Enhavo:



15° CONGRESSO U.E.C.I.
IL SALUTO E L'AUGURIO DEL CARDINALE MARTINI

  Ozake de via 15-a nacia kunveno, mi deziras adresi al ĉiuj partoprenantoj elkoran saluton kune kun la deziro ke vi havu bonan laboron, dankante vin pro la revuo "Katolika Sento" kiun vi regule sendas al mi.   In occasione del vostro 15° Convegno Nazionale desidero rivolgere a tutti i partecipanti un cordiale saluto accompagnato dall'augurio di buon lavoro, ringraziandovi del Periodico "Katolika Sento" che mi inviate puntualmen­te.
  Vi praktikas lingvon, kiu revas, kiel revis profeto Jesajo kaj la viziulo de apokalipso, unuigi en unu granda familio la popolojn de la mondo, trans malsameco de raso, moroj, animsentemo, tradicioj, por tiel kontribui al universalaj paco kaj konkordo.
   Siete cultori di una lingua che sogna, come sognavano il profeta Isaia e il veggente dell'Apocalisse, di unire in una sola grande famiglia i popoli del mondo, al di là delle differenze di razza, dì costumi, di sensibilità, di tradizioni, e di con­tribuire così al processo della pace e della concordia universali.
  Kaj mi ĝojas eksciante, ke, antaŭ la kulturaj interesoj, vi antaŭmetas la spiritan formadon kaj preĝadon. Kiel mi skribis en mia lasta paŝtista letero, "Sur via Parolo" gravas, "ke ni lasu nin esti animataj de arda espero, de profunda entuziasmo por la Regno kiu fontas el sindevigo kapabla esprimi en la ĉiutago de la homoj, la belecon de la dia promeso rilate la estontecon". Tia ĉi espero kaj tia ĉi entuziasmo fontas, ĝuste, el preĝado.
   E sono lieto di sapere che, agli interessi culturali, anteponete la formazione spirituale e la preghie­ra. Come scrivo nella mia ultima Lettera Pastorale, Sulla tua Parola, è importante "lasciarci animare da un'ardente speranza, da una profonda passione per il Regno che viene da un impegno capace di esprimere nell'oggi degli uomini la bellezza della promessa di Dio per il futuro". Questa speranza e questa passione sgorgano, appunto, dalla preghiera.
  Via kultura peno komence de la tria jarmilo estas aparte engaĝa ĉar ĝi fokusiĝas je la pristudo kaj pliprofundigo pri la figuro multaspekta kaj diverstalenta de sacerdoto Antonio ROSMINI, filozofo kaj majstro. Li konceptis la filozofian esploron kiel formon de evangelizado; li konservis vigla la fajreton de la vero, senlace batalante kontraŭ skeptikismo, agnostikismo kaj malriĉiĝo de valoroj moralaj kaj civilaj. Plie, Rosmini sondis per la lumo de la racio la multoblajn sektorojn kie enludiĝas la signifo de la vivo kaj de la destino de la homo; li kontribuis al dialogo inter kredo kaj kulturo; li instruis al ni, starigante la "Instituton de la Karitato", ne disigi la kulturon disde la suferoj kaj la angoroj de la malriĉuloj. Unuvorte, li antaŭiris la epokojn per siaj intuicioj kaj, samkiel okazis al ĉiuj profetoj, li spertis la maldoĉecon de nekomprenemo, restante ĉiam fidela je la Eklezio kaj je la Papo.
   Il vostro sforzo culturale all'ini­zio del terzo millennio è particolar­mente impegnativo, perché incen­trato sullo studio e l'approfondimento della complessa e poliedrica figura del sacerdote Antonio Rosmini, filosofo e maestro. Egli ha concepito la ricerca filosofica quale forma di evangelizzazione; ha tenuto viva la fiaccola della verità, lottando instancabilmente contro lo scetticismo, l'agnosticismo e l'impoverimento dei valori morali e civici. Ancora, il Rosmini ha scandagliato con la luce della ragione i molteplici campi dove è in gioco il senso della vita e del destino dell'uomo; ha contribuito al dialogo tra fede e cultura; ci ha insegnato, dando vita all'Istituto di Carità, a non isolare la cultura dalle sofferenze e dalle angosce dei poveri. In una parola, ha precorso i tempi con le sue intuizioni e, come tutti i profeti, ha sperimentato l'amarezza delle incomprensioni, restando sempre fedele alla Chiesa e al Papa.
  Mi dankas vin pro la bono kiun vi plenumas, mi invitas vin esti signo de espero por ĉiuj kaj mi akompanas vin per la paŝtista beno.
   Vi ringrazio per il bene che state compiendo, vi invito a essere un segno di speranza per tutti e vi accompagno con la pastorale benedizione.
  En la Sinjoro
+ Carlo Maria cani. Martini
  Nel Signore
+ Carlo Maria cani. Martini


BIOGRAFIA SKIZO DE ANTONIO ROSMINI
(1797 - 1855)

