Enhavo:

KRISTO VERE RESUREKTIS! HALELUJA! BUONA PASQUA A TUTTI!



ECUMENISMO: IMPEGNO DI RIFLESSIONE E CAMMINO DI DIALOGO

Per gli esperantisti cattolici, l'ecumenismo non è estraneo al loro pensare e operare. È del tutto naturale e consequenziale a quella finalità della lingua comune non solo come espressione "per intendersi", ma come base di "un intento" comune che si estrinseca nelle complesse eppure compositamente armoniche espressioni della nostra fede.

Parlare e "sentire" all'unisono, condividere valori e anche problemi, immettendosi in quella scia di spiritualità che ricerca l'unità delle diverse confessioni cristiane, è pane quotidiano per un esperantista credente.

Si pensi al dialogo fraterno con il KELI e il TOEL che, com'è noto, sono i movirnenti laicali evangelici e ortodossi corrispondenti all'IKUE.

L'ecumenismo non è una novità. È diventato emergente in questi ultimi anni, ma ha alle spalle decenni di tentativi, approcci, potremmo dire prosaicamente "assaggi" per vedere quanto di comune ed assimilabile vi sia nel "banchetto" che ogni confessione cristiana apparecchia per i suoi discepoli.

Sono ormai confinate nei manuali di storia le lotte di religione che hanno segnato l'Europa nei secoli passati ed è anche tramontato in gran parte l'ostinato rifiuto nei confronti del pensiero religioso, dovuto ad apparati di potere atei e a una cultura che condannava la fede a non avere spazio nel sapere, ma addirittura ad essere "oppio" o "favola" per incapaci di pensiero.

Oggi la cultura è tornata ad interrogarsi su Dio, e quel Dio dichiarato "morto" alcuni anni fa, ha di nuovo fatto irruzione nei rivoli delle diverse manifestazioni in cui si esprime la storia, la cultura, che è poi la vita dei popoli.

Non intendiarno qui affrontare il discorso interreligioso, che richiederebbe ben altro sviluppo. Esiste e va tenuto presente, specie con quelle religioni derivanti dal comune ceppo abramitico: ebraismo e islamismo. Limitiarnoci qui al campo più ristretto, ma ricco di sollecitazioni e a noi più prossimo: quello dell'ecumenismo, cioè quello delle diverse confessioni in cui si confrontano i discepoli che nel Battesimo si riconoscono cristiani, con una fede comune incentrata nella Trinità.

La fede cristiana -prevalente nella nostra cultura occidentale, con larghe frange all'Est europeo, si trova oggi più che mai a dover fare i conti con quella "spaccatura" che ha portato in passato a dividere le diverse confessioni. La ricerca dell 'unità nella fede è chiesta in primo luogo da quell' "Ut unum sint" detto, gridato da nostro Signore; ma lo chiede oggi anche il bisogno di un più intenso, coerente rapporto spirituale e fraterno tra i popoli, lo chiedono le generazioni future (alle quali già stiamo lasciando non poche rovine), perché possano convivere su di un tessuto umano spiritualmente più coeso.

La storia dei nostri giomi segnala ancora, purtroppo, persecuzioni nei confronti dei cristiani, specie nel continente asiatico, e frizioni tra diverse confessioni cristiane in Europa: tra cattolici e protestanti nell'Irlanda del Nord; tra cattolici e ortodossi nell' ex-Jugoslavia. Sono i residui di secolari conflitti locali che si spera siano destinati a scomparire a breve. Più in generale, i cattolici europei si trovano oggi in una singolare posizione: quella di incontro e snodo tra un Est prevalentemente ortodosso e un Ovest "riformato". Occidente, nel suo complesso (cattolico e riformato) e Oriente sono i "due polmoni" - per usare un'espressione cara a Giovanni Paolo II - attraverso i quali l'Europa cristiana ha respirato per secoli.

La confessione ortodossa non è, almeno formalmente, molto distante dalla dottrina cattolica, ma è rigida nelle sue prerogative. È passata, in molti Paesi, attraverso la dura prova del regime comunista senza però quel salutare aggiomamento che è stato per i cattolici il Concilio Ecumenico Vaticano II. Dall'altra parte c'è l'Ovest "riformato" (evangelici, anglicani, luterani) che subisce, come del resto avviene da noi, il dilagare del secolarismo, con conseguente perdita di smalto, di vivacità e fermento spirituale.

Pensano, purtroppo, le "sètte" ad insinuarsi fra tutti, con il loro accattivante - e spesso accomodante - "credo" e a rispondere, a modo loro, al diffuso malessere spirituale dell'uomo contemporaneo. Si fa sempre maggiormente diffusa la consapevolezza che non si possa più annunciare il Vangelo in maniera forte e credibile senza impegnarsi a lavorare per la piena riconciliazione tra i cristiani che lo professano e ne fanno norma di vita.

L'ecumenismo è diventato così un imperativo spirituale per tutti i credenti in Gesù Cristo, Figlio di Dio, Dio egli stesso, nato e risorto per la nostra salvezza.

È questo il fondamento di tutte le confessioni cristiane che, a partire dalla fine dell' 800 (ma di fatto in tempi più prossimi) hanno compiuto grandi passi di avvicinamento; attraverso il diaJogo, l'approfondimento teologico, la preghiera, dicendo comunque un deciso no alla rinuncia delle proprie tradizioni di fede, no a forme di concordismo facile, che in realtà nuocciono al vero dialogo ecumenico e ne fanno una sorta di (così viene definita) "marmellata spirituale". E altri no vanno detti per una buona marcia del cammino ecumenico: no a inerzia, pigrizia e soste colpevoli; no all'impazienza che vorrebbe bruciare le tappe per avere tutto e subito.

I timidi passi compiuti nella prima metà del secolo scorso si sono fatti più decisi dopo le aperture dovute al Concilio Vaticano II al quale dobbiamo fondamentali punti di riferimento. Alcuni documenti del magistero, sia conciliari che successivi, sono dei veri e propri pilastri nella costruzione della casa ecumenica. Si pensi al decreto conciliare Unitatis redintegratio (1964) e alla successiva enciclica di Giovanni Paolo II, Ut unum sint (1995).

Si è presa cosi, con più consapevolezza e determinazione, la via che deve portare alla riconciliazione; non più quella dell'antagonismo, o delle nostre strade contorte, seminate di animosità, incomprensioni e senza sbocco.

Si è cominciato a dissipare pregiudizi, malintesi, tenendo ferme le esigenze della verità con la forza della carità. Una verità che sia autentica e non solo il mio puntiglioso e intollerante punto di vista; una carità che cerchi il bene di ognuno e non solo il mio volere o la somma dei miei egoistici interessi.

La modalità del dialogo ecumenico è dunque quella del cammino paziente e costante della verità nella carità, a tutti i livelli: anzitutto quello teologico, in cui gli esperti studiano le possibilità di incontro, di "ricucitura" di uno strappo dottrinale.

Con l'Oriente ortodosso sono già cadute da tempo le reciproche scomuniche e si lavora per trovare punti di accordo come, tra l'altro, quello che consenta di fissare una data comune per la Pasqua. Pur essendo le Chiese ortodosse dottrinalmente molto vicine alla Chiesa cattolica, permangono tuttavia ancora alcune divergenze, in primo luogo la questione del "primato petrino".

