Enhavo:



IL CUORE DEI RIMINESI BATTE CON FORZA IN BENIN
Beneficenza tramite l'Esperanto: cronaca di tre inaugurazioni:
una chiesa, un'infermeria, un pozzo

Come risaputo una delegazione di Riminesi, guidata da don Duilio Magnani, nel mese di luglio è stata in Benin per inaugurare tre opere volute e finanziate dal gruppo UECI di Rimini e rese possibili grazie ai rapporti con un esperantista locale Gaston Houssou che dedica la sua vita a risollevare le sorti miserevoli del suo popolo. Già abbiamo parlato di lui (cfr. K.S. n.2 di quest'anno) in occasione della sua visita in Italia a Natale. Ora quelle opere, allora in costruzione o solo pensate, sono state realizzate. Don Duilio, che ha partecipato all'inaugurazione, ci manda una cronaca avvincente degli avvenimenti. Per mancanza di spazio siamo costretti a pubblicarla in due puntate senza la traduzione in italiano.
***
(Pro manco de spaco, en ĉi tiu numero de Katolika Sento ne eblas publikigi la tutan raporton pri la misio de riminanojn en Benino. Nun oni raportas nur pri la okazintaĵoj en Tozounmé de la 18.a de Julio; la venontan fojon oni kompletigos ĝin kun la kroniko de la tagoj 19.a kaj 20.a)

KORO DE RIMINANOJ BATAS FORTE EN BENINO
Bonfarado per Esperanto: kroniko de tri inaŭguroj:
preĝejo, flegejo, puto.


Per dukolumna brila artikolo tiel titolita, la semajna dioceza gazeto de Rimini, (IL PONTE, 27.06.04), informis sian legantaron pri naŭpersona rimina grupo, gvidata de p.Magnani, vizitanta Beninon por inaŭguri: preĝejon honore al Sankta Patro Pio el Pietrelcina, Flegejon "ESPERO de IKUE" kaj puton baptitan "KRISTNASKO 2003" ĉar donacita ĝuste je tiu pasintjara festo, okaze de vizito al UECI-grupo de Rimini de la beninano S-ro Gaston Houssou.
Ni scias ke neeblas anonci la Evangelion sen ĝin atesti per konkreta amo, do per bonfaraj agoj. La persona kaj socia progreso, precipe ĉe la pli povruloj el la flankenmetitoj, realiĝas per amatesto. Jen, la kialo pro kiu la misiistoj ekiras solidarece kun la bezonantoj. Jen la kialo pro kiu la katolikaj esperantistoj diskonigas la Evangelion kaj samtempe klopodas bonfari ĉie ajn per Esperanto.
La kosto de la tri konstruaĵoj sumis pli ol 15.000 euroj, plejparte kolektitaj per dimanĉaj someraj brokantaĵoj fare de la bonfara komitato de la Sanktaj Johano kaj Paŭlo, la eksa paroĥo de p.Magnani, kaj parte donacitaj de la bonfara kaso de UECI, la IKUE-itala sekcio.
La iniciato startis en la jaro 2001 okaze de la interhaltigita beb-ŝipo survoje al Niĝerio. Pere de la juna universitata studento, S-ro Gasto Houssou el Tozounmé/Lokossà-Benino, fervora katolika esperantisto, kiu sindediĉadis al sia vilaĝa infanaro, precipe orfa, anstataŭ ol servi ĉe la Internacia Ruĝa Kruco de Benino, p.Magnani decidis monhelpi lian Orfan Lernejon Esperantistan (OLE), por bari la socian hontan plagon de “vidomegon”, tiel nomataj lokidiome la infanoj, precipe inaj, konfiditaj de la gepatroj pro malriĉeco kontraŭ malmulte da mono al modernaj sklavistoj. Pri tiu iniciato jam raportis pli frue, sed ankaŭ ĉi-jare,  Espero Katolika (n.roj 1-2, paĝo 32-a) kaj Katolika Sento (n.ro 2, paĝo 9-a). Oni nun deziras konigi la legantojn pri la dankema kaj emocia festo fare de la plej malriĉuloj inter la malriĉaj beninanoj, honore al la riminaj vizitantoj. Neniu buntkolora kaj grandioza manifestacio kaj ornamaĵo, neniu eksterordinaraj ensemblo kaj podio atendis la italan grupon. Nur koroj de povruloj plenplenaj de dankemo por la italaj bonfarantoj.

Tozounmé : la 18-an de Junio 2004.
Inaŭguro de la Flegejo “ESPERO de IKUE”

Post trankvila tranoktado, dank’al lit-kontraŭkulaj retvualoj, en la dioceza domo por eksterlandanoj afable disponigita de la Episkopo de Lokossà, Mons. Victor AGBANOU, nia karavano ekveturis per dioceza buseto al Tozounmé, je 25 kilometrojn for. Post duonhoro da asfaltita vojo, sed ofte difektita, ĉe Agamé, la paroĥa centro al kiu apartenas Tozounmé, ni devojiĝas al tiu ĝangala vilaĝo per ruĝtera pado plenplena de truoj kaj de sulkoj fositaj de la plurmonata pluvsezono. La pado estas sufiĉe larĝa por buseto, sed ne por samtempa biciklisto aŭ piediranto, kiuj nepre devas halti ĉe la bordo kaj sin protekti inter la altaj herbaĉoj kaj arbustoj. Je pada krucvojo ni devojiĝas maldekstren laŭ la indiko de ĵus starigita ligna tabulo “Chapelle de Patro Pio en Tozounmé”. Kaj jen, post la vojkurbo, ekaperas deko da junuloj kun etaj motorcikloj. Ili, ekvidinte nian buseton, abrupte haltas kaj retroiras eskortante duope la buseton kaj mansvigante italajn kaj E-flagetojn. De tempo al tempo ili haltas, ĉar ni malrapidas por ne ekelbusiĝi. Dekstre kaj maldestre aperas kelkfoje, el inter la arbustoj aŭ palm-arboj, virino piediranta al sia kabano kun bebo dors-sake kaj surkape peza kesto plenplena de aĵoj aŭ fruktaĵoj. Inter la arbaro oni rimarkas multnobrajn infanetojn ludantajn surtere antaŭ kabano, dum la plej aĝaj gape mansalutas la neordinaran karavanon. La plenaĝuloj ĝoje eĉ dankas svingante manojn kaj sendante kisojn. Emocia impreso kaptas ĉiujn kunveturantojn kaj S-ro Gaston klarigas: “Ili bone scias ke estas alvenantaj el Italio la vilaĝ-bonfarantoj”.
Jen la motociklistoj haltas komence de tute ne atenditaj du vicoj, da sennombraj kaj duonvestitaj infanoj kaj geknaboj, ambaŭflanke de la pado. Ili ekkrias unuvoĉe “Duiljo! Duiljo! Vivu Duiljo!…”. Kelkaj manbatas, aliaj svingas naciajn, italajn kaj esperantajn flagetojn. Tri junuloj laŭtege distrumpetas pli malproksime. Oni ne divenas harmonion, sed entuziasme kaj fiere ili ludas sian muzikilon. Pluraj tamburoj kaj tamburetoj ritmadas. Virinoj kaj viroj, kelkaj eĉ folklore vestitaj, atendas scivolemaj je la duonombro de granda arbo situanta meze de ruĝtera senherba placeto tute ne ebenita. Kelkaj tabletoj, ornamitaj per itala kaj benina flagoj, situas ĉe laŭtparolilo. Vico da lernejaj benkoj baras la sidlokojn por la Aŭtoritatoj. Dise kaj for de la placeto teraj kabanoj kaj duonmasonitaj teretaĝaj malnovaj dometoj senfenestraj kun pajlaj aŭ ladaj tegementoj frapas la okulojn. Male, inter ili bele aspektas la nova konstruaĵo kun plurkolora granda panelo “Flegejo ESPERO de IKUE”, la tre ambicia “hospitalo” por la vilaĝanoj.
“La tuta katolika komunumo (300 el la 6.000 enloĝantoj) kaj eĉ animistoj – klarigas Pastro Mateo, la paroĥestro kiu en blanka sutano sidas ĉe p. Magnani - hodiaŭ kunvenis ĉi tie”. Duoncirkle amasigintaj, vidalvide al la gastoj, ĉiuj atenteme staras kvar metrojn distance. Dorse de la gastoj sidas la aŭtoritatuloj, kiuj laŭvice venas ĉe la laŭtparolilo, pil-baterie funkcianta, por saluti, danki , laŭdi kaj eĉ proponi novajn urĝajn konstruaĵojn. La vilaĝpopolo aŭskultas atenteme kaj ĝoje spektas siajn infanojn kaj knabinojn ludantajn, alterne kun vico da alparolantoj, belajn kantojn, loklingve kaj esperante, kaj dancojn nudpiede je tamburritmo. Ĝojoplenaj konsentoj kaj entuziasmigaj aplaŭdoj substrekas la diversajn programerojn, dum la televidfilmaj aparatoj de la nacia entrepreno kaj tiu de nia film-amatoro donas imponan impreson al tiuj ĝangaluloj. Ĉiuj gapas, precipe la infanoj kaj la geknaboj, antaŭ la diĝitaj fotomaŝinoj en kies ekraneto ili tuj sin vidas.
Fermis la trihoran renkontiĝon la esperantlingva respondo de p.Magnani, kiu substrekis la kristanan solidarecon inter foraj riminanoj kaj tozounmeanoj, la malavarecon de la bonfarantoj kaj tiun de la italaj katolikaj esperantistoj helpe al ĉiuaspekta progreso, persona kaj socia, instrua kaj labora, financa kaj komerca, civila kaj religia, surbaze de la Homaj Rajtoj kaj respekte al la homa digno laŭ la instruo de Kristo.
La suno forte kaptrafis kaj varmigis la aeron. Nia horloĝo jam indikis la 13-an horon. Tamen, por la vilaĝanoj pli necesas inaŭguri la Flegejon ol tagmanĝi. Aŭtoritatuloj kaj popolo amasiĝis ĉe la nova teretaĝa konstruaĵo je la bruego de tamburoj kaj trumpetoj. Pastro Magnani estis invitata fortondi la nacikoloran rubandon ĉe la enirejo kaj viziti la sep flegejajn ĉambrojn. Bedaŭrinde, ĉiuj senmeblaraj, mankantaj je elektrika kurento kaj akvo. Nur unu, el la tri ĉambroj rezervitaj al akuŝantinoj, enhavis tableton kun akvokuveto. Oni ne forgesu ke Benedikta, la unua, kaj pluraj aliaj beboj, tie naskiĝis sen atendi la ekipaĵaron. Mankas eĉ la necesejo! “Ĝuste, – oni klarigas - ĉar sen akvo ĝi fariĝas tre higiene danĝera”. Gratulvortoj kaj manpremoj abundis dekstre kaj maldestre kun tiom da profundaj kliniĝoj. “Temas pri vera hospitalo “ asertis mediĉina vicprovincestro. “Nun urĝas flegistino kaj kuracist(in)o” rebatis p. Magnani. “Unue gravas bela kaj higiena strukturo - aldonis la vicurbestro de Lokossà – kaj poste la medicina provincestro provizos la fakulojn”.

