Enhavo:

• 57^a  Kongreso de I.K.U.E.
• Kanto pri Litovio
• El la homilioj de mons. Balconi
• Biblia Kulturo
• Leteroj al la redaktejo
• Informoj el la lokaj grupoj
• “La paragrafo 32”
• Ni Funebras kaj Kondolencas
• Glauco  Corrado
• 17^a  Ekumena Kongreso
• Comitato Centrale U.E.C.I.
• Amuze

57^a  KONGRESO DE I.K.U.E.

    De la 3.a ĝis la 10.a de Julio, okazis en Kretinga (Litovio) la 57.a Kongreso de IKUE. La aliĝintoj estis 199 el kiuj ok italoj, sed finfine povis partopreni nur kvar italoj. Fakte atingi tiun lokon el Italio estis sufiĉe malagrable sed peninde; ni atingis la kongresejon sabaton vespere 3.an de Julio. Tie ni trovis sufiĉe bonan veteron ankaŭ se iom freŝan, belan pejzaĵon kaj homojn gastemajn kaj amikemajn. Ĉiun matenon, je la sepa, por la volontuloj, estis Rozario ĉe Lurda groto en la ĝardeno apud la kongresejo; ĉiun vesperon estis spektaklo fare de lokaj folkloraj krupoj kiuj tre amuzigis nin per popolaj muzikoj, kantoj kaj dancoj; la lastan vesperon oni aldonis eĉ piroteknikan spektaklon.
La programo estis tre interesa kaj varia.:
- La unuan tagon, dimanĉe matene, ni konatiĝis kun la urbo gvidataj de loka samideano.  Ĝi estas trankvila urbeto, pura, kun malgrandaj domoj dissemitaj en arbaroj kaj herbejoj trairataj de riveretoj kiuj ĉi tie kaj tie formas belajn lagetojn. Je la 12.30 Sankta Meso en la urba preĝejo kun paroĥanoj. Fakte je la 12.30 komenciĝis la kantoj de la laŭdoj fare de du lokaj ĥoroj (vira kaj virina) kiuj kantis, vere bonege, dum preskaŭ duonhoro, poste komenciĝis la S.Meso en Esperanto, malgraŭ la ĉeesto de paroĥanoj ne esperantistoj. Dum la Meso daŭrigis la kantoj en litova kaj latina lingvoj, do oni finis je la 14.30. Ne miru miaj italaj legantoj! Ŝajnas ke dum la soveta reĝimo estis tiel malhelpita la partopreno en la liturgiaj ritoj ke nun ili volas reakiri kion ili tiutempe perdis. Fakte post la fino de la Meso ni iris tagmangi, sed la lokaj fideluloj kun la parokestro grupiĝis ĉe flankan altaron por daŭrigi la preĝadon. Postagmeze, ĉe la apuda kulturdomo: solena malfermo de la kongereso kun la intervenoj de eminentuloj kiel la prezidanto de IKUE kaj de ĝia landa sekcio, la prezidanto de la Litova Esperanta Asocio, la urbestro, la paroĥestro, la prezidanto de litova sekcio de KELI kaj la redaktoro de la esperantaj programoj de Radio Vatikana. Sekvis koncerto de lokaj korusoj.
- La duan tagon (lundon): ekskurso al indulgfesto en Žemaičių Kalvarija. Tie estas sanktejo kiu ekstere havas faman  krucvojon (19 kapeloj vicigitaj laŭ vojo 7 kilometrojn longa). Dum ĉi tiu semajno ĉi tie okazas la indulgfesto de la Granda Kalvario, en kiu ĉiutage kunvenas malsamaj kategorioj de personoj. Lunde kunvenas la agrikulturistoj, kaj la episkopo elektis tiun tagon por la esperantistoj, "ĉar – li diris – kiel la agrikulturistoj, ankaŭ vi semas esperante". Je la 12.30 S.Meso (kompreneble en la litova lingvo) celebrata de tri episkopoj, kun, je la fino, esperantlingva prediko fare de pastro Zielonka. Malgraŭ la cerimonio estis riĉigita de belegaj kantoj, ĝi daŭris nur unu horon kaj duonon, sed tuj poste, ekstere, sub daŭra pluveto, komenciĝis krucvojo kiu finiĝis je la 16.30, fine ni povis iri tagmangi (ne miru miaj italaj legantoj!).
- La trian tagon. Mardo estis nacia festo en Litovio: la 6.an de Junio en la jaro 1253, la Granda Duko Mindaugas estis kronigita; li estis la ununura reĝo de Litovio. Matene kelkaj prelegoj en la granda salono de la kongresejo, postagmeze oni partoprenis al la urba festivalo de folkloro kiu okazis en la parko apud la kongresejo. Vespere, je la 18, ekskurso al Palanga ĉe la Norda Maro; promenado en la parko sur la monto Birutè kaj ĉe la marbordo, poste Sankta Meso kantata de la "Ĥoro de la Maristoj". Post la Meso, estis programita la akompano de la sunsubiro al la maro, sed la ĥoro de la maristoj volis daŭrigi por ni lian kantojn ekstere de la preĝejo; ni ne ĉagrenis pro tio ĉar ili kantis vere bone.
- La qvaran tagon (merkredon): tuttaga ekskurso al la Monto de Krucoj. Survoje ni visitis la sanktejo de  Šiluva, kie oni celebris S.Meson, kaj la monakejo de Tytuvėnai. La Monto de la Krucoj estas malalta monteto tute kovrita per krucoj (oni kalkulas pli ol 100 mil krucojn). Ĝi estas unu el la plej famaj kaj vizitataj lokoj en Litovio. Dum la soveta reĝimo, la starigado de krucoj sul la monto, krom la sakrala signifo, ricevis ankaŭ signifon de rezisto kontrŭ tiu reĝimo. Do en 1961 komencis detruado de la Monto kies krucoj estis detruitaj, bruligitaj, forigitaj kaj interigitaj. Tamen post ĉiu detruado la Monto de la Krucoj renaskiĝis kaj iĝis simbolo de suferoj, nevenkita kredo, sopiro de sendependeco kaj esperoj de litovoj. Tio famigis la Monton de la Krucoj ekster la limoj de Litovio tiel ke la 7.an de Septembro 1993, la papo Johano Paŭlo la dua, visitis ĝin kaj donacis majestan Kricifikson kiu estis tie starigita.
- La qvinan tagon (ĵaudon), post la tuttaga ekskurso, oni restis en kongresejo. Matene okasis kelkaj prelegoj fare de pastro Eichkorn, C.Sarandrea kaj S.Mandrak kaj postagmeze estis libertempo. Por la estraro de IKUE kaj la landaj rapresentantoj estis akcepto de la urbestro ĉe la urba muzeo.
- La sesan tagon (vendredon): matene libertempo, postagmeze ekskurso tra la distrikto de Kretinga. Oni
visitis la muzeon de la ŝtonoj, lokitan en granda bela parko, kaj interesan preĝejeto en vilaĝo Kalnalis kie oni celebris S.Meson kun kantoj de la loka schola cantorum. La preĝejo estas interesa ĉar havas unikan konstrumanieron: ĝi estas tute konstruita el lignaj traboj kunmetitaj nur per juntoj, sen najloj.
- Lastan tagon: solena fermo kaj forveturo.