A Occidente le difficoltà dottrinali sono più complesse, ma non vengono accantonate, vengono affrontate e in parte anche superate, come si è verificato con la "Dichiarazione congiunta sulla dottrina della giustificazione", firmata ad Augusta il 31 ottobre 1999. Anche se sussiste sull'argomento qualche problema ancora aperto, che dovrà essere ulteriormente esaminato, quest'accordo tra cattolici e luterani ha segnato un passo importante sul cammino verso l'unità, rimettendo in primo piano l'aspetto della misericordia di Dio. Altre questioni difficili riguardano il ministero episcopale nella successione apostolica e la condivisione eucaristica.

A livello di carattere pastorale, l'ecumenismo trova certamente adeguata espressione nel dialogo e nell'incontro fratemo, incoraggiato dai documenti del Magistero. "Infatti con questo dialogo - dice la Unitatis Redintegratio (n 4) - tutti acquistano una cognizione più vera e una più equa stima della dottrina e della vita di entrambe le comunioni e inoltre quelle comunioni conseguono una più ampia collaborazione in qualsiasi dovere richiesto da ogni coscienza cristiana per il bene comune e, se talora si può, convengono a pregare insieme"

Ecco, è la preghiera comune la vera anima del movimento ecumenico. Ormai da decenni - con maggior visibilità e insistenza in tempi recenti - ha luogo in tutto il mondo la "Settimana di preghiera per l'unità dei cristiani" nel periodo compreso tra il 18 e il 25 gennaio. Una Commissione ecumenica internazionale assegna a queste giornate tracce di meditazioni e di celebrazioni indicando un particolare tema biblico che faccia da guida e "puntello" spirituale al comune percorso di fede, dando luogo ad una sorta di convivialità nelle differenze.

Nell'ambito dei passi di avvicinamento, va ricordata la Charta Oecumenica, documento sottoscritto a Strasburgo nell' aprile 2001 tra le Chiese cristiane d'Europa: Chiesa cattolica e coordinamento delle altre confessioni cristiane. È un testo che non ha carattere magisteriale, ma di impegno comune a testimoniare il Vangelo e a ricercare l'unità visibile dei cristiani in un cammino di riconciliazione e di dialogo. Non c'è da dubitare dell'accoglienza che il documento troverà a mano a mano che verrà recepito e studiato nelle comunità cristiane. Perché, specialmente nell'ultimo decennio del secolo appena concluso, l'ecumenismo è straripato da una sorta di recinto specializzato, riservato agli esperti, nelle folle, in quel "popolo di Dio" che nello slancio ecumenico cerca una risposta alle grandi sfide umane e spirituali del nostro tempo. È diventata ormai consuetudine parlare di "ecumenismo di popolo", per indicare lo spirito sviluppatosi largamente in ambienti cristiani, specialmente dopo due assemblee ecumeniche europee: Basilea nel 1989 e Graz nel 1997. Confortante e bello, anche se certamente non esaustivo, l'ecumenismo di popolo vede segni concreti di un avvicinamento spirituale di corpi da tempo separati. "Se le comunità cristiane sapranno veramente convertirsi alla ricerca della comunione piena e visibile - dice la Ut unum sint (n. 84) - Dio farà per esse ciò che ha fatto per i loro santi.

Egli saprà superare gli ostacoli ereditati dal passato e le condurrà sulle vie dove egli vuole: alla "koinonia" visibile che è al tempo stesso lode della sua gloria e servizio al suo disegno di salvezza".

Non va dimenticato che il secolo XX, durante il quale si è verificata questa straordinaria apertura ecumenica con l'intensificarsi degli studi e degli incontri, in un processo dialogico e di purificazione della memoria, ha avuto anche una testimonianza ecumenica particolare: la grande effusione di sangue dei martiri di tutte le confessioni cristiane, vittime di ideologie aberranti. Essi hanno fondato insieme, nel dolore, la propria vita in Cristo e nel Vangelo, in una unitarietà ed esemplarità di fede che costituisce una pietra di grande spessore ecumenico innalzata sopra i fattori di divisione Non siamo, purtroppo, ancora fuori da queste prove durissime: ci sono già nel mondo i martiri del XXI secolo e aggiungono altre pietre preziose alla causa del Vangelo. È un' azione santificatrice che scandisce tempi nuovi per la fede, chiamata a vivere nella condivisione, nel dialogo, in una fiduciosa comunione di preghiera, nuove tappe del cammino ecumenico.

Il cammino verso l'unità passa tra molti problemi ancora aperti: divisioni dottrinali, differenze culturali dei popoli, diversità dei loro carismi di cui deve tener conto l'impegno di un dialogo animato da volontà di riconciliazione

Tutti i nostri progetti, la nostra sia pur abile tessitura di rapporti umani non sono tuttavia che mezzi: è giusto lavorare fino in fondo per perseguire lo scopo, ma è molto importante ricordare che l'ecumenismo non può esaurirsi nelle nostre capacità e iniziative perché è dono - grande e misterioso -dello Spirito Santo. Il dialogo è un mezzo, ma è lo Spirito il suo sigillo.

È lo Spirito che dà la vita, che raduna le membra separate e disperse (Ezechiele, 37), che solo può condurre a compimento quell'unità che trascende le nostre misure umane e rende possibile ciò che, per la nostra fragilità, non riusciamo a realizzare.

È lo Spirito che ci aiuta ad andare avanti, anche quando ci sentiamo incapaci e qualche volta addirittura sconfitti. È lo Spirito che ci porterà alla testimonianza comune nella piena unità voluta dai Signore.

Giuliana Zavadini Caselli

 

POR NIA RELIGIA KULTURO
 La slava ortodoksa kruco havas du horizontalajn kaj unu oblikvan strekon. La supra streketo simbolas la sildon kun la teksto "Jesuo, rego de judoj", la plej suba, oblikva streko memorigss pri la du Viroj, krucumitaj kun Jesuo: unu mokis Lin dum la alia kredis Lin kaj eniris la cxielon kun Li.
El la revuo "Monato"
decembro 2002



BONFARADO PER ESPERANTO DE IKUE-UECI KAJ PAROĤO

Premiso: Benino (Afriko): registara konsisto Respubliko.
Surfaco 112622 Km kvadrataj.
Loĝantaro 6.000.000; ĉefurbo: Porto-Novo; Vivodaŭro jaroj por viroj 52, por virinoj 55.
Religio: animistoj 61%; katolikoj 21%, muzulmanoj 12%, protestantoj 2,3%.
Analfabetoj: 62%
Tozounmé vilaĝo je 6000 loĝantoj, paroĥo Agame, diocezoLokossa.
Oficiala lingvo: franca, uzataj idiomoj Fon, Gu Yoruba kaj aliaj.
S-ro Gaston HOUSSOU paroka konsilanto el Lokossa, peranto de IKUE, elementa instruisto kaj universitata studento pri "Internaciaj rilatoj" en Kotonou.

Raporto de sac. Don Duilio Magnani ĝisdatigita al februaro 2003

Hodiaŭ,la 10-an de oktobro 2002,renkontiĝis en Rimini misia flegistino, Carla Baraldi el Carpi (MO), kun la bonfara komitato en la paroĥo de Sanktaj Johano kaj Paŭlo.

