Enhavo:



IL MISTERO DELL'INCARNAZIONE
ovvero: …voi entrerete?

In occasione del S.Natale, il nostro nuovo e giovane consigliere Diego Fiumarella, ci propone una sua traduzione dell'articolo di fondo apparso su Tracce (rivista mensile di Comunione e Liberazione) del dicembre 2002.
Si tratta di una meditazione che contrappone il Dio difficile, ricercato da filosofi e teologi che, per complesse vie spirituali, finiscono con intimidire e scoraggiare i più, al Dio del Natale che, grazie al quel "sì" di Maria, si rivela bambino nel presepe: è un mistero che, nella sua semplicità, lascia stupefatti  cuore e ragione e ci rammenta le parole "se non diventerete come bambini, non entrerete …".

Kristnasko

… ĉu vi iam eniros?

    "Per la spirito oni iras Dion...  Kia korŝira akcidento!". En tiuj ĉi vortoj de Arthur Rimbaud estas la dramo de la homa konscio, ĉefe de la nuntempa. Laŭ la nuntempaj homoj, Dio – konforme al la jarcentaj instruoj de aroj da filozofoj kaj religiinstruistoj – ŝajnas esti realo atingebla nur per longa kaj malsimpla spirita vojo. Spirita vojo, jen kio necesas por koni la sekreton lastan de la realaĵo, por kapti fine tion, kio respondas al la vasteco kaj al la profundeco de la deziro de vero kaj de beleco kiu animas la homan vivon. Laŭ tiu ĉi vojo ekmarŝis multaj homoj, lasante spurojn lumajn kaj eĉ dubemajn pri iliaj konkeroj. Trans senfina aro da vualoj kaj transiroj devus fine esti Dio. La plimulto de la personoj timiĝas kaj perpleksiĝas. Kaj ĝi ĉesigas, fine, inter premoj de la ĉiutaga vivo, starigi demandon en kiu oni nomas Dion. Alikaze ĝi inklinas aŭskulti multajn falsajn majstrojn kiuj proponas spiritan vojon pli sencerimonian, pli komfortan, malpli sindevigan. Tial, precipe dum tempoj de malcerteco kaj de agitiĝoj, proliferas propono de brikabrako de la animo, de "vojoj" al Dio aŭ al bonfarto aŭ al ekvilibro, en ia malklara kaldrono.
    Pravas Rimbaud: ĝi estas "korŝira akcidento ". Ĉar homo ne estas farita el pura "spirito", ne estas estulo kiu vivas super la nuboj. Ĉiutage homo renkontas aliajn homojn kun karno kaj ostoj, kun aferoj ligitaj al la problemo pri la pluvivo kaj la kresko. Se Dio estus realo kiu oni metas je la fino de malfacila kaj konfuza spirita vojo, do Ĝi estus speco de akcidento kaj la elserĉo pri Li, malhelpanta agado, korŝira kontraŭdiro por la vivo. Kvazaŭ esti apud Dio signifus, iasence, esti malpli homoj.
    La mistero de la Enkarniĝo renversas ĉi tiun "normalan" kaj regantan pensmanieron. La "jes" eldirita de Maria je la Anonco kaj poste ripetita ĉiutage antaŭ la ĉeesto de tiu Infano, estas la unua vorto de nova lingvo pere de kiu la homoj parolas al Dio kaj pri Li. Senprecedenca familiareco. Tenereco rompanta ĉiun rigidecon de la homa streĉo atingas eĉ la konon de Dio. Li, nekaptebla predo de la homa imago kaj de spirita asketeco, lasas Sin teni enbrake kiel infano, manĝas ĉetable, promenas kun la amikoj, lasas Sin murdi sen kontraŭstaro, revenos viva por neniam plu forlasi Siajn disĉiplojn kaj la mondon serĉantan Lin.
    La silento de la paŝtistoj, de la magoj, de tiu popolo de kleruloj kaj malkleruloj, de riĉuloj kaj malriĉuloj, kiuj simplanime alproksimiĝis al la kripo, estas la sinteno plej profunda kaj aŭtentika antaŭ Mistero kiu mirigas la koron kaj la racion homajn. "Se vi ne refariĝos kiel infanoj, vi neniam eniros" memorigas Claudio Chieffo en sia kanzono. Tiel antaŭ dumil jaroj, tuj naskiĝis antaŭ tiu Infano alternativo: inter la silento mirigita kaj kortuŝita de tiu kiu scias, ke li estas ricevanta esceptan kaj misteran donacon kaj la babilbruo de tiu kiu ne ekkonscias aŭ ne volas koni pri Ĝi. Kaj nun kiel tiam, tiu kiu reĝas super la penso de la homaro alarmiĝas, ĉar okazas fakto nereduktebla laŭ liaj planoj kaj strategioj por tenado de regado. Ĉar ĉia homa regado intencanta ekspluati la alian por siaj celoj – de regado praktikata en la eteco de persona ekzistado ĝis regado pretendanta mastrumi la penson kaj la vivon de popolo – necesigas Dion malproksiman, neatingeblan kaj konfuzan, Kiu nenion demandas, Kiu ne eksaltigas ies koron kaj vivon, pro neantaŭvidata kaj profunda libereco. Tamen tio okazis, antaŭ dumil jaroj, Betleheme. Ĝi daŭre okazas, tutmonde. Rekoni ĝin estas problemo de simpleco de l' koro. Pro tio "se vi ne refariĝos kiel infanoj...".


