgie del rituale ebraico... Ma vediamo cosa accadde: le prime comunità cristiane presero dai libri del Talmud il rito dei “santi” abomini contro i nemici materiali e spirituali. E, mentre gli ebrei introdussero “sante preghiere di abominazione contro i cristiani, i cristiani inventarono quell'abominazione non proprio cristiana di “Perfidis Judaeis” che, anche se eliminata da papa Giovanni XXIII, risveglia cattivi ricordi. Gesù non cessa mai di scoprirci lontani dai suoi insegnamenti.
Ankoraŭ aludoj al la originaleco de Jesuo: multfoje li parolas pri la dia regno aŭ regno de la ĉieloj, kaj pri ĝia proksimiĝo; sed tia proksimiĝo fariĝas tiom proksima, ke ĝi identiĝas kun la persono mem de Jesuo. Ĉu en la antaŭa historia hebrea literaturo, troviĝas iu, kiu aŭdacus pensigi, ke la dia regno estas li mem?	Ancora un'allusione alla originalità di Gesù: spesse volte egli parla del Regno di Dio o del Regno dei cieli e del suo avvicinarsi; ma un tale avvicinamento si fa così vicino da identificarsi con la persona dello stesso Gesù. Forse che nella precedente letteratura della storia ebraica si trova qualcuno che avesse l'audacia di far pensare che il regno di Dio è sé stesso?
Ĉu vi ne malkovros absolutan originalaĵon ankaŭ el tiuj vortoj de Jesuo: “la Filo de homo estas sinjoro eĉ de la sabato” (Mk 2,28)? Ĉu kelkiuj el la hebrearo tiele sin rilatis kun la sabato?	Non scoprite anche un' assoluta originalità anche in quelle parole di Gesù: “il Figlio dell'uomo è padrone del sabato” (Mc 2,28)? Forse che qualcuno degli ebrei si rapportava così con il sabato?
Kiom da aliaj sintenoj aŭ diroj de Jesuo elbordiĝas el la komuna tiutempa pensmaniero de hebreoj!?	Quanti altri comportamenti o citazioni di Gesù sbordano dal comune modo di pensare degli ebrei!?
Armando Zecchin (fino)	Tradotto dalla redazione (fine)