Ŝi, laika misia flegistino en Benino, pasintiare konatiĝis kun la komitatanoj t.e. la paroĥestro, geedzoj Marsilio Guazzini kaj Maria Pia Tosi, membroj de UECI kaj Elisabetta Bianchi, kun episkopo de Lokossa, Mons-ro Viktor Agbanou. (K.S. nr. 6/2001).

Dum la UECI-Kongreso en Marina di Pietrasanta S-ino Carla Baraldi pasigis iom da tempo en Tozounmé, ŝi parolis kun la Episkopo, kun la loka komitato prizorganta la mastrumadon de "Flegejo ESPERO de IKUE", kun la infanoj. Ŝi esploris la lokon kaj rimarkis la preparitan materialon por la konstruoj ĉu de la preĝejeto honore al Sankta Pio el Pietrelcina, ĉu de la ESPERO-flegejo.

Kiel flegistino, kompetenta pri tia strukturo kaj alkutimiĝinta kun popola vivmaniero Carla donis siajn sugestojn kaj sukcesis ricevi kaj liveri al ni la fake preparitan projekton de la nova flegejo.

La plej grava informo de Carla temis pri nia peranto s-ro Gaston Houssou 37 jaraĝa, edziĝinta, kun ĵus naskita fileto Anorina. Li sajnas tre serioza kaj agema, bonkora kaj sindonema. Praktikanta katoliko, filo de pioniro de katolikismo en Tozounmé vilaĝo, aktivas parol- kaj movad-nivele. Valida elementagrada instruisto en la loka lernejo, s-ro Gaston zorgas pri deko da orfoj vivantaj en sia "dometo" kaj lernigas al ili ankaŭ E-lingvon. Pro tio li fondis OLE-n (Orfa Lernejo Esperantista). Efektive, la georfoj salutis la flegistinon, kiu tamen nescipovas Esperanton, per E-kantetoj kaj per la preĝoj Patro nia kaj Saluton Maria.

Ĉu vi deziras esplori la "dometon" de la benina IKUE-landa reprezentanto? Sekvu min. Temas pri dometo el la plej "rica" surloke, ĉar konstruata parte el brikoj (tio esta simbolo de riĉeco) kaj parte el pajlo-koto. Ambaŭ ĉambretoj estas senpavimaj kaj kovritaj per ondlada tegmento. La litoj por ĉiuj, familio kaj georfoj, estas matoj rulfalditaj dumtage en ĉambra angulo. Oni kuiras kaj manĝas kaj instruas subĉiele je la ombro de palmoj kune kun la kortaj bestetoj. Polifonio de la bird-kantoj, de la ŝaf-blekoj akompanas la ĉiutagan vivon kaj ĝojigas senpage la tutan familion.

Ĉu la necesejoj por tiom da 10/15 gefamilianoj? S-ino Carla ne vidante necesejojn ie ajn, donacis 1000 eŭrojn por konstrui ilin tute apude de la Gaston-dometo. S-ro Gaston, informante min pri tio, ĝojoplena retmesagis tiel: "...per la donacitaj 1.000 eŭroj de Carla oni konstruos du necesejojn, el kiuj unu kun du truoj por la infanoj, kaj la alia por la fremduloj". Rimarku kia ĝentileco! La lokaj pliaĝuloj ne bezonas ilin, eventuale nur por la fremduloj.

Tozounmé, vilaĝo kun 6.000 enloĝantoj dise vivantaj en grupoj da kabanoj en la kamparo kaj en la arbaro, havas nur kampajn padojn. Kompreneble ne ekzistas tie fluanta akvo, des malpli elektra kurento. Oni uzas nur la senpagan sun-kaj lun-lumon donitan de la Kreanto. Tial la zorgema flegistino Carla liveris al la OLE-anoi uzitan kurentan generatoron pruntedonitan de la misiejo. Okazis grandega "miraklo" kaj sekve oni festis, ĉar tie suficas malmulte por danci. Ni iru tien por ĝoji kaj... Dancu kun ili. Ni revenos plifortigitaj korpe kaj spirite.

Pri la kolektita mono cele al du bonfaroj, resume mi informas ĉiujn, paroĥanojn kaj UECI-anojn, ke por la preĝejeto, je 300-persona kapacito, dediĉota al Sankta Patro Pio, oni kolektis 4.200,00 eŭrojn. Tamen fidante dian Providencon, oni sendis 5.000,00 eŭrojn al la Episkopo. Lia Mosto lastatempe tre dankis la bonfarantojn kaj certigis nin: "Ne estas problemoi pri la mono. Mi Persone kontrolos ĉion".La Episkopo invitis nin viziti lian diocezon okaze de la preĝeja inaŭguro.

Por la Flegejo oni monkolektis, ĉu per personaj ofertoj de la UECI-anoj, ĉu per tiuj de la paroĥanoj, sed precipe per la plurfoje arangita bazaro de la uzitaĵoj (Mercatino dell'usato) ĉe la paroĥa preĝejo de la Sanktaj Johano kaj Paŭlo en Rimini, zorge de la menciitaj sinjorinoj Maria Pia Tosi kaj Bianchi Elisabetta, kiuj tre lertai sukcesis engaĝigi ankaŭ aliajn kunlaborantinojn, la sumon de 7.500,00 eŭroj.

El ili 4.000,00 eŭroj estas jam ĉe la manoj de la kasistino de la loka komitato por Flegejo, religia Fratino Maria Goretti, misiistino en Lokossa.

Laste, s-ino Carla, kiun ni tre dankas ankaŭ per tiu ĉi bulteno, emociita pro la sindonemo de S-ro Gaston Houssou, sugestis al nia bonfara komitato, kiu akceptis, donaci al li uzitan motociklon.

Efektive, nia frato kaj samideano Gaston disponas nur je simpla veturilo (foto antaŭ la sidejo de la Benina IKUE-Sekcio de li fondita), la biciklo donacita al li de la Germana Ruga Kruco en la jaro 1985! Plurfoje en la semajno, ofte ekirante kaj revenante dum mallumo, li veturas al poŝta oficejo de Lokossa (20 km), al la aŭtoritatuloj, al civilaj oficejoj k.t.p. aŭ tutsimple por viziti kaj arigi ilin en la nova sidejo de IKUE-sekcio en Lokossa. Vidu lin "sursoŝeje" (foto) per sia veturilo.

Ĉu eblas rifuzi la donacproponon de nia tre kara Carla al tiu sindonema samideano? Kiu el vi deziras kontribui scias jam al kiu sin turni: private al sac.Magnani, movade al UECI per la poŝta konto.

Karaj gebonfarantoj, mi ĝojas, ke niaj planitaj bonfaroj iom post iom realigas. Ni marŝas sur la spuroj de Sankta Patro Pio praktikante la ordonon de Kristo: la Amo al Dio (pregejeto), la Amo al proksimulo (Flegejo). La du reloj de la ununura trako al la eterna stacidomo. Ĉu vi konsentas? tu vi daŭrigos la vojon?...