Malnovaj kaj novaj lernoĉambroj

Post la flegejo jen la vizito de la lernejoj konsistantaj el tri retangulaj ĉambroj, sen benkoj. La malmultaj estis uzataj ĝuste por la manifestacio. La elteraj vandoj, en malbona stato, havas grandajn senfenestrajn aperturojn kaj enirejojn senpordajn. Ĉiuj, kompreneble, kun elpajlaj aŭ rustiĝ-ledaj tegmentoj kaj terpavimoj. Akompanis la aŭtoritatulojn kaj la gastojn la tuta popolo kun la paroĥestro kaj, ne povis manki, la trumpetistoj kaj tamburistoj, ĉar ju pli forta la bruego des pli granda la ĝojo de la infanaro.
S-ro Gaston ĉiĉeronis rimarkante la mizerajn ejojn de la gelernantoj kaj substrekis prave ke la evoluo de popolo estas proporcia al la instruo. La manko da lerniloj, ekde la kreto ĝis la kajeroj, sen mencii la librojn ĉar ili mankas eĉ al la instruistoj, baras ĉiun progreson. Tamen, baldaŭa espero manifestiĝis: inaŭguri la jam masone duonkonstruitajn kvar lernoĉambrojn fare de Carla Baraldi, nia itala surloka prizorgantino, per fondaĵo de mortinta instruistino el Mirandola/Carpi.
Formalan tutsimplan viziton, fine de tiu rondiro, ricevis la puto ne preta por la inaŭguro. Kelkminutojn ni haltis ĉe ĝi por ekscii ke oni atingis bonkvalitan akvon je 28 metroj profunde. Tamen, por havi absolutan certecon de bezonata akvokvanto, oni atingos 30-metrojn. Do, la inaŭguro ne okazis, sed la mono sendita ne perdiĝis. Tiucele la Dioceza CARITAS de Rimini donacis 2.000 eurojn.

Senpaga tagmanĝo por ĉiuj kaj vizito de dormejoj

Venis la tempo por tagmaĝi kune je la 14h00. Jes, tamen oni devas atingi alian lokon, suprenirante 300 metrojn, kie situas rondaj kaj rektangulaj dormejoj. La gastoj kun la Aŭtoritatoj tagmanĝis aparte, sub arbarombro ĉe tabletoj kun buŝtukoj, glasoj kaj diverstipaj da trinkaĵoj. Al la popolo oni servis la festan tagmanĝon dise, ĉiu ĉe sia grupo da kabanoj. Tamen por ĉiuj la sama menuo: duhektograma saŭca sandviĉo kaj elektebla oranĝa, koka, biera trinkaĵo. Tre bongusta por afrikanoj tia sandviĉo eĉ pro la fakto ke la tagan manĝon, ĉu hodiaŭ ĉu venont-dimanĉe okaze de la preĝeja inaŭguro, regalis la Rimina Bonfara Komitato. Tio permesis al la tuta popolo eksterordinare festi la tutan tagon kaj danci senprobleme ĝis plena nokto.
Post la rapida , kaj malpeza tagmanĝo por ni italoj, nepre oni devis viziti la loĝlokojn kaj precipe la pororfan dormejon kies vando falis, tuj post la noktomezo, ĝuste antaŭ unu monato, pro ege abunda pluvo. Preskaŭ ĉiuj infanoj, dormantaj surpavime, estis vunditaj kaj kuracitaj ĉe la nova flegejo. Nur du estis enhospitaligitaj en Lokossà. Tian mizeran kaj kompatindan vidindaĵon, la silentan kaj mestan mienon de la georfoj, interpretis la kortrafa petego de S-ro Gaston: “Urĝas rekonstrui masone la dormejon!”.
Ĉu eble eĉ unu el ni kuraĝis ĝin nei? “Mi priparolos kun la bonfara Komitato kaj ni decidos kion fari” respondis nome de ĉiuj p. Magnani.
Oni vizitadis interne kelkajn rondajn loĝ-kabanojn kaj aliajn masonkonstruaĉojn. Kokino kaj kaprineto, ansero kaj porketo jam loĝas interne aŭ tute trankvile eniras ĝin post nia eliro. Ne miru, leganto! Ĉio pura al puruloj. Temas pri ordinara kunvivado. Jes, samkiel en la Noa arkeo.