   La Wikipedia (in E-o: Vikipedio) è un enciclopedia in rete, multilingue e liberamente redatta, nel senso che chiunque può redigere una voce o correggere, migliorare, completare una voce esistente. Essa nacque nel gennaio 2001 ed inizialmente fu solo in inglese a cui si aggiunsero presto altre lingue. L'Esperanto è stato introdotto nel novembre del 2001. Attualmente le lingue rappresentate sono 256. Si potrebbe pensare che burloni e incompetenti possano scriverci qualsiasi sciocchezza invalidando la sua affidabilità. In realtà non è così; gran parte degli articoli sono scritti da esperti e gli eventuali errori vengono presto corretti da interventi successivi. In caso di disaccordo si apre una pagina di discussione tra i redattori ed è possibile che le varie idee vengano esposte consecutivamente. Le vecchie versioni vengono comunque conservate e sono consultabili.
   Ne risulta in generale uno strumento di ricerca molto valido non solo per la quantità di informazioni presenti, ma anche per i numerosi collegamenti (ligoj) alle analoghe voci nelle altre lingue della stessa Wikipedia o a siti esterni, consentendo di rintracciare facilmente ulteriori informazioni. L'indirizzo della pagina iniziale (ĉefpaĝo) è del tipo http://xx.wikipedia.org dove “xx” è la sigla internazionale della lingua; per l'esperanto quindi è eo.wikipedia.org. Il materiale presente è estremamente vasto e variegato ed in continua evoluzione. Per quanto ci riguarda, in eo.wikipedia.org, la voce “IKUE” è molto ricca di particolari sugli gli scopi, le attività, la storia, l'editoria, le biografie dei suoi presidenti, manca invece la voce “UECI”: se la cerchiamo, non trovandola, wikipedia ci rimanda alla scheda di padre Modesto Eugenio Carolfi, che ha fondato l'UECI nel 1920, e riserva uno spazio per la redazione della voce “UECI” così come per la voce “Katolika Sento”.
   Può essere interessante vedere come sia posizionata la lingua Esperanto (eo.wikipedia.org/wiki/Vikipedio:Internacia_Vikipedio). A fine febbraio 2008, la lingua esperanto è posizionata al 20° posto con 95.125 articoli, quindi in buona posizione rispetto alle 256 lingue presenti. Nelle prime 10 posizioni ci sono: l'inglese (con 2.264.114 articoli), il tedesco (717.081), il francese (629.920), il polacco (476.269), il giapponese (473.314), l'italiano (419.717), l'olandese (413.919), il portoghese (363.860), lo spagnolo (338 476) e lo svedese (276 571).
   Se confrontiamo con la situazione del gennaio 2004 (pubblicata nel n.1166 della rivista ESPERANTO dell'UEA), possiamo constatare l'enorme sviluppo dell'enciclopedia, ma anche l'arretramento dell'Esperanto dal 10° al 20° posto, mentre l'italiano è salito dal 12° al 6° posto. Ecco la situazione delle prime 10 nel 2004: inglese (188.966), tedesco (48.625), francese (21.378), giapponese (28.466), polacco (17.661), olandese (16.437), danese (14.148), spagnolo (10.392), esperanto (10.186).
   Ma la cosa più sconcertante è il confronto con le nostre concorrenti: nel 2004, in esperanto, avevamo 10.186 articoli e la nostra più seria concorrente era l'interlingua con circa 2.500 articoli (ma solo di poche righe); erano assenti articoli in ido e volapük. Ora il volapük ha battuto l'esperanto e si trova al 16° posto con 114.419 articoli, l'ido al 62° posto con 15.328 articoli e l'interlingua al 105° posto con 4.042 articoli. Se però diamo uno sguardo ai contenuti vediamo che le voci in esperanto riportano informazioni ricche e dettagliate, quelle in volapük si riducono spesso a poche righe. Da notare che gran parte degli articoli in volapük sono stati inseriti nel 2007. Una curiosità all'ultimo posto (256°), con zero articoli, c'è un nostro “concorrente”, il tokipona, il noto linguaggio minimale inventato da dall'esperantista canadese Sonja Elen Kisa.

Un discepolo che ora è il mio vescovo

   Senz'altro parecchi lettori si ricordano di me, tanto più che sono stato redattore di Espero Katolika e membro dell'estraro dell'I.K.U.E.
Per alcuni anni sono stato insegnante di lettere nel Ginnasio del Seminario Vescovile di Verona, dove negli anni 1962-1964 ho avuto fra i miei allievi un ragazzo che ora è il mio vescovo.
Mons. Giuseppe Zenti è diventato vescovo di Verona il 30 giugno 2007 dopo aver guidato per oltre tre anni la diocesi di Vittorio Veneto.
Il suo ritorno a Verona agevola la sua attività pastorale perché qui è cresciuto, ha fatto i suoi studi, fu insegnante e prorettore del Seminario, parroco di due grandi parrocchie e vicario generale.
Ora che è vescovo ha contatto con i preti delle 18 vicarie e con molte comunità, inoltre la nostra emittente Telepace trasmette molte sue celebrazioni, interviste e la catechesi settimanale.
Il Signore lo ricolmi di grazie affinché sia molto fruttuosa la sua attività per il gregge a lui affidato.

Don Felice Ruaro è membro dell'UECI da più di 40 anni. Data l'età (88 anni) non partecipa più i nostri incontri, ma continua a seguire con interesse le nostre attività. È indubbiamente motivo di orgoglio vedere un proprio allievo diventare il proprio vescovo; lo ringraziamo per averci resi partecipi della sua gioia e gli auguriamo ogni bene.


(Nella foto il vescovo, nel giorno del suo ingresso in diocesi, abbraccia don Felice nella Casa del Clero)

NI FUNEBRAS KAJ KONDOLENCAS Il 29 dicembre 2007 è deceduta la prof.ssa M.Vittoria SPINA del gruppo UECI di Bologna. Rivolgiamo al Signore una preghiera perché la accolga tra i beati. Condoglianze ai parenti.