Il Santo Bambino di Praga

Sankta Infano el Prago

II culto per la nascita del "Bambinello" affonda le radici negli albori del cristanesimo, e si ispira ai racconti dei "Vangeli dell' infanzia": sia di quelli riconosciuti dalla Chiesa come "canonici", di Matteo e di Luca, sia di quelli "apocrifi", ma sempre gustosi, attributi a Giacomo e Tommaso. Kulto por naskiĝo de "Infaneto" alfundigas radikojn en la komenco de kristanismo kaj inspiriĝas en "Evangelioj de infaneco": agnoskitaj de la EkIezio kiel "kanonikoj", tiuj de Mateo kaj Luko aŭ "apokrifoj", altribuitaj al Jakobo kaj Tomaso.
La raffigurazione di Gesù Bambino da solo, senza una particolare scenografia, si avviò in Germania nel XIV secolo. Nel Medioevo le statue erano soprattutto in legno, mentre nel periodo barocco ache in avorio, cera, bronzo. Proprio al tempo del barocco, nel Seicento, risale il culto al Santo Bambino di Praga, la cui statua di cera venne realizzata da un anonimo scultore spagnolo. In Boemia la portò donna Maria Manrique de Lara y Mendoza, quando si sposò con il nobile cecho Vratislav di Pernstein. In seguito, sua figlia Polyssena la ricevette come dono di nozze e, nel 1628, la regalò al priore dei carmelitani scalzi di Praga, che risiedevano, dal 1624, nel convento di Santa Maria della Vittoria. Prezentado nur de Jesuo Infano (nek kun Dipatrino, nek kun Patro) sen aparta dekoracio, iniciis en Germanio en la 14-a jarcento. En la Mezepoko statuoj estis precipe lignaj, dum en periodo de baroko ili estis eburaj, vaksaj, bronzaj. Precipe dum tempo de baroko, en la 16 jarcento, evidentiĝas kulto al Sankta infano el Prago, kies statuo el vakso estis realigita fare de unu anonima hispana skulptisto. En Bohemion portis ĝin damo Maria Manrique de Lara y Mendoza, kiam ŝi edziniĝis al nobela ĉeĥo Vratislav el Pernŝtejn. Sekve ŝia filino Polysena ricevis ĝin kiel donaco okaze de la geedziĝfesto kaj en la jaro 1628 donacis ĝin al prioro de Senŝuaj Karmelanoj el Prago, kiuj havas sian sidejon ekde la jaro 1624 en la monaĥejo de Sankta Maria de Viktoria.
Porgendogli la scultura del ''Bambinello", raffigurato con la sinistra che regge il mondo e con la destra in atto di benedire, Polyssena gli disse: "Le dò quanto ho di più caro al mondo". Poi soggiunse: "Onori molto questo Fanciullo divino e sia certo che nulla mancherà al suo convento, perchè io so, per averlo sperimentato, che tutto ottiene chi prega con cuore retto dinanzi a questa statuina". Donante al li skulpturon de "Infaneto", tenanta per maldekstra mano terglobon kaj benanta per la dekstra, Polyssena diris al li: "Mi donacas tion, kio estas al mi surtere la plej kara". Poste aldonis: "Mi multe honoras ĉi tiun Dian Knabeton kaj estu certaj, ke nenio mankos al via konvento, ĉar mi spertas tion, ke ĉion ricevas tiu, kiu preĝas tutkore antaŭ ĉi tiu statueto".
La scultura fu posta nella capella del noviziato e se ne cominciò la venerazione, ma nel 1631 Praga fu invasa dai sassoni, che saccheggiarono il convento. La statuina venne rinvenuta soltanto nel 1637, fra le rovine, dietro all' altare maggiore, da padre Cirillo della Madre di Dio che ne diverrà il vero propagatore della devozione.
 La skulpturo estis metita en la kapelon de novicejo kaj komenciĝis ties kultado, sed en la jaro 1631 invadis Pragon la saksoj, kiuj prirabis la monaĥejon. Statueto estis retrovita nur en la jaro 1637, inter ruinoj, malantaŭ la ĉefa altaro, de Patro Cirillo de la Dipatrino, kiu estis la vera ties devoteca disvastiganto.
Padre Cirillo dovette, innanzitutto, provvedere al restauro delle manine, che erano rimaste danneggiate. Fu lo stesso "Bambinello" a chiederglielo, durante un' apparazione: "Abbiate pietà di me e io avrò pietà di voi. Rendetemi le mie mani e io vi concederò la pace. Più voi mi onorerete, più io vi favorirò." Patro Cirillo devis, antaŭ ĉio, prizorgi restaŭradon de la manetoj, kiuj restis damaĝitaj. Estis la sama "Infaneto", kiu tion petis al li dum apero: "Kompatu min, mi kompatos vin. Redonu al mi miajn manojn kaj mi donos al vi pacon. Ju pli vi honoros min, des pli mi favoros vin".
II Santo Bambino tornò a essere al centro di un vivo culto e gli vennero attribuiti parecchi fenomeni miracolosi. Dal punto di vista teologico, è stato affermato che "il Santo Bambino di Praga è comprensibile solo all' interno del mistero dell' incrocio fra la famiglia divina e la famiglia umana". Ne è esplicitazione l'altare a lui dedicato, che raffigura in linea verticale il mistero della Trinità (con Dio Padre e lo Spirito Santo) e in linea orizzontale il mistero dell'incarnazione. In Arenzano, nei pressi di Genova, i carmelitani hanno eretto un santuario dedicato al Santo Bambino, anch'esso meta di numerosi pellegrini.
 La Sankta Infano revenis al kulta vivo kaj al ĝi estis atribuitaj multaj miraklaj fenomenoj. El la teologia vidpunkto estis deklarata, ke "Sankta Infano el Prago estas komprenebla nur en la mistera renkontiĝo inter la dia familio kaj la homa familio". La altaro dediĉita al la Infaneto estas dokumentado, ĉar ĝi reprezentas vertikale la misteron de la Triunuo kaj horizontale la enkarniĝan misteron. En Arenzano, proksime de Genova, la karmelanoj konstruis faman sanktejon, dediĉitan al la Sankta Infaneto de Prago. Ankaŭ ĝi altiras multnombrajn pilgrimantojn.
Jitka Skalicka Jitka Skalicka



La eĉ interesa prelego "Pri la martiroj - la plej konvinka ekumeno" farita de Riccardo Larini de la komunumo de Bose, dum nia ekumena kongreso de Rimini, naskis kelkajn perpleksecojn. Jen atesto pri tio. Tion rilate, estus favore akceptata komento fare de doktoro Larini mem. La pur interessante conferenza di Riccardo Larini della comunità di Bose, dal titolo "Dai Martiri l'ecumenismo più convincente" tenuta nell'ambito del nostro congresso ecumenico di Rimini, ha suscitato qualche perplessità. Eccone una testimonianza. Sarebbe bello avere in proposito un commento dello stesso dott. Larini.

Katolikismo ekumena aŭ katolikismoj ekumenaj?

Cattolicesimo ecumenico o cattolicesimi ecumenici?