Laŭ lastaj ret-informoj Gaston treege dankas ĉiujn gebonfarantojn; anoncas ke Patro Mateo celebris en la preĝejeto la unuan meson de Kristnaska Nokto decembre 2002, ke la 6-an de februaro 2003 ĝenerala patrino de religiaj fratinoj (el Romo) vizitis Lokossa-n kaj alportis mesaĝon de Carla Baraldi, kiu ĝojas pri la laboroj faritaj de la Komitato pri la flegejo. La pasintan lundon (13/01/03) estis finita la tegmento de la preĝejeto Patro Pio en Tozounmé.

Fine, kun ĝojo ni scias ke Gaston partoprenos en la 16-a Ekumena Kongreso en Rimini



NI FUNEBRAS KAJ KONDOLENCAS

Padre Riccardo DI PRINZIO (n. 13/03/1925 m. 21/08/2002)
Prof. Pastro Angelo DURANTI (n. 18/08/1927 m. 8109/2002)
Giorgio CECI NEVA m. 15/01/2003 all'eta di 92 anni.
Ni preĝu por la forpasintoj:
Ripozon eternan donu al ili, Sinjoro.
Kaj la lumo senfina brilu al ili.
Ili ripozu en paco. Amen.

Pastro Rikardo DI PRINZIO

Estis kapucena monako, dumviva membro de UECI, simpla patro kiu disvastigis esperanton per poemoj kaj kanzonoj naivaj sed simpatiaj.

Li partoprenis en diversaj internaciaj kaj naciaj kongresoj. La lasta en kiu li partoprenis estis la kongreso en L'Aquila en 1999.

Plurfoje li korespondis kun prezidanto de UECI.

Naskita en Guardiagrele (centritalia regiono Abruco, Italio) la 13an de Marto 1925, li vestiĝis per la kapucena froko la 10an de Aŭgusto 1943, kaj eldiris siajn unuajn votojn la 12an de Aŭgusto 1944 kaj li votis sin definitive al la Sinjoro la 11.an de Julio 1948 kaj pastriĝis la 3an de Decembro 1950. Dum unu jaro (1952-1953) li estis instruisto en la seminario de Sulmona, misiisto en Guajira ekde 1953 ĝis 1972. Reveninta el misiado li loĝis en diversaj domoj de sia ordeno: en Lanciano, Vasto Marina, Incoronata di Vasto, Chieti kaj, dum la lastaj dek jaroj, en Manoppello.

Laŭ rememoroj de lia superulo kaj de liaj religiaj kunfratoj ni resume raportas: "Li estis konstanta je la liturgia preĝado eĉ en hospitalo li trapreĝis per la breviero kaj la rozario estis la konstanta akompano de lia vivo. Lia kapablo elteni suferon aspektis heroeca. Li spertis du infarktojn, operacion ĉe la koro, transplanton de du koraj vejnoj, fortan astmo-spiron, sed li ĉiam diris ke li fartas bone. Li neniam plendis, neniam volis ke lia sanstato pezu sur la aliaj.

Li havis grandan deziron: la unueco de la popoloj, kiu kondukis lin enamiĝi je esperanto, kaj li esperis ke ĝi povu fariĝi universala lingvo


Prof.ro Pastro Angelo DURANTI
(De Madonna degli Angeli, Italio)

Naskita la 18an de augusto 1927 en San Pancrazio de Ravenna, li doktoriĝis pri teologio (1952), juro (1956), kaj filozofio (1960) kaj konigis sin pro sia agado kiel bibliisto. Li estis fakte akcelanto kaj kunordiganto de la itallingva "Bibbia Concordata" verko laŭ komuna eldono: teksto valida por katolikoi, ortodoksuloj, hebreoj kaj protestantoj, por kies realigo laboris dum 9 jaroj 36 tradukantoj.

En 1959, kune kun alia fakulo, li planis alian kolosan laboron: la tradukon de la Biblio el la originaloj hebrea, aramea kaj greka. Kiel bonfaranto li starigis infanvartejon kaj domon por maljunuloj. En la Esperanto-movado li redaktis dum pluraj jaroj "Biblia Revuo", kunlaboris por la realigo de la "Biblia Vortaro" kaj eldonis ĝin. Post la ĉeso de la eldonoj de "Biblia Revuo" li lanĉis "Ekumenismo".

Kiam nia Unuiĝo translokiĝis al Romo (1977) estis li kiu disponigis al IKUE ĝian unuan sidejon, en Via Berni 9.

Li estis katolika sacerdoto kaj parokestro; el tiu ĉi rolo, en la jaro 1992, pro gravaj polemikoj, estis forprenita de la episkopo de Ravenna kaj sekvis, bedaŭrinde, malrajtigo celebri.

Liaj sanstataj problemoj tre kreskis dum la lastaj jaroj, tiom ke oni devis amputi lian dekstran kruron. Kaj komence de septembro, post denova enhospitaligo en Ravenna, li estis translokita al la hospitalo de Rimini kie li devis esti submetita je operacio de la alia kruro. Antaŭtage de la operacio, je la horo 1.56 matene de la 8a de septembro 2002, li mortis. Lia tombo estas en vilaĝo Casale di Carpineta, Cesena provinco Forlì.

En julio 2002 respondante al letero de S.Boschin. prezidanto de UECI, kaj instigante lin disvastigi la vorton de Dio pere de esperanto pastro A.Duranti, inter alie, skribis:

"Prediku la vorton; insistu ĝustatempe, malĝustatempe; konvinku, admonu, konsilu, en ĉia pacienco kaj instruado. Ĉar venos tempo, kiam oni ne toleros la sanan instruon..."

Giorgio CECI NEVA

Giorgio CECI NEVA, laŭ informo de s-ina Luisa Oberrauch Madella, mortis en la urbo Parma la 15an de januaro 2003.
Li estis, kun la edzino, ĉiam membro subtenanto de UECI kaj IKUE .
De multaj jaroj li estis en rulseĝo pro grava malsano.



MULTE DA DANKOJ

Per offerte pervenute nel primo trimestre 2003
Pro bonfarado
 99,95 eŭro D.D. M. (RN)
18,00 eŭro G.G. (BO)
9,00 eŭro G.D'A. (BO)
Pro fonduso alfabetigo
 26,00 eŭro B.E.C. Pianoro (BO)
Pro Espero Katolika
79,00 eŭro G.H. (TO)
Pro Katolika Sento
 77,00 eŭro G.H. (TO)



ANKAŬ MI RENKONTIĜIS KUN PATRO PIO

Jen kiel okazis. Mi kun aliaj kvadek samfirmaaj laboristoj estis faranta rondvojaĝon tra Italio kaj unu el la vojaĝceloj estis ĝuste ankaŭ preterkura, kaj sen devotecaj taskoj, vizito al Patro Pio. La turisma gvidisto obtenis ke la Patro ricevu niajn salutojn per manpremo en la sakristio tuj post lia longtempa meso. Ĉiu el ni havis lian parolon, nemalofte gaje ŝercema. Mi estis samtempe indiferenta kaj turbata.

Mi nutris pri la afero "Patro Pio" miajn personajn pensojn. Ofte oni estis parolintaj al mi pri la mirindaĵoj aŭ eble mirakloj referencitaj al lia persono, kiujn mi emis eĉ kredi veraj. Pli klare, al mi malmulte interesis ĉu ili estas veraj, ili forstaris ekstere de miaj dezireblaj spertoj: eble tiu ĉi sinteno iel defluis el mia katolika edukiteco kiu nemulte aprezigas tiujn fenomenojn kaj eĉ ilin subtaksas kiel la plej malaltajn signojn de sankteco.