KANTO PRI LITOVIO

Dum ekskurso per autobuso okase de la IKUE-Kongreso en Kretinga, kelkfoje la autobusaj bremsoj eligis bruon el tiu oni povis distingi la sinsekvon de tri precizaj muzikaj notoj. Albert Kronenberger, kiu estas muzikisto, tute nature aldonis al la tri notoj aliajn por konstrui mallongan muzikan arion. Poste, al tiu muziko li aldonis vortojn kaj je la fino de la vojaĝo, la jena kanto estis preta:

1.    Vin laŭdu mia eta kant'
    nur vort kaj melodi',
    aminda, ĉarma, verda land'
    ho bela Litovi'.

2.    Herbej' arbar', kampar' kaj mar'
    hirund' kaj cikoni'
    korus', orgen', preĝej', altar',
    benata Litovi'.

3.    Vi preskaŭ dronis en sufer',
    vin liberigis Di'.
    Maria, stelo de l'esper',
    vin ŝirmu, Litovi'.



El la homilio de la 23.a dimanĉo de la Jaro  (09-09-2001)
El la evangelio laŭ Luko:  "Kiu el vi ne forlasas siajn posedaĵojn, ne povas esti mia disĉiplo"

La monakoj, kiuj vivis kun Sankta Benedikto, zorgopremataj estis ĉar al ili mankis akvo: "Almenaŭ la akvo!" ili diris. Ili konfidis sian zorgon al Sankta Benedikto, kiu respondis: "'Iru montosupron; tie vi trovos kelkajn ŝtonegojn. Formovu ilin kaj vi trovos helegan fontakvon". La monaĥoj iris tien, kien indikis la sanktulo; forprenis la grandajn kaj pezajn ŝtonojn, kiuj malebligis la akvopason kaj ekaperis ĉiamdaura fonto. La akvo de Dio, la fonto de la graco, troviĝas sur la montosupro de la Sinjoro. Ni devas forpreni la ŝtonojn, kiuj malebligas ĝian elŝpruciĝon.
La Evangelio de Luko proponas la kontraŭon de la logiko de la frizisto. Tiu tondas kaj mallongigas la kapharojn: nenio plu; ĉio restadas neŝangita.
"Iru al la esenco" – diras Angelus Silesius -:"ĉar, kiam la mondo pasas, forpasas la akcidentoj, sed restadas la esenco".
La kristano estas esploristo,     ne turisto. Pilgrimulo, komence, konas la hotelojn kaj la katedralojn,
kiujn li vizitos, sed paŝon post paŝo la esploristo malkovras la belaĵojn kaj la karakterizaĵojn de iu lando; kaj li klopodas koni tion, kion la aliaj homoj neniam vidis. Jesuo kontraŭmetas sekvi lin kaj fariĝi disĉiploj.
Multaj fideluloj sekvas; kiel diras la evangelio, grandaj homamasoj iris kun li, tamen ne ĉiuj fariĝas liaj disĉiploj. La graco estas kiel la lumo. La lumo trafas la arbosupron kaj ĝin puŝas ĝis la ĉielo. La lumo eniĝas en la silentan profundon de la tero; ĝisatingas la greneron, ĝin enradikigante kaj grajnelmetante.
Monique de Cherge, la patrino de Christian, unu el la sep monaĥoj trapistaj kruele mortigitaj en Algerio en Tibhirine en la jaro1994.a, skribis al la filo: "La kampaj floroj ne ŝanĝas lokon serĉante la radiojn de la suno. La Sinjoro ilin fekundigas tie, kie ili ĉeestas". En la testamento de Christian oni legas:"Se mi, iun tagon, fariĝos viktimo de terorismo, mi volus, ke mia komunumo, mia Eklezio, mia familio memoru ke mia vivo oferita estis al la Sinjoro kaj al la gefratoj de ĉi tiu nacio. Mi volus, ke ĉiuj miaj familianoj kaj amikoj akceptu, ke la sola Sinjoro de la vivo ne povus esti fremda al mia senkompata morto.
…
Jesuo indikas la kondiĉojn pri sia regno: la malriĉeco: "Kiu do el vi ne forlasas ĉiujn siajn posedaĵojn, tiu ne povas esti mia disĉiplo." La disĉiplo ekiras el la centreco de Jesuo Kristo. Jesuo oferas al ni la eblecon de nova vivo, de vivo pli homa, ene de la aferoj de la mondo. Lia enkarniĝo difinis alian ligaĵon, malsaman konsciencon, pli profundan kontakton inter la kredo kaj la vivo. Ni nomas ĉi tion "kulturo". La disĉiplo de Jesuo havas novan kulturon, sian perfektan samecon.
La korpo de Sankta Jakobo transportita estis de la marondoj el Palestino ĝis Hispanujo, ĉe Compostela. Se ni ne estas pezaj, la ondoj de la graco nin transportos ĝis la Sinjoro. Ĉi tio estas la signifo de la malriĉeco.
Kelkaj kredantoj alvenas malfrue kaj pene al la Sinjoro, ĉar ilia valizo estas tro peza  ne de bonaj agoj, sed je teraj prizorgoj. En la unua libro de la Reĝoj la Sinjoro difinas la agadon de Jerobeam similigante ĝin al kano, kiu ŝanceliĝas en la akvo, do, sen fundamento.
Jesuo nin puŝas rigardi la plej karajn amosentojn, la familiajn amojn, laŭ la perspektivo de la fido. Dramaj estas la rakontoj de la martiroj, kiam la junuloj kaj la junulinoj diris al siaj gepatroj: "Patro mia, patrino mia, ne ploru! Mi oferas mian  vivon kun gojo al la Sinjoro, ĉar mi amas vin kaj mi petas, ke la Sinjoro donu ankaŭ al vi la gracon de la fido."
…