La ekumenismoj estas varispecaj, ankaŭ inter la katolikaj movadoj. Se ni provus esprimi la nian, ĝi povus esti sintezita tiel: ĉiu kristano respektu kaj amu kaj ĝoju pro la kristanismo de aliĝanto al alia kristana konfesio kaj sekvu tiun eklezion kiun mem sincere taksas tiun volitan de Kristo. Gli ecumenismi sono molti, anche in campo cattolico. Se dovessimo esprimere il nostro, esso potrebbe essere sintetizzato così: ciascun cristiano rispetti e ami e si compiaccia con il cristianesimo dell’aderente ad altra cristiana confessione e segua quella chiesa che ritiene voluta da Cristo.
Kompreneblas ke, profesante tiun ideon pri ekumenismo, povas okazi ke ni ne interkonsentas kun aliaj ideoj kaj idealoj kaj programoj iom distaj el la nia. Ĝuste tiu “ne konsenti” okazis, al ni kaj eble al aliaj kongresanoj, dum la ĵusa esperanta ekumena kongreso. La preleganto estis doktoro Riccardo Larini, el religia-ekumena komunumo de Bose (provinco de Biella, Alta Italio), intelektulo certe preparita kaj efika eldiranto de siaj pensoj, kiuj ĝenerale plaĉis multe al la publiko; kaj ankaŭ al ni, certe kun eta (aŭ granda?) escepto. E’ ovvio che professando una tale idea di ecumenismo, potremmo non essere d’accordo con altre visioni o propositi o programmi ecumenici. Ci è capitato questo “non essere d’accordo” proprio durante il congresso ecumenico Ikue-Keli di Rimini. L’oratore era il dottor Larini di Bose, uomo certamente preparato e buon espositore, il cui pensiero sull’ecumenismo piacque al pubblico: E anche a noi, certo.
La punkto kiu lasis nin perpleksaj estas grava. Al ni ŝajnis ke la oratoro (sed ĉu ni klare komprenis lian penson?) proponus ke kristano (iu katoliko, ekzemple), se vere ekumenismemulo, sin sentas devigata vivi laŭ la fido-kredo de tiu eklezio kiu konservas la esencajn (neforigeblajn) karakterizojn volitajn de Kristo, sed li devas samtempe “konvinkiĝi ke mem ne scias kia estas la eklezio volita de Kristo, ĉar eblas ke tiu celita de Kristo ankoraŭ ne aperis tra la historio”: Un punto tuttavia ci lascia perplesso, temperato dal dubbio: avremo capito bene? Ci è apparso che l’oratore sostenesse che un cristiano (un cattolico, ad esempio), se veramente ecumenico, deve aderire alla chiesa che ritiene avere i caratteri voluti da Cristo ma deve nel contempo “ritenere di non sapere quale sia quella voluta da Cristo, anzi è possibile che quella veramente voluta da Cristo non sia ancora stata espressa nella storia”.
Se ni bone komprenis, eblas la jena ekzemplo: ni katolikoj, kiuj en la bagaĵo de propra kredo inkluzivas, samdevige kune kun la aliaj pli karakterizaj dogmoj, la papan neeraripovon, fine devas ankaŭ konvinkiĝi ke tia kredo-eklezio povus ne koincidi kun tiu celita de Kristo. Tio aplikiĝu al iu ajn kristano de alia konfesio koncerne kvalifikan punkton de sia kredo. Egalvalorus, se al ni komunikiĝis klare la penso de la preleganto, “havi la kredon kaj dubi pri ĝi”. Se abbiamo ben capito, possiamo fare il seguente esempio: noi cattolici che nel bagaglio della nostra fede includiamo, nel concetto di cattolico obbligatoriamente alla pari con altri dogmi, la infallibilità pontificia, dobbiamo ammettere che questa fede potrebbe essere non quella voluta da Cristo. Così si ammetta per qualunque cristiano di altra confessione a riguardo di un punto qualificante del suo concetto di chiesa. Equivarrebbe, se abbiamo ben capito, ad “avere la fede e dubitare di essa”.
Se tia estas la ekumenismo tiam proponita, krom stranga kaj detruiga, ĝi estas ankaŭ neebla nivele de psikologio. Kiom pli simpla, kaj en harmonio kun la homa psikologio kaj kun intelekta seriozeco, la sinteno pensa kaj konduta de la ekumenismema kristano adheranta al sia eklezio per konvinko kaj nur per konvinko, preta tamen ŝanĝi se kaj ĵus aperus ke mem estas eraranta. Ŝanĝi jes, eventuale, sed ne pro tio ke neniu scias kian eklezion Kristo volis aŭ pro tio ke la eklezio programita de Kristo ankoraŭ ne aperis; ŝanĝi tial nur pro tio ke kredanto motivite perceptis ke sia eklezio ne posedas la kakarterizojn pensitajn de Kristo. Se questo è l’ecumenismo allora davvero proposto, oltre che deleterio e strano, esso è forse impossibile, sul piano psicologico. Quanto più semplice, e in armonia con la psicologia e serietà intelletttuale, l’atteggiamento del cristiano ecumenico che segue la propria chiesa perché ne è convinto, pronto però a cambiare appena si accorgesse dell’errore. Cambiare, non perché nessuno può sapere qual’è la chiesa voluta da Cristo o perché essa potrebbe non essere ancora apparsa, ma solo perché ha compreso che la sua chiesa non ha le caratteristiche volute da Cristo.
Vere, ŝanĝi eklezion aŭ konfesion eĉ ne aperu en la perspektivoj de ekumenismo. Estus pri respekteme kaj saĝe paroli, eventuale, pri interŝanĝo kaj riĉado ktp. Ĉi tie ni parolis pri fido-kredoŝanĝo nur por montri ke la koncepto pri ekumenismo de la oratoro ne kongruas kun la nia.
Povas esti ke la formulo de Larini igu pli tolereblaj tiujn ekleziojn kiuj pretendas, prave aŭ malprave ĉi tie ne gravas, posedi la plenecon de la karakterizojn transdonitajn de Kristo, kiel okazas flanke de la katolika eklezio.
Ŝajnas, tial, ke tiu formulo naskas sketikismon, malcertecon, distanciĝon eĉ de la propra eklezio kaj iu nenatura disiĝo en la homa animo. 		Può essere che la formula di Larini renda più tollerate quelle chiese che pretendono di avere la pienezza delle caratteristiche volute da Cristo, come fa la Chiesa Cattolica.
Ci pare, però, che la formula generi scetticismo, incertezza, distacco anche dalla propria chiesa ed una innaturale scissione nell’animo umano
Sed ĉu ni tute kaj plene komprenis? Ma avremo capito bene?
Zecchin Armando, Luciano Mantaut,
Leonardo Masoero. 		Zecchin Armando, Luciano Mantaut
e Leonardo Masoero
Atendante lumojn el kleruloj, mi hazardas aldoni komentarion kiel simpla fidelulo. Mi estas konvinkita ke "ĉi tiu Eklezio" estas la Eklezio kiun Kristo volis kaj ke ni ne devas atendi alian Mesiojn. Se hodiaŭ, ankoraŭ pludaŭras doktrinaj disiĝoj inter ni, ili naskiĝis dum la fora paseo pro rajtigi konfliktojn de alia tipo, ofte koncernantajn lukton por la povo. Pro tio mi estas konvinkita ke nia agado kiel esperantistoj kiuj starigas rilatojn de amikeco, de reciproka estimo, de kunlaboro kaj de kune preĝado kun niaj apartiĝintaj gefratoj, alportos al la superado de antikvaj kontrastoj; je tiu punkto ankaŭ la doktrinaj malakordoj solviĝos kiel neĝo je la sunradioj. La afero urĝas: novajn popolojn kiuj alproksimiĝas al nia kredo, ne povas kompreni ĉi tiujn kontrastojn kaj la defio, kiu al ni devenas el moderneco, devas trovi nin unuiĝintaj. Ni devas persisti en la entreprenata vojo kaj zorgi ke la fortoj de la molbono ne naskas novajn disigojn inter ni. Ŝajnas al mi ke ankaŭ la komunumo de Bose moviĝas laŭ ci tiu vojo. In attesa di lumi dagli esperti, mi permetto di aggiungere un mio commento da semplice fedele. Sono convinto che "questa Chiesa" sia la Chiesa voluta da Cristo e non dobbiamo attendere altri Messia. Se oggi tra noi ci sono divisioni dottrinali, esse hanno avuto origine in un lontano passato, per giustificare dei contrasti d'altro tipo, dovuti spesso a lotte per il potere. Per questo sono convinto che il
lavoro che stiamo facendo come esperantisti nell'allacciare rapporti di amicizia, di stima reciproca, di collaborazione e di preghiera in comune con i nostri fratelli separati, porterà al superaramento degli antichi contrasti; a quel punto anche le questioni dottrinali si scoglieranno come neve al sole. La cosa è urgente: i nuovi popoli che si avvicinano alla nostra fede non possono capire queste contrapposizioni e la sfida della modernità ci deve trovare uniti. Dobbiamo persistere sulla via intrapresa e vigilare perchè le forze del male non creino nuove divisioni tra di noi. Mi pare che anche la comunità di Bose si muova su questa strada.
Giovanni Daminelli Giovanni Daminelli


L'OCCIDENTE NEL CONFRONTO CON LE ALTRE CULTURE
Adesso l 'arte si fa ecumenica

Questo articolo di mons. Gianfranco Ravasi, apparso su "Vita Pastorale" n.11 del 2002,  aveva suggerito a don Duilio l'idea di invitare l'autore al nostro Congresso Ecumenico di Rimini. Mons. Ravasi si è detto dispiaciuto di non poter intervenire, tuttavia ci ha autorizzato ad utilizzare il suo testo. È un articolo interessante che mostra nuove prospettive sulla via all'ecumenismo.
Per motivi di spazio, diamo solo un breve riassunto dell'originale in italiano, mentre ne diamo la traduzione integrale in esperanto.