Plurmonata pluega inundo fariĝas ĉiujare nesuperebla baro

La loka vilaĝa ĉefulo, pere de S-ro Gaston, de tempo al tempo insiste urĝigis la inter ili planitan viziton al loko kie oni devos konstrui pontojn. Antaŭiras kaj postkuras la buseton, ĉar ĝi malrapidas pro la malgranda kaj ege plifosita pado, grupeto da plenaĝuloj kaj grandparto el junularo. Aliaj jam atedas nin tie.
La Ĉefvilaĝestro alparolas dialekte, Gaston esperantigas kaj p.Magnani italigas. Jen lia resuma plorpetego: “Tute apude vi vidas Maria-sanktejon, jam duondetruitan de pluvoj kaj inundoj. Dum la plurmonata pluvsezono la tuta loko sur kiu ni staras fariĝas granda lago. Rimarku la terenon ankoraŭ malsekan, malgraŭ la pluvego finiĝis antaŭ unu monato. Je la alia flanko de la larĝa kaj nuntempa duonseka riverlito situas ŝtata lernejo tute ne alirebla dum la inundego. La akvo baras la vojon al Lokossà kaj aliloken. Dumpluraj monatoj la vilaĝanoj estas izolitaj. Ne penseble atingi la hospitalon de Lokossà, je 25-km, helikoptere”.
Gaston montras dosieron da dokumentoj prilaboritaj de la komunumaj geometroj de Lokossà pri la konstruo de du apudaj pontoj. Intertempe, geinstruistoj kaj plurcenta gelernantaro de la ŝtata lernejo insiste alvokas nin. La geknaboj akceptas la blankulojn per longdaŭra aplaŭdo kaj per kantoj. Instruistino kaj loka vilaĝantino alparolas laŭvice kortuŝan peton, kies resumo estas: “Nia vivo dependas de via bonfara helpo. La urbestro de Lokossà havas bonan intencon, sed ne havas la necesan monon. La fortuloj sukcesas pene transiri de loko al loko, malgraŭ ke tiu ĉi terparto iĝas granda river-baseno dum pluraj monatoj, sed la infanoj, niaj maljunuloj, la malsanuloj restas longtempe malhelpitaj de la akvo-kvanto. Bv. aŭskulti la voĉon de tiuj ĉi mizeruloj. Bonvolu  fari ion!”.
P. Magnani transprenis la dosieron el la manoj de Gaston kaj kortuŝita rediris: “Mi certigas vin ke ĉi vespere kaj morgaŭ nia bonfara komitato priparolos eĉ tiun ĉi problemon. Mi klopodos doni ian respondon venontdimanĉe kiam ni revenos por inaŭguri la preĝejon. Jam vesperiĝas kaj ni devas ekveturi al Lokossà. Ĝis venontdimanĉe.”.
Pluraj enloĝantoj, tre videble kontentaj pro tia promeso, reiras feliĉaj al siaj kabanoj. Aliaj, tra mallonga ĝangala padeto, atingas la lokon de Flegejo por tie resaluti nin. “La plej junaj el ili daŭrigas la feston, helpitaj de la du jenaj folklorvestitaj virinaj ĥoroj, – klarigas nia E-ĉiĉerono - per dancoj ĝis malfrua nokto je la lumo de luno”. La tambur-ritmo, ĉiam malpli laŭte, akompanas, tra la silenta ĝangalo, nian vetur-revenon al Lokossà. La 18-an de junio 2004 oni pasigis neforgesebla. Entuziasme ĉiu el ni rakontas la travivaĵon al Episkopo de Lokossà, Mons-ro Viktor, kun kiu ni ĉiam vespermanĝas je la 21-a horo. Dumnokte, protektitaj de la kontraŭkulaj retvualoj kovrantaj la tutan liton, ĉiu revokas la emociojn, revidas la sennombrajn ebon-kolorajn vizaĝojn kaj la tre blankajn okulojn gape rigardantajn nian ŝokitan mienon. Sendube, nigruloj kaj blankuloj reĝuas sonĝe la reciprokajn impresojn kaj regustumas ilin kiel belegan revon. Oni antaŭimagas la duan renkontiĝon, postmorgaŭ, ĉi-foje en la “Sanktejo de Sankta Patro Pio en Tozounmé”.
DDM
(daŭrigota

Comunicazioni della redazione:

    Durante il periodo estivo non ci sono pervenute comunicazioni da parte di singoli o gruppi, quindi questa volta mancano le rubriche Leteroj al redaktejo e Informoj pri la lokaj grupoj. Sono rubriche importanti che dimostrano la vitalità dell'associazione. Non c'è solo il gruppo di Rimini. Finite le ferie e riprese le solite attività riprendiamo a scrivere alle nostre rubriche. Anche la rubrica "Amuzoj", ora che manca Corrado, ha bisogno del contributo di tutti, è importante anche lei, non lasciamola morire.

    Durante il 18° congresso UECI di Castiglione sarà proposto all'assemblea un aggiornamento delle quote associative e/o di abbonamento a Katolika Sento, quindi prima di spedire nuove adesioni attendere le comunicazioni in merito che compariranno sul prossimo numero.

    Premi riservati ai giovani: i rimanenti quattro premi da 155 euro, che il gruppo esperantista "Giorgio Canuto" di Parma aveva predisposto per ricordare padre Francesco Andreoni sono andati in esaurimento: due verranno consegnati al 18° Congresso UECI di Castiglione e gli altri due sono prenotati per la partecipazione al 17° Congresso Ecumenico di Piliscsaba. Rimane però ancora a disposizione la somma di 774,68 euro per n° 3 importi, ciascuno di 258,22 euro,  da assegnare a giovani italiani di ambo i sessi, di età compresa tra i 18 e 30 anni, iscrit­ti all' UECI o all'IKUE che conseguano il diploma di esperanto di terzo grado. Anche in questo caso i premi saranno erogati quale contributo per la partecipazione a un congres­so dell'UECI  o dell'IKUE o a un congresso ecu­menico in lingua esperanto.  Per concorrere rivolgersi al presidente UECI.

NI FUNEBRAS KAJ KONDOLENCAS

Lino TORRESAN nato il13.04.1933 morto il 16.07.2004
Fontane (Lancenigo) Treviso
La sua vita è stata scandita dagli impegni della politica (fu sindaco di Villorba TV) e dal sostegno al PIME (Pontificio Istituto Missioni Estere) della cui associazione "Amici del PIME" era presidente. Fu impiegato delle Ferrovie dello Stato a Venezia.
Lino è stato soprattutto un buono, un mite, un fervente cristiano, dedito alla gente con grande spirito di ascolto e servizio.Per l'impegno missionario travalicava l'ordinarietà. Sentiva profondamente in sé stesso Gesù di Nazareth. Spesso si è recato in terra santa per percorrerne gli itinerari, di cui scrisse i ricordi e le impressioni. Tra l'altro scriveva:"Ecco abbiamo l'umiltà e la sincerità di dire che sappiamo troppo poco di Dio per non aver bisogno di un Maestro (Gesù) che ce lo riveli".
Ciò che più colpisce nel suo impegno era soprattutto la sua insistenza per le iniziative missionarie e gli incontri di preghiera.
Per vari anni e fino alla morte ha sostenuto l'UECI e l'I.KUE di cui era associato. Ai suoi funerali ha partecipato anche un gruppo di esperantisti trevigiani.
Ricordiamolo al Signore: Ripozon eternan donu al li, Sinjoro, kaj la lumo senfina brilu al li. Li ripozu en paco.Amen.
(informis Serio Boschin)