Alia afero min malkvietigis. Mi jam aŭdis kaj konvinkiĝis ke tiu ĉi homo kondutas kiel vere kredanto, homo kiu malkovris ke la konsista ĝojo de homo estas la adhero al Kristo, en kies amo li servas senrezerve la homojn. Homo de supernatura vivo, kiel oni dirus en kristana lingvaĵo.

Mi timis tiun homon ĉar mi, kvankam kredanto, super ĉio deziris ke Dio forestu de mi kaj ke miaj komfortoj, ne skrupule distingeblaj inter konformaj aŭ ne al la kirstana vivmaniero, ne restu kompromititaj. Mi timis ke tiu ulo povu min breĉi kaj treni al kelka stranga direkto.

Jen mia vico ĉe la Patro, en la sakristio. Mi klopodis ridete mieni esperante ke lia atento pasu baldaŭ sur la sekvantan vizitanton. La Patro haste kaj supraĵe tuŝis miajn dekstramanajn fingrojn kaj samtempe frapetis per la sia maldestra mano mian dekstran tempion dirante "Ho, vi venis nur por spiri novan klimatan aeron!", kaj tuj adresis siajn manon kaj parolon al la sekvanto.

Mi min sentis feliĉa pro la evitita danĝero. Mi bonŝancis min teni for de komplikaj spiritaj problemoj. Sed iom post iom min ekokupis dubo kiu fariĝis preskaŭ certeco: "Tiu ĉi homo komprenis ĉion! Aparte, ke mia vizito celis nur sperti novan etoson, foran tamen el spiritaj meditoj". Mi lin ne plu renkontis. Sed tiu vangofrapeto kaj tiuj vortoj mi resentas kaj reaŭdas kaj certigas ke li min legis ene...

Armando Zecchin


KIAL BLINDA LA FERVORO EN VERE RELIGIA ZAMENHOFA HIMNO?
Demandoj de Vercelaj kursanoj legintaj la himnon
"Prego sub la Verda Stelo".

Profesoro, kiu ajn estu la kultura postmedio de Zamenhof, en tiu ĉi komentariinda himno emergas bibliaj kaj kristanaj konceptoj: Dio konceptiĝas kiel vera persono kreanta kaj juĝanta kaj amanta al homo kaj pro tio preĝata de la homaro, persono tute malsama el la vivmedia mondo kaj homoj, Dio tute ne deisma kaj ne panteisma entute. Sed, profesoro, kial tiuj vortoj "ni ne venas... kun dogmoj de blinda fervoro" en la dua verso de la dua strofo?

La profesoro respondas: oni legas kaj, foje, kantas la zamenhofan homaranisman himnon "preĝo sub la verda stelo" el kiu elsaltas la vortoj: "Vi, ho senkorpa mistero, fortego..." kaj tuj poste, en la dua strofo, "Al Vi ni ne venas... kun dogmoj de blinda fervoro". Kiel sciate, Zamenhof himnis siajn pensojn por igi pli klara kaj akceptinda homaranismon ekĝermantan el sia antaŭa hilelismo (1905-1906).

Kio estas tiu "Vi, ho senkorpa mistero, fortego, la mondon reganta..."? Turniĝu kaj turnigu, fine ŝajnas ke tia koncepto estas alia sankta dogmo. Des pli ke Zamenhof intencis rikolti cirkaŭ tiu ĉi la diversajn religiojn. Eble dogmo maldikigita, mildigita... sed fine vera dogmo. Aŭ ĉu Zamenhof kultas diversajn difinojn pri dogmo?

Ĉiukaze ni filtrigu ĝin tra la "kun dogmoj de blinda fervoro". Kiaj estas tiuj ĉi? al kiuj dogmoj aludas Zamenhof?

Se ĉiuj dogmoj difektus per "blinda fervoro", do ankaŭ tiu zamenhofa de la unua strofo; se, male, temus pri du kategorioj de dogmoj, kiuj estas la blinde fervoraj? Al kiuj pensis Zamenhof?

Nepenseblas ke Zamenhof nesciis kaj nespertis ke ĉio, eĉ en esperantismo, povas difektiĝi per "blinda fervoro": ĉio bona povas generiĝi al putro! Se Zamenhof tion scias, signifas ke por li vere ekzistas dogmoj je "blinda fervoro" kaj alia fervoraj senblindecaj, ĝuste laŭ ilia mem naturo!

Eblas eniri en la menson de Zamenhof, ĉu estas zamenhofistoj kiuj trovas dokumentojn per kiuj klarigi tiukoncerne?

La dogmoj povas certe igi malamikoj homojn, kaj tion hodiaŭ Zamenhof spertus inter siaj idealaspiraj samteranoj en Israelio, kaj samtempe li povus konstati ke la samaj dogmoj, inter la malsamaj samlandanoj, ne mahelpas, foje eĉ favoras al la homa reciproka komprenado.

Ĉu licas pensi ke Zamenhof opiniis ke la liaj ne estis dogmoj, aŭ ĉiukaze ke la liaj devenas el racio, el rezonado, dum la aliaj devenus el "blinda fervoro"? Tiu lasta opinio, se ne nur arbitra, al multaj malplaĉus ĉar ĝi demontrus ke Zamenhof juĝis iom trohaste. La dogmoj, fakte, (oni pensu en tiu momento al tiuj kristanaj) estas alvenpunkto, ne startpunkto de religio, kaj estas juĝeblaj nur post profunda preciza origina dokumentigo, kaj la eventuala kritiko devas enplekti historion kaj sciencajn fundamentojn: sen tia scio ili, certe, montriĝus "blindaj". Kaj la fervoro, same kiel en la esperantismaj aferoj, prave povas esti nur laŭde "fervora"!

Povas esti ke en Zamenhof agis subsube la pensmaniero de framasonoj, al kies asocio li eble junecaĝe aliĝis kaj ĉiukaze en liaj landoj inspiris profesiularajn erojn. Kaj en eŭropkontinenta framasonismo svarmadigis la akuzon de dogmismo kontraŭ kristanismo, aparte kontraŭ katolikismo. Kvazaŭ Framasonismo ne proklamus siajn dogmojn!

Ne penseblas, tamen, ke Zamenhof intencis malŝati kategoriojn de esperantistoj, kiuj "fervoraj" kredantoj jam aliĝis al esperanto kaj al esperantismo.

Eble Zamenhof volis nur inviti al religia "fervoro", frata, tolerema, vere religia entute. Se tiu deviga fervoro farigas "blinda", ĝi meritas la sagojn de Zamenhof kaj de veraj kredantoj!... Pri tiu koncepto certe ĉiuj kredantoj "fervoraj" konsentas. Kaj kiu scias kiom da tempo kaj cerbumado li plenumis ĉirkaŭ la adjektivo "blinda" por trovi, sensukcese, alian malpli suspektigan.

Se estus donita la eblo renkonti Zamenhofon, sendube kelkaj lin sugestus trovi alian vorton, aŭ krei novan radikon (al la kreinto ĉio eblas!); kaj eventuale oni lin helpus (kiom da senpudora "blinda" audaco li devintus toleri!).