Sunto

La trattazione prende spunto dai lavori della Pontificia commissione dei beni culturali della Chiesa, che, nella sua sessione plenaria del 17-19 ottobre 2002, ha dibattuto il tema: I beni culturali per l'identità territoriale e per il dialogo artistico-culturale tra i popoli. Si evidenzia come l'uomo di cultura deve guardarsi da due pericoli. Da un lato c'è il rischio di scivolare nel sincretismo, che lo porta al relativismo ideale, a ragionare per stereotipi per finire nel cattivo gusto. Dall'altro lato c'è il rischio del fondamentalismo che porta all'isolazionismo, a temere tutto ciò che è diverso per rigettarlo come ostile. Il rimedio sta nel dialogo, nella conoscenza della pluralità religiosa, cultica, artistica, folclorica, nella consapevolezza, tutta cristiana, dei semina Verbi effusi da Dio all'intera umanità.
Per questo è importante prendere coscienza della nostra identità culturale e artistica occidentale che scaturisce dalla cultura cristiana. È però anche necessario, iniziare un confronto con le diverse culture ed esperienze religiose che entrano nel nostro orizzonte, a causa dello sviluppo della comunicazione di massa e dell'emigrazione. Così, la collaborazione per creare nuove opere artistiche può essere feconda, come peraltro accade già, ad esempio, in architettura ove il giapponese Tadao Ando progetta luoghi di culto cristiani, il cattolico Mario Botta sinagoghe e l'ebreo Richard Meyer chiese. Sarebbero significativi allora, sia convegni interreligiosi di impronta culturale, sia la costituzione centri comuni di documentazione da parte delle Chiese, sia la nascita di musei delle arti delle religioni, sino alla promozione di biblioteche sempre più interreligiose. Come esortava l'apostolo Paolo, pur nella fedeltà al proprio tesoro, «esaminate ogni cosa, tenete ciò che è buono» (1 Tessalonicesi 5,21).

OKCIDENTO KOMPARE KUN LA ALIAJ KULTUROJ
Nun arto iĝas ekumena

La Pontifika komisiono dediĉis unu sesion al la ebleco, kiun la kulturaj bonaĵoj ofertas pri la dialogo inter popoloj. Sen integrismoj kaj sen facilaj sinkretismoj, necesas studi nian kristanan havaĵon kaj kune antaŭenigi agojn kiuj implicas religiojn.
de GIANFRANCO RAVASI

En la jaro 1988.a estis starigita, per la apostola konstitucio Pastor bonus, la Pontifika komisiono de la kulturaj bonaĵoj de la Eklezio, vatikana administrofako kiu, dum ĉi tiuj jaroj, montris apartan viglecon precipe dank' al sia prezidanto, ĉefepiskopo Francesco Marchisano, antaŭ ne longe nomumita ankaŭ ĉefpastro de la baziliko de Sankta Petro. De la 17.a ĝis la 19.a de oktobro, okazis en la ravaj salonoj de la Kancelario la plena sesio de tiu komisiono kaj la proponata temo estis eksterordinare aktuala: la kulturaj bonoj por la identeco teritoria kaj por la arta-kultura dialogo inter popoloj.

"Semina Verbi" en ĉiuj kulturoj

Estas ja pri ĉi tiu temo kun vastegaj horizontoj, ke ni volus nun proponi iujn konsiderojn kaj kelkajn pli konkretajn sugestojn koncerne la pastran agadon. Fakte, estas nepre necese daŭre insisti, en la plej malsamaj kadroj de la pastra agado, pri kelkaj principoj aŭ  pri iuj ĉefaj sintenoj. Laŭ Filono el Aleksandrio, saĝulo estas la homo de la firsto, meth'orios, kiu - niaokaze - priatentas la riskon prezentatan de la du flankoj, kiuj malfermiĝas sub liaj piedoj.
    Unuflanke, oni povas gliti al kultura kaj religia sinkretismo kiu, finfine, konturiĝas kiel ideala relativismo kaj prihistoria forgeso. Oni alprenas modelojn senanimajn sed plenplenajn de kliŝoj, ofte kondiĉitajn de malbona gusto kaj spirita kaj estetika. Signifoplena, ekzemple, estas la superrego de la modelo usona kiu estas malbone kopiata kaj kiu, New/Next Age-eske, sukcesas superregi la klaran kaj riĉan tradicion eŭropan per sia miksaĵo de gustoj, stiloj, sintenoj.
    Aliflanke ĉeestas la risko de fundamentalismo kiu fine konturiĝas kiel ekskluzivismo izolisma aŭ kiel ikonoklasmo de ĉio kio estas alia, timata kaj rifuzata kiel malamika. La rimedo kontraŭ ĉi tia falo estas en la dialogo, en la konatiĝo kun la religia pluro, pri kulto, arto, folkloro, en la propre kristana konscio de semina Verbi disverŝataj de Dio per sia "rivelacio universala" (Daniélou), celanta al la tuta homaro.
    Nu, la "firsta homo" kapablas protekti, pliprofundigi, prilabori sian identecon, sed samtempe li sin malfermas al la kalejdoskopo de la kulturoj kaj de la fidoj en fruktodona dialogo, kiu kapablas agnoski diferencon sed ankaŭ akordon, malsamaĵon sed ankaŭ osmozon.
    La kulturaj bonaĵoj kristanaj kune kun siaj idealaj matricoj konsistigas fundamentan komponanton de la Okcidenta identeco, precipe Eŭropa, kiu ne estas nur esprimo politika-ekonomia-mona.
    La granda poeto Th.S.Eliot asertadis ke «okcidenta civitano povas ne kredi ke kristanismo estas vera, kaj tamen, kion li diras kaj faras originas el la kristana kulturo kies heredanto li estas. Sen kristanismo eĉ ne estintus Voltaire aŭ Nietzsche. Se kristanismo foriĝas, malaperas ankaŭ nia tuta kulturo». Pro tio nepre necesas kontraŭbatali tion, kion pli supre ni nomis "forgeso" de la aŭtentikaj radikoj de nia identeco, ekde la lernejo de la katekizado kaj de la sacerdota formado mem, ekuzante la tutan ilaron nun pli kaj pli disponeblan tra la grandaj informadikaj retoj.
    Aparte ĉiam substrekendas la deficito konstatebla en la curriculum de la seminaria studado rilate seriozan artan edukon, konon de la kultura havaĵo mem de sia  Eklezio aŭ de sia diocezo kaj, ien la celo de la parolado kiun ni estas skizantaj, ankaŭ la mankon de pli profunda studado pri aliaj religiaj tipologioj kaj pri la tiurilataj kanonoj kulturaj, historiaj kaj artaj. Ĉi situacio estas ofte reflekto de pli ĝenerala limigo rimarkebla en la "deviga lernejo" kaj en la kutima sentemo socia kaj eklezia. Temas, do, pri planado kaj subtenado de sinsekvo da intervenoj vastagamaj, en kiuj konturiĝas multflankaj sinergioj inter la eklezia komunumo kaj la civila socio en ties multoblaj formoj (de la unuopaj paroĥoj kaj civilaj komunumoj ĝis la naciaj Eklezioj kaj Ŝtatoj).
    Tial, la unuopaj Eklezioj mem – en akordo kun Ŝtatoj kaj organizaĵoj naciaj kaj internaciaj, publikaj kaj privataj – devas destini laboristajn kaj ekonomiajn fortojn por la defendado de la havaĵo kiu estas daŭra esprimiĝo de la identeco de popolo, sed kiu estas antaŭ ĉio konstanta admono al transcendo, humaneco, kulturo, spiritualismo, beleco.
    Kiel rimarkis Croce en siaj Orientamenti (1935.a), «ne zorgu pri kien iras la mondo, sed pri kie vi devas iri por ne surtreti cinike vian konsciencon, por ne honti pri via perfidita pasinteco». Niaj sanktaj monumentoj devas ne reduktiĝi al "malplenaj ŝeloj" (Wills) aŭ al forlasitaj restaĵoj, sed devas esti vivigataj kiel signo kaj flago starigita en la koro de la sekulariĝinta kaj malatenta modernemo.