TERTREMO en RUANDO	TERREMOTO in RUANDA
La tertremo, kiu dimanĉe la 3.an de Februaro trafis la teritorion Rusizi en Ruando, postlasis 38 mortigitojn kaj milon da vunditoj. La plej grave trafita loko estis urbo Nkanka, kie praktikas animzorgan servon pastro Gaspard Ntakirutimana, esperantisto. Kiam li finis celebri la dimanĉan sanktan meson, la tertremo skuis la konstruaĵon de la preĝejo. Li rakontas: “La muroj de la preĝejo komencis krevi pro skuoj. Ĉiuj homoj konsterniĝis kaj strebis trovi sekuran lokon. Okazis ruiniĝo de la preĝejturo kaj disfalo de murpartoj. Dek du homoj estis surloke mortigitaj kaj unu mortis post transporto en malsanulejon.”	Il terremoto che domenica 3 febbraio ha colpito il territorio di Rusizi in Ruanda, ha causato 38 morti e un migliaio di feriti. La località colpita più gravemente è la città di Nkanka dove esercita il suo ministero padre Gaspard Ntakirutimana, esperantista. Appena egli ebbe finito di celebrare la santa messa domenicale, il terremoto scosse l'edificio della chiesa. Egli racconta: “I muri della chiesa cominciarono a creparsi a causa delle scosse. Tutti si spaventarono e cercarono un luogo sicuro. Si è avuto il crollo del campanile e di parte del muro. Dodici uomini sono morti sul luogo e uno dopo il trasporto in ospedale.”
La direktoro de malsanulejo en Gihundwe, unu el kvar hospitaloj en la provinco, diris, ke 220 personoj estis flegataj tie kaj aliaj ses mortis. Plejparte temas pri frakturoj kaj kapvundoj. Multaj homoj troviĝas en psika ŝoko. La hospitaloj en tiu ĉi malriĉa lando ne estas sufiĉe provizitaj per medikamentoj kaj nek preparitaj por tiaj ĉi eksterordinaraj okazaĵoj. Mankas ankaŭ litoj por pacientoj. Ne ekzistas eblo flegi ĉiujn vunditojn.	Il direttore dell'ospedale di Gihundwe, uno dei quattro ospedali della provincia, disse che vi sono ricoverate 220 persone e altre sei vi sono morte. In gran parte si tratta di fratture e ferite alla testa. Molte persone si trovano in stato di shock. Gli ospedali in questa povera regione non sono sufficientemente provvisti di medicamenti, né sono preparati per simili circostanze eccezionali. Mancano anche letti per i pazienti, né c'è la possibilità de curare tutti i feriti.
La sekvan lundon, matene, okazis pluaj kvin terskuoj; sume 259 domoj tute ruiniĝis kaj multaj aliaj estis difektitaj kaj ne plu loĝeblaj.	Il lunedì seguente, di mattino, ci furono altre cinque scosse: in totale 259 case sono state completamente distrutte e molte altre sono danneggiate e non più abitabili.
En Italio, ni spertis tertremojn plurfoje kaj ni ĉiuj rememoras la koncernajn dramojn, sed ankaŭ la nacian kaj internacian solidarecon favore de niaj malfeliĉaj samlandanoj, do ni estas precipe sentemaj tiurilate. Nun ni travivas karesman periodon, en kiu ni estas alvokataj al almozo. Ĉi tio povas esti la bona okazo por doni nian solidarecon al tiuj niaj fratoj. Ni reagu kiel kristanoj kaj ankaŭ kiel esperantistoj! Pastro Gaspard Ntakirutimana petas nin prefere pri preĝoj, sed ankaŭ pri financa helpo. CER-ES de Rimini tuj sendis kontribuon je 250 eŭroj por la plej urĝaj prizorgoj kaj organizas monkolektadon por sendi en Ruando. Vi povas sendi vian monkontribuaĵon rekte al subskribita bankkonto titolita al CER-ES - Rimini - Pastro Duilio Magnani. Se la italoj preferas, ili povas sendi sian oferon al poŝta konto de UECI (c/c n. 47127675), kiu transdonos la sumon al CER-ES. Ambaŭkaze ne forgesu skribi la celon de la monoferaĵo.	In Italia, abbiamo sperimentato più volte dei terremoti e noi tutti ricordiamo i drammi conseguenti, ma anche la solidarietà nazionale e internazionale in favore dei nostri sfortunati compatrioti, quindi siamo particolarmente sensibili a queste cose. Ora siamo nel periodo quaresimale durante il quale siamo chiamati all'elemosina. Questa può essere una buona occasione per offrire la nostra solidarietà a quei nostri fratelli. Reagiamo da cristiani e anche da esperantisti! Padre Gaspard Ntakirutimana ci chiede innanzitutto preghiere, ma anche un aiuto finanziario. Il CER-ES di Rimini ha mandato subito 250 euro per fronteggiare le cose più urgenti e organizza una colletta di denaro da mandare in Ruanda. Potete spedire la vostra offerta in denaro direttamente al sotto indicato c.c. Bancario intestato al CER-ES - Rimini - don Duilio Magnani. Se vi è più comodo, potete spedire la vostra offerta al conto corrente postale dell'UECI (c/c n.47127675) che la trasmetterà al CER-ES. In ogni caso non dimenticate di scrivere la causale dell'offerta.