Antonio Francesco Davide Ambrogio Rosmini Serbati naskiĝis la 24-an de marto 1797 en Rovereto (provinco Trento), vilaĝo tre itala laŭ difino de Niccolò Tommaseo, kvankam ĝi ekde 1509 apartenis al Aŭstria Imperio. Li estis duenaskito post fratino Giuseppa Margherita kaj pli juna ol la fratoj Giuseppe kaj Felice. De 1804 ĝis 1808 li vizitis la popularan urban lernejon de Rovereto, fondita tridek jarojn antaŭe de imperiestrino Maria Tereza el Aŭstrujo.
De 1812 ĝis 1814 li vizitis gimnazion ĉe Rovereto kaj en lia "Persona taglibro" aperis atestoj pri la vokiĝo sekvi Jesuon Kriston.
En 1816 la 12-an de aŭgusto li abiturientiĝis ĉe la imperiestra liceo en Trento per brila rezulto. Poste li studis teologion ĉe la universitato de Padovo Tiutempe li konatiĝis kaj amikiĝis kun Niccolò Tommaseo. Post tri jaroj li revenis al Rovereto. En 1820 mortis lia patro Pier Modesto Serbati patricio el Tirolo je la aĝo de 75 jaroj.
En septembro 1820 oni inaŭguris en Rovereto orfejon fondita de Margherita, fratino de Rosmini, kiu bone konatiĝis kun markizino Maddalena el Canossa, en tiu ĉi okazo Rosmini donacis al sia fratino la verketon "Pri la kristana eduka-do". Margherita fariĝis religia fratino de virina religia instituto fondita de Maddalena el Canossa kaj mortis 39 jaraĝa junie 1833.
1821 La 21-an de aprilo li estis ordinita sacerdoto en Chioggia (VE) kaj en Rovereto la 3-an de majo solene celebris la unuan meson en preĝejo de sankta Marko.
1823 preskaŭ la tutan monaton de aprilo vojaĝis kaj restadis en Romo kun la hungara Mons-ro Ladislao Pyrker, patriarko de Venecio. La maljuna Papa Pio la 7-a kuraĝigis Rosmini-n daŭrigi la studojn pri filozofio.
1826 (en marto) en Milano li konatiĝis kun grafo Giacomo Mellerio kaj Aleksandro Manzoni kaj kun juna pastro.el Loreno Giovanni Battista Loewenbruck. Tiu sacerdoto helpis Rosmini en la fondo de vira religia instituto (1828).
1829 en Romo, kien li iris por longa restado kaj pripensado je la serĉo de lumoj pri sia estonteco, li estis aŭdience ricevita de Papo Pio la 8a. La Ĉefpontifiko kuraĝigis kaj konfirmis Rosmini-n en duobla misiado kiel pensulo ("estas volo de Dio ke vi prizorgu verki librojn"...) kaj kiel fondanto ("Se vi intencas komenci per eta afero kaj lasi fari ĉian restajon al la Sinjoro, ni aprobas...").
1830 ĉiam en Romo li aperigis "La maksimoj de kristana perfekteco", broŝureto je 56 paĝoj, al kiu ĝismorte li restos amligita, samtempe li publikigis en kvar volumoj "Nova eseo pri origino de ideoj".
1831 li revenis al Milano kaj poste al Trento, kie dum la jarduo 1832-1833 li verkis "Pri la kvin vundoj de la Sankta Eklezio", kiun li ne publikigos ĝis la elekto al papa seĝo (1846) de Kardinalo Giovanni Maria Mastia Ferretti, Pio la 9a.
1837 Laŭpete de Papo Gregoro la 16a Rosmini sendis al Romo "Le costituzioni dell'Istituto della Carità" aprobotaj la 20an de decembro 1838.
1839 Li translokiĝis la rezidejon al Stresa (nuntempe urbeto en provinco Verbania).
1841 La verko "La traktato pri la morala konscienco" estis atakita de anonima pamfleto (paskvilo) kiu akuzis Rosmini pri herezaj ideoj. Laŭ historiistoj datas ekde tiu jaro la tiel nomatan "Rosminiana disputo" kun la Jezuitoj kies generala preposto (superulo) estis la nederlanda asketo Gerhard Roothaan. Intervenis Papo Gregoro la 16a kiu devigis silenti al ambaŭ superuloj.
De 1843 ĝis 1848 trankvila periodo en kiu Rosmini sindediĉis al siaj institutoj (fondiĝis ankaŭ la virina) kaj al la studoj.
1847 Li redaktis "Eseo pri komunismo kaj Socialismo". Je la fino de tiu jaro oni anonime presigis la tiel nomataj "Postille" (t.e. gravaj akuzoj), pamfleto je 48 paĝoj, en granda formato, sur kiu oni raportis, imagu, 327 propoziciojn de Rosmini kun gravaj akuzoj. La presaĵo estis disdonita tute sekrete al selektitaj episkopoj kun peto subskribi petleteron je kondamno.
1848 Finfine aperis en Lugano (Svisujo) pere de presejo Veladini & Comp., sen la nomo de la aŭtoro, la verko "Pri la kvin vundoj de la sankta Eklezio. Traktato dediĉita al la katolika pastraro".
En la sama jaro aperis ankaŭ "La civila konstitucio laŭ sociala justeco" kie estis resumitaj la bazaj tezoj de "Filozofio pri rajto" riĉigita je apendico "Pri la unueco de Italio".
En aŭgusto la ministra konsilio de piemonta registraro komisiis al Rosmini diplomatian misiadon ĉe Papo Pio la 9a cele stipuli "konkordaton inter la Eklezio kaj Piemonte kaj starigi konfederacion de italaj ŝtatoj sub la papa prezidanteco.
La Papo akceptis abaton Rosmini kun granda afableco, baldaŭ oni antaŭanoncis al li la kardinalan ĉapelon. Sekve kardinalo Soglia kaj kuriaj prelatoj malkaŝis al li la intencon de la Papo nomumi lin ŝtatsekretarion.
En aŭtuno iom post iom ekestis kontraŭ abate Rosmini personaj envioj, suspektemoj pri liaj politikaj ideoj (ekzemple: oni timis ke li instigu la Papon al milito) fine duboj pri la ortodokseco de liaj lastaj publikigitaĵoj. La 11-an de oktobro oni povis konsideri malsukcesa (fiaskita) la dilpomatian misiadon pro la hezitoj (prokrastaj decidoj) de antaŭalpa registraro.
La 4an de novembro dominikano Giacinto De Ferrari liveris al la Kurio severajn konkludojn pri la ekzameno de la "Kvin vundoj". La 26an de novembro Rosmini rifuĝis kun la Papo en Gaeta, kie la partio politike nekompromisema, kontraŭa al Rosmini, plifortiĝis.
En januaro 1849 Rosmini forlasis Gaeta-n por provizore rezidi en Napolo, liaj kontraŭuloj profitos por trudi al li mortigan frapon. Fakte la 30an de majo en Napolo dum la kunsido de la Kongregacio pri Indekso, estis kondamnitaj "La Kvin Vundoj kaj La Civila Konstitucio laŭ sociala justeco".
La 6an de junio en Gaeta la Papo sankciis la kondamnon. Post tri tagoj reveninta al Gaeta, Rosmini renkontas Pion la 9an, kiu parolas al li pri politiko nenion dirante pri la ratifo de la kondamno. Poste per malbonaj manieroj oni ordonis al li forlasi "Gaeta" sen havante la oportunecon saluti la ĉefpontifikon.
La 15an de aŭgusto en Albano ĉe kardinalo Antonio Tosti li ricevis la oficialan sciigon pri la kondamno, en la sama tago abate Rosmini deklaris sian submetiĝon al la Eklezio. Finfine denove li revenis al Stresa.
En 1851 Pio la 9a denove ordonis silenti al ambaŭ konfliktantaj partioj (jezuitoj kaj rosminianoj) kaj poste por definitive fermi la disputon submetis ĉiujn restantajn verkojn de Rosmini al ekzameno de la Kongregacio pri Indekso.
En 1854 (la 3an de julio) la generala Kongregacio pri Indekso kies prezidanto estis la Papo mem deklaris per dekreto Antonio Rosmini-Serbati opera omnia, de quibus novissime quaesitum est, esse dimittenda. (tio signifis ke liaj libroj ne estis nepermesitaj, ke ili estis sen eraroj kontraŭ la kredo kaj la moralo).
En aŭgusto li testamentis ĉiujn siajn havaĵojn al la religiuloj de Instituto de la Karitato.
La 1-an de julio 1855 post dolora agonio Antonio Rosmini je la aĝo de 58 jaroj mortis en Stresa.
LA DISPUTO PRI ROSMINI-ANISMO
 di Mons. Giovanni Balconi