EL LE HOMILIOJ DE MONS. BALCONI

El la homilio de la 24.a dimanĉo de la Jaro  (15-09-2001)
El la evangelio laŭ Luko:  "Estos granda ĝojo en la ĉielo pro pekulo, kiu sur la tero konvertiĝas"
En la klostro de Chartres ekzistas bareliefo, kiu prezentas Kriston, kiu portas sur siaj ŝultroj eĉ Judason, la perfidinton. Ĉi tio estas la plej interesa komento pri la tri paraboloj de la mizerikordo. Jesuo deziras savi la plej perversan, la plej malican homon.
Mi miras pri la refreno: "estas ĝojo en la ĉielo pro unu pekulo, kiu pentas, pli ol naŭdek naŭ justuloj,  kiuj ne bezonas penton". Tamen, kiuj estas la justuloj? Kaj, kiuj estas la pekuloj pripentintaj? La ŝafo ne pentis; ĝi estis serĉata de la paŝtisto. Ĝi meritis taŭgan punon; la paŝtisto estus devinta ĝin bastonadi pro tio, kion  ĝi faris; kontraŭe, la paŝtisto kunvenigas siajn amìkojn kaj siajn najbarojn, kaj festas. Ankaŭ la draĥmo ne revenas propravole en la monujon de la dommastrino; ĝi devas esti serĉata. La virino forgesas pri sia laboro: trovinte ĝin, ŝi ekĝojas. La filo, kiu forlasis sian patran domon, ne finas sian konfeson. Lin la patro atendas: la patro sur lian kolon falas kaj lin kisadas:  κατεφίλησεν αύτόν!  ni legas en la greka teksto, la patro ne volis fini lin kisi; li kisis la filon senfine.
Dio volas, ke neniu perdu sin mem, Li deziras nian ĝojon, Li kun la Sia kununigas nian vivon, Li kunigas nian kaj Sian ekzistadon, Li kuntrenas nin en Sian lumon kaj en Sian gloron. En la sakramento de la Konfeso, ni gustumas la ĉirkaŭbrakon de Dio; ĝi ne estas la sakramento de la turmento, sed de la ĝojo. Kiom da beleco, Sinjoro, esti ĉirkaŭbrakataj de vi. La sanktuloj ofte sin konfesis, ĉar ili volis  sperti tian senton.
Don Orione, iun vesperon, predikadis pri la dia mizerikordo. Li diris: "se iu homo mortigis eĉ sian  patron aŭ sian patrinon, Dio pardonema estas al li". Hejmen-revenante, don Orione haltigita estis de nekonatulo. La nokto estis senluma, sen steloj, nebula. Don Orione kuraĝigis sin mem kaj aŭskultis. La nekonatulo demandis:"Ĉu estas vi kiu predikis?". "Jes", respondis don Orione. Li daŭrigis: "Ĉu vi estas  konvinkita, pri tio, kion vi diris?" "Jes". "Mi estas" li konfesis" la filo, kiu venenis la patron kaj la patrinon. Ĉu Dio pardonos min?". "Ĉu vi pripentas?" milde demandis don Orione. En tiu soleca strato en la silento de la nokto, envolvita en tenebroj, don Orione donis al tiu homo ekploranta la lumon, kaj la ĝojon de la absolvo.
En la kirko de Collevalenza troviĝas la krucifikso de la mizerikordo. Jesuo, sur la kruco havas serenan  rigardon, ĉar pro amo li akceptis la morton; li ankoraŭ vivis, kaj petis la Patron: "Patro, pardonu ilin; ili ne konas tion, kion ili farantaj estas". Malantaŭ Liaj ŝultroj, granda hostio, ĉar en la Eŭkaristio Jesuo eternigas sian sinoferon; ĉe Liaj piedoj,  unu krono ora; Jesuo estas nia reĝo; apud la krono, la Evangelio, malfermita. La Evangelio al ni parolas pri la amo: "tiamaniere mi vin amis".
Pastro Angelo Rainero estas la fondinto de la movado de la Madono de la Malriĉuloj. Li loĝis ĉe la  domoj "minimumaj". Kiam Kardinalo Schuster demandis lin: "Kiamaniere vi vivas en la minimumaj domoj'?", Pastro Rainero respondis: "La amo de Dio kaj la Providenco nin helpas".
Laŭ olda tradicio, la ligno de la Kruco de Kristo eltirita estis el la arbo de Adamo. La Kruco estas nova kreado. Dio parolis, kaj la mondo kreita estis. Jesuo diris la parolon de la amo, kaj Adamo sanktigita estis, suprenlevita kaj savita pere de la amo. La mizerikordo implicas persiston kaj la iniciaton de Dio. Ĉu vi volas ĝin ne akcepti kaj ĝin rifuzi? Neniu komprenas kial la nuntempa penso-maniero ŝajnas kontraŭstari la Dion de la miserikordo, kaj forviŝi el la koro de la homoj la ideon mem de la mizerikordo. Sen ĝi restados nur perforto, milito, reciproka nefidemo. La Eklezio estas, kontraŭe, la signo kaj la ilo de la pardono, de la fidemo, de la pacienco, de la atendo, de la amo.
Mons. Giovanni Balconi


BIBLIA KULTURO

La duakanonaj libroj

(daŭrigo el la pasinta numero)

I libri deuterocanonici

(continuazione dal numero precedente)

4. MAKABEOJ, 1a kaj 2a.

4. MACCABEI  I e II.

Verkitaj ĉe finiĝo de la dua aŭ komenciĝo de la unua jarcentoj aK. Ilin ni nun posedas nur greklingvajn, la unuan origine en la hebrea kaj engrekigitan por la diasporaj hebreoj ne plu komprenantaj la hebrean, la duan rekte en la greka kaj resumo de pli ampleksa verko ankoraŭ netrovita, kaj konservita nur en la Septuaginto. Kvankam la dua ne kontinuas de la unua, ili traktas sub malsamaj aspektoj la samajn historiajn eventojn. Historiaj ĉar, malgraŭ plumaj ekscesoj (kiom da mortigitoj de la Judaa armeo de la jaroj 174 ĝis 164 aK!) kaj malgraŭ ke la eventoj estas grandparte konigitaj nur per tiuj atestoj, historiistoj opinias plejparte faktaj la eventoj priskribitaj aŭ aluditaj. Scritti verso la fine del secondo e l’inizio del primo secolo avanti Cristo. Ora li possediamo solo in versione greca, il primo originariamente scritto in lingua ebraica e tradotto in greco per gli Ebrei esiliati, che non capivano più l’ebraico. Il secondo, direttamente scritto in greco e riassunto di un’opera più estesa ancora non trovata e conservata solo nei “Settanta”. Benchè il secondo non sia il seguito del primo essi trattano, sotto diversi aspetti, gli stessi eventi storici. Storici perché, malgrado eccessi di scrittura, (quanti uccisi dall’esercito giudaico dall’anno 174 fino al 164 avanti Cristo!) e malgrado che gli eventi siano per la maggior parte resi noti solo da queste testimonianze, gli storici ritengono nella maggior parte veri gli eventi descritti od accennati.
Tiuj duakanonaj rakontas pri la luktoj, antaŭe partizanaj poste ankaŭ subtenataj de oficialaj religiaj aŭtoritatoj, kontraŭ la Siriaj reĝoj kiuj, ne kontentiĝintaj je politika regado kaj impostoj, proponis kaj trude ordonis ke la hebreoj akiru morojn kaj sintenojn de la helenisma epoko (kredo je dioj honorigendaj per oferoj eĉ en la Jerusalema templo ktp). Manipulo de fervoruloj, estrata de la fratoj Makabeaj, sukcesis ribeligi popolon jam rezistan malgraŭ ke nemarĝenaj franĝoj, aparte en zonoj miksrasaj, estis jam logataj de la grekema kulturo. Post alternaj sortoj, Makabeoj savis se ne la kompletan politikan sendependecon almenaŭ la liberon praktiki sian religian kredon. La religia inspiro, aparte en la dua libro, vere brilas en motiviĝoj kaj martiroj de militistoj kaj komunaj homoj. Tiuj aspektoj aperas ankaŭ en la III kaj IV Makabeoj, ĉar ne multe poste nekonataj aŭtoroj verkis aliajn du makabeaĵojn, kiuj vere restis por ĉiuj nur apokrifaj. Ankaŭ ĉi tiujn Berveling tradukos al esperanto ĉar iuj kristanaj eklezioj ilin havas en sia kanono. Questi deuterocanonici raccontano delle lotte, dapprima di partito poi anche sostenute dalle autorità religiose ufficiali, contro i re Siriani, i quali, non accontentandosi del governo politico e delle tasse, proposero ed imposero che gli Ebrei acquisissero usi ed atteggiamenti dell’epoca ellenistica (fede negli dei da onorarsi con offerte persino nel Tempio di Gerusalemme, ecc.) Un manipolo di fervorosi, capeggiato dai fratelli Maccabei riuscì a far ribellare un popolo già resistente, malgrado che frange non marginali, specialmente in zone plurietniche, fossero già attratte dalla cultura grecizzante. Dopo sorti alterne i Maccabei salvarono, se non la completa indipendenza, almeno la libertà di praticare la propria fede religiosa. L’ispirazione religiosa, specialmente nel secondo libro, brilla veramente per motivazioni e martirizzazioni di militari e civili. Questi aspetti appaiono anche nel  3° e 4° libro dei  Maccabei, poiché, non molto tempo dopo, autori sconosciuti scrissero altri due libri sui Maccabei, libri che in verità restarono per tutti solo apocrifi. Beverling tradurrà in esperanto anche questi perché qualche Chiesa cristiana li ha nel proprio canone.
Certe ilin trairas teologia konceptado kiun entute oni povas tiel difini: la lukto inter Izraelismo kaj Paganismo, nome inter la regantoj Hebreaj kaj Siriaj, estas ankaŭ lukto inter Torao-obeuloj kontraŭ la Torao-malobeuloj allogitaj de gojaj ĉarmaj diaĵoj kaj kulturaĵoj: kio demonstras ke la hebrea komunumo estis ne tute sensanceliĝema.  
 Certamente attraverso di essi passa una concezione teologica, che in conclusione si può definire così: la lotta tra l’ebraismo ed il paganesimo, cioè tra i governanti Ebrei e Siriani, è anche lotta tra gli osservanti della Torah ed i non osservanti attratti da gioiose e seducenti divinità e atteggiamenti culturali: ciò dimostra che la comunità ebraica non era del tutto priva di tentennamenti.
  Kiel rimarkite en la antaŭparolo de la tradukisto, foje la duakanonaj liveras apogon al specifaj dogmoj asertataj de apartaj kristanaj eklezioj. En la Makabeoj, ekzemple, oni trovas favoron al la katolika purgatorio: en la eroj (2Mak. 12, 39-45; 15, 11-16) estas rakontate kiel en ĥitonoj de hebreaj soldatoj falintoj en batalo oni trovis fortunportajn amuletojn per kiuj ili kredis esti defendataj de la risko kontraŭ mortiĝo; do ili, objektive konfidis je io estranta la homajn sortojn anstataŭ, aŭ samtempe, je la unika Javeo. Ili mortis pekante, do, kontraŭ la Sinjoro. Juda Makabea kolektis monon per kiu komisiis al la Jerusalema templo oferojn por ke la enkulpaj mortintoj estu pardonataj pere de la propeto de vivantoj. Kiel oni vidas, ĉi tie estas montrata kredo, krom je transvivo, je purigado postmorta. Ĉu tiu libro indiĝis je kanona karaktero pro tia kredo? Kvankam la katolika dogma purgatorio trovas sian legitimecon nur en la tradicia kredo el sino mem de la eklezio, la kanonikeco de tiu libro estis defendata ankaŭ kiel bastiono por konstrui la ekzaktan konceptadon, kiu malofte koincidas kun tiu de la folklora aŭ arta imagaĵoj, pri la purgatorio.
Ĉiukaze en neniu el la bibliaj libroj estas proklamataj tiom klare fundamentaj kredaj enhavoj: transvivo, purigado en transtomba stato, rekompenco ne videbla en tiu mondo ktp.
Come è stato notato nell’introduzione del traduttore, a volte i deuterocanonici forniscono un appoggio a specifici dogmi asseriti da particolari Chiese cristiane. Nel libro dei “Maccabei”, ad esempio, si trova un elemento a favore del purgatorio cattolico, nelle parti (2Mac. 12, 39-45; 15, 11-16), si racconta come nei chitoni dei soldati ebrei caduti in battaglia si trovarono amuleti portafortuna con i quali essi credevano di essere difesi dal rischio di essere uccisi, dunque essi, obbiettivamente confidavano in qualcosa che guidasse le sorti umane in alternativa, o insieme all’unico Jahvè. Essi dunque, morirono peccando contro il Signore. Giuda il Maccabeo raccolse soldi con cui commissionò al Tempio di Gerusalemme offerte perché i morti colpevoli fossero perdonati attraverso l’intercessione dei vivi. Come si vede, qui è dimostrata una fede, oltre che nella sopravvivenza, nella purificazione dopo la morte. Questo libro è diventato degno dell'attributo di canonico per questo tipo di fede? Benchè il Purgatorio dogmatico cattolico trovi la sua legittimità solo nella fede tradizionale dal seno stesso della Chiesa. La canonicità di questo libro fu difesa anche come bastione per costruire l’esatta concezione del Purgatorio, che raramente coincide con quella delle immaginazioni folcloristiche od artistiche di esso.
In ogni caso in nessuno dei libri biblici sono proclamati tanto chiaramente contenuti fondamentali della fede: sopravvivenza, purificazione nell’oltretomba, ricompensa non visibile in questo mondo, ecc