	Banca Popolare VALCONCA - Rimini IBAN: IT19 M057 9224 204C C078 0001 079 (SWIFT : BPVMIT2R )

GIOVANI CONCORRETE L'UECI dispone ancora di n° 3 premi da 258,23 € ciascuno da assegnare a giovani di età compresa tra i 18 e 30 anni, iscritti all'UECI che conseguano il diploma di esperanto di terzo grado. I premi saranno erogati quale contributo per la partecipazione a un congresso dell'UECI o dell'IKUE. Gli interessati si rivolgano al presidente UECI.

61° Congresso dell'IKUE Rimini 30 agosto - 6 settembre Tema: Verbum Domini - La parolo de Dio Nia politiko paroli kaj preĝi  (Paŭlo la6.a)

   Come precisato nell'ultimo numero, quest'anno il congresso dell'IKUE si terrà a Rimini. La scelta della località è motivata da due ricorrenze, il 100° anniversario della presenza dell'esperanto a Rimini e l'80° compleanno di don Duilio Magnani.

Il tema:

   Anche la scelta del tema è dovuta ad alcune ricorrenze: il 30° anniversario della morte di Paolo VI (6 agosto 1978), il prossimo sinodo dei vescovi sul tema “La parola di Dio nella vita e nella missione della Chiesa” (5-26 ottobre 2008) e l'Anno Paolino, indetto dal Papa dal 28 giugno 2008 al 29 giugno 2009, in occasione del bimillenario della nascita di S. Paolo, apostolo della Parola di Dio (l'anno di nascita di S.Paolo è stimato tra il 6 e il 10 d.C.). Le parole di Paolo VI furono pronunciate nell'udienza generale di mercoledì 21 settembre 1966, durante la quale il papa, ricordando il primo anniversario del suo viaggio all'ONU, disse: “Cosa possiamo fare Noi per la pace?” - “Due cose indicano, come si suol dire, la Nostra politica. Noi possiamo parlare e pregare”.
   Come si vede, gli argomenti non mancheranno.

Il programma:

   Il programma è ancora provvisorio. Ecco, in sintesi i momenti principali:

Sabato 30 agosto:	Accoglienza dei congressisti.
Domenica 1:	settembre: Inaugurazione del congresso.
Martedì 2:	Assemblea generale dell'IKUE
Mercoledì 3:	Pellegrinaggio a Osimo, al santuario di S.Giuseppe da Copertino e al santuario mariano di Campocavallo.
Giovedì 4:	Visita guidata alla Cattedrale di Rimini
Venerdì 5:	Pomeriggio libero e programma serale con chiusura del congresso
Sabato 6:	Partenze.

   Ogni giorno S.Messa in Esperanto e S.Rosario. Gli altri momenti, non indicati sopra, saranno dedicati alle conferenze sul tema.

Modalità d'iscrizione:

   Come al solito le tariffe variano con il paese di provenienza. Diamo quelle per gli italiani. Il tariffario completo e l'aliĝilo si può trovare in internet: www.ikue.org/kong2008/.