  Sendube vi aŭdis, ke lastatempe - antaŭ kelkaj semajnoj - la Sankta Sidejo konsideris konkludita la disputon pri rosminianismo. Pri ĝi, mi kun vi interparolos, ĉar ne multaj katolikoj konas la problemon. Tamen, ni esperantistoj estas tre scivolemaj, kaj ege deziras pliprofundigi kaj plivastigi niajn konojn.   Certamente avrete sentito che, ultimamente, alcune settimane fa, la Santa Sede ha considerato conclusa la disputa sul rosminianesimo. Ne parlerò con voi, poiché ben pochi cattolici conoscono il problema. Tuttavia, noi esperantisti siamo molto curiosi e desideriamo assai approfondire e allargare le nostre conoscenze.
  Parto de la disputo koncernis la verkojn de Rosmini, sed parto rilatis la interpretadon de lia filozofio.   Parte della disputa concerne le opere di Rosmini, ma parte riguarda l'interpretazione della sua filosofia.
  Jam en 1831.a Rosmini denuncita estis al la Sankta Kongregacio de la Indekso; en 1854. a la Kongregacio dekretis, ke liaj verkoj "ne dimittantur", tio estas, ke ne nepermesitaj estis liaj libroj, sed, ke ili ne estis sen eraroj kontraŭ la kredo kaj la moralo.   Già nel 1831 Rosmini fu denunciato alla Sacra Congregazione dell'Indice; nel 1854 la Congregazione decretò che le sue opere "ne dimittantur" cioè che i suoi libri erano permessi, ma non erano senza errori contro la fede e la morale.
  En 1887.a la Sankta Oficejo publikigis la Dekreton "Post Obitum", kie indikitaj estis 40 suspektindaj propozicioj. Kiel vi povas rimarki, la dekreto estis publikigita 32 jarojn post la morto de Rosmini. Parenteze, vi scias, ke Papo Gregoro XVI kuraĝigis Rosmini-n, kaj ke tiu skribis obei al la Papo. Oni scias ankaŭ, ke Pio IX deziris lin nomumi Kardinalo, sed devis je tio rezigni.   Nel 1887 il Santo Uffizio pubblicò il Decreto "Posi obitum" (dopo la morte) dove erano indicate 40 proposizioni sospette. Come potete osservare il decreto fu pubblicato 32 anni dopo la morte di Rosmini. Per inciso, si sa che Papa Gregorio XVI incoraggiò Rosmini e questi scrisse in obbedienza al Papa. Si sa anche che Pio IX desiderava nominarlo Cardinale, ma dovette rinunciare a ciò.
  Rosminianismo estis, ŝajne, afero filozofia aŭ teologia; konkrete, ĝi estis polemiko politika. Ĝi estis standardo flirtigita de la katolikoj nomitaj "integristi", t.e. ne-indulgemaj kontraŭ la, tiel diritaj, indulgemaj katolikoj ("conciliatoristi").   Il rosminianesimo era, a quanto pare, una questione filosofica o teologica; in realtà esso fu una polemica politica. Fu uno stendardo fatto sventolare dai cattolici detti "integralisti", cioè rigidi contro i cosiddetti cattolici indulgenti "conciliatoristi".
  Post la unuiĝo de Italio, la katolikoj indulgemaj provis atingi interkonsenton kun la liberaluloj, kiuj plenkonvinke batalis por la unueco de la nacio.   Dopo l'unità d'Italia, i cattolici conciliatoristi tentarono di raggiungere un accordo con i liberali che, del tutto convinti, combatterono per l'unità della nazione.
  La katolikoj neindulgemaj, kontraŭe, volis defendi la rajtojn de la Papo. Laŭ ili, nomi Romon ĉefurbo estis egale, kiel se oni senigus la Papon je ties propraĵoj, kaj se oni lin igus malliberulo en Vatikano.   I cattolici integralisti, al contrario, vollero difendere i diritti del Papa. Secondo loro, indicare Roma capitale, era come privare il Papa delle sue proprietà e farlo prigioniero in Vaticano.
  En 1848-49.a la aŭstra regado devigis la ĉefepiskopon de Milano, Monsinjoron Romilli, forigi el la milanaj seminarioj tiujn instruistojn, kiuj estis favoraj al la filozofio de Rosmini. Per tia preskribo oni volis forpeli el la seminarioj ĉiujn suspekteblajn homojn.   Nel 1848-49 il governo austriaco costrinse l'arcivescovo di Milano, Mons. Romilli, ad allontanare dai seminari milanesi quegli insegnanti che erano favorevoli alla filosofia del Rosmini. Con ordinanza si volle espellere dai seminari tutte le persone sospettabili.
  Monsinjoro Romilli restarigis la Kongregacion de la oblatoj, kiun Napoleono aboliciis, kaj konfidis al ĝi la gvidadon de la instruado en la seminarioj. Ekzemple, inter la forigitaj instruistoj oni envicigis Antonio Stoppani-n, tre faman geologon, kaj Luizo Villoresi, barnabiton, kiu fondis en Monza, ĉe "Carrobiolo", oratorion por la filoj de la malriĉuloj. Kiel reagis la filozofoj? La neindulgemaj katolikoj bezonis signon de fideleco al la Eklezio kaj tiucele elektis Tomismon.   Mons. Romilli rifondò la congregazione degli oblati che Napoleone aveva abolito, affidandole la guida dell'insegnamento nei seminari. Per esempio, fra gli insegnanti espulsi fu incluso Antonio Stoppani, famosissimo geologo, il barnabita Luigi Villoresi, che fondò a Monza presso "il Carrobio" un oratorio per i figli dei poveri. Come reagirono i filosofi? I cattolici rigidi avevano bisogno di un segno di fedeltà alla Chiesa e perciò scelsero il Tomismo.
  Laŭ ili, Tomismo simbolis la ĉiamdaŭran tradicion de la vero de la Eklezio, la fidelecon al la Papo kaj la veran katolikan spiriton. Tomismo estis senviva refreŝigo de la doktrino de Sankta Tomaso el Akvino (ia ripetiĝo sen prilaborado); kontraŭe Rosmini klopodis respondi al la kulturaj postulo] de sia tempo kaj aparte al la problemo de Kant: kiam kaj surbaze de kiaj antaŭkondiĉoj oni povas diri la veron? Ankoraŭ ne naskiĝis la ideoj de teologia plurismo kaj de katolika toleremo.   Secondo loro il Tomismo simboleggiava la tradizione permanente della verità della Chesa, la fedeltà al Papa e il vero spirito cattolico. Il tomismo era un inerte rifiorire della dottrina di San Tomaso d'Aquino ( una certa ripetizione senza rielaborazione); al contrario Rosmini si sforzava di rispondere alle esigenze culturali del suo tempo e in particolare alla questione di Kant: quando e in base a quali premesse si può dire la verità? Ancora non erano sorte idee di un pluralismo teologico e di una tolleranza cattolica,
  En la encikliko "Aeterni Patris", Leono XIII rekomendis Tomismon; do laŭ la netoleremaj katolikoj, Papo "locutus est, ergo quaestio finita est". Konsekvence, la katolikoj al li devas, ne devus, obei. En la polemiko ili citis unu frazon el "Aeterni Patris" "sed ab iis qui exinde fluxisse dicuntur, re autem alienis et non salubribus aquis creverunt, adolescentium animos arcendos curate".   Nell'enciclica "Aetemi Patris", Leone XIII raccomandava il Tomismo; dunque secondo i cattolici integralisti, il Papa "ha parlato, dunque il problema è risolto". Ne consegue che i cattolici devono e non dovrebbero obbedire. Nella polemica essi citavano una frase dall'“Aeterni Patris”: "Fate in modo di tenere lontani gli animi dei giovani da coloro che si dice che siano provenuti da di là, ma di fatto sono cresciuti in acque estranee, non salubri".
  Per tio, laŭ la neindulgemaj katolikoj, la Papo malkonfesis rosminianismon.Ĉiam laŭ ili, rosminianismo estis subtila formo de protestantismo, ĉar ĝi disiĝis de la unika fundamento de la vero, la instruo de la Papo.
Ankoraŭ laŭ ili, kontraŭ liberalismo, necesis la unuigo de ĉiuj fortoj de la fideluloj. Kial rosminianismo ĉi tion ne komprenis? Ĉar ĝi alianciĝis kun liberalismo, respondis la netoleremaj katolikoj. La komparo inter Tomismo kaj rosminianismo kaŝis la problemon de akordiĝo inter racio kaj kredo. Bonghi, partiano de liberalismo, skribis: "La batalo, kiun pluraj klerikaluloj faris kontraŭ Rosmini, ne estis batalo de penso kontraŭ penso, sed de inteligenta malkapablo kaj malkuraĝa ĵaluzo kontraŭ la plej granda talento, pri kiu la Katolika Klerikaro fieras en ĉi tiu jarcento". Sed la katolikoj pensis: "Se Rosmini ne estus liberalulo, kiu legus liajn strangaĵojn?". 		  Perciò, secondo gli integralisti, il rosminianesimo era una forma sottile di protestantesimo, perché si separava dall'unico fondamento della verità, l'insegnamento del Papa. Ancora secondo loro, contro il liberalismo era necessaria l'unione di tutte le forze dei fedeli. Perché il rosminianesimo non comprese ciò? Perché esso aveva fatto lega con il liberalismo, fu la risposta degli integralisti. Il confronto fra tomismo e rosminianesimo celava il problema dell'accordo fra ragione e fede. Bonghi, aderente al liberalismo, scrisse: "La battaglia che parecchi clericali hanno condotto contro Rosmini, non era una battaglia di pensiero contro pensiero, ma di incapacità d' intelligenza e vile gelosia con­tro il più grande talento del quale il Clero cattolico era fiero in que­sto secolo. Ma i cattolici pensava­no: "Se Rosmini non fosse un liberale, chi leggerebbe le sue stramberie?"
  Nu, rosminianismo estis la kerno de la malkonkordo kaj la signo de du eblaj Ekleziologioj: la unua malfermita je la historio, kiu akceptas la skuegojn de la historio, ĉar laŭ ĝi iuj historiaj evoluoj estas neinversigeblaj kaj konsidereblaj signoj de la tempo; la dua, tiu de la integristoj, kiuj defendis la prioritaton de la rajto de la vero rilate la konsciencon kaj sekve, la aŭtoritaton de la Eklezio sur ĉiu problemo, kie nerezigneblaj estas la rajtoj de la animo sur la korpo. Ankaŭ la politiko havas siajn principojn kaj devas respekti la ordon de la vero.   Ebbene, il rosminianesimo fu il nocciolo della discordia e il segno di due possibili Ecclesio­logie: la prima quella aperta alla storia, che accetta le sfide della storia, perché, secondo essa alcu­ne evoluzioni storiche sono irre­versibili e da considerarsi segni del tempo; la seconda, quella degli integralisti, che difendevano la priorità del diritto e della verità riguardo la coscienza e di conse­guenza il magistero della Chiesa su ogni questione, nella quale i diritti dell' anima sul corpo sono irrinunciabili. 
  En tiuj jaroj, en Stresa, fare de la skulptisto Vela, post publika monkolektado, konstruita estis monumento honore al Rosmini. Ĝi fariĝis nova polemiko-kialo. Kaŭze de liaj necertaĵoj pridoktrinaj, neniu, laŭ la katolikoj neindulgemaj, povas fingromontri lin kiel majstron por la junularo.
Rosmini skribis pri la kvin vundoj de la Eklezio. La plej necesa afero, laŭ la katolikoj, estas defendi la unuecon de la Eklezio. "La malkonkordo interne de la Eklezio estis, laŭ Magani, artikolisto de tiuj jaroj, la vera vundo, kiu ŝprucigas la ruĝan sangon de la Eklezio kaj pli dolore pikas la flankon de Jesuo Kristo. 		  In quegli anni, a Stresa, per opera dello scultore Vela, dopo una colletta pubblica, fu costruito un monumento in onore di Rosmini che fu motivo di una nuova polemica. A causa delle sue insicurezze dottrinali, nessuno, secondo i cattolici integralisti, poteva additarlo come maestro per la gioventù. Rosmini scrisse delle cinque piaghe della santa Chiesa. La cosa che sta più a cuore ai cat­tolici è difendere l'unità della Chiesa. Il pomo della discordia in seno alla Chiesa era, secondo Magani, articolista di quegli anni, la vera piaga che sprizzava il rosso sangue della Chiesa e trafiggeva più dolorosamente il costato di Gesù Cristo.