De duelo al dueto

    Tion dirinte, necesas tamen – en kunteksto de akceptata aŭ trudata globaligo – superi ĉiun formon de integrismo kaj, konsciante pri sia propra identeco, komenci komparadon kun la pluraj kulturoj kaj religiaj spertoj, kiuj eniras nian horizonton ĉu per amaskomunikiloj ĉu pro migrado kaj pere de kontaktoj interpopolaj. De la tento al "duelo" oni devas transpasi - ankaŭ en la paŝtista eduko - al la ideo de "dueto", kie la voĉoj daŭre sonas malsame kaj konservas sian tembron, sed tamen harmonias. Tiel, la kunlaboro por krei novajn artaĵojn povas esti fruktodona, kio interalie jam okazas, ekzemple, en arkitekturo, kie la japano Tadao Ando projektas kristanajn kultejojn, la romkatoliko Mario Botta sinagogojn kaj la hebreo Richard Meyer kirkojn k.t.p. Por ebligi la aliron al ĉi tia "ekumenismo" devas esti respektataj la principoj de la dialogo – kiu estigas novaĵojn eĉ se en la nepre necesa enradikiĝo histori-religia – kiu kunvivigas novigon kaj tradicion, eksteran influon kaj propran identecon.
    Estas tiamaniere ke la interreligiaj rilatoj mem ne devas sin lokigi nur sur la ja fundamentaj itineroj de la teologio kaj de la solidara sindevigo,  sed ankaŭ sur la interkulturaj interŝanĝoj. La brilo de la arto, la riĉeco de la beletristiko, la intenso de la mistiko de kristanismo povas eniri en riĉodonan komparadon kun la paralelaj esprimoj de aliaj religioj (ekzemple, oni pensu nur pri la brilego de la muzulmana arkitekturo aŭ pri la grandeco de la sufi-a literaturo).
    Estus signifoplenaj, do, ĉu la interreligiaj kultur-matricaj kunvenoj, ĉu la kreo de dokumentigaj centroj fare de la Eklezioj aŭ de la religiaj institucioj, ĉu la naskigo de muzeoj pri la artoj de la religioj, kaj ne de apartaj muzeoj pri unusola religio, ĝis la antaŭenpuŝo cele al starigo de bibliotekoj pli kaj pli interreligiaj, laŭ la spuroj de la antikvaj bibliotekoj, kiuj, kiel la Vatikana, ne timis gastigi altvalorajn tekstojn hebreajn, arte riĉajn Koranojn, la notojn de Lutero pri ties komentario pri la Epistolo al la Romanoj kaj milon da aliaj atestoj de pluraj kulturoj.
    Goethe ne hezitis aserti ke «la patra lingvo de Eŭropo estas kristanismo». Kaj Kant rekonfirmis ke «la Evangelio estas la fonto el kiu originis nia kulturo». Konsciante ĉion ĉi, la paŝtista agado devas reveni al la revigligo de la anonco de la kristana mesaĝo, kiu parolas ankaŭ per la ŝtonoj de skulptaĵoj kaj de konstruaĵoj, per la koloroj de freskoj kaj pentraĵoj, per la paĝoj de tekstoj, per muzikoj, folkloro, simboloj, ornatoj, pilgrimadoj.
Sed, fortikigita de ĉi tia eksterordinara identecokarto kaj de ĉi tia trafa kerygma, ĝi ankaŭ devas esti kapabla aŭskulti, renkontiĝi, interplektiĝi kun la multformaj artaj sinesprimoj religiaj, tiel kiel faris la Sankta Skribo mem kiu – sen fali en sinkretismon – akiris kaj prilaboris mezopotamiajn mitologiaĵojn pri la doktrino de la kreado kaj pri la diluvo, egiptajn kontribuojn pri la prisaĝa teologio, kanaanajn elementojn pri la nupta simbologio, ideojn kaj sugestojn el la helena pensomaniero en La Predikanto (Qohelet) kaj en la Libro de la Saĝeco, stoikajn komponantojn en Paŭla teologio, arkitektajn eksterajn modulojn por la Siona templo k.t.p., en ia krea kaj pozitiva interŝanĝo. Interŝanĝo kiu anticipos tiun dialogon, kiu estas karakteriza de la filozofia kaj teologia kristanaj tradicioj, kiu, ekzemple, ne timis sin turni al la araba perado por alakiri Aristotelon. Laŭ la instigo de Paŭlo apostolo, eĉ se en la fideleco al sia propra trezoro, «elprovu ĉion, retenu tion kio estas bona» (1 Teksalonikanoj 5,21).
Gianfranco Ravasi


QUOTE E NORME ASSOCIATIVE ANNO 2004
Per l'anno 2004 le quote rimangono uguali a quelle del 2003:

Associato ordinario (SO) 16,00  €
Associato giovane (SG) 8,00  €
Associato familiare (SF) 8,00  €
Associato ordinario con Espero Katolika (SOE) 37,00  €
Solo abbonamento a Katolika Sento (AK) 9,00  €
Solo abbonamento a Espero Katolika (AKE) 21,00  €
Associato sostenitore (SS) 32,00  €
Associato sostenitore con Espero Katolika (SSE) 74,00  €

Il periodico Katolika Sento viene inviato a tutti gli associati, tranne che per i familiari.
E' associato giovane chi non ha superato i 25 anni.
E' associato familiare chi convive con altro associato.
Per l'abbonamento all'estero aggiungere 6 euro per spese di spedizione.
Specificare nella causale del versamento la categoria dell'associato, l'anno di nascita dei giovani, l'esatto indirizzo per il recapito del periodico K.S., la destinazione di eventuali offerte.
I gruppi locali con almeno 10 soci trattengono 2,10 euro per l' associato ordinario e 1,05 per l'associato giovane o familiare, mentre la quota dei soci individuali va interamente all'UECI.