- Iscrizione: 50 euro prima del 30 giugno, 70 dopo il 30 giugno.
La quota di iscrizione comprende il materiale illustrativo e l'escursione. Per i bambini al di sotto dei nove anni l'iscrizione è gratuita.

- Vitto e alloggio: 310 euro per camere a un letto, 230 euro per camere a 2 letti e 200 euro per camere a 3-4 letti.
Le quote sono per persona e comprendono la pensione completa dalla cena di sabato 5 agosto al pranzo di sabato 6 settembre in un albergo a due o tre stelle. Il vitto comprende anche le bevande: 1/2 litro di acqua e 1/4 di vino.
Per chi non rimane per tutto il periodo, la quota per la pensione completa giornaliera di una persona è di 50 euro per la camera a un letto e di 40 euro per la camera doppia.

Attenzione!

   Chi oltre all'iscrizione prenota anche l'albergo:
- se l'iscrizione avviene entro il 30 giugno, deve versare contemporaneamente anche 100 euro di anticipo per la sistemazione alberghiera e versare l'intera quota entro il 10 agosto, pena l'annullamento della prenotazione.
- se l'iscrizione avviene dopo il 30 giugno, con la quota di iscrizione, dovrà pagare l'intera quota alberghiera previo verifica della disponibilità di alloggio.
- in caso di disdetta della prenotazione alberghiera, otterrà la restituzione del 75% della somma anticipata se la disdetta giunge entro 30 luglio, del 50% se giunge entro il 15 agosto, del 25% se giunge entro il 26 agosto e nessun rimborso dopo questa data.
- Il numero delle camere ad un letto è limitato.

Modalità di pagamento:

   Il pagamento può essere effettuato o con bonifico bancario sul conto del CER-ES o tramite il conto UEA dell'IKUE, mentre l'aliĝilo è da spedire a Marija Belošević. Ecco gli indirizzi utili:
Banca:
   Banca Popolare Valconca - Rimini.
   Conto intestato a: CER-ES - Rimini - don Duilio Magnani
   IBAN: IT19 M057 9224 204C C078 0001 079
UEA:
   konto "ikue-v" de Internacia Katolika Unuiĝo Esperantista - Romo, Italio
Aliĝilo:
   via posta elettronica:
   via fax:+385 137 45 052
   via posta ordinaria:Marija Belošević, Sveti Duh 130, HR-10000 Zagreb, Kroatio

NOTE:

   Negli scorsi anni, l'UECI si rendeva disponibile per la raccolta delle iscrizioni e della relativa quota. Questa volta il pagamento è più facile perché da effettuarsi in Italia, mentre ne è più difficile la sua gestione perché si deve raccogliere non solo la quota di iscrizione, ma anche quella alberghiera che ha tempi e scadenze diverse con incombenze che non competono all'UECI, quindi ognuno dovrà provvedere da sé.
   Tuttavia, visto che è auspicabile una partecipazione numerosa degli italiani, l'UECI spedirà l'aliĝilo insieme alla lettera di convocazione dell'assemblea generale dei soci prevista per il congresso di Trento, durante il quale si raccoglieranno le adesioni al congresso dell'IKUE.
   In caso eccezionale, se qualcuno preferisce spedire aliĝilo e quota all'UECI, lo può fare, ma con un congruo anticipo perché si possa trasferire in tempo utile quote e aliĝiloj a chi di dovere. In questo caso l'UECI fa solo da tramite e non si assume alcuna responsabilità per ritardi o contestazioni varie. L'interlocutore finale rimane Marija Belošević.
   Chi volesse altri aliĝiloj, oltre a quello che gli sarà spedito nella lettera di convocazione, lo può richiedere al presidente dell'UECI o scaricare dalla rete, all'indirizzo http://www.ikue.org/kong2008/.

Ci rendiamo conto delle difficoltà, ma cerchiamo ugualmente di partecipare numerosi. Purtroppo Rimini non dispone di un unico istituto che ci possa dare ospitalità, come avviene di solito per i nostri congressi. Si è dovuti ricorrere alla sistemazione alberghiera tramite un agenzia, che non poteva esimersi dal porre certe condizioni.