Por fini: profunda, kaj ankaŭ originala, via observo pri la kvalito de la koncepto pri Dio: persona realaĵo, neniom asimilebla al naturaĵoj aŭ al socio aŭ al kulturo aŭ al homa pasio aŭ al historia. Iuj grumblas pro tiuj "fervoraj" akcentoj kiuj ŝajnas ignori ateismemujoin ĉiuspecajn: por Zamenhof neniu sukcesas ignori tiun senkorpan misteron kaj superan estulon!

Pro tia laiko (laiko pro sendependeco el dogmoj!) Zamenhof meritus, hodiaŭ, premion el diversaj kristanaj akademioj!

Naskiĝis ankaŭ opinio ke Zamenhof estis ateismema: vere li junaĝe montris dubojn pri la ekzisto de Dio; sed ĉu eblas verki tiom precize, tiom elkore sen ke la Dio-ĉeesto brilus en lia koro?

Ĉu oni rajtas diri ke la religiemo de tiu himno estas io pli riĉa kaj pli deklaraciiga pri la vivkonceptadoj de Zamenhof ol la "interna ideo", eĉ tiu ĉi jam tiom nobla?

Armando Zecchin



RADIO VATIKANA

La elsendoj okazas en tri tagoj de la semajno, en la sama horo 21,20' MET (19,20 UTC).
Dimance - dauro 9' 20" -frekvencoj: mezonde 527 kaj 1530 kHz; kurtonde 4005 (74.90m.), 5880 (51.00m.)kHz.
Merkrede kaj Ĵaŭde -daŭro 9' - frekvencoj: mezonde 1611 kHz; kurtonde 7250 (41.37m.) kaj 9645 (31.10m.) kHz.
Petu la senpagan sesmonatan program-bultenon. Skribu al: Radio Vatikana -Esperanto Redakcio, SCV - 00120 CITTÀ DEL VATICANO.


EL LA "TAGLIBRO DE LA DELOGANTO"
TROVITA JE VENDOTABLO SUB URBAJ PORTIKOJ

Troviĝas du percepto-manieroj pri la malbono furoranta en la mondo, komprenigas tiu libro... fama: tiu kiu esence ĝin vidas kaj spertas en la natureco fizika ampleksiganta, en la tuta sia enhavo, ankaŭ aspektojn subjektivajn, psikologiajn kaj la misharmonion en la interpersonaj rilatoj; el tio, tial, la senpaŭza lukto kvazaŭ tiu estus la tuta malbono, kies elimino aŭ obnubiliĝo permesu ke la vivo brilu por ĉiam; kaj tiu kiu vivas kaj sentas la malbonon ene de la homo mem.

Tiu ĉi priskribendas per la konceptoj de la aŭtoro, dana filozofo de la unua duono de la dekoka jarcento (1813-1855), Sören Kierkgaard, inspiranto de tiu kiu poste estos nomata ekzistenciala filozofio kaj de ties kristana branĉo. Laŭ tiu filozofo, fiksiĝi por vidi kaj forfuĝi el la malbono, konsiderita laŭ la limigita amplekso supre aludita (natureca-fizika, psikologia kaj socia), egalvaloras sin bloki en la sensacia stadio kiun li nomas "estetika" (el la helena ai;sqhsi" = percepto per la sensoj). Aldonas la filozofo: ankaŭ la plej splenda fermiĝo tra tiu stadio "estetika" povas fali en krizon. Je certapunkto la Persona Eno povas sin senti malkontenta pri sia senĉesa post-kuro al plezuroj, kaj ekpercepti naskiĝon de iu sento de enuo, aŭ "naŭzo", laŭ esprimo de estontaj ekzistencialistoj. Eĉ la simpla konsciiĝo, fakte, pri eblo pri diversa vivmaniero destruas la protektan naivecon de la "estetikulo" kiu jam staras vidalvide de "aŭ-aŭ", aŭ resti en sensenca malkvieto aŭ malfermiĝi al alio, al la aliaj. Tia malkvieto, fakte, povas peli la Mion al pliiĝanta alproksimiĝo al la kunhomoj kaj al alpreno de pozicio etika kaj neutilisma en la socia vivo, al engaĝiĝo por plibonigi la vivsituaciojn de la aliaj. Temas, sendube, pri "etika" stadio de la spertiĝoj, kiu estas, do, tiu de civitano respektanta ĉiunivelajn leĝojn, kun propra profunda konvinko. Temas, evidente, pri superado de la "estetikaj" egoismo kaj utilecismo.

Sed eĉ tiu lasta stadio ĉiam pretas ekkriziĝi, apenaŭ kiam en la Persona Eno ekkompreniĝas ke la vera liberiĝo el la malkvieto povas solidiĝi nur alkroĉigante al iu realaĵo absoluta, transcenda, konkrete, al la volo de Dio kiel unika fundamento de la etikaj valoroj, kaj kiel kontentiĝo de la senĉesa serĉado. Temas pri elekto "transscenda". La homo estas, laŭ Kierkegaard, antaŭ vojforko: la homo estas, antaŭ vojforko: aŭ ekzisto aŭtente etika-religia, aŭ la nesenco devenanta el la banalizo de la malbono, reduktita al la edonisma kaj utilisma dimensio.

Ĉu la solitara, nun vaste konsiderata pensisto, Sören Kierkegaard, meritas brili en la panteono de niaj ŝatataj ĉiuepokaj epigonoj de Humanismo?

Armando Zecchin



Dal "Diario del Seduttore"
trovato in una bancarella sotto i portici di Torino

Ci sona due percezioni del male nel mondo, fa capire il libro... famoso: quella che essenzialmente lo vede e sente nella naturalità fisica, comprendente, in tutta la sua espansione, anche gli aspetti soggettivi psicologici e la disarmonia nei rapporti sociali: di qui la lotta senza quartiere come se questo fosse il male esclusivo, superato il quale la vita sorriderebbe definitivamente; e quella che trova il male dentro l'uomo.

Questa la vogliamo descrivere con i concetti dell'autore del libro, un filosofo danese vissuto nella seconda meta dell'ottocento, Sören Kierkegaard, ispiratore di quella che poi sarà chiamata filosofia esistenzialistica avviando in essa il ramo cristiano. Secondo questo filosofo, fissarsi a vedere e a sfuggire al male inteso nella forma sopra accennata (limiti psicofisici, naturali e sociali), equivale a fermarsi allo stadio delle sensazioni che egli chiama "estetico" (dal greco antico ai;sqhsi" =percezione per mezzo dei sensi). Dice il filosofo: anche la più splendida chiusura in questo stadio "estetico" puo andare in crisi. Ad un certo punto l'lo puo sentirsi insoddisfatto della sua ricerca incessante del piacere fino a provare una sorta di noia, o "nausea" come diranno più tardi gli esistenzialisti.

Il fatto stesso di prendere coscienza di una diversa possibilità di vivere distrugge l'ingenuita dell'"esteta" che si trova ormai di fronte ad un "autaut", o rimanere nell'inquieto senza-senso o aprirsi ad altro, all'altro. Tale inquietudine, infatti, può portare l'Io ad aprirsi verso gli altri e ad accettare di assumere una posizione etica e non utilitaristica nella vita sociale, fino a prodigarsi per una migliore qualità della vita per gli altri.