  Pli optimismaj estis la rosminianoj; neoptimismaj estis la katolikoj. La rosminianoj opiniis, ke la akcepto de la historio portas plibonigojn al la Eklezio, kiu tiamaniere povas interparoli kun la homaro de sia tempo. Laŭ la katolikoj, kiel skribis Magani, ĉiuj diabloj sin ĵetis furioze kontraŭ la Eklezion por detrui ĝin. La konkordo de la fideluloj, kaj aparte de la klerikaro estus remparo kontraŭ la inferaj fortoj.   Più ottimisti erano i rosminiani; i cattolici lo erano meno. I rosminiani erano del parere che l'accettazione della storia portasse miglioramenti alla Chiesa, che, in tal modo, può interloquire con gli uomini del suo tempo. A detta dei cattolici, come scrisse Magani, tutti i diavoli si sono scagliati furiosamente contro la Chiesa per distruggerla. La concordia dei fedeli e in modo particolare del clero sarebbe un baluardo contro le forze infernali.
  Pluraj intelektuloj subtenadis rosminianismon; inter la aliaj estis Aleksandro Manzoni, kiu "kutime dolĉa, trankvila, saĝa adoptis, kiel ni legas en la katolikaj gazetoj de tiu tempo, rosminianismon kun la ardo de la junuloj".   Parecchi intellettuali sostene­vano il rosminianesimo; fra gli altri c'era Alessandro Manzoni, il quale "solitamente dolce, tran­quillo, saggio", aveva adottato, come leggiamo sui giornali catto­lici di quel tempo, il rosminianesmo con l'entusiasmo dei giovani.
  Kiam Manzoni mortis, iuj proponis entombigi lin en la Katedralo de Milano pro lia famo. Sed la katolikoj, la "integristoj", kontraŭis ĉi tian projekton.   Quando Manzoni morì, alcuni proposero di seppellirlo, per la sua fama, nella cattedrale di Milano. Ma i cattolici, quelli integralisti, si opposero a tale progetto.
  Ili distingis en li du aspektojn: la poeton kaj la kredanton; ili agnoskis, ke li estas granda poeto, sed li estis... ne granda katoliko.   Essi distinguevano in lui due aspetti: il poeta e il credente; rico­nobbero che egli era un grande poeta, ma non era... un grande cattolico.
  Ili ŝajnas al ni tro ekscesaj. Ni tamen memoru, ke pere de ili naskiĝis kaj kreskis la katolika movado, ke ili interesiĝis pri la problemoj de la "reala nacio", ke ili pretigis la enigon de la popolo en la politikon, kaj konservis vigla la popolan kulturon. Ili edukadis la neriĉajn homojn ekkonscii pri siaj valoroj, pri siaj respondecoj, pri siaj eblecoj.   Ci sembra che siano stati troppo rigidi. Ricordiamo tuttavia che per loro mezzo nacque e creb­be il movimento cattolico, ci fu interessamento ai problemi della "nazione reale", fu preparato l'ac­cesso del popolo alla politica e fu conservata viva la cultura popola­re. Vennero educati gli uomini poveri a prendere coscienza dei propri valori, delle proprie respon­sabilità.
  Konsideru ni, ke kun la liberaluloj, la universala rajto al voĉdonado ne estis ankoraŭ agnoskita.   Consideriamo che con i libera­li, il diritto universale al voto non era ancora riconosciuto.
  Pere de sia kontraŭregistara politiko, la katolikoj vivigis la ideon de politiko implikanta aktive kaj demokrate la popolon.   Per mezzo della loro politica antigovernativa, i cattolici diedero vita all'idea di una politica che implicava il popolo in forma attiva e democratica.
  Ankoraŭ: la katolikoj fortikigis la amon al la Papo kaj altiris la internacian atenton por paca solvo de la "questione romana", tio estas de Papa Ŝtato, internacie protektata.   Ancora: i cattolici rafforzarono l'affetto al Papa e attirarono l'at­tenzione internazionale per una soluzione pacifica della "questio­ne romana", cioè dello Stato Papale, internazionalmente protet­to.
  La filozofio de Rosmini ne estas facile komprenebla; li forlasis la filozofion de Aristotelo kaj sin metis sur la vojo de la Kritikismo de Kant kaj de la idealismo. Ĉi tio klarigas la kaŭzon de la nefidemo de la katolikoj, kiuj konsideris rosminianismon kiel danĝeran doktrinon kaj novan formon de raciismo kaj rekonsideradon de subjektivismo. Tial, la aspekto pli bela kaj interesa de Rosmini, la dialogo kun la moderna penso, fariĝas duba por la katolikoj, ĉar ili pensas, ke ekzistas unu senkrepuska filozofio, aristotelismo, kiel gì estis klarigata de la filozofio skolastika. Tiamaniere Rosmini forlasis la simplecon de la vero.   La filosofia di Rosmini non è di facile comprensione, egli abbandonò la filosofia di Aristotele immettendosi sulla scia del Criticismo di Kant e dell'ideali­smo. Ciò spiega la ragione della diffidenza dei cattolici, che consi­derarono il rosminianesimo come una nuova forma di razionalismo e una riconsiderazione del soggetti­vismo. Perciò l'aspetto più bello e interessante di Rosmini, il dialo­gare con il pensiero moderno, diventa motivo di dubbio per i cat­tolici, perché pensano che esista una sola filosofìa senza crepusco­lo, 1' aristotelismo, come era stato chiarito dalla filosofia scolastica. In tal modo Rosmini si allontana­va dalla semplicità della verità.
  Skribis Ruffoni: "La filozofio de Rosmini estas monto, kiun nur malmultaj kapablas grimpi. Se vi klopodas Ĝin surgrimpi, ĝi al vi provokas spiromankon". La akuzoj, kiujn la katolikoj adresis kontraŭ rosminianismo resumeblaj estas en unu frazo: rosminianismo estas kunrespondeca pri la nekredemo.   Scrisse Ruffoni: “La filosofia di Rosmini è una montagna che solo pochi sono capaci di scalare. Se tu ti sforzi di scalarla, essa ti provoca mancanza di respiro”. Le accuse che i cattolici indirizzaro­no contro il rosminianesimo si possono riassumere in una frase: il rosminianesimo è correspon­sabile dell'incredulità.
  La plej dubaj punktoj rilatas la gnozologion, la konon de Dio, la liberecon, la supernaturan ordon, la kreon de la animo.   I punti più dubbiosi riguardano la gnoseologia, la conoscenza di Dio, la libertà, l'ordine sopranna­turale, la creazione dell' anima.
  Kiujn konkludojn ni povas eltiri el ĉi tiu polemiko? Kiajn instruojn ni povas lerni?   Che conclusione possiamo trarre da questa polemica? Quali insegnamenti possiamo apprende­re?
  1) Neniam mi havas rajton je troigo. Ni ne povas ĉion kompreni, sendistinge. Jesuo polemikis, sed savis la homoj; indikis la erarojn, sed dolĈa estis kun la erarintoj.   1) Non abbiamo mai diritto a esagerare. Non siamo in grado di capire tutto, indistintamente. Gesù polemizzò, ma salvò gli uomini; indicò gli errori, ma fu dolce con quelli che sbagliavano.
  2) Grava estas la plurnombreco de la opinioj. La vero estas tiel granda, ke ni havas multajn vojojn por ĝin kompreni. Ĉiuj vojoj ne estas egalaj. La aŭtoŝoseo ne estas kiel kampo aŭ surpavime disfendita vojeto. La hodiaŭa mondo estas pordo fermita kaj barilo, sed samtempe ĝi estas trapasejo.   2) E' importante la pluralità delle opinioni. La verità è così grande, che noi abbiamo molte strade per raggiungerla. Le strade non sono tutte uguali. L'autostrada non è come un campo o come una stradina dis­sestata qua e là sull'asfalto. II mondo odierno non è soltanto una porta chiusa e un muro, ma al tempo stesso è un passaggio.
  La pentristo ne nur miksas la kolorojn, sed serĉas la taŭgan koloron; ne konsideras la pomarbon, kvazaŭ ĝi estus granatarbo.   II pittore non solo mescola i colori, ma cerca il colore adatto; non considera il melo come se fosse un melograno.
  Ĉiu afero devas havi sian signifon. Ne povas trajno iradi sammaniere kiel ŝipo. Ne sufiĉe estas ripeti doktrinon aŭ filozofion pasive, sen sin konfronti kun aliaj pensuloj. Ĉiu ripeto estas ankaŭ pliprofundigo.   Ogni cosa deve avere il suo significato. Un treno non può viaggiare come una nave. Non basta ripetere una filosofia passi­vamente senza confrontarsi con altri pensatori. Ogni ripetizione è anche un maggior approfondi­mento.
  En la dezerto Moseo fontigis la akvon el la roko; tamen, kutime, la rivero ne elfluas tiamaniere. Sankta Antono surgenuigis la azenon antaŭ la Eŭkaristio; normale estas la homoj, kiuj tiele agas.   Nel deserto Mosè fece sgorga­re 1' acqua dalla roccia; tuttavia, di solito, il fiume non sgorga in tal modo. Sant'Antonio fece inginocchiare l'asino davanti all'Eucari­stia; normalmente sono gli uomini che agisono così.
  3) Respekti ni devas la klopodojn pri dialogo inter kulturoj. La vera tamen havas siajn regulojn. La dialogo ne konsistas en konfuzo, eĉ ne en malŝato. 3) Dobbiamo rispettare gli sfor­zi nel dialogo fra le culture. Tuttavia la verità ha le sue regole. Il dialogo non consiste nella con­fusione, tanto meno nella disisti­ma.
  Supo bona estas se en ĝi kunestadas pluraj verdaĵoj; sed ne ĉiu verdaĵo estas taŭga por supo kaj ĉiu verdaĵo havas sian tempon por kuiriĝo.   La zuppa è buona se in essa ci sono parecchie verdure; ma non tutte le verdure sono adatte per una zuppa, e ogni verdura ha un suo tempo di cottura.
  Eble, kiel la kamparano, ni devas porti el la kampo bukedon da floroj por beligi niajn polemikojn.   Forse, come il contadino, noi dobbiamo portare dal campo un mazzo di fiori per abbellire le nostre polemiche.
  Skribis Simone Weil: "Malfermu do vi la pordon, kaj oni vidos la fruktejon, trinkos ni la freŝan akvon tie, kie la lumo metis ĝin kiel sian signon. Ni volas la florojn vidi. Eĉ ne fruktejojn, eĉ ne florojn ni vidis, nur sentina spaco subite malkaŝiĝis, kie estas la nenio kaj la lumo, pleniĝas niaj koroj, kaj laviĝas niaj okuloj kvazaŭ enpulve blindiĝintaj, kaj forviŝiĝas".   Simone Weil scrisse: "Aprite dunque la porta, e si vedrà il frut­teto; berremo l'acqua fresca, lì, dove la luna l'ha messa come suo segno. Noi vogliamo vedere i fiori. Né frutteti, né fiori abbiamo visto, solo uno spazio infinito si è improvvisamente svelato, dove c'è il nulla e la luce, si riempiono i nostri cuori, e si lavano i nostri occhi, quasi accecatisi nella pol­vere, e si asciugano".
  4) El ĉi tio, la graveco de profunda kulturo. Por ke ĝi vidu la grandecon de la mondo kaj de la ĉielo, kokido devas rompi la ovon. 4) Da ciò l'importanza di una cultura profonda. Il pulcino, per vedere la gran­dezza del mondo e del cielo, deve rompere l'uovo.
  Ni, samideanoj, kontaktas plurajn kulturojn; kaj en ĉiu kulturo ĉeestas iu blanka ŝtoneto, kiu signas la vojon.   Noi, samideani, contattiamo parecchie culture; e in ogni cultu­ra è presente una pietruzza bianca che indica la via.
  Sed kiel kristanoj ni havas alian blankan ŝtoneton, Jesuon Kriston.
Li estas la vojo, la vero, la vivo.
Li estas la vinberujo, la paco, la ĝojo.
Li estas la roko el kiu ŝprucas la akvo de la eterna vivo.
Li estas la pano, kiu nin satigas. 		  Ma come cristiani noi abbia­mo un'altra pietruzza bianca, Gesù Cristo.
Egli è la via, la verità, la vita.