La duakanonaj libroj (daŭrigo el la pasinta numero)	I libri deuterocanonici (continuazione dal numero precedente)
1. TOBIT. Ĝenre saĝeco per fabelo, el popola rakontaro kvankam estas fikciaj historiaj (Asiriaj?)  cirkonstancoj; eble en la 2a jarcento aK, el la hebrea diasporo. Pri ĝi en Qumran oni trovis hebreajn kaj arameajn skribaĵajn fragmentojn. La nuna tradukaĵo sekvas la greklingvan septuagintan tekston, kies ni posedas du versiojn malsamajn nur pro longeco. La Vulgato sekvas la mapli longan same kiel la nuna esperantigo, kvankam foje estas preferata la pli longa.	1. TOBIA. In genere saggezza attraverso una favola dall’insieme di racconti popolari, benchè siano immaginate circostanze storiche (Assire?), forse nel secondo secolo avanti Cristo, della diaspora ebraica. A Qumran, si sono trovati frammenti di questo testo in scrittura ebraica ed aramaica. L’attuale traduzione segue il testo greco dei “Settanta” di cui possediamo due versioni dissimili solo per la lunghezza. La “Vulgata” segue la versione più corta così come l’attuale traduzione in Esperanto, benchè, a volte, si preferisca la versione più lunga.
Koncerne Qumran, kies malkovroj ĉe la Morta Maro datiĝas je la jaroj 40/50aj de la pasinta jarcento, la tekstoj pli similas foje al la Septuagintaj foje al la Masoreta (hebrea biblia teksto). Pri Tobit, la retrovitaj fragmentoj suspektigas ke la greka teksto estas nova redakto. El tio oni povas vidi kiel ĝenerale malfacilas atingi la aŭtentajn originalajn tekstojn. Kiu, tiukaze, la inspirita teksto?	Per quanto riguarda Qumran, la cui scoperta presso il Mar Morto risale agli anni 40/50 del secolo scorso, i testi sono più simili a volte ai “Settanta”, a volte al “Masoretico”(testo biblico ebraico).  Riguardo al libro di Tobia i frammenti ritrovati fanno sospettare che il testo greco sia una nuova redazione. Da ciò si può vedere come, generalmente, sia difficile raggiungere gli autentici testi originali. Quale, in questo caso, il testo originale?
La popoleca origino de tiu rakonto videblas precipe en la diablo Asmodeo kiu enamiĝas al la junulino Sara, kies mortigas sinsekve la sep svatiĝantojn je sojle de la unuanokta lito. Tobias, la filo Tobit, lin forfuĝigas al Egiptujo pere de la fumodoro de bruligitaj koraj kaj hepataj eroj de la kaptita fiŝo. Sed la fantaziaj strangaĵoj ne malhelpas ke el tia fantaziaĵo eliru morala teologio: ĉie, eĉ en fremdaj landoj, la observo de la Javeaj leĝo kaj preceptoj fruktas prosperon fartan kaj havaĵan.	L’origine popolare di questo racconto è visibile nel diavolo Asmodeo, che si innamora della giovane Sara di cui uccide successivamente i sette mariti sulla soglia del letto nuziale. Tobia, il figlio di Tobi, lo fa fuggire fino in Egitto attraverso l’odore dei pezzi bruciati di cuore e fegato del pesce catturato. Ma le fantasiose stranezze non impediscono che da questa fantasticheria scaturisca una teologia morale: dovunque, persino nelle nazioni straniere, l’osservanza della legge e dei precetti di Jahvè porta frutti di prosperità fisica e materiale.
2. JUDIT.  Rakonto pri judino kiu savas siajn kuncivitanojn sieĝatajn en Betulia de Holofernes, generalo de Nebukadnecar; verkita certe je tempoj de Makabeoj (2a jc. aK) eble en la hebrea aŭ aramea, kiu tamen alvenas ĝis ni en la greka lingvo tra la Skriboj de la Septuaginto. Certe, la aŭtoro ne referencas al faktaj okazaĵoj ĉar ne eblis ke la tro superabundaj historiaj kaj moraj malkongruaĵoj povus ne reliefiĝi al la okuloj liaj kaj de liaj tiamaj legantoj. Li provas revigligi hebrean komunumon senkuraĝigitan kaj subpremitan kaj eble dubantan pri la fundamento de sia kredo. Se Judit sukcesas mortigi la malamikon, tio okazas pro ŝiaj preĝo kaj konfido en la Sinjoro, al kiu ŝi sin fordonas per fasto, nome per la tradicia piliero de hebrea pieco per kiu honori Dion akceptante la propran kondiĉon de submetito al Dio. El konteksto lerneblas subkuŝanta teologio: Dio baldaŭas savi sian popolon kondiĉe ke tiu ĉi ne defiu Dion mem kaj liajn ordonojn.	2. GIUDITTA. Racconto di una giovane che salva i suoi concitttadini assediati a Betulia da Oloferne, generale di Nabucodonosor; scritto certamente al tempo dei Maccabei (2° millennio avanti Cristo), forse in ebraico o in aramaico, che tuttavia ci giunge in lingua greca attraverso la Scrittura dei “Settanta”. Certamente l’autore non allude ad  azioni reali poiché non era possibile che le troppo sovrabbondanti incongruenze storiche e di costume potessero non saltare agli occhi di lui e dei suoi lettori contemporanei. Egli tenta di rianimare la comunità ebraica scoraggiata ed oppressa e forse dubbiosa circa il fondamento della propria Fede. Se Giuditta riesce ad uccidere il nemico ciò avviene a causa della sua preghiera e per la fiducia nel Signore, al quale ella si offre con la castità, cioè con il tradizionale pilastro della pietà ebraica con cui onorare Dio accettando la propria condizione di sottomissione a Dio. Dal contesto si può apprendere la teologia sottintesa: Dio si affretta a salvare il Suo popolo a condizione che questo non sfidi Dio stesso ed i Suoi ordini.