È questo lo stadio "etico" dell'esperienza che è quindi quello del cittadino rispettoso delle leggi di ogni livello, per propria profonda convinzione. È l'evidente superamento dell'egocentrismo.

Ma anche questo stadio può entrare in crisi, allorchè l'Io si rende conto che la vera soluzione dell'inquietudine è quella che si riferisce ad una realtà assoluta, trascendente, cioè alla volonta di Dio, come fondamento unico dei valori etici, e come soddisfacimento dell'incessante cercare. È la scelta "trascendente". La scelta è, dunque, per Kierkegaard, tra un'esistenza autenticamente etico-religiosa e il non senso derivante dalla banalizzazione del male, ridotto ad una dimensione edonistica-utilitaristica.

Merita, questo filosofo, di restare nel grande pantheon dei pensatori cristiani?



PREMI RISERVATI AI GIOVANI E A NON GIOVANI

L'UECI ha ancora a disposizione la somma di 774,68 euro per n°3 importi ciascuno di euro 258,22 da assegnare a giovani italiani di ambo i sessi, di età compresa tra i 18 e 30 anni, iscritti all' UECI o all'IKUE che conseguano il diploma di esperanto di 3° grado.

L'UECI, su mandato del gruppo esperantista "Giorgio Canuto" di Parma , gestisce premi per ricordare il missionario Padre Francesco Andreoni. Sono disponibili ancora 620,00 euro per n°4 premi da 155,00 euro ciascuno da assegnare a giovani di ambo i sessi, di età compresa tra i 16 e 40 anni, che conseguano il certificato di studio di secondo grado di esperanto. Non è richiesta l'iscrizione ad associazioni esperantiste cattoliche.

Condizioni: I premi saranno erogati quale contributo per la partecipazione a un congresso dell'UECI (Unione Esperantista Cattolica Italiana) o dell'IKUE (Unione Esperantista Cattolica Internazionale) o a un congresso ecumenico in lingua esperanto.

I concorrenti aventi i requisiti richiesti devono segnalarsi al dr.Serio Boschin, via Eritrea, 8 -31100 Treviso -tel./fax 0422.235381



DIALOGO INTERUECI-ANA

DIALOGO TRA UECINI

Kion gajnas katoliko sin fariĝanta esperantisto?
Materie, certe nenion! Male, li perdas iom da mono... revuoj abonendaj, kongresoj aliĝendaj... por subteni la diversajn movadajn kasojn.
En katoliko esperantiĝinta kreskas la idealo, jam ĝerme subkuŝanta en sia kredo, eble la unika, vere unika, la unua ĝermiganta jenan celon: doti la homaron je lingvo sendependa de aliaj lingvoj, je lingvo ne subinsideme subprema. Lastetempe el sia ideologio esperantistoj devenigis serion de "lingvajn rajtojn"... 		Che cosa guadagna un cattolico se diventa esperantista?
In lui si incrementa un ideale, certamente, già germinalmente contenuto nella sua fede: dare una lingua non subdolamente oppressiva. Questo problema anche gli esperantisti l'hanno sentito più acutamente negli ultimi tempi ed hanno creato una vera ragnatela di diritti linguistici.

Sed estas ankaŭ aliaj valoroj trenitaj de esperanto kaj trenantajn esperanton mem.
Ja, jes, rajtegaleco, tolero, kontraŭrasismo, malfermiĝo al aliaj ktp. ĝuste tiuj ĉi ne povus manki ĉar ili jam estis kaj jam fariĝis heredo de sennombraj edukaj kaj kulturaj kaj religiaj kaj partiaj agenteoj. Estus strange ke ili ne stabiliĝus kaj ne estus, almenaŭ nerekte, sugestataj de Esperanto.

Ma ci sono anche altri valori nell'esperantismo.
 Certo, uguaglianza, tolleranza, antirazzismo, oltre ai diritti linguistici (fatti emergere di recente dalla visione generale dell'esperantismo) ecc...; ma questi credo che ormai siano patrimonio di innumerevoli agenzie culturali ed educative che parrebbe strano che l'esperantismo non li proclamasse.

Ĝuste tiaj valoroj estas de ĉiam instruataj de katolikismo: do ni ne bezonas esperantismajn altirojn.
Per Esperanto katolikoj trovas novajn vojon kaj motivon al disvastigo kaj konfirmon pri la naturaleco kaj homeco de siaj religiaj konkludoj.
Bone! Tamen, en esperantismo tiuj valoroj flosas kaprice pro manko de motivoj. Kial defendi lingvojn kaj la kulturojn, kial simpatii por la homaro? En kristanismo ili elstaras motivitaj kaj funditaj kaj racie deduktitaj.
Se katoliko haltus, persone kaj publike, en la pura kaj simpla esperantisma proklamo de tiuj idealaj, li perdus multe da forto en siaj konvinkoj: kristano scias ke homoj estas ĉiuj amindaj kaj rajtegalaj pro tio ke ili estas, unuopule, kreitaj laŭ dia bildo, kaj destinitaj al eterna vivo, en persona individueco, ĉe Dio, kaj amataj de Jesuo Kristo ktp.
Ne ŝajnas ke Zamenhof sin apogis sur tiujn motivojn, almenaŭ nivele de skribaj verkoj. Eĉ, je komfimo de tio, el liaj verkoj ŝajnas ke li konvinkiĝis esti ne nur epigono sed preskaŭ iniciatinto de tiuj idealoj, kvankam sur la spuroj de Hillel.
Jes, li tion esprimas sed, ebla, temas pri ekscesoj de konsciiĝo pri granda misio!
 Eble ekscesoj, jes. En iu verko - aŭ ĉu nur letero? - rilate toleremon kaj reciprokan akcepton, li ne hezitas montri konvinkon ke tiuj principoj en la pasinto estis nur proklamitaj kaj neniel praktikitaj. Ni kristanoj, kiuj reputigas esti sekvuloj de lavango de altruistoj kiuj konsumis sian vivon pro amo al la proksimuloj en ĉiuj mondaj partoj suferante milfoje eĉ martiron kaj persekutojn, ne povas ne malĝoji pro tiuj asertoj: ĉu Zamenhof ne konis kaj ne perceptis tion kaj ne spertis tion en sia socia medio?