Egli è la roccia dalla quale sgorga l'acqua della vita eterna;
egli è il pane che ci sazia.
  Kiel ni kredas pri ĉi tiuj veroj?
Kiel pri ili ni interparolas?
   Come crediamo a queste veri­tà?
Come ne parliamo nelle nostre conversazioni?
  Se la semo ne profunden enpenetras la grundon, ĝi ne donas fruktojn.   Se il seme non penetra il terre­no in profondità, non produce frutti.
  Poetino Antonia Pozzi skribis:
"Dum vi estas en dormo kuradas jaroj sunaj inter la tremetantaj folioj de larikaj suproj kaj la nubaro". 		  La poetessa Antonia Pozzi scrisse:
"Mentre voi siete immersi nel sonno trascorrono gli anni solari fra le tremolanti foglie delle cime dei larici e le nuvole".
Mons. Giovanni Balconi
(9 settembre 2001)


Nia estimata membrino de UECI kaj IKUE, s-ino Lucia Miano el Loano (SV) reveninte el la 15a kongreso de UECI volis dediĉi kelkajn pensojn al gesinjoroj Mariolina kaj Giovanni CONTI dankeme al ilia bonega gastigado en la ĉarma ĝardeno kaj muzeo de esperanta arto. Ŝi komencas per tiuj ĉi enkondukaj vortoj:
Do tre multajn dankojn kaj mi volas sciigi ilin ke kiam mi konatiĝis kun Mariolina kaj Johano en la bela esperanta ĝardeno, mi ekpensis pri ili kiel paro da feliĉuloj en la edena ĝardeno. Mi tre dankeme korsalutas ilin kaj iliajn gekunlaborantojn.