I versamenti vanno fatti sul C.C. Postale n. 47127675
Unione Esperantista Cattolica Italiana U.E.C.I
Attenzione!  Il vecchio numero di C/C Postale, dal Novembre 2003 non è più valido. Usare il numero sopra indicato.


IL PONTIFICATO DI GIOVANNI PAOLO II COMPIE 25 ANNI

Giovedì 16 ottobre, si è celebrato il 25° anniversario dell'elezione di S.S Giovanni Paolo II al soglio pontificio. Don Duilio Magnani, presidente onorario dell'IKUE, Gli ha inviato il seguente messaggio.

Rimini,15.10.03
Beatissimo Padre,

domani tutta la famiglia internazionale degli esperantisti cattolici, l'I.K.U.E. che Lei ha conosciuto fin dalla Sua patria, sarà inginocchiata accanto a Lei, anche se lontani fisicamente, per lodare e benedire il Signore e la Vergine Santissima, Madre della Chiesa.
So che queste poche righe Le giungeranno dopo la celebrazione del 25-mo di Pontificato, ma un segno sensibile della presenza spirituale attorno al Padre fa piacere anche ai figli.
Uniti quindi al coro "incessante di preghiere che sale a Dio dalla Chiesa" (At.12,5) per il successore di Pietro, desideriamo esprimere il nostro grazie e la nostra ammirazione per la luminosa testimonianza di Fede, di Speranza e di Carità che l'intero Suo Pontificato ha dato e sta dando al mondo dei credenti e dei non credenti.
La strada indicata dal Suo Magistero e resa visibile dalla Sua stessa vita vissuta sotto i riflettori del
mondo intero rimane scolpita nei nostri cuori.
Beatissimo Padre, come non ricordare in questo 25-mo di Pontificato anche la Mano paterna che ci ha teso per l'introduzione della Lingua Internazionale nella Liturgia, l'uso coraggioso e profetico della lingua esperanto nelle relazioni ecclesiali come i Suoi messaggi ai giovani esperantisti in Censtochowa (1991), quelli in occasione dei nostri Congressi internazionali (1997 e 2000) e soprattutto i messaggi urbi et orbi in lingua esperanto dal 1994 ad oggi?
Forse, Santità, ha sentito l'urlo di festa in coincidenza col Suo ultimo augurio pasquale in Piazza San Pietro e forse anche avrà notato la nostra scritta cubitale E-S-P-E-R-A-N-T-O perché il mondo sappia che c'è un' etica da rispettare per la giustizia linguistica globale ed ecclesiale.
Santo Padre, il cuore ci piange nel vederLa tanto sofferente. Tuttavia La ringraziamo per la testimonianza di coraggio e di fortezza d'animo accettando la croce quotidiana nel servire la Chiesa in tali condizioni di salute e "fino a quando Dio vorrà", senza limiti di età. Infatti la "predica della vita" vale assai di più dell'efficientismo che altri vorrebbe preferire anche nella Chiesa. Vorrei che fosse così anche per noi preti, cosa che il popolo anche desidera.
Siamo umilmente inginocchiati e riverenti, Beatissimo Padre, per la Benedizione Apostolica che vorrà inviarci come Suo augurio per il nostro apostolato nel mondo, mentre professiamo il nostro impegno di fedeltà alla Sua Persona ed alla Chiesa.
(Sac. Duilio Magnani)

Stampa, radio e televisioni  hanno ampiamente parlato dell'avvenimento; non voglio ripetere cose già dette, ma aggiungere una nota da esperantista.

    Questo Papa si colloca in un momento storico in cui, grazie al rapido sviluppo dei mezzi di comunicazione, il mondo è diventato piccolo. Ne è stato consapevole da subito, ne ha reso consapevole la Chiesa e, grazie al suo carisma delle lingue, ha potuto muoversi  nel villaggio globale e parlare a tutti e con tutti nella lingua di ognuno. Non è pensabile che in avvenire tutti i papi siano dei poliglotti, nè si può pensare di tornare ai vecchi tempi: i papi futuri (e la Chiesa) sentiranno la necessità di una lingua internazionale; questo Papa, anche se non ne ha avuto bisogno, ne ha aperto la strada e, con i suoi auguri "Urbi et Orbi" in Esperanto, l'ha indicata. Non si vedono alternative migliori dell'Esperanto. Prepariamoci fin da ora per essere pronti a dare il nostro contributo quando verrà il momento.
Giovanni Daminelli


A QUARANT'ANNI DALLA PACEM IN TERRIS

Sabato 20 Settembre i centri culturali cattolici milanesi, sono stati invitati a un incontro di studio sul tema della pace in occasione del 40° anniversario dell'enciclica "Pacem in Terris". L'incontro, che si è tenuto presso il Centro Culturale Rosetum di Milano, ha visto una buona partecipazione di pubblico tra cui anche quella di alcuni membri del nostro centro esperantista milanese. Mi è stato concesso un intervento di cinque minuti nel quale ho potuto presentare l'esperanto come strumento di pacificazione. Ecco il testo del mio intervento:

Buon giorno,
sono Giovanni Daminelli del Centro Esperantista Cattolico Milanese e presidente dell’Unione Esperantista Cattolica Italiana,  la sezione Italiana dell’Internacia Katolika Uniĝo Esperantista, che è una delle organizzazioni riconosciute dal Pontificio Consiglio per i Laici.
(Qualcuno avrà notato la nostra presenza in Piazza S.Pietro in occasione delle benedizioni Urbi et Orbi di Natale e di Pasqua. È organizzata dal ns.Centro di Milano, per ringraziare il Papa di aver voluto inserire, tra i consueti auguri, anche quelli in Esperanto.)
Perchè proprio l’Esperanto?
Perchè la ragione istitutiva dell’Esperanto, è la pace e la comprensione tra i popoli. Questo era lo scopo del suo ideatore, il medico polacco Ludoviko Lazaro Zamenof. Questi era nato in una città in cui convivevano quattro diversi gruppi linguistici in perenne disaccordo tra loro e pensava che una lingua comune potesse contribuire alla loro concordia; fu così che, con un lavoro di anni, è riuscito a ideare, costruire  e divulgare la lingua internazionale Esperanto:
  •  una lingua facile, perchè fosse alla portata di tutti
  •  una lingua ricca, perchè soddisfacesse le menti più colte
  •  una lingua chiara, perchè non generasse incomprensioni
  •  una lingua neutrale perchè fossero rispettate le lingue nazionali.
In pochi decenni l’Esperanto si è diffuso nei cinque continenti.
Oggi, a distanza di più di un secolo, in tutto il mondo si organizzano congressi e convegni in cui persone di lingue diverse si incontrano affratellate da una lingua comune.
Quest’estate a Rimini (dal 30 Agosto al 6 Settembre) ha avuto luogo il 18° Congresso Esperantista Ecumenico con la partecipazione di  esperantisti cattolici, protestanti e ortodossi (circa 280 persone provenienti da 18 diverse nazioni). Ci siamo riuniti a Rimini non per fare dibattiti teologici (che non ci competono), ma  per pregare insieme, scambiarci esperienze, fare cultura, turismo, amicizia.
Sottolineo, 280 persone di nazionalità, lingue e culture diverse hanno potuto comunicare tra loro senza l’intervento di interpreti.
Il tema del congresso era “Sarete miei testimoni, sale e lume del mondo”. Abbiamo ascoltato, dagli stessi testimoni, il racconto di vicende drammatiche vissute dagli esperantisti cattolici orientali prima della caduta del muro, e di come dall’occidente si riusciva a mandare di là copie della nostra rivista che li teneva informati sulla vita della Chiesa.
In verità, il movimento esperantista, anche quello laico, è stato osteggiato dal potere fin dal suo inizio, già ai tempi dello Zar, ma sopratutto poi, Hitler e Stalin, hanno fatto eliminare fisicamente migliaia di esperantisti nei campi di concentramento e nei gulag. L’uno, non sopportava il suo l’ideale di pace nè l’origine ebraica del suo ideatore, l’altro, sospettava di chiunque potesse avere contatti internazionali.
I papi invece ne hanno capito il valore e ci hanno sostenuto fin dall’inizio. Da san Pio X (il nostro protettore) fino al papa attuale; lo stesso si può dire anche di molti vescovi, compreso il nostro arcivescovo; purtroppo, in generale, altrettanto non si può dire dei semplici fedeli: l’attuale mondo esperantista, anche in Italia, è in grande maggioranza laico (per non dire laicista). Eppure lo spirito che ci sta dietro, è profondamente cristiano; non solo: l’esperanto si propone come uno strumento importante per la Chiesa, perché la Chiesa universale ha bisogno di una lingua universale e di una lingua come l’Esperanto che è rispettosa della lingua e della cultura di ognuno. Però una lingua non può essere imposta dall’alto, deve crescere dal basso e qui dobbiamo intervenire noi, non basta la gerarchia; per questo vi invito a conoscerci: ci incontriamo ogni terzo sabato del mese per una S.Messa in Esperanto, alle 16.45, presso la chiesa di S.Tommaso di via Broletto.
Grazie per l’attenzione.
Giovanni Daminelli

Kurtaĵoj tra ŝercaĵoj kaj seriozaĵoj

FINE LA KURACILO POR PENSIULOJ
Lundo: Urologo; Marto: kalkoforigisto; Mekredo: sangpremo; Ĵaŭdo: fizioterapio; Vendredo:apoteko: Sabato: ripozo; Dimanĉo: psikreŝarĝo… Lundo:  familia kuracisto; Marto: vejnologo; Merkredo: okulisto; Ĵaŭdo: terapioj; Vendredo: dietologo; Sabato: ripozo; Dimanĉo: reŝarĝo… Lundo: esperanto; Marto: esperanto; Merkredo: esperanto; Ĵaŭdo: esperanto; Vendredo: esperanto; Sabato: ankoraŭ esperanto: Dimanĉo: ĝojo pro resaniĝo!     

Interessa gli esperantisti impegnati nell’ecumenismo:
Primo incontro Vaticano-Gran Rabbinato d’Israele.  Ha avuto luogo a Grottaferrata il 23-27 febbraio 2003. Il comunicato congiunto finale sottolinea un’ampia convergenza sui temi trattati: santità della vita e i valori della famiglia. E afferma tra l’altro: “Abbiamo riconosciuto che il fondamento del nostro dialogo in corso deve consistere nella verità e nell’onestà, nel rispetto delle nostre diverse identità religiose. Noi dialoghiamo in quanto credenti che hanno radici spirituali comuni. Il dialogo è un valore in sé, ed esclude qualsiasi intenzione di conversione”.

La israelia periodaĵo “Yeliot Aronot” rimarkas ke miloj da enmigritaj hebreoj devenintaj de la eks Sovetunio estas kristanaj kaj ne sin sentas altiritaj de la tipo de spiritualeco ofertita hodiaŭ de Judismo israelia.
 
Ankoraŭ pri Palestino. En Betlehemo, kie malpliiĝas la procento de arabaj kristanoj ĉar ne amata de muzulmanoj kaj malfavorataj de israelianoj, donacoj de la tuta kristana mondo helpis por ke franciskanoj konstruu 36 loĝejojn por senhejmaj kristanaj familioj. Unu el tiuj loĝeoj estis aĉetita, kaj donacita, de la Papo.
 Spikumanto

NI FUNEBRAS  KAJ  KONDOLENCAS

Mentre a Goeteborg si concludeva il Congresso mondiale di Esperanto, si spegneva a Parma Alfredo Michelazzi. Era stato socio dell’Associazione Esperanto “G.Canuto” di Parma per più di 10 anni e aveva partecipato intensamente alla vita del gruppo. Era stato anche membro attivo dell’UECI.
 Aiutato dalla sua vastissima cultura, aveva insegnato con grande competenza e dedizione ai tanti scolari della “sua” scuola elementare. Anche durante questi anni di pensione era rimasto legato alla sua scuola. Aveva guidato un gruppo di anziani nella scoperta della letteratura italiana e aveva saputo interessarli ai tanti tesori d’arte del nostro paese.
Porgiamo alla famiglia le nostre più sentite condoglianze.

NI GRATULAS  KAJ  BONDEZIRAS

Nia vicprezidantino Paola Ambrosetto onkliniĝis.

La 11.a de Septembro naskiĝis Lorenzo De Rossi filo de niaj samideanoj Paolo De Rossi kaj Giovanna Ambrosetto. Niajn bondezirojn kaj gratulojn al la du novajn gepatrojn.
Plie …

Nia vicprezidantino Paola Ambrosetto edziniĝis.

Sabaton, la 4.an de Oktobro, en Mestre, ĉe la preĝejo de "Beata Vergine Addolorata" Paola Ambrosetto kaj Arcangelo Di Serio geedziĝis. Ni ĉiuj elkore esprimas niajn bondezirojn al la nova esperantista familio.

COMITATO CENTRALE U.E.C.I.

Presidente: Giovanni DAMINELLI, via Lombardia 37, 20099 Sesto S.Giovanni (MI) – tel. 02.2621149
Vice presidente: Paola AMBROSETTO, via Emo 9/C, 30173 Mestre (VE) – tel. 041.5341532 – fax 041.612516
Segretario generale: Armando ZECCHIN, corso Trapani 112, 10141 Torino, tel. 011.3852449 
Consiglieri:
 don Duilio MAGNANI (segretario per l'informazione), viale C.Zavagli 73, 47900 Rimini, tel.-fax 0541.26447
Giovanni CONTI (cassiere e organizzazione congressi), via F.Filzi 51, 20032 Cormano (MI) – tel. 02.66301958 – fax 02.66302110
Diego FIUMARELLA (delegato giovanile), Corso Italia 11, 10090 Castagneto Po (TO) – tel. 011.9132048
Ionne DE ANGELI BERTOZZI, via Quercioli 114, 54100 Massa (MC) – tel. 0585.792066
Silvia GARNERO, Via Cavour 40, 10036 Settimo Torinese (TO) – tel. 011.8000078 oppure 0118012635
Assistente Ecclesiastico: mons. Giovanni BALCONI, p.zza Duomo, 16, 20122 Milano, tel. 02.878014 (ab.) - 02.8556274 (Curia);
Grafica e impaginazione di Katolika Sento: Mario GUlLLA, via Benadir 62, 13100 Vercelli, tel. 0161.259397


17° PRIMTEMPA KUNVENO  
(Brescia: 17-18 Aprile 2004)
Organizzato dal Centro Esperantista Cattolico di Milano

Primo annuncio.