Marto:

09-03-1979: Morto de pastro Andreo Cseh [Ĉe] en Hago (NL).
	Li estis transilvania pastro, kiu en 1920 en Sibiu gvidis E-kurson neuzante iun ajn nacilingvon, ĉar la lernantoj estis aro da germanaj, rumanaj kaj hungaraj laboristoj, kiuj ne sciis la lingvon unu de la alia. De tio naskiĝis la tiel nomataj Ĉe-kursoj, kiuj vojaĝigis lin tra Eŭropo instruante E-on per sia metodo. De 1930 li loĝis en Hago.
12-03-1981: La Kongregacio de la Dia kulto
	donas la unuajn normojn pri la celebro de S.Meso en Esperanto, responde al peto de la prezidanto de IKUE pastro Duilio Magnani, (E.K.1981/5)
13-03-1982: Sinkonsekro de IKUE al Senmakula Koro de Virgulino Maria
	ĉe Radio Vatikana fare de monsinjoro Giovanni Locatelli tiama episkopo de Rimini. (E.K.1982/4)
17-03-1910: Mons-ro Luigi Giambene estis aŭdience ricevita de Papo Pio X,
	kiu, tiuokase, agnoskis, ke Esperanto estas utila por konservi la unuecon de la katolikoj en la tuta mondo.
20-03-1990: la Kongregacio de la Dia kulto
	promulgas normojn pri la celebro de E-Meso antaŭvide al aprobo de la Meslibro.
30-03-1910: En Parizo, malfermo de la unua katolika E-kongreso
	(E.K. 2001/1).

Aprilo:

01-04-1910: dum la kongreso de Parizo oni starigis TKUE-n
	(Tutmonda Katolika Unuiĝo Esperantista) t.e. la nunan IKUE-n (unuan prezidanton oni nomumis Pastron Richardson) (E.K. 2001/1).
03-04-1994: unua paska bonveno en Esperanto
	(“Feliĉan Paskon en Kristo resurektinta”) fare de la papo okaze de la beno “Urbi et Orbi”. (K.S. 1994/3)
04 -04-1909: Papo Pio X diras aŭdience al monaĥo Isidoro (Karel Clé):
	“Esperanto havas antaŭ si grandan estonton” (E.K. 2000/11-12)
17-04-1917: morto de Lazaro Ludoviko Zamenhof.
17-04-1944: mortigo de pastro Max Josef Metzger.
	Li estis katolika pastro, kiu fondis la mondpacan ligon Blanka Kruco. Lia pacemo portis lin al Esperanto, sed ankaŭ al la atentigo de la ŝtatpolico Gestapo, kiu lin arestis kun la akuzo pri «ŝtatperfido» kaj «favorado al la malamiko». Pro tio li estis kondamnita al mortopuno per senkapigo (E.K. 1985/12).

QUOTE E NORME ASSOCIATIVE ANNO 2008 Associato ordinario con Katolika Sento (SO) 20,00  € Associato giovane (SG) 10,00  € Associato familiare (SF) 10,00  € Associato ordinario con Espero Katolika (SOE) 41,00  € Solo abbonamento a Katolika Sento (AK) 10,00  € Solo abbonamento a Espero Katolika (AKE) 21,00  € Associato sostenitore (SS) 40,00  € Associato sostenitore con Espero Katolika (SSE) 82,00  € Il periodico Katolika Sento viene inviato a tutti gli associati, tranne che per i familiari. E' associato giovane chi non ha superato i 25 anni. E' associato familiare chi convive con altro associato. Per l'abbonamento all'estero aggiungere 6 euro per spese di spedizione. Specificare nella causale del versamento la categoria dell'associato, l'anno di nascita dei giovani, l'esatto indirizzo per il recapito del periodico K.S., la destinazione di eventuali offerte. I gruppi locali con almeno 10 soci trattengono 2,10 euro per l' associato ordinario e 1,05 per l'associato giovane o familiare, mentre la quota dei soci individuali va interamente all'UECI. I versamenti vanno fatti sul C.C. Postale n. 47127675 Unione Esperantista Cattolica Italiana U.E.C.I Nota: Sull'etichetta/indirizzo di Katolika Sento è indicata la sigla associativa e l'anno di scadenza dell'abbonamento.