Liturgia tradicio, ne nur katolika, kutimas saluti Virgulinon Marian per la epitetoj triumfe kriataj de la popolo al Judit venkanta kaj savanta. Sed tiuj atributoj naskiĝas el la Judita konduto (ŝi mortigas, kaj ŝi sin montras akceptema antaŭ la volupto de Holofernes ekscitita tiuicele ĝuste de ŝi, kvankam la sankta teksto rapidas informi ke tio ne okazis). Vere riske, do! Risko tamen evitita jen per klarigantaj komentoj, laŭ kiuj la heroino estas laŭdata pli pro la rezultoj ol pro la konduto, kaj jen, kaj precipe, pro la kutimo legi nur malmulte Biblion.	La tradizione liturgica, non solo cattolica, è solita salutare la Vergine Maria con gli appellativi gridati trionfalmente dal popolo a Giuditta vincitrice e salvatrice. Ma questi attributi nascono dalla condotta di Giuditta (lei uccide e si mostra incline ad accettare di fronte alla voluttà di Oloferne, eccitato proprio a questo scopo da lei stessa, benchè il testo sacro si affretti ad informare che ciò non avvenne). Dunque in modo veramente rischioso! Un rischio tuttavia evitato,sia con commenti chiarificanti, secondo cui l’eroina è lodata più per i risultati che per la condotta e sia, principalmente, per l’usanza di leggere solo poco la  Bibbia.
En tiu konduto tamen troviĝas io nova. La belega Judit ne akceptas edziĝproponojn kaj preferas vidvinan staton. Sinteno tiupunkte de la biblia historio tute nova.	In questa condotta, tuttavia, si trova qualcosa di nuovo. La bellissima Giuditta  non accetta proposte di matrimonio e preferisce lo stato vedovile. Un comportamento veramente nuovo a questo punto della storia biblica.
3. ESTER. Ke ankaŭ la rakontaĵo de tiu libreto estas pli formigcela ol informcela estas evidentigate intealie de la nomoj de la protagonistoj kaj de malverŝajneco de la evento: la judino Ester fariĝas la nova edzino de Aĥaŝveroŝ la Granda kaj sukcesas evitigi al sia popolo la neniigon. Oni vidas ĉi tie anticipon de la estontaj pogromecaj atakoj kontraŭ hebreoj en diversaj lokoj kie diaspore ili komunumis: tiuj pogromoj, do, ne estis novaĵoj de la postaj epokoj. Kvankam senpripensigitaj de la antaŭa jarcenta ŝohaho, hebreoj kaj nehebreoj estas invitataj mediti antaŭ tiu ĉi bibliaĵo.	3. ESTER. Che anche la vicenda narrata da questo libretto sia più a scopo formativo che informativo è evidenziato tra l’altro dai nomi dei protagonisti e dalla non verosimiglianza dell’evento: La giudea Ester diventa la nuova moglie di Assuero il Grande e riesce ad evitare l’annientamento al proprio popolo. Si vede qui un’anticipazione dei futuri attacchi pogromici contro gli Ebrei in diversi luoghi dove, come esiliati essi avevano formato comunità. Benchè resi immemori dalla SHOAH del secolo scorso, gli ebrei ed i non ebrei sono invitati a meditare dinanzi a queste vicende bibliche.
Pri tiu libro ni posedas hebrean kaj grekan tekstojn: fakte ĝi estas kanona jen por la hebreoj jen por ĉiuj kristanaj eklezioj. Kial, malgraŭ tio, ĝi enviciĝas inter la duakanonaj? La greka teksto de la Septuaginto prezentas dek aldonaĵojn, eble de la unua jarcento aK, ne akceptitaj de la kanonoj de hebreoj kaj protestantaj eklezioj. Tiujn ĉi oni povas nun legi esperantigitajn. Pri Ester, inkluzive de tiuj dek eroj, ankoraŭ ne estis trovitaj aludoj en manuskriptoj de Qumran.	Di questi libri possediamo il testo ebraico e greco: infatti esso è canonico sia per gli ebrei, sia per ogni Chiesa cristiana. Perché, malgrado questo fatto, esso si inserisce tra i deuterocanonici? Il testo greco  dei “Settanta” presenta dieci aggiunte, forse del primo secolo avanti Cristo, non accettate dai canoni degli Ebrei e delle Chiese protestanti. Queste si possono ora leggere tradotte in Esperanto. Su Ester, inclusi questi dieci frammenti,ancora non sono state trovate allusioni nei manoscritti di Qumran.
Apartaĵo de tiuj Esteraj aldonaĵoj: ili mencias eksplicite Dion, kiu neniam estas nomata en la kurta Ester. Tiuj aldonaĵoj donas, se tiel diri, al la rakontaĵo, prilaborita certe pli por perspektivigi venkon al persekutitaj hebreoj ol por timigi kotraŭulojn, religian aspekton kaj ankaŭ helpas encerbigi al la legantaro teologian penson: Dio ne forlasas la fidelan popolon kaj punas peze kaj senpiece ties malamikojn.	Particolarità di queste aggiunte al Libro di Ester: esse nominano esplicitamente Dio, che non è mai nominato nel Libro di Ester “corto”( senza le aggiunte). Queste aggiunte danno, per cosi dire,alle vicende raccontate, elaborate certamente più per prospettare la vittoria agli Ebrei perseguitati che per intimorire i nemici, un aspetto religioso ed aiutano anche a ricordare ai lettori un pensiero teologico: Dio non abbandona il popolo fedele e punisce pesantemente e senza pietà i nemici di esso.
Ankaŭ la belega kaj sukcesema Ester pruntis laŭdajn esprimojn al la plureklezia kristana Maria-kulto, malgraŭ la ne malkruela premo de Ester sur la imperiestro, por ke estu koncedataj kromaj tagoj por pli komplete ekzekutigi ĉiujn malamikojn de hebreoj, ne malmulte grincas kun la bildo de milda bonkoreco de la Virgulino Maria.	Anche la bellissima e vittoriosa Ester ha prestato espressioni di lode al culto mariano di molte Chiese cristiane, malgrado che la non dolce pressione di Ester sull’imperatore, affinché fossero concessi giorni supplementari per far giustiziare in modo più completo tutti i nemici degli ebrei, strida non poco con l’ immagine di dolce bontà della Vergine Maria.
Armando Zecchin (la sekvon venontnumere)	Armando Zecchin traduzione di Silvia Garnero  (segue nel prossimo numero)