5.  SAĜECO DE SALOMONO.

5. SAPIENZA DI SALOMONE.

Nur Saĝeco en la katolika titolado, de Salomono estas fikscio por kreskigi la estimon por la saĝeco, kiun la hebre-devena aŭtoro, uzante nur la greklingvon de la unua jarcento aK, ekstraktas mond- kaj viv- koceptadon ne nur el la dogmaj hebreaj tradicio kaj historio sed ankaŭ el la ĉirkaŭaj grekemaj kulturoj. La verko estas interpretata kiel okazo, eble ne tute senvola, montri kiom la du kulturoj, viditaj en iliaj profundecoj, diverĝas kaj samtempe kunverĝas, kvankam pro origino ili definitive malsamas. Filtriĝas tra verkaj faldoj la aŭtora deziro montri ke, la ŝatataj de li ideoj de la helenisma filozofio troviĝas ankaŭ en la biblia tradicio. Eble, unuavide, ŝajnis ke tia apudigo polucias la biblian unikecon kaj singularecon, dum ĝi povas konceptiĝi kelkasence ekbibliiĝo de iuj intuicioj de la homa filozofio. Ekzemple, ke la mondo estas kreita el senforma materio, pli ol stoika estas koincidanta kun tiu Geneza, ĉar ankaŭ ĉi tie estas elstarigita la kreado per ordigo de la kosma senforma materio. Kun io plia, tamen: tio estas, en Genezo estas asertata la sama ordiganta Dia operaco, kompletigata de la koncepto de kreado el nenio, kvankam eksplicitigata pere de la konceptoj de dezerto kaj tenebroj kaj abismo, Solo Sapienza nel titolo cattolico, di Salomone è solo una fantasia per far aumentare la stima verso la sapienza, concezione del mondo e della vita che l’autore, di origine ebraica, usando solo la lingua greca del primo secolo avanti Cristo, estrae non solo dalla tradizione e della storia dogmatica ebraica, ma anche delle circostanti culture ellenizzanti. L’opera è interpretata come occasione, forse non del tutto involontaria, per mostrare quanto le due culture, viste nelle loro profondità, divergano  e nello stesso tempo convergano benchè, quanto all’origine, siano in definitiva dissimili. Tra le pieghe dell’opera filtra il desiderio dell’autore di mostrare che le idee da lui apprezzate della filosofia ellenistica si trovano anche nella tradizione biblica. Forse, a prima vista, sembrò che tale avvicinamento inquinasse l’unicità e la singolarità biblica, mentre può concepirsi, in un certo senso, come l’inizio dell’immissione nella Bibbia di qualche intuizione della filosofia umana. Ad esempio, che il mondo è stato creato a partire da una materia informe più che stoico è coincidente con il concetto della Genesi, poiché anche qui è fatta affiorare la creazione attraverso l’ordinamento dell’informe materia cosmica. Tuttavia con qualcosa in più: cioè nella Genesi è affermata la stessa opera ordinatrice, resa completa dal concetto di creazione dal nulla, sia pure reso esplicito attraverso le nozioni di deserto, tenebre ed abisso.
Se ekzempli pri subkuŝantaj teologeroj, oni vidu kiel la plej komuna konvinko pri la strikta rilato inter la tera konduto kaj ĉi-viva prospero estas klare superata dum oni klare proklamas la senmortecon de la homa animo kaj la perspektivon de la dia juĝo, same kiel jam en Makabeoj. La saĝeco, plue, estas konceptata, kiel universala kaj reganta kaj normanta kaj lumanta ĉiujn homojn. Vere ĝi alproksimiĝas al la stoika Logoso kaj ĝin bibliece konotacias. Kiu scias ĉu la iniciatinto de Esperantismo, kies bazo apogiĝas precipe sur sento de universalismo kaj homegaleco, eble pli instinkte ol filozofie subtenitaj, kaptis sugeston ankaŭ el ĉi tiu libro, kiu kvankam ne enkluzivita en la oficiala hebrea kanono, estas ĉiam floro de la hebrea literaturo? Per esemplificare le sottintese parti teologiche, si veda come la più comune convinzione circa la stretta relazione tra la condotta terrena e la prosperità di questa vita è chiaramente superata, mentre si proclama chiaramente l’immortalità dell’anima umana e la prospettiva del giudizio divino, come già nel libro dei “Maccabei”. La sapienza,inoltre, è concepita come universale e come governatrice, regolatrice ed illuminatrice di ogni uomo. Veramente essa si avvicina al “Logos” stoico e lo connota biblicamente. Chissà se l’iniziatore dell’Esperantismo, la cui base si appoggia su un sentimento di universalismo ed uguaglianza umana, forse sostenuti più istintivamente che filosoficamente, prese un suggerimento anche da questo libro, il quale, benchè non incluso nel canone ebraico ufficiale, è pur sempre un fiore della letteratura ebraica?
Okazas ke iuj modernaj analizistoj travidas en Saĝ eksterbibliajn kultur-derivaĵojn dum aliaj inklinas travidi disvolviĝojn el biblia konceptaro okazigita de la helenisma ĉirkaŭaĵo. Kiel interpreti, ekzemple, “Mi ricevis de la sorto bonan animon” (8,19)? Ĉu vidi en ĝi popolareskan esprimon, nome miksaĵo de kredo kaj fantazio, aŭ Platonan deponejon de animoj atendantaj eniri korpon? Inkliniĝantoj por la populara trovus apogon en la abunda vico de protagonistoj agantaj en la formado de la homo: pli ol du! Fakte, kiu ricevus la animon antaŭekzistantan? Ĉu iu (Salomono) kiu jam ekzistas? nome, iu kiu ekzistas sen animo? Kaj poste ĉu ili kune enirus en korpon? Almenaŭ tri, do!
 Succede che alcuni moderni analizzatori intravvedano nel “Libro della Sapienza” derivazioni culturali al di là di quelle bibliche, mentre altri sono inclini ad intravvedere sviluppi dei concetti biblici causati dall’ambiente ellenistico. Come interpretare,ad esempio, ”Ho ricevuto dalla sorte un animo buono “(8,19)? Vedere in essa un’espressione popolare, cioè una mistura di fede e fantasia o un deposito platonico di anime che attendono di entrare in un corpo? Coloro che sono inclini all’interpretazione popolare troverebbero appoggio nell’abbondante serie di protagonisti che agiscono nella formazione dell’uomo: più di due! In Effetti, chi riceverebbe l’anima preesistente? Qualcuno (Salomone) che già esiste? Cioè qualcuno che esiste senza un’anima? E poi essi entrerebbero in un corpo? Dunque, almeno tre!
Armando Zecchin
(la sekvon venontnumere)
 Armando Zecchin
traduzione di Silvia Garnero
 (segue nel prossimo numero)