Pri la lernejo
- Jozefo, kion vi prenis hodiaŭ en la lernejo?
- Mi prenis tre bonan noton: dek kun laŭdo.
- Kaj vi Peĉjo?
- Mi prenis la gripon!
Sangotesto
- Ebriulo faras aŭtomobilan akcidenton kaj oni portis lin duonsveninta al hospitalo. La postan matenon li revekiĝas ankoraŭ iomete ebria, kaj demandas al la kuracisto:
- Kion mi havas?
- Laŭ la analizojn, vi havas tro malmulte da sango en la alkoholo.
El politikista parolado
- Mi ĉiam diras la veron, je ĉia kosto, ankaŭ je kosto mensogi.
Malsanoj
Kamparano enhospitaligas sin kaj listigas al flegistino siajn multenombrajn malsanojn.
Fine la flegistino diras:
- Ĉu vi havas piĵamon?
- Eble jes, mi havas ĉiujn malsanojn.
Bopatrino
- Kial vi havas la vizaĝon tiel ungoskrapitan kaj la vestaĵon tiel disŝiritan?
- Mi ĵus iris al tombejo por enterigi mian bopatrinon.
- Mi kondolencas vin, sed, kiu distaŭzis vin tiamaniere?
- Estis ŝi, ĉar ŝi ne volis!

Elementa lernejo
Dum la leciono pri aritmetiko la instruisto demandas Peĉjon:
- Se vi trovas en via dekstra poŝo 50 eŭrojn kaj en la maldekstra 30 eŭrojn, kion vi havas?
- La pantalonon de iu alia.
Lerneja tasko
Elirinte el la lernejo post lerneja tasko pri matematiko, iu lernanto diras al alia:
- La problemoj estis tro malfacilaj, mi liveris la folion blanka.
- Damne! Ankaŭ mi: oni pensos ke ni kopiis unu el la alia.
Enketo
Sherlok Holmes kaj lia helpanto Watson ferias en tendaro.
Dumnokte, subite, Holmes vekas Watson-on:
- Watson, kion vi vidas?
- Miloj da steloj.
- De tio, kion vi deduktas?
- Ke morgaŭ estos bela vetero!
- Watson, oni ŝtelis al ni la tendon!
Mensogado
La patrino al Peĉjo:
- Kiam mi havis vian aĝon, mi ne diris mensogojn!
- Ĉu vere? Je kiu aĝo vi komencis?
Skoltoj
- Peĉjo, mi aŭdis, ke vi aliĝis al skolta grupo.
- Ho, jes.
- Kaj, kion oni farigas al vi ĉe ili?
- La malbonan ekzemplon.
Geedzoj
La juna edzino diras al edzo:
- En ĉi tiu libro pri kuirarto estas multaj eraroj
- Mi scias, trezoro, jam mi gustumis ĉiujn.
Helpon ofero
Peĉjo sonoras ĉe la pordo de najbaro:
- Bonan tagon. Ĉu vi bezonas helpon por depreni mian kajton de via tegmento?
Inter amikinoj
- Finfine, post multaj jaroj, mia edzo enŝovis iom da sorĉo en nian vivon. - Ĉu vere! Kio okazis? - Hieraŭ li sukcesis malaperi.
Orelo
Juna meti-lernanto ĉe meblofarejo, malbone utiligante la aparaton, perdas unu orelon.
Li estas urĝe portata al la hospitalo, kie oni diras al la akompananto, ke se oni retrovus la detranĉitan orelon, tiun la ĥirurgoj certe sukcesus remeti ĝustaloken.
Post rapida kuro la akompananto revenas kun la orelo.
La vundito rigardas ĝin, kaj diras:
- Tiu orelo ne estas mia. Sur la mia estis dika krajono por fari signojn sur la ligno.
La taŭga momento
- Paĉjo, vi hieraŭ diris, ke oni devus lavi nian aŭtomobilon.
- Ha jes, ĝi estas tute malpura.
- Nu, ĉu vi faru tion hodiaŭ? Ĉi vesperon mi havas rendevuon kun knabino!