Kara prezidanto,
la lasta numero 3 de Katoloka Sento plaĉis tre al mi: la "Spriteco de don Guanella" de mons. Balconi, ĝia traduko, sufiĉe simpla, taŭga por la komencantoj, la beleco kaj scivoleco pri faktoj rilataj al vivo de don Guanella, donis al mi agrablajn horojn dum mia libertempo.
Mi dankas al vi ĉiuj de la redakcio.
Kun bondeziorj de ĉiu bono, saluton,

Perché due congressi?

Vorrei evidenziare il fatto che da ormai diversi anni tra la fine di agosto ed i primi di settembre si svolge il congresso nazionale della Federazione Esperantista Italiana cui segue, a breve distanza, quello nazionale dell’Unione Esperantista Cattolica Italiana: in entrambi i congressi si constata una scarsa partecipazione di esperantisti, forse anche perché  chi è iscritto ad entrambe le associazioni scegliendo di partecipare ad uno dei congressi esclude l’altro, ovviamente cercando di contenere, nei limiti del possibile, i relativi oneri per soggiorni, trasporti, ecc.
Sarebbe, a mio avviso, opportuno che le due associazioni, sebbene aventi finalità differenziate, ma pur sempre esperantiste, potessero tra di loro dialogare per giungere ad organizzare in un prossimo futuro un unico congresso annuale secondo un programma che consenta la trattazione delle rispettive finalità.
L’esperanto non è uno strumento utile per dialogare?

Caro Gianfranco so che, anche per motivi istituzionali, sarai presente al congresso FEI di Treviso e quindi, dati i tuoi molteplici impegni , ti sarà difficile partecipare anche al nostro. Per me è lo stesso problema, ma al contrario: vorrei partecipare anche a quello FEI essendone socio, ma in quella settimana sarò troppo impegnato nell'organizzazione del nostro.  In verità non sei il primo che mi sottopone l'idea di organizzare insieme i due congressi. Già l'anno scorso, in modo informale ho avuto una proposta in questo senso da FEI. Vi ho rinunciato, perchè, essendo alla mia prima esperienza organizzativa non volevo aggiungere difficoltà a difficoltà. Nel frattempo mi sono giunte altre sollecitazioni in questo senso sia da consiglieri FEI, sia da UECI. Approfitto della tua nota per chiarire a me stesso e a tutti gli interessati il mio pensiero sull'argomento.
In linea di principio sono d'accordo, anche perchè un'associazione come l'UECI tradirebbe i suoi ideali istituzionali se rimanesse chiusa in se stessa. Il problema è come programmare e come organizzare la cosa.  
Come ben sai i due congressi ora sono organizzati in modo diverso. Quello FEI, richiede una quota d'iscrizione e poi ognuno è libero di scegliere autonomamente dove alloggiare, pranzare e a quali escursioni partecipare pagando separatamente ogni servizio. Il congresso UECI è impostato in modo più comunitario, la quota d'adesione comprende tutto: vitto, alloggio, escursioni e, quando necessario, anche il viaggio dalla stazione del treno al kongresejo e viceversa. La prima soluzione dà più libertà di scelta, ma, di solito, è più dispendiosa, la seconda è più vincolata e un po' più spartana, ma libera il congressista da ogni problema logistico: pagata la sua quota, l'organizzazione pensa a tutto. L'una o l'altra delle due impostazioni possono essere decisive nella scelta di partecipare all'uno o all'altro congresso. Sarebbe bene poter mantenere questa possibilità di scelta.
Per quanto riguarda la programmazione butto giù delle ipotesi di soluzione ben contento di esaminarne altre da qualunque parte vengano. Ogni soluzione ha pregi e difetti che andranno esaminati.

• Si possono fare i due congressi nella stessa località, ma in tempi successivi: chi partecipa ai due congressi, fa un solo viaggio, ma prolunga la sua permanenza (eventualmente si può fare insieme un'escursione che funga da postcongresso dell'uno e precongresso dell'altro). Il problema è che ambedue vogliamo disporre delle giornate di sabato e domenica e ogni congresso dura solo quattro giorni.
• Si possono fare i due congressi nel medesimo luogo e contemporaneamente. Ci saranno alcune manifestazioni contemporanee in sale diverse, ci sarà qualche aggravio di spesa per le due sale compensato dal maggior numero dei partecipanti. Il problema è come dividere le spese e come mantenere, anche dal punto di vista economico, la peculiarità organizzativa del congresso UECI.
• Si possono fare i due congressi contemporaneamente, ma separatamente in luoghi vicini. Le amministrazioni sarebbero separate e i congressisti si potrebbero spostare da un luogo all'altro. Si ha però un incremento globale di spese e il vincolo di trovare una località che lo consenta.

Penso che se ne possa discutere e tentare un congresso di prova per vedere come vanno le cose. L'importante è programmarlo bene ed evitare screzi che potrebbero compromettere le buone relazioni tra i due enti. Siamo in pochi, con finalità comuni, dobbiamo fare di tutto per andare d'accordo e collaborare.

FIDENZA
6 giugno: Incontro di esperantisti a Madonna Prati

    Una simpatica parentesi, si potrebbe definire l'incontro a Madonna Prati, del gruppo Esperantista "RENZO SOMMI" di Fidenza e quelli cattolici di Milano, Bergamo e Bologna. Complessivamente una ventina di "gesamideanoj" che hanno aderito al caloroso invito del solerte Don Carlo Capuzzi, desideroso di far conoscere il già famoso santuario, di cui è viderettore.
    Grazie anche all'impegno del presidente Rino Mignani, gli ospiti hanno  potuto visitare il nuovo "Outlet Villaggio della Moda" e gustare un buon caffè, per poi recarsi alla Sinagoga e Museo Ebraico di Soragna. Sono stati dati vari accenni sulle loro origini e successioni, fino all'estinzione della presenza degli Ebrei nel territorio: una luce permanente accesa davanti al prezioso armadio che contiene le preziose pergamene e i paramenti per le funzioni, indica che, solo alla presenza di una decina di persone, potranno riavere luogo le funzioni stesse.
    Si è poi avvicinata l'ora della S.Messa che don Carlo ha celebrato nel Santuario di Madonna Prati nella nostra bella lingua Esperanto, con la partecipazione alle letture dei fedeli ospiti. Nell'omelia è stata ricordata la solenne festa della S.S. Trinità, come spiegato nei Vangeli, come pure particolare importanza è stata attribuita alla ricorrenza del centenario di riabilitazione alle funzioni del santuario, dopo svariate vicissitudini, conosciute in tutta Europa.
    Dope le foto di gruppo e una sosta al ristorante, la breve visita al santuario di Fontanellato, sorto per merito dei Conti Sanvitale e della omonima rocca, mete di un più approfondito prossimo incontro.
    Il commiato, sempre sentito e caloroso, ci ha confermato che l'Esperanto promuove e rafforza l'amicizia e i rapporti interpersonali fra gli uomini.