Come ogni anno il Centro Esperantista Cattolico Milanese, apre la stagione con il Primtempa Kunveno che quest'anno si terrà a Brescia subito dopo Pasqua, dal mezzogiorno di sabato 17 aprile sino al pomeriggio di domenica 18 aprile.
La sede del congresso è in Brescia (via S.Emiliano, 30) presso il Centro Mater Divine Grazie delle Suore di Santa Dorotea di Cemmo. L'ambiente è moderno, confortevole e ben attrezzato. La località è facilmente raggiungibile, sia con i mezzi pubblici (con un autobus urbano dalla stazione FS di Brescia), sia in auto dall'autostrada A4 , per la tangenziale Ovest.
Come ogni anno i temi  trattati saranno due, uno religioso e uno esperantista.
    Per il tema religioso verrà presentata la figura del beato don Luigi Guanella in occasione di due avvenimenti che lo riguardano: la consegna dell'Ambrogino d'oro all'Opera don Guanella (Istituto S.Gaetano di Milano) e il centesimo anniversario della presenza dei guanelliani a Roma. Continua così  la presentazione di  importanti figure religiose lombarde iniziata con don Gnocchi due anni fa al convegno di Tortona e continuata con la figura di Santa Cabrini l'anno scorso a Caravaggio.
    Per il tema esperantista avremo una carellata delle lingue pianificate internazionali che sono state proposte dal '600 ad oggi con particolare attenzione a quelle più importanti o più curiose. L'argomento si prospetta  stimolante.
    Se qualcuno vuol proporre una sua relazione su detti argomenti, sarà ben gradito; prenda contatto con Giovanni Daminelli (tel. 02.2621149) o con Giovanni Conti (tel. 02.66301958) o con Glauco Corrado (tel. 030.2008389).
    Il programma dettagliato e le note organizzative compariranno sul prossimo numero di Katolika Sento, intanto prepariamoci e se qualcuno vuol anticipare la sua adesione, la persona giusta a cui rivolgersi è Giovanni Conti.

Comunicazioni del Comitato Centrale UECI

Il 25 ottobre si è riunito il Comitato Centrale per una prima presa di coscienza dei problemi. Ne sono uscite alcune indicazioni da sottoporre ai nostri associati perchè ne vengano coinvolti:

Contribuiamo a migliorare Katolika Sento

Si deve ancora capire perchè K.S. dalla stampa al domicilio dell'abbonato ci metta circa un mese. La cosa va approfondita e risolta. Detto questo si vuol rinnovare il suo contenuto per renderlo sempre più rispondente ai suoi scopi che sono: formazione, informazione, aggregazione e propaganda. Per questo si invita ogni lettore a portare un suo contributo attraverso la rubrica "Lettere in Redazione" (che implementeremo appena ci giungeranno delle lettere) o con qualche articolo su argomenti appropriati o dando notizia di avvenimenti personali quali nascite, morti, matrimoni e quant'altro coinvolga un nostro associato e aiuti a famigliarizzare tra di noi.
Si chiede ai gruppi locali di mandare notizie sulla loro attività: corsi, convegni, iniziative di propaganda, S.Messe in Esperanto e quant'altro mostri la vitalità della nostra associazione e possa essere d'esempio.
Vorremmo inserire una rubrica "navigando in internet" per dare utili indicazioni e indirizzi a quanti iniziano a muoversi in internet. La rubrica si appella al contributo dei lettori più esperti che possogno segnalare siti di interesse religioso-esperantista ed eventuali trucchi del mestiere.
Più della metà di coloro che ricevono la nostra rivista la ricevono gratuitamente; si tratta di vescovi, centri culturali o di informazione, istituzioni religiose e personalità varie. Negli ultimi anni, per motivi di costo, ne è stato drasticamente ridotto il numero che probabilmente va ridotto ancora, ma soprattutto razionalizzato, perchè in qualche caso si è persa la memoria storica del perchè un dato indirizzo si trovi nella lista. Si chiede quindi ai gruppi e ai singoli associati di segnalarci gli indirizzi ai quali, socondo loro, è bene spedire la nostra rivista gratuitamente: ad ogni indirizzo verrà associato il nome del suo promotore (e garante) a cui in caso di dubbio ci si possa rivolgere per decidere se proseguire o meno nella spedizione. Data la scarsità di risorse, sarebbe bene che i gruppi locali, che si fanno promotori dell'invio a una istituzione di interesse locale (vescovi, biblioteche, etc), si facessero carico anche della relativa quota di abbonamento (9 euro).
Per motivi di propaganda si vorrebbe far conoscere la nostra rivista agli allievi dei corsi di esperanto tenuti dai nostri associati. Quindi si invita chi insegna, e che lo desidera, a segnalarci il numero dei suoi allievi e la data di fine corso perchè possiamo spedirgli un adeguato numero di copie da distribuire.

Gruppi locali

I gruppi locali sono previsti dallo statuto UECI, ma spesso se ne rileva la presenza solo grazie alla quota di 2,1 euro che trattengono per ogni socio. Si vorrebbe un loro maggiore coinvolgimento; le richieste minimali sono: segnalare alla presidenza UECI il nome di un responsabile e un recapito; segnalare le attività del gruppo perchè vengano inserite nella relazione morale dell'associazione e divulgate tramite KS. Per i gruppi che ancora non si sono dotati di uno statuto è bene che lo facciano (possono richiedere eventualmente un modello-traccia alla presidenza).

Partecipazione al congresso IKUE di Kretinga

Si constata che pochi italiani partecipano ai congressi IKUE che si tengono all'estero, probabilmente per le difficoltà di iscrizione e di pagamento della quota relativa. Per facilitare le cose, l'UECI ha deciso di raccogliere in Italia iscrizioni e quote relative per gli italiani che vogliono partecipare al 57.o Congresso IKUE di Kretinga del 3-10 luglio 2004. La quota d'iscrizione è di 20 euro fino al 31 marzo, sale a 30 euro fino al 31 maggio e raggiunge i 40 euro dopo. Per motivi di spazio inseriremo il modulo di iscrizione nel prossimo numero di K.S., chi lo desidera lo può comunque scaricare dal sito internet: www.ikue.org.

Il congresso UECI 2004 a Castiglione Torinese

Il 18.o Congresso UECI, si terrà l'anno prossimo a Castiglione Torinese dal 10 al 14 settembre. Tale data è stata scelta per permettere la partecipazione al congresso FEI di Treviso (3-6 settembre) e a quello europeo di Bilbao (25-29 agosto). Quote, modulo di iscrizione e tema del congresso verranno decisi e comunicati prossimamente.

Il comitato centrale dell'UECI e la redazione di Katolika Sento augura a tutti buon Natale e un felice anno nuovo.
La Centra Komitato de UECI kaj la redakcio de Katolika Sento bondeziras al ĉiuj feliĉan Kristnaskon kaj feliĉan novan jaron.