UNUA AMO

PRIMO AMORE

En la sesa tago de l' kreado
Dio rigardis la homon
apenaŭ elirintan el siaj manoj
kaj lin vidis tiel malĝoja,
tiel sola.
Li ne estis kontenta.
Tiam Li kreis la virinon.
Kaj atendis...
Inter multe da floroj belaj,
bonodoraj,
disaj tra l' ĉiela ĝardeno,
unu ĉe pli ĉarma,
mistera, lumiganta
staris sur la montego.
Adamo kaj Eva
promenadis gaje tra l' sunlumo
Ili supren rigardis kaj ĝin vidis
kaj ĝin volis.
Kaj sin tenante permane reciproke
ili kune surgrimpis la monton,
tuŝis tiun floron de lumo
ardanta, ebrianta,
ruĝa kiel fajro.
Ili plukis ĝin rapide;
kaj ĝin forte premis je l' koro
per ununura varma brakumo.
El la supro la Sinjoro
vidis tiun ekbrilon de ĝojo,
de korfeliĉo.
Kaj al ili ridetis. 		Nel sesto giorno della creazione
Dio guardò l'uomo
nato appena dalle sue mani
lo vide così triste,
così solo.
Non era contento.
Allora creò Eva.
E attese...
Fra tanti fiori belli,
profumati,
sparsi nell'Eden
uno ancor più bello,
misterioso, splendente
stava in cima alla montagna.
Adamo ed Eva
camminavano lieti nel sole;
guardarono in alto;
lo videro; lo vollero.
E tenendosi per mano
scalarono insieme quel monte.
Toccarono quel fiore di luce
ardente, inebriante,
rosso come il fuoco.
Lo presero;
lo strinsero forte al cuore
in un unico caldo abbraccio.
Dall'alto il Signore
vide quel lampo di gioia,
di felicità.
E sorrise loro.
* * * * * *
Komp. "Kaj Dio rigardis ĉion, kion Li kreis kaj vidis, ke ĝi estas tre bona" (El Genezo 1,31) Cfr. "Dio vide tutto quello che aveva fatto, ed ecco che era molto buono". (Gen.1.31)


MUZILO JUBILEAS

  Esperantista Kant-Ensemblo MUZILO solenis en la pasinta jaro sian 25-jariĝon. La nomon "Muzilo" donacis al la koruso pastro Henryk PARUZEL el Zabrze. Ĉi tiu nomo estis samtempe la nomo de la prilaborita de li simpligita sistemo de la muzika notado.
  Li ankaŭ konfidis la organizadon de la koruso al kolegoj Remigiusz Kossakowski kaj Wieslaw Tomaszewski.
  Por la unua fojo la koruso sin prezentis en la 1975 jaro dum la kongreso de IKUE en Romo. Poste "Muzilo" kantis dum multaj enlandaj Esperanto-aranĝoj, kaj ankaŭ eksterlande, i.a. en Germanujo, Ĉeĥio, Slovakio, Hungario, Ukrainio kaj Litovujo, kaj ankaŭ en Italujo kaj Aŭstru-jo. En la porokaza koncerto la koruso prezentis verkojn de la monda muziko, inkluzive polajn kantojn kaj religiajn. La Koruso direktis Andrzej Seroczynski, akompanis per fortepiano Tadeusz Prejzner.
Kadre de la jubilcaj solenaĵoj okazis transdono de honoraj insignoj: tiuj de la Merita Kulturaganto, atribuitaj de la Ministerio de Kulturo kaj Nacia Heredaĵo, de la Pola Asocio de korusoj kaj Orkestroj, tiuj oraj kun laŭro, la oraj kaj arĝentaj. La insignojn ricevis iamaj direktistoj de la koruso, ties prezidanto kaj ĉiuj personoj kantintaj dum multaj jaroj.     Okaze de la jubileo la Ensemblo ricevis gratul-leterojn de la prezidanto, la urbestro de Varsovio, de la Asocio de Polaj Artistoj-Muzilistoj, de la Mazovina Centro de Kulturo, de la Klubo de Katolika Intelektularo en Varsovio kaj de la Pola Esperanto-Asocio. La jubilean solenaĵon oni aranĝis en la Mazovia Centro de Kulturo kaj partoprenis en ĝi multaj aŭskultantoj. Substrekindas, ke la Mazovia Centro de multaj jaroj amike helpas al "Muzilo", interalie liverante senpage provsalonon por la koruso.
Wieslaw Tomaszewski
prezidanto de Muzilo