LA  FANTOMO  KUN  ŜUOJ
(IL  FANTASMA  CON  LE  SCARPE)

La tradizione ci ha sempre rappresentato i fantasmi rivestiti di un lungo lenzuolo bianco che arrivava fino a terra. Dovendo però raffigurare il fantasma di un grande personaggio come Zamenhof, ho voluto uscire dalle consuetudini e gli ho dato una configurazione insolita. All’infuori del viso (altrimenti non sarebbe riconoscibile), ho modellato la sagoma del suo corpo tutta bianca; da questa fuoriescono le mani che tengono sollevato un grosso libro sulla cui copertina è riportata in fotocopia quella del “Fundamento de Esperanto”, edito nel 1909 da Hachette.
Solitamente per dare risalto ed elogiare il contenuto di un libro, si suol dire che è una “Perla di libro”. Così pure ho voluto fare io, solo che per dirlo, ho usato le immagini! Aprendo infatti questo libro, sul lato interno destro troviamo una grossa conchiglia bianca in mezzo alla quale troneggia una bella perla verde (chissà perché verde!). Sul lato sinistro invece è riprodotto un vecchio cimelio storico: la copertina della prima grammatica Esperanto pubblicata nel 1887, come sappiamo in russo.
Ai piedi(*) però ho voluto metterci le scarpe! Perché le scarpe, direte voi, perché….perché tutti finora hanno raffigurato  un fantasma con il lenzuolo lungo fino a terra, io invece da abituale anticonformista ho voluto metterci pure queste, qualcosa di diverso!
E’ risaputo però che i fantasmi si rendono visibili solo al buio o a dire dei romanzieri allo scoccare di mezzanotte. Ebbene, pure questo fantasma non fa eccezione, infatti quando le tenebre scendono e coprono ogni cosa, i contorni del fantasma di Zamenhof si accendono di una luce vivissima, tale da impressionare gli astanti!
Fenomeno  soprannaturale?
No, soltanto un mio paziente lavoro per modellare la sagoma usando materiale rifrangente e fosforescente, d’altronde questo non è un fantasma qualsiasi, è quello di Zamenhof che con caparbietà ci mostra il “Fundamento de Esperanto” quasi per ammonirci a non deviare dalla “vojo” da lui tracciata!
E’ questo l’ultimo lavoro, in ordine di tempo, che ho fatto nel mio giardino.
Fantasia e capacità per farne altri non me ne manca, purtroppo non ho più spazio disponibile, a meno che….venga a realizzarsi un evento da tanto tempo agognato.
    Speriamo!
________
(*) si tratta dei piedi del fantasma non del libro (n.d.r.)

Prof. Glauco CORRADO

    Come annunciato nello scorso numero, domenica 6 giugno è morto improvvisamente Glauco Corrado, avrebbe compiuto 67 anni l'8 luglio. È un grave lutto per gli esperantisti lombardi e non solo,  in particolare per il Centro Esperantista Cattolico Milanese. Ricordiamo tutti l'impegno con cui, per decenni si è prodigato nell'insegnamento dell'Esperanto e per la dedizione con cui ha tenuto vivo il Centro Esperantista Cattolico Milanese con la redazione del suo "Bulteno", con l'organizzione dei corsi, delle S.Messe mensili, del Printempa Kunveno con cui ogni anno si apre la stagione dei nostri convegni, per non parlare delle varie manifestazioni isolate "pro esperanto" da lui suggerite o alle quali era chiamato a prestare la sua opera competente. Solo Dio sa la quantità di lavoro svolto nel nascondomento, dando consulenze e suggerimenti a chiunque lo richedesse, tessendo rapporti con gli altri gruppi esperantisti, nei lavori di traduzione fino alla preparazione della versione in Esperanto del Messale Festivo Ambrosiano, un lavoro quasi completato che avrebbe voluto presentare presto al card.Tettamanzi per la definitiva approvazione. La cerimonia funebre si è svolta nel cimitero di Brescia-Mompano l'8 giugno quasi nel nascondimento, alla presenza di qualche parente e di alcuni amici esperantisti avvisati all'ultimo momento: qualche lettura dal messale in Esperanto, la benedizione del prete e via, forse così come avrebbe voluto lui.
    Mi sia consentito aggiungere un ricordo personale. L'ho conosciuto quando mi iscrissi ad un suo corso nell'ottobre del 1999. Lo feci per una mia curiosità culturale avendo solo una vaga idea di cosa fosse l'esperanto. Egli mi ha saputo coinvolgere senza ricorrere a discorsi enfatici, ma semplicemente, scorrendo quella sua grammatica scritta da lui, mi ha portato a scoprire la bellezza logica di questa lingua. E mi ha seguito, nel corso degli studi, anche quando sono rimasto il suo unico allievo nella preparazione dell'esame di terzo grado, dandomi consigli, indicandomi qualche testo da leggere e soprattutto parlandomi esclusivamente in Esperanto sin dall'inizio. Ma lo ricordo anche per le sue qualità umane, per quel suo umorismo lieve, per il legame con la famiglia: quando lo conobbi era da poco diventato nonno, da allora ho potuto seguire la crescita del nipote senza mai averlo visto, ma solo attraverso i racconti di suo nonno e le nuove foto che ci mostrava quasi settimanalmente. Poi è nata la nipotina, gli si leggeva la gioia in volto. Confesso di aver invidiato quei nipoti e per questo oggi mi intristisco quando penso a loro.

Maestro Romeo SCATTOLIN

Dal "Gazzettino", quotidiano del Nord Est, del 13 Luglio 2004:
Si sono svolti ieri po-meriggio nella chiesa di San Trovaso di Preganziol, i fune-rali di Romeo Scattolin, che tutti chiamavano "il maestro". Aveva infatti insegnato per 40 anni nelle scuole elementari di Sant'Alberto e Preganziol, con una esperienza di insegnamen-to presso il carcere di Santa Bona. Il maestro Scattolin ave-va 71 anni; lascia la moglie Antonietta Durigon e i figli Fabio e Silvia, che ha seguito la stra-da del padre diventando a sua volta maestra.
L'insegnamento era una mis-sione per Romeo Scattolin che dava tutto se stesso nel trasmettere più che nozioni, la passione del sapere e del cono-scere. I suoi allievi sono sempre rimasti molto legati a lui tanto da organizzare ogni anno, anche da adulti, sposati e con figli, una grande rimpatriata di ex alunni per festeggiare il ma-estro. Scattolin era impegnato in ambito sociale: dava una mano per la gestione della scuola materna parrocchiale di cui curava l'amministrazione ed è stato uno dei primi volon-tari dell'Advar, l'associazione di volontariato che offre assi-stenza domiciliare gratuita ai malati terminali di tumore.
    A quanto scritto dal "Gazzetino" aggiungo che Romeo per più di un decennio è stato fedele socio sia dell'unione Esperantista Cattolica Italiana (UECI), sia de quella internazionale (IKUE) – Per qualche anno ha svolto l'incarico di cassiere del gruppo esperantista cattolico della diocesi di Treviso.- Per qualche anno ha svolto l'incarico di cassiere del gruppo esperantista della diocesi di Treviso- Partecipava alla messa per l'unità dei cristiani.
Alla cerimonia funebre, cui hanno partecipato esperantisti trevigiani, il rappresentante dell'IKUE per il Pontificio Consiglio per i Laici ha recitato il "Patro nia…" seguito con attenzione dai moltissimi fedeli riuniti per l'ultimo saluto all'amato maestro.-