MULTE DA DANKOJ

(per motivi di riservatezza diamo solo la sigla del nome e la provincia)

Bonfarado:
E.B.C.
L.M. 		Bologna
Savona 		40 €
185 €

Kontribuo UECI kongreso:
E.B.C.
I.D.A.
L.M.
F.O.
G.O. 
M.L.F.
L.R. 		Bologna
Massa
Savona
Vercelli
Vercelli
Milano
Pescara 		20 €
30 €
45 €
20 €
20 €
45 €
50 €



89.a Universala Kongreso en Pekino

    De la 24.a ĝis la 31.a de Aŭgusto 2004 okazis en Pekino la 89.a Universala Kongreso de Esperanto kun 2031 partoprenantoj (47 italoj) el 51 landoj. La kongresa temo estis "Lingva egaleco en internaciaj rilatoj" el kiu sekvis je la kongresfino la proklamo de la "Pekina Deklaro" per kiu oni substrekas ankoraŭfoje la neceson de neutrala internacia lingvo por demokratia, egalrajta komunikado en internaciaj rilatoj konforme al la spirito de la Unesko-rezolucioj kiuj subtenas la enkondukadon de Esperanto en lernejojn.
    La kongreso estis tre interesa por la multnombraj prelegoj pri la plej malsamaj temoj, la vesperaj riĉaj teatraĵoj, la ekskursoj, la libroservo sed precipe por la rilatoj inter homoj kiuj havis la eblecon konatiĝi kaj amikiĝi malgraŭ la malsamaj gepatraj lingvo kaj kulturo. Ĉi tio estas ĉiam emocia sperto por la partoprenantoj de ĉiu U.K. kaj estis motivo de konsolo kaj granda espero por ni de la malnova Eŭropo vidi la kvanton da junaj esperantistoj en ĉi tiu parto de mondo kaj ilian entuziasmon.
    La ĉinoj organizis tre zorge ĉi tiun kongreson. La kongresejo konforta, vasta kaj taŭga al la celo. Je kelkaj kilometroj ĉirkaŭ la kongresejo ĉe ĉiuj lumfostoj de la stratoj kaj ŝoseoj estis pendigitaj miloj da ruĝaj flagoj, kiuj en la ĉina lingvo kaj en esperanto, diskonigis pri nia kongreso. Dum nia promenado sur la  Granda Muro, oni aŭdigis dum la tuta tempo la himnon "La Espero" dissendita per laŭtiloj kaŝitaj kelkajn kilometrojn laŭlonge de la Muro mem. Kiel proklamis la UEA-prezidanto Renato Corsetti dum la ferma cerimonio: "estis mirinda kongreso".
    Dimanĉon, la 25.an de Julio postagmeze, en la kongresejo, okazis la ekumena diservo bedaŭrinde kun malmultaj partoprenantoj. Estris la diservon la katolika pastro Bernhard Eichkorn per kantoj kaj psalmoj prenitaj el "Adoru", la ekumena diserva libro; je la fino la katolikoj grupiĝis ĉirkaŭ la tablo por la Sankta Meso. Ĵaudon matene estis rendevuo de la radioaŭskultantoj; ĉifoje, krom la kutimaj voĉoj de Ĉina Radio Internacia, Radio Pollando kaj Radio Kubo estis aŭskultata ankaŭ mesaĝo de Radio Vatikana sendita de ĝia redaktoro Carlo Sarandrea kaj legita de Giovanni Daminelli prezidanto de UECI. Tiu mesaĝo estis dissendita de Radio Havano (Kubo) dimanĉon la 5.an de Septembro.
    Tre interesaj estis ankaŭ la vizitoj al la ĉefaj vidindaĵoj de Pekino kiel la Placo Tian'anmem, la Imperiestra Palaco, la Parko de la Ĉiela Altaro k.t.p. kaj estis ankaŭ tre agrable promeni tra la vojetoj de la malnova Pekino aŭ laŭlonge la larĝaj stratoj de la moderna urbo.
    Se la Pekina kongreso finiĝis, ne finiĝas la Universalaj kongresoj, do oni prezentis la kongreson de la venonta jaro (23-30 de Julio) en Vilno (Litovio), kies urbestro venis en Pekino por ricevi la esperantan flagon kaj la kongreson 2006 en Florenco (Italio: 29a de Julio – 5a de Aŭgusto). Laste oni anoncis ke la kongreso 2007 okazos en Jokohamo (Japanio: 4.a-11.a de Aŭgusto).

“LA PARAGRAFO 32”