 Ma questi valori sano presenti da sempre anche negli insegnamenti cattolici.
Certo! Anzi nel cattolicesimo, e nel cristianesimo in generale, sona motivati e fondati: per cui se un cattolico si fermasse alla affermazione pura e semplice di quei valori perderebbe molto della forza delle sue convinzioni: il cristiano sa che gli uomini sono tutti uguali perché tutti creati ad immagine e somiglianza di Dio ecc. Zamenhof non pare si sia appoggiato su questi valori; anzi egli ebbe l'impressione, in un certo senso, di essere un epigono anzi un iniziatore. C'e qualcosa che tra le affermazioni di Zamenhof vorrei non avere mai trovato. Quello in cui dice, riguardo a solidarieta ecc. che finora questi principi sona stati proclamati ma mai realizzati. Noi cattolici, che ci reputiamo seguaci di una valanga di altruisti che hanno consumata la vita per amore del prossimo in tutte le parti del mondo affrontando spesso anche l'incomprensione e il martirio, non possiamo non dispiacerci che Zamenhof non si sia accorto di ciò. Anche San Francesco d'Assisi, verso la fine della vita, diceva ai suoi frati "dobbiamo cominciare a fare qualcosa perche finora non abbiamo fatto niente..." e voleva imitare quelli che l'avevano preceduto. Fu un iniziatore anche lui ma imitatore e rispettoso del bene proveniente dagli altri!
Ekscesoj de granda geniulo fariĝanta misiisto, kiuj neniel malpliigas lian historian gravecon!
Estu kio estu, ni kristanoj sendube havas ŝancon proklami nian sintonion kun grandparto de esperantaj idealoj, eĉ rajtas kaj devas, por plipravige plenumi la esperantismajn celojn, plenigi tiujn idealojn per la kristanaj motivoj. Tio ilin fortigas kaj elirigas el genia, kvankam ne unika, instinkta... kapricemo!
Do kristano-esperantisto ne perdas ion sed donas ion... 		Come mai Zamenhof non si accorse di questo che certamente accadeva anche nel suo ambiente sociale?
Si tratta certamente degli eccessi di chi ha una grande idea e sta per realizzarla. Comprensibile e perdonabile. Noi all'esperantismo possiamo dare quella fondatezza che esso non ha. Noi cattolici non solo non perdiamo niente, ma diamo qualcosa all'esperantismo. Ecco perché ci siamo!
Francesco Ottino (Dalla simultanea traduzione di Mantaut per il pubblico non esperantista)


QUOTE E NORME ASSOCIATIVE ANNO 2003

Associato ordinario (SO) 16,00  €
Associato giovane (SG) 8,00  €
Associato familiare (SF) 8,00  €
Associato ordinario con Espero Katolika (SOE) 37,00  €
Solo abbonamento a Katolika Sento (AK) 9,00  €
Solo abbonamento a Espero Katolika (AKE) 21,00  €
Associato sostenitore (SS) 32,00  €
Associato sostenitore con Espero Katolika (SSE) 74,00  €

Il periodico Katolika Sento viene inviato a tutti gli associati, tranne che per i familiari.
E' associato giovane chi non ha superato i 25 anni.
E' associato familiare chi convive con altro associato.
Per l'abbonamento all'estero aggiungere 6 euro per spese di spedizione.
Specificare nella causale del versamento la categoria dell'associato, l'anno di nascita dei giovani, l'esatto indirizzo per il recapito del periodico K.S., la destinazione di eventuali offerte.
I gruppi locali con almeno 10 soci trattengono 2,10 euro per l' associato ordinario e 1,05 per l'associato giovane o familiare, mentre la quota dei soci individuali va interamente all'UECI.

I versamenti vanno fatti sul C.C. Postale n. 11129475 UECI, viale C. Zavagli 73, 47900 RIMINI




16-a Ekumena Kongreso de Esperanto
56-a de IKUE ----- 53-a de KELI
30 aŭgusto - 6 septembro 2003

Temo: Vi estas miaj atestantoj, salo kaj lumo por la mondo

Tutte le modalità di partecipazione si trovano nel numero 7-8 luglio-agosto 2002 di Espero Katolika cui si rinvia. Per gli associati UECI, a differenza di quanto indicato in Espero Katolika, si consiglia di inviare la scheda di adesione al Sac.Bernhard Eichkorn, Romäusring 20, D 78050 Villingen Germania, mentre il pagamento della sola quota sia versato sul C/C/P n° 23290000 Centra Oficejo de IKUE: Via di Porta Fabbrica 15, 00165 ROMA.
Le quote di adesione, per ogni persona, sono di 60 euro fino al 31 marzo 2003, dal 1° aprile al 30 giugno sono di 70 euro e includono anche le gite a Ravenna e a San Marino.
I prezzi degli alberghi, si paga durante il Congresso, pensione completa dalla cena del 30 agosto al pranzo del 6 settembre, per persona sono i seguenti: Hotel a due stelle: camera singola 250 euro; camera doppia 210 euro; camera tripla 190 euro. Hotel a tre stelle: camera singola 380 euro; camera doppia 310 euro.
Tutti gli hotel sono vicini alla sede congressule che è presso la parrocchia Santi Giovanni e Paolo, Viale Carlo Zavagli, 73 - 47900 RIMINI San Giuliano Mare che si trova a due chilometri a nord della stazione ferroviaria di Rimini.


AVVISO E APPELLO A TUTTI GLI ASSOCIATI U.E.C.I.

Tutti i componenti del Comitato Centrale dell'UECI (8 persone) scadranno dal loro inicarico triennale con il 31 agosto 2003. Pertanto durante il 16° Congresso Ecumenico di Esperanto a Rimini, dal 30 agosto al 6 settembre 2003, presso la parrocchia dei Santi Giovanni e Paolo in Viale Carlo Zavagli 73 di San Giuliano a Mare, nella giornata del 4 settembre avranno luogo, sia l'assemblea annuale UECI e IKUE, sia le elezioni per il Comitato Centrale.

Chiunque si senta di candidarsi è invitato a scrivere alla Segreteria UECI (Corso Trapani 112 - 11141 TORINO) entro la fine di giugno c.a. per dare poi la possibilità di votare mediante lettera entro il 31 agosto a quanti non potranno essere presenti all'assemblea annuale. Ogni associato è pregato vivamente di leggersi gli articoli 16, 17 e 18 dello Statuto di cui è in possesso, qualora non l'avesse può richiederlo a me. In particolare rammento che per l'eleggibilità è richiesto che ogni candidato: a) abbia compiuto il 16° anno di età; b) sia iscritto all'UECI da almeno due anni consecutivi, compreso quello in corso; c) sia presentato da un presidente di gruppo o da tre membri del Comitato Centrale uscente o da almeno dieci associati aventi diritto di voto.



COMITATO CENTRALE U.E.C.I.

Presidente: Serio BOSCHIN, via Eritrea 8, 31100 Treviso, tel.-fax 0422.23.5381
Vice presidente e incaricata giovanile: Paola AMBROSETTO, via Emo, 9/C, 30173 Mestre (VE), tel.041.534132 -fax 041.612516
Segretario generale: Armando ZECCHIN, corso Trapani 112, 10141 Torino, tel. 011.3852449
Cassa: presso San Paolo IMI Filiale 2 -Stazione FS -Piazza Duca d'Aosta, 18 - 31100Treviso.
Consiglieri: don Duilio MAGNANI (Segretario per l'informazione), viale C. Zavagli 73,47900 Rimini, tel.-fax 0541.26447
Ionne DE ANGELI BERTOZZI, via Quercioli 114, 54100 Massa (MC) tel. 0585.792066.
Giovanni DAMINELLI, via Lombardia 37, 20099 Sesto San Giovanni (MI) - tel. 02.2621149
Giovanni CONTI, via F. Filzi 51, 20032 Cormano (MI), tel. 02.66301958- fax 02.66302110
Marsilio GUAZZINI, via Coletti 108, 47900 Rimini, tel. 0541.22993
Assistente Ecclesiastico: mons. Giovanni BALCONI, p.zza Duomo, 16, 20122 Milano, tel. 02.878014 (ab.) - 02.8556274 (Curia)
Grafica e impaginazione di Katolika Sento: Mario GUlLLA, via Benadir 62, 13100 Vercelli, tel. 0161.259397