S-ino Yvette PONS

    Alia funebro inter la eksterlandaj legantoj de Katolika Sento. Yvette Pons mortis la 12.an de Junio, por terura veturil-akcidento, 72-jaraĝa. Ŝi estis edzino de Roger Pons, landa reprezentanto de IKUE en Francio. Ambaŭ estas tre konataj de la anoj de UECI, ĉar ofte ili partoprenis en niaj kunvenoj kaj kongresoj kie ili renkontis verajn amikojn kiuj memoras ŝin por ŝia afableco kaj amindecon  Ŝi estis tre aktiva en multaj francaj asocioj kie ŝi prizorgis pri la bezonoj de la aliaj. La italaj samideanoj kondolencas la edzon, iliajn gefilojn kun la multenombraj genepoj kaj preĝas per ke ŝi ripozu en Paco.

Un ragazzino dagli occhi verdi, un ragazzino riservato, studioso. Mentre noi fatichiamo sulla relazione in latino, Glauco imita nel parlato lo stile ciceroniano. Con il modesto compenso per le lezioni private, si regala una bibliotechina di classici latini.  Quei 200 volumi lo seguiranno da Trieste a Milano a Brescia, spesso Orazio e Tacito li sono stati di conforto.
L’Esperanto arriva con la modesta grammatica UECI dalla copertina grigia. -   “Un gioco, un divertimento intellettuale. L’Esperanto s’impara in paio di mesi ed in breve si dimentica, scommettiamo ? ” lo sfida un’amica. Chi ha vinto ?  Glauco impara velocemente, ma l’Esperanto sarà la passione di una vita, tanto da diventare lessico famigliare, tant’è che giornalmente le sue impressioni vengono riportate su carta azzurrina, scritte in Esperanto, ma con caratteri greci. La “muletta” triestina risponde allo stesso modo, così per gioco !
L’avventura del vivere porta Glauco nella stimolante Milano degli anni 60. Glauco è impiegato in una ditta olandese e collabora anche ad un giornale, a cronaca, quando le notizie vengono dettate per telefono, registrate su disco, spesso i corrispondenti usano il dialetto milanese, brianzolo o bergamasco “dopo te ghe da rangias” a scrivere in italiano !
Per Trieste e da Trieste partono sempre le letterine azzurre e Glauco pensa al matrimonio. “Troppo giovani, inesperti, due ragazzini, lei non ha mai cotto un uovo !” brontola il parentado. La data è fissata per il 9 Agosto  1961. Prima di partire Glauco passa al Palazzo della Stampa per un saluto. Il capocronaca è disperato: due all’ospedale per un incidente, un altro con febbre alta e… e Glauco depone la valigia e mette la cuffia per lavorare fino a tarda notte. Arriva a Trieste in tempo per cambiarsi. All’altare è la sposa che attende lo sposo!
Noi parliamo sempre il nostro dialetto triestino e quando arrivano due maschietti, a Glauco viene spontaneo usare con loro l’Esperanto ! Alessandro e Flaviano con il papà hanno sempre e solo parlato in Esperanto, tanto alle volte da creare imbarazzo, quando in compagnia, i figlioli passavano tranquillamente dall’italiano all’Esperanto rivolgendosi a Glauco.
Curioso l’episodio di una signora in treno che ci ha preso per emigranti: -  “Stranieri della malora, tornatevene a casa vostra !”   e noi a ridere…
In casa abbiamo avuto molti ospiti esperantisti da tutto il mondo, per noi una ricchezza spirituale e culturale.
Glauco ha insegnato l’Esperanto a tanti, senza mai imporre l’iscrizione a circoli e movimenti. Per lui l’Esperanto è stato una scoperta geniale dell’umanità.
Al funerale di Don Ferdinando Longoni, il fratello, Mons. Lorenzo esprime a Glauco le sue perplessità sull’Esperanto e sui tanti libri.  Che fare ? E Glauco suggerisce la fondazione di un centro cattolico. Mons. Longoni, prima scettico, diventa un fervente esperantista, spesso preso in giro dal clero milanese. Per il circolo cattolico, Glauco si sacrifica parecchio e sogna una fornita biblioteca e non si perde d’animo alla morte di Mons. Lorenzo.
L’eredità viene presa da Mons. Balconi, una bella mente che apprende l’Esperanto in un mese, si cimenta in omelie e scritti di fine sentire. Purtroppo il nuovo responsabile del Capitolo, contrario all’Esperanto, rovina il tutto: persa la sede, i preziosi volumi vengono accatastati in un magazzino.
Glauco aveva un carattere generoso e a volte anche troppo nel donare e in quasi 50 anni non l’ho  mai sentito dir male di qualcuno e sempre pronto alla scusa. Una delle sue grandi virtù era la disponibilità, un esempio: per fare cosa gradita a mia sorella 84enne, ammalata e da 50 anni emigrata in Australia, da parecchi mesi a questa parte, fino all’ultimo, le ha scritto una cartolina al giorno in dialetto triestino!
Glauco prova gusto nel donare, nel dare.     Per se non fa calcoli.
Un fatterello: avevo conservato alcuni mobili arrivati con un’eredità, volevo rinnovare l’appartamento triestino. Vado per il trasloco e trovo il locale vuoto.
- “I ladri!?” dico<
- “La guerra” risponde Glauco, con un’espressione che ben conosco.  Glauco ha regalato tutto ad una famiglia serba….
- “Tanto noi possiamo ben tirare avanti con il vecchio !”
Ha sempre dato, con leggerezza e il suo lavorare spesso appariva esagerato, logorante: “pensi di vuotare il mare con un secchiello ?”
Commentiamo in casa la fine del “Printempa Kunveno” a Brescia. Sono ammirata del buon lavoro svolto da Mons. Balconi, Daminelli, Padre Alfano, Conti ed altri e solo noi sappiamo del tempo speso da Glauco.
- “Un bel Kunveno, un bell’Esperanto !”
Glauco sorride affettuoso:
- “Eĉ guto malgranda, konstante, frapante traboras la monton granitan!
 Prima o poi l’Esperanto vincerà perché è logico, razionale, ci vuole solo una mente aperta che lo sdogani!
A fine maggio 2004 ci concediamo una decina di giorni in Valcamonica. Giorni beati, tutti assieme, nella spensieratezza di canti ed escursioni, la piccola Chiara che ripete le parole del nonno e lui felice dell’amore della sua “streghetta”. Domenica 6 Giugno, una giornata di sole, ultimo nostro giorno di montagna. Glauco, come sempre, si sveglia per primo ed esce a comperare giornale, pane e dolcetti caldi. Poi si prepara per l’ultima gita.
E’ allegro Glauco:
- “No te vien, vecia talpa ?”
- “Lasime in pase, quando torné, partimo”
Un bacio frettoloso e via. Incombenze casalinghe prima della partenza, ogni tanto uno sguardo all’Aviolo, in mezzo a quelle cime ci sono i cari affetti. Arriva verso le 14 la telefonata del gestore del rifugio: Glauco se n’è andato, le ultime sue parole al figlio sono in Esperanto: “Estas tro !” (è troppo) e in Esperanto l’estremo saluto di Alessandro al padre!
Glauco riposa nel piccolo cimitero di Mompano (BS). Sul marmo è inciso il profilo del ghiacciaio ed una stella con una E centrale.