Questa volta voglio fare una pausa e non vi parlerò delle stranezze che ho creato nel mio giardino. Vi parlerò invece di quello che è successo durante il congresso FEI a Treviso.
La mattinata di Domenica 5 settembre è stata dedicata quasi interamente all'intervento di Anna Maria Campogrande, importante funzionaria della Commissione Europea a Bruxelles, la quale ha tenuto una lucida ma impietosa conferenza sulla situazione attuale che si è venuta a creare nell'Unione Europea sul problema delle lingue. Al termine della sua relazione vi è stato un vivace dibattito, durante il quale i vari esperantisti, con ragione, hanno dato fondo ai propri risentimenti contro l'attuale clima anglofono che si è venuto a creare a Bruxelles. Durante questa animata discussione, due frasi pronunciate dalla Campogrande mi hanno profondamente colpito, tant'è che immediatamente ho voluto prenderne nota:  "- Avete voi la forza politica per far introdurre l'Esperanto? … - Se le vostre idee non sono accompagnate da un'azione politica, non servono a  Niente!" Notate, la Campogrande ha ripetuto in entrambe le frasi: "l'azione e la forza politica". Queste parole sono cadute come la ciliegina sulla torta e sono servite a portare ancora più credibilità all'intervento che mi ero preparato per il pomeriggio, durante l'assemblea, eccolo:
< Vi parlerò di quello che è successo in Francia durante le votazioni europee del giugno scorso. I nostri cugini francesi, sebbene il numero dei loro associati sia inferiore a quello italiano, hanno costituito un movimento politico chiamato E.D.E. (Eŭropo-Demokratio-Esperanto) e senza alcuna campagna elettorale ma con grande coraggio, si sono candidati alle votazioni europee e hanno ottenuto oltre 25.000 voti, quindi un risultato più che lusinghiero! Non importa se poi non c'è stato alcun candidato eletto, ma i francesi ci hanno insegnato il modo di farci conoscere al grande pubblico, ottenendo innanzittutto ambitissimi spazi in televisione e i giornali poi ne hanno diffusamente parlato, ma la conquista più importante è stata la presenza del simbolo esperantista su tutte le schede elettorali, quindi visto da milioni di persone! Questa sì che finalmente è un'idea vincente, altro che elemosinare qualche attenzione dai vari candidati dei diversi partiti in lista, che poi normalmente si dimenticano di noi. La mia esperienza di imprenditore mi ha insegnato che per avere successo bisogna sempre pensare in grande, altrimenti si resta sempre una mezza tacca! Mettiamocelo bene nella testa, noi abbiamo tra le mani un'idea meravigliosa, un'idea vincente e senza complessi d'inferiorità non dobbiamo avere paura di gridarla a squarciagola con tutti i mezzi possibili! Abbiamo davanti noi ancora 5 anni prima delle prossime votazioni europee, perciò abbiamo tutto il tempo necessario per organizzarci a dovere. Innanzi tutto, io penserei che il nostro Renato Corsetti in qualità di presidente dell 'UEA (che tra l'altro, è stato uno dei primi ad aderire al gruppo di questa EDE, versione italiana), dovrebbe dare disposizioni affinché in tutti i 25 stati dell'Unione Europea, si formino liste EDE con un medesimo simbolo e si cominci a lavorare e fare propaganda. Quando sarà il momento della campagna elettorale, i milioni di Euro per i cartelli pubblicitari non li abbiamo, ma possiamo mettere dei gazebi per le piazze, che non ci costano nulla e sono molto proficui (ho fatto abbastanza esperienza con questi, essendo stato pure io alcune volte candidato).
Attenzione, non dobbiamo prendere però nessuna colorazione politica, anzi si potrebbe pure ottimisticamente sperare che possano essere gli altri vari partiti a prendere in considerazione la nostra grande idea e sfruttarla a loro uso e consumo! La prima iniziativa da mettere in cantiere è quella di conoscere per tutte le 25 nazioni dell'Unione Europea le regole delle votazioni, che spesso sono differenti da paese a paese. Ad esempio in Francia sono semplicissime, in Italia un po' più complicate, ma con la possibilità di molto semplificarle. Questo esperimento francese ci ha rinfrescato la memoria su un fattore che noi da molti anni abbiamo dimenticato, cioè i sostenitori delI'Esperanto non sono soltanto gli iscritti all'associazione o quelli che l'hanno studiato, ma esistono moltissime altre persone che nonostante non si siano mai avvicinate alI'Esperanto, sono tuttavia favorevoli all'introduzione di una lingua internazionale neutrale e magari in cuor loro è presente il desiderio di avvicinarsi a questa lingua quando un domani ci fosse interesse ad apprenderla, come è successo nei primi anni del secolo scorso, quando l'avvento dell'Esperanto era considerato una realtà imminente. Quindi, come suggerisce la Campogrande, serve a poco o niente perseverare nelle attività fin qui da noi fatte. Per poter avere qualche possibilità di successo è necessario e indispensabile "una forza, un'azione politica... altrimenti in fondo al tunnel ci troveremo con una Europa duale, costituita da cittadini di prima e seconda categoria, quelli di madre-lingua inglese e gli altri, con tutte le conseguenze che questo comporta!" >
Questo mio discorso, che a mio parere dovrebbe essere condiviso da ogni persona di buon senso, ha suscitato pareri contrastanti. Mi piacerebbe conoscere anche il vostro parere. Scrivete cosa ne pensate alla redazione di Katolika Sento. Grazie.
Johano el Kor-mano

Il primate d'Olanda nella cattedrale degli esperantisti

Ci scrive don Duilio:
Non era mai accaduto che approdasse alla piccola chiesa dei SS. Giovanni e Paolo in Rimini un Cardinale. La chiesa era piaciuta a dei Ciellini di Parderbon (D) venuti a Rimini per il 25-mo "Meeting per l'amicizia dei popoli". E così son riusciti ad avere la Messa del Card.SIMONIS Adrianus Johannes, Arcivescovo di Utrecht /Paesi Bassi e Primate di Olanda, martedì 24 agosto alle ore 19:30. Sua Eminenza é arrivato con un quarto d'ora d'anticipo. Entrato in Chiesa, dopo un rapido sguardo esclama con stupore "BELLO!".
Ovviamente don Magnani l'ha ringraziato del complimento ed ha fatto presente che l'IKUE si sentiva onorata della visita di un Principe di santa Romana Chiesa alla "propria cattedrale", l'unica chiesa al mondo con mosaici e scritte in esperanto già definito in Germania: "Il nuovo latino della Chiesa". Il Cardinale non ha fatto commenti. Ha accettato di posare per una foto sotto il mosaico del Mistero Pasquale con la scritta del primo messaggio papale "urbi et orbi" nella Pasqua del 1994. Don Magnani ha anche tentato di accennare ai due Sinodi dei Vescovi europei (1991 e 1999) nei quali risuonò la proposta di S.E. Mons. Giorgio Jakubinyi perché la Chiesa, specie europea, adottasse la Lingua Internazionale, ma Sua Eminenza, molto diplomaticamente penso, mostrò interesse al vicino organo e lo volle provare. "Un organo a tre tastiere in questa chiesa!"....E si mise a suonare scatenando un finale a pieno volume, le mani che ballavano sulle tastiere con la rapidità di un giovane (il cardinale é nato nel 1931) e le gambe che danzavano sulla pedaliera tanto da lasciare tutti a bocca aperta. Un maestro d'organo vero e proprio e certamente, é da supporre, con tanto esercizio quotidiano.
Si é poi interessato al Mercatino allestito nelle sale attigue alla chiesa lasciando per il Benin la Sua offerta. Devotissimo di San Pio da Pietrelcina confessò di rivolgersi a Lui ogni mattina. Alla Capogruppo di Preghiera , sig-ra Maria Pia Sartini-Guazzini, che gli feceva omaggio di una videocassetta in tedesco su P.Pio , chiese con insistenza preghiere per Lui, per le vocazioni, per la Chiesa intera.
Ovviamente Liturgia ed omelia in tedesco. Non saprei davvero riassumere nulla. Certamente il perno del discorso doveva essere CL giacché erano le uniche parole più ripetute e che riuscivo a cogliere bene. E' noto che il Cardinale é un sostenitore dichiarato del Movimento di Don Giussani.
Dopo la S. Messa Don Magnani é tornato alla carica. Giacché il Cardinale é anche il Gran Cancelliere dell'Università Cattolica di Nijmegen, ha richiamato alla memoria di Sua Eminenza il Suo predecessore, Rettore Magnifico di quella Università, il Beato Tito Brandsma, martirizzato a Dachau, esperantista, socio dell' IKUE come appare dagli annuari dal 1926 al 1932.
A ricordo appunto della visita alla "cattedrale esperantista" e del Beato Tito Brandsma, Sua Eminenza ha gradito l'omaggio del MESLIBRO che verrà inviato per posta alla sua sede arcivescovile di Utrech assieme a "Esperanto: Das neue Latein der Kirche" di U. Matthias, dato che il tedesco per Lui, ci ha confidato, "é più o meno come il dialetto olandese".
A cena in hotel don Magnani ha anche accennato all'UEA, essendo stato il cardinale Arcivescovo di Rotterdam, ma la risposta laconica fu: "Non ne ho mai sentito parlare".
***
A seguito di questo evento, don Duilio ha spedito al Card.Simonis le seguente lettera datata 8 settembre:
Eminenza Reverendissima, trovo un po’ di tempo oggi, festa liturgica della nascita di Maria Santissima,  per intrattenermi con Lei. Spero di essere accolto e di non disturbarLa troppo.
Lo faccio nella mia lingua, Eminenza, giacché non sono un poliglotta come Lei.  Visto che il latino non è più in uso nella Chiesa e non  posso usare  la  Sua lingua materna,  come dovrebbe essere, non ho altra scelta che l’italiano. Certo, preferirei l’Esperanto, ma poi metterei in KO l'Eminenza Vostra, a meno che non mi risponda, come fece una volta S. Em. il  Card. Ruini, confessandomi che nella Sua giovinezza aveva preso contatti con questa lingua e che la capiva senza poterla scrivere.
Negli anni ’70 visitando i Pesi dell’Est mi arrangiavo con un misto di latino, italiano e tedesco. Poi, confortato prima da S. Em. il Card. Wyszinsky, che incontrai per caso nel 1973 a Censtochowa, e dallo stesso Santo Padre, mi sono dedicato anch’io all’Esperanto. L’invito rivolto ai Padri sinodali (Sinodi 1991 e 1999)  da S. E. Mons. Georgo Jakubinji, Arcivescovo  di Alba Iulia/Romania, a preferire l’Esperanto ad ogni altra lingua nazionale nella comunicazione della Chiesa, specie nella Liturgia,  mi ha definitivamente  confermato nella scelta di questa lingua ausiliaria.
Le trasmetto, Eminenza,  le due foto  che La ritraggono  all’organo che, con mio stupore,  ha dimostrato di suonare con piena competenza, e  nel momento in cui Le presentavo il nuovo Meslibro, il Messale romano festivo in Esperanto, in due volumi.
Mi permetto farLe l’omaggio del Meslibro anche per onorare  in Lei la memoria del Beato TITUS BRANDSMA, martire a Dachau, ed ex Rettore Magnifico  dell’Università Cattolica di Nijmegen. Avrei voluto mandare un esemplare del Meslibro anche alla Biblioteca dell’Università, ma per farlo aspetterò il Suo consiglio, se Lei lo riterrà  opportuno, dato che Lei ora ricopre quella carica.
Il Beato era  membro attivo della nostra IKUE, come dimostra l’allegata fotocopia dell’Annuario dell’Associazione.  Abbiamo  anche, perché non è il solo,  un Beato olandese fra gli esperantisti cattolici. Ci riteniamo  quindi  in buona compagnia. Ai tempi del Beato la filiale olandese  dell’IKUE  era molto forte e attiva. Ora è fortissima quella laicista,  presente in 39 città olandesi. Forse anche perché  a  Rotterdam, come Le accennai a viva voce, c’è  la sede centrale dell’Associazione  Universale di Esperanto (U.E.A. , Nieuwe Binnenweg 176).
***
A questa il Cardinale ha così risposto il 19 settembre
Carissimo Padre! Che gentilezza! La vostra lettera così gentile ed interessante è un dono così prezioso. Mi sento un po' obbligato adesso di imparare l'esperanto. Ho il tempo. Con gioia penso ancora alla vostra ospitalità. Grazie tante per le cose interessanti che lei ha scritto sulla vostra lingua "il nuovo latino della Chiesa". Il nostro Padre Pio é veramente bello. Sono molto riconoscente per le vostre preghiere per me a questo grandissimo Santo. Che Lui sia il nostro intercessore per le vocazioni e per la santificazione dei Sacerdoti. Di nuovo mille grazie e il Signore sia con Voi.
Concordiali saluti in Xo,
  † Adr. Card. Simonis