ANTONIO CAPPELLO NON È PIÙ TRA NOI
 Gli esperantisti sono in lutto

  Il Gruppo Esperantista Vercellese e l'Unione Esperantista Italiana, da poco più di due setti­mane, hanno perso un loro carissi­mo ed attivo componente: Antonio Cappello. Era nato nel 1927 a Platania in Calabria. Cinque anni della sua adolescenza, tra il 1938 e il '42, li visse in Libia, nei pressi di Bengasi, seguendo l'avventura di duro lavoro della sua famiglia, tra­sferitasi in terra d'oltremare. Dal 1948 abitava a Vercelli, quindi era un Vercellese a pieno titolo, tanto da intercalare la sua simpatica par­lata calabrese, con il nostro dialet­to. Certamente sono troppo esigui questi cenni biografici, ma ciò che di Antonio Cappello vogliamo ricordare è ben altro: la sua sempli­cità nel proporsi, la sua bontà, i suoi profondi sentimenti religiosi, consolidati da ferme convinzioni cristiane e, culturalmente parlando, la sua piena adesione all'ideale esperantista e alla sua lingua.
  L'ideale esperantista gli era stato trasmesso dall'indimenticabi­le professor Mario Sola che fu amico inseparabile di Antonio, sempre presenti ai molti congressi nazionali e internazionali, dove conobbero tantissime persone impegnate nella diffusione della lingua esperanto e nel perseguire la speranza di abbattere le frontiere linguistiche per rendere immediata la comprensione tra tutti gli uomi­ni. Come Mario Sola, ricoprì il luogo di presidente nazionale dei cattolici esperantisti, così Antonio venne eletto membro del comitato centrale dello stesso organismo. Ancora nello scorso mese di luglio partecipò, a Zagabria, al 15° Congresso ecumenico esperantista.
  Non pochi erano gli amici con i quali corrispondeva anche median­te il computer che aveva imparato ad usare, in modo autodidattico, con molta facilità.
  Per noi che scriviamo, la sua collaborazione era silenziosa, pre­cisa e preziosa poiché la rivista "Katolika Sento", portavoce degli esperantisti cattolici italiani (da quasi quattro anni stampata a Vercelli), veniva da lui curata nella spedizione rivolta a circa un migliaio di associati sparsi in tutt'Italia e, alcuni, all'estero.
  Tale impegno ci consentiva, ogni due mesi, di incontrarci per svolgere un lavoro che diventava motivo di una sempre più salda e confidente amicizia: un'amicizia iniziata più di trent'anni fa. Il suo vivere cristiano ci è sempre stato d'esempio, come è stato rilevato dal celebrante della messa esequiale, mons. Eusebio Regge, e dal concelebrante mons. Sergio Vercelli che ha sottolineato la con­sapevole idealità di Antonio, tesa a perseguire la pace e il rispetto reci­proco tra gli uomini. La bontà di Antonio, accompagnata da una coinvolgente, serena allegria, è stata riconosciuta da quanti l'hanno frequentato. Sapeva essere buono e disponibile senza indulgere a facili e comodi accondiscendimenti, anzi, in ciò che reputava essere giu­sto era irremovibile. Antonio aveva modi naturali, schietti, forse propri della terra che lo vide nascere, posta tra le verdi asprezze delle Serre Calabresi e l'ampio aprirsi sul Tirreno del Golfo di Sant'Eufemia: una naturalezza espressa con una vita semplice, senza paure, basti sapere che spes­so si preparava domesticamente il suo pane e non era uso chiudere con la chiave la porta di casa. La sua vita terrena è stata improvvisa­mente troncata proprio mentre impastava il "pane quotidiano" del quale, quel giorno, non potè cibar­si, ma, ne siamo certi, di ben altro cibo, e per sempre, si nutrirà nella casa del Padre.
Mario Guilla
(dal "Corriere Eusebiano " del 22.09.2001)


IL MONDO DI ANTONIO CAPPELLO

  C'era una volta... mi verrebbe quasi di cominciare così, in maniera leggera, il mio ricordo personale di Antonio. Sì, perché mi viene da pen­sare a un mondo pulito, fiabesco, quando ripenso a lui, alla mitezza del suo carattere, ai suoi gesti, all'umiltà della persona, alla bontà che solo un uomo semplice può lasciar trasparire in maniera così disarmante e, dirci, così "conquistante". Grande è il ricor­do anche se sono state "poche" le ore trascorse con lui solo durante i con­gressi esperantisti (non avendo mai avuto l'occasione di accettare il suo invito di andarlo a trovare a casa - e adesso il rammarico è forte).
  "Il mondo è buono - sembrava voler far capire - per questo io vado incontro al mondo". Tutto ciò che abbiamo davanti è da scoprire. La frase: ogni uomo e mio fratello, in lui e con lui trovava un'immediata con­ferma.
  In questo Antonio era universale. Così universale che adesso mi scopro a pensare che forse a lui l'esperanto non serviva. Tanto è vero, che andan­do in giro per una città straniera, nel corso di quelle "fughe" dagli appunta­menti del programma congressuale (fughe che ci proponeva a bassa voce, forse per non offendere gli organizza­tori del Congresso) Antonio si rivol­geva, al di là delle barriere linguisti­che, in maniera spontanea alle perso­ne del posto: che problema c'era? Antonio parlava direttamente in italia­no. E il bello era che la gente lo capi­va! Provateci voi a chiedere in un mercatino rionale di Zagabria, a una contadina croata, se la ricotta che vende l'ha fatta lei... Antonio l'ha fatto e la contadina, non solo l'ha capito, ma è stata lì per 10 minuti a spiegargli la bontà del proprio prodot­to... con Antonio che a volte annuiva, a volte tirava fuori una delle sue espressioni inconfondibili (tra il per­plesso e il pensoso) quasi mostrando di voler mercanteggiare sul prezzo e comunque di non voler dare l'impres­sione di cedere alla prima argomenta­zione.
  E la sua capacità di dialogo era qualcosa di non comune. Nel 1987, in Polonia, in piena crisi economica, solo Antonio poteva spiegare a due ragazzi polacchi come si fa il ragù alla bolognese, riscuotendo interesse e successo.
  Ultimamente, a Zagabria, erava­mo entrati in un bar con altri 5 espe­rantisti. Una volta seduti ai tavoli sotto il pergolato ci accorgiamo che Antonio non ci ha raggiunti: dov'era andato a finire? Era andato diritto al bancone nell'altra sala a discutere con gli avventori e il proprietario su come si fa la birra e altre questioni.
  Ci cre­diate o no, il dialogo è andato avanti per minuti e minuti - fra risate e frasi esplicative - mentre noialtri, attorno al tavolo, parlando tra noi, nel nostro circolo, senza rendercene conto, era­vamo la dimostrazione di quanto fosse grande l'apertura al mondo di Antonio.
  Il suo animo candido traspariva tutte quelle volte in cui arrossiva come uno scolaretto, oppure quelle volte in cui, impugnata la bottiglia di vino, girava ad offrirlo a tutti i con­gressisti, oppure quando era il primo a intonare il rituale del "supren, malsupren...", oppure quando raccontava dei suoi lavori in campagna o in cuci­na: Antonio si faceva il pane da sé, e lo stava facendo anche quella mattina in cui un ictus ce lo toglieva.
  Anche la fede di Antonio era pura, con una grande devozione mariana. Valga a dimostrarlo questo episodio. Nel corso del congresso ecumenico, al termine di un rito interconfessionale, egli invitò tutti (cattolici e prote­stanti) a dire un'Ave Maria. Egli rac­contò poi al presidente dei cattolici esperantisti cechi di aver sentito un impulso interiore, una forte ispirazio­ne della quale egli stesso non riusciva a spiegarsene l'origine. La Madonna che egli tanto amava, gli sarà stata vicina nelle lunghe ore di agonia, per condurlo alla patria celeste.
  Quanti sinonimi di "semplicità" esistono? Antonio li incarnava tutti. Nel pensiero e nei gesti.
  Grazie Signore di avercelo dato.
Cario Sarandrea