17^a  EKUMENA KONGRESO
(58a de IKUE kaj 55a de KELI)

Primo annuncio

    Durante il 57° congresso IKUE di Kretinga è stato annunciato che il prossimo congresso IKUE sarà inserito nel 17° Congresso Ecumenico, che si terrà , dal 16 al 26 Luglio 2005 in Ungeria a Piliscsaba (pron. piliŝ ĉaba) a 25 km nord ovest di Budapest.
Anche questa volta UECI è autorizzata a raccogliere le quote di iscrizione. Questa volta si tratta di una località facilmente raggiungibile dall'Italia. Il kongresejo è in un collegio universitario dove c'è possibilità di confortevole alloggio in camere a due letti tutte con servizi. Ci aspettiamo quindi un buon numero di italiani. Il tema del congresso sarà: "Por la libereco Kristo nin liberigis (Gal 5,1) – la libereco en la Eŭropa Unio".
Per gli italiani :

Aliĝ-kotizo:

40. € se entro il 31-12-2004     50. € se entro il 31-03-2005  60. € se entro il 30-06-2005

   
Kongresa kotizo (per persona):

250. € per camera a due letti 300. € per camera a un letto 150. € per i giovani

Aliĝilo e informazioni più dettagliate nel prossimo numero

COMITATO CENTRALE U.E.C.I. Presidente: Giovanni DAMINELLI, via Lombardia 37, 20099 Sesto S.Giovanni (MI) – tel. 02.2621149 Vice presidente: Paola AMBROSETTO, via Emo 9/C, 30173 Mestre (VE) – tel. 041.5341532 – fax 041.612516 Segretario generale: Armando ZECCHIN, corso Trapani 112, 10141 Torino, tel. 011.3852449  Consiglieri: don Duilio MAGNANI (segretario per l'informazione), viale C.Zavagli 73, 47900 Rimini, tel.-fax 0541.26447 Giovanni CONTI (cassiere e organizzazione congressi), via F.Filzi 51, 20032 Cormano (MI) – tel. 02.66301958 – fax 02.66302110 Diego FIUMARELLA (delegato giovanile), Corso Italia 11, 10090 Castagneto Po (TO) – tel. 011.9132048 Ionne DE ANGELI BERTOZZI, via Quercioli 114, 54100 Massa (MC) – tel. 0585.792066 Silvia GARNERO, Via Cavour 40, 10036 Settimo Torinese (TO) – tel. 011.8000078 oppure 0118012635 Assistente Ecclesiastico: mons. Giovanni BALCONI, p.zza Duomo, 16, 20122 Milano, tel. 02.878014 (ab.) - 02.8556274 (Curia); Grafica e impaginazione di Katolika Sento: Mario GUlLLA, via Benadir 62, 13100 Vercelli, tel. 0161.259397 Nota bene: Tutte le comunicazioni alla redazione di Katolika Sento, vanno spedite al presidente UECI.

(Antaŭ morti, Glauco Corrado, sendis al ni kelkajn novajn amuzojn. Jen ili)

ĈE LA HOTELO
La kelnerino: – Je kioma horo vi deziras la vekon morgaŭ matene?
- Je la sepa kaj duono, per dolĉa kiso! – ŝerce respondas la kliento.
- En ordo, sinjoro – respondas  la knabino – Mi  diros tion al la nokta pordogardisto.
TELEFONE
Sinjoro fingrumas telefonnumeron kaj demandas:
- Ĉu  estas numero 030/346578?
- Bonege, sinjoro. Eĉ unu numeron vi ne trafis!
ATENTU LA PAPAGON
Leterportisto senutile sonorigas la tintilon de vilao.
Nenia respondo.
Li provas malfermi la krad-pordon sed vidas skribaĵon: Atentu la papagon!
- Mah – li  diras – papago  ja ne povas esti danĝera!
 Li eniras kaj aŭdas la papagon:
- Ek, Fido, kaptu lin!
ĈIĈERONADO
Dum la akompano de grupo de turistoj, la gvidanto haltas antaŭ ebena kampo kaj klarigas:
- Jen, reĝo Kiuscias ordonis konstrui ĉi tie grandan kastelon.
- Sed mi vidas nenian kastelon! – diras unu el la grupo.
- Vi pravas – diras la gvidanto – Neniu  aŭskultis lin!
INTERPORKA DIALOGO
- Ne demandu min la kialon, sed de kiam oni malkovris la malbonan kolesterolon nia vivodaŭro
konsiderinde plilongiĝis.
KONTROLO DE LA PEZO.
Diplomatio de kuracisto: - Laŭ la serĉadoj, la plej lastaj, homo aĝa kiel vi, devus pezi dek kilojn malpli
kaj devus esti dek centimetrojn pli alta.
GEPATROJ SCIVOLEMAJ:
-Peĉjo, kion vi lernis hodiaŭ?
-Ho, ni parolis pri la antikva historio: pri la feliĉaj tempoj, kiam oni ankoraŭ sukcesis trovi aŭtomobil-
parkejon!
PLENA AKORDO
-Kio okazas kun via fianĉo?
-Ho, ni estas en plena akordo: al li plaĉas gajni kiom eble plej multe da mono. Mi ŝatas tiun
monon elspezi!