17.a  EKUMENA KONGRESO
(58.a de IKUE kaj 55.a de KELI)
PILISCSABA: 16.an – 23.an de Julio 2005

(NotaBene: Nell'ultimo numero di K.S. è stata erroneamente riportata una diversa data di fine congresso: la date corrette sono quelle riportate sopra. Ce ne scusiamo con i lettori).
Come preannunciato il 17.o Congresso Esperantista Ecumenico si svolgerà in Ungheria a Piliscsaba (pr. piliŝ-ĉaba), località situata a circa 25 km a nord-ovest di Budapest. Il luogo è facilmente raggiungibile da Budapest con il treno (linea ferroviaria Budapest-Esztergom) o in auto (strada n.10 al km.24). Si tratta di una zona boscosa nota già dagli inizi del secolo scorso come luogo di riposo.
Saremo alloggiati nel medesimo edificio del kongresejo cioè nella casa dello studente Josephinum presso l'università cattolica Pázmány Péter. Le camere sono a 2 letti con servizi, però non è un albergo quindi dovremo provvedere a portarci gli asciugamani. La casa dello studente ci mette a disposizione un salone di circa 160 posti più altre sale utilizzabili quando necessario, una grande cappella e un ristorante memserva con 200 posti.
Il programma in linea di massima prevede: S.Messa quotidiana, canti, conferenze, serate musicali, un'escursione di mezza giornata al famoso Museo Cristiano di Esztergom e un'escursione di una giornata a Budapest.
Il tema del congresso è: "Por la libereco Kristo nin liberigis (Gal 5,1) – la libereco en la Eŭropa Unio".

Quote per gli italiani (da versare all'atto dell'iscrizione):
Aliĝ-kotizo:
40. € se entro il 31-12-2004
50. € se entro il 31-03-2005 
60. € se entro il 30-06-2005 
I giovani con meno di 25 anni usufruiscono di uno sconto del 50%.

Kongresa kotizo (da versare sul posto):

 250. € per camera a due letti
150. € per i giovani
+50. € da aggiungere per camera ad un letto.
La quota comprende la pensione completa (vitto e alloggio) e le escursioni; non comprende alcuna assicurazione a cui si dovrà provvedere personalmente.

Coloro che vogliono aderire tramite UECI devono spedire l'allegato aliĝilo a:
    Unione Esperantista Cattolica Italiana (UECI)
    via Lombardia, 37 – 20099 Sesto S.Giovanni (MI)
e versare la relativa quota di iscrizione sul c.c.p.  n.47127675 intestato a "Unione Esperantista Cattolica Italiana U.E.C.I."

Altrimenti ci si può rivolgere direttamente al LKK spedendo l'aliĝilo a:
Párkányiné Kaszab Erzsébet  
Karinthy  F. út 5. –  H-1117  BUDAPEST  (Hungario)
e versare la relativa quota di iscrizione sul conto bancario di:
Párkányiné Kaszab Erzsébet  
Ĝìro-nro: HU60 l020 5000 0137 5239 0000 0000    
SWIFT: OKHB HUHB
K & H Bank,  H-1051 Budapest. Vigadó tér 1.
oppure sul conto UEA del KELI, sigla: kelk-p
È possibile scaricare l'aliĝilo anche dal sito internet dell'IKUE: www.ikue.org.

AMUZE

Raporto pri sonĝo
- Ho fileto mia, kian malĝojigan sonĝon mi havis ĉi-nokte! Mi sonĝis ke vi ricevis tre malaltan noton en la lernejo dum la hodiaŭa pridemandado.
- Ne zorgu pro tio, panjo, mi povas rezigni iri lernejon, hodiaŭ.
***
Kliento al frizisto:
- Kial  tiom ofte vi rakontas terurajn har-hirtigajn okazintaĵojn?
- Nur por pli rapide tondi harojn
(sendis Felice Sorosina)
***
Koncerto de nova muzik-grupo.
-Kaj nun ni faros paŭzon por iom spiri kaj por lerni ludi niajn gitarojn. Ni revenos post du-tri jaroj.
***
Neforgeso
- Ĉu vi forgesis tiun knabinon, kiu estis al vi tiom simpatia; ĉu nun ĉio estas en ordo?
- Verdire, mi ŝin forgesis, sed mi esperas, ke ŝi ne forgesis min.
- Ĉu?
- He, jes, ŝi suldas al mi ankoraŭ okcent eŭrojn.
 (sendis  † Glauco Corrado)


COMITATO CENTRALE U.E.C.I.

Presidente: Giovanni DAMINELLI, via Lombardia 37, 20099 Sesto S.Giovanni (MI) – tel. 02.2621149
Vice presidente: Paola AMBROSETTO, via Emo 9/C, 30173 Mestre (VE) – tel. 041.5341532 – fax 041.612516
Segretario generale: Armando ZECCHIN, corso Trapani 112, 10141 Torino, tel. 011.3852449 
Consiglieri:
 don Duilio MAGNANI (segretario per l'informazione), viale C.Zavagli 73, 47900 Rimini, tel.-fax 0541.26447
Giovanni CONTI (cassiere e organizzazione congressi), via F.Filzi 51, 20032 Cormano (MI) – tel. 02.66301958 – fax 02.66302110
Diego FIUMARELLA (delegato giovanile), Corso Italia 11, 10090 Castagneto Po (TO) – tel. 011.9132048
Ionne DE ANGELI BERTOZZI, via Quercioli 114, 54100 Massa (MC) – tel. 0585.792066
Silvia GARNERO, Via Cavour 40, 10036 Settimo Torinese (TO) – tel. 011.8000078 oppure 0118012635
Assistente Ecclesiastico: mons. Giovanni BALCONI, p.zza Duomo, 16, 20122 Milano, tel. 02.878014 (ab.) - 02.8556274 (Curia);
Grafica e impaginazione di Katolika Sento: Mario GUlLLA, via Benadir 62, 13100 Vercelli, tel. 0161.259397

Nota bene: Tutte le comunicazioni alla redazione di Katolika Sento, vanno spedite al presidente UECI.
- Per i versamenti in denaro utilizzare il c.c.p. n. 47127675 intestato a UNIONE ESPERANTISTA CATTOLICA ITALIANA (U.E.C.I.) ricordando di mettere sempre la causale del versamento.