QUOTE E NORME ASSOCIATIVE ANNO 2002

L'assemblea ordinaria degli associati UECI nella seduta del 9 set­tembre 2001 a Barza d'Ispra VA, Centro di Spiritualità - Casa Don Guanella, ha deliberato l'aumento delle quote come da prospetto sotto indicato.
Associato ordinario (SO)
Associato giovane (SG)
Associato familiare (SF)
Associato ordinario con Espero Katolika (SOE)
Solo abbonamento a Katolika Sento (AK)
Solo abbonamento a Espero Katolika (AKE)
Associato sostenitore (SS)
Associato sostenitore con Espero Katolika (SSE)
Nota Bene: 1 euro = 1936,27 lire 		16
8
8
37
9
21
32
74
 euro
euro
euro
euro
euro
euro
euro
euro

II periodico Katolika Sento viene inviato a tutti gli associati, tranne che per i familiari.
E' associato giovane chi non ha superato i 25 anni.
E' associato familiare chi convive con altro associato.
Per l'abbonamento all'estero aggiungere 6 euro per spese di spedizione.
Specificare nella causale del versamento la categoria dell' associato, l'anno di nascita dei giovani, l'esatto indirizzo per il recapito del periodico K.S., la destinazione di eventuali offerte.
I gruppi locali con almeno 10 soci trattengono 2,10 euro per l'associato ordi­nario e 1,05 per 1' associato giovane o familiare, mentre la quota dei soci individuali va interamente all'UECI.

I versamenti vanno fatti sul C.C.P. n. 11129475 UECI,
viale C. Zavagli 73, 47900 RIMINI

Da art. 2 (Statuto). L'U.E.C.I. si riconosce come sezione nazionale dell' IKUE (Internacia Katolika Unui?o Esperantista), associazione internazio­nale privata di fedeli di diritto pontificio, riconosciuta con Decreto n.196/92/S-61/B-25 dell'11 febbraio 1992 del Pontificio Consiglio per i Laici. Pertanto gli Associati dell' Unione sono riconosciuti anche Associati dell'I.K.U.E. con tutte le implicazioni che ne possono derivare.


GIOVANI CONCORRETE!

  L'Unione Esperantista Cattolica Italiana su delibera del Comitato Centrale e a seguito di offerte anonime, mette a disposizione la somma di € 774,68 per n. 4 3 importi cia­scuno di € 258,22 da assegnare a giovani italiani di ambo i sessi, di età compresa tra i 18 e 30 anni, iscritti all'UECI o all'IKUE che conseguano il diploma di esperanto di 3° grado.
  I premi saranno erogati quale contributo per la parteci­pazione a un congresso dell'IKUE o a un congresso espe­rantista ecumenico. I concorrenti aventi i requisiti richiesti devono segnalarsi al dr. Serio Boschin, via Eritrea, 8-31100 Treviso - tel./fax 0422.235381.

COMITATO CENTRALE U.E.C.I.
Presidente: Serio BOSCHIN, via Eritrea 8, 31100 Treviso, tel.-fax 0422.235381
Vice presidente e incaricata giovanile: Paola AMBROSETTO, via Emo, 9/C, 30173 Mestre (VE), tel.041.534132 - fax 041.612516
Segretario generale: Armando ZECCHIN, corso Trapani 112, 10141 Torino, tel. 011.3852449
Cassa: (ad interim) presso la presidenza, via Eritrea 8, 31100 Treviso, tel.-fax 0422.235381
Consiglieri:
don Duilio MAGNANI(Segretario per l'informazione), viale C. Zavagli 73, 47900 Rimini, tel.-fax 0541.26447
Ionne DE ANGELI BERT0ZZI, via Quercioli 114, 54100 Massa (MC), tel. 0585.792066;
Giovanni DAMINELLI, via Lombardia 37, 20099 Sesto San Giovanni (MI)
Giovanni CONTI, via F. Filzi 51, 20032 Cormano (MI), tel.02.66301958 – fax 02.66302110
Marsilio GUAZZINI, via Coletti 108, 47900 Rimini, tel.0541.22993
Assistente Ecclesiastico: mons. Giovanni BALCONI, p.zza Duomo, 16, 20122 Milano, tel. 02.878014 (ab.) - 02.8556274 (Curia);
Grafica e impaginazione di Katolika Sento: Mario GUILLA, via Benadir 62, 13100 Vercelli, tel.0161.259397


RICORDANDO IL MEETING

  Il Meeting di questo nuovo mil­lennio ha rappresentato l'armonica continuità con le manifestazioni degli anni precedenti per quanto riguarda la ricerca di un tema asso­luto la cui analisi coinvolge profon­damente la vita dell'uomo.
  "Tutta la vita chiede l'eternità" era il tema. A supporto di un'indagi­ne speculativa, profonda ogni mani­festazione culturale è stata program­mata per stimolare e arricchire il nostro pensiero: mostre, conferenze, incontri, dibattiti, spettacoli.
  In alcune occasioni il tema è sembrato svelare le migliori risposte ai nostri quesiti esistenziali, confe­rendo all'eternità un valore reale, misurato, coincidente anche con il percorso della nostra vita. L'eternità è mistero, ma è anche rivelazione, aspirazione alla felicità, pienezza raggiunta nel conforto dei nostri ideali o di un grande ideale d'amore.
  In questa atmosfera di pacato stupore, di intensa ricerca, e di forte dignità abbiamo vissuto con piacere un'ulteriore avventura di incontro, di scambio e di informazione.
  Lo stand dei cattolici esperantisti era allestito nella massima semplicità come negli anni precedenti e come sempre è stato frequentato da curiosi, ma anche da appassionati con un incessante passaggio.
  Giovanni, Tonino, Monica, que­sto era il trio affiatato per un pubbli­co misto soprattutto giovanile, carat­terizzato sempre da un'educazione pressoché inconsueta, che riempiva l'animo di gratitudine, perché in fondo ci si sentiva presi sul serio.
  È bello ricordare il Meeting, perché è un'esperienza che rimane impressa e non solo per lo spessore culturale. Grazie a Tonino é stato possibile essere presenti in questa manifestazione di risonanza mon­diale anche quest'anno.
  Preziosa è stata la collaborazio­ne di Giovanni, persona colta e sem­plice che ha saputo esporre la nostra attività missionaria e anche presen­tare con competenza il problema della Lingua Internazionale.
  Anche la sottoscritta, Monica, si è sentita molto bene, gratificata dalla manifestazione, perché libera di viverla secondo un proprio estro. Così ogni anno l'appuntamento al Meeting viene rispettato.
Monica Pinotti


MULTE DA DANKOJ


Per fondo alfabetizzazione
£. 100.000 (M.L.) SA
£. 250.000 da Conferenza S. Vincenzo de' Paoli Parrocchia S. Giuseppe di Treviso
Per attività dell'UECI
£. 300.000 (M.M.) TN
Per missione Benin (Africa)
£.100.000 (P.G.) MI
£. 1.000.000 (S.LF.) BG
Da N.N. £. 100.000
Da N.N. £. 100.000
Da N.N. £. 100.000
Da N.N. £. 100.000
Da N.N. £. 100.000
Sig.ra Antonia Merola da Novi Velia SA £. 50.000
Sig.ra Giuliana Battistini £. 10.000
N.N. £. 10.000
G.L. Masetti Zannini da Bologna £. 10.000
Sig. Massimo Ravecca da Torino £